Category Archives: ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Αλληλεγγύη στους 5 φοιτητές που διώκονται για την συμμετοχή τους σε διαδήλωση στο Μιλάνο

Την Πέμπτη 12/11 συλλαμβάνονται 5 φοιτητές από την Αγία Παρασκευή, μετά από απαίτηση του Ιταλικού κράτους, που εξέδωσε ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης εναντίον τους. Παράλληλα, στο Μιλάνο οι ιταλικές αρχές συλλαμβάνουν 5 Ιταλούς με την ίδια κατηγορία, δηλαδή την παρουσία τους στην διαδήλωση No Expo, την 1η Μάη, και την συμμετοχή τους σε επεισόδια εκεί. Πάντως, ακόμη δεν υπάρχει πλήρης δικογραφία με στοιχεία που να αποδεικνύουν τις κατηγορίες, πέρα από κάποιες αερολογίες. Το αν θα εκδοθούν οι 5 αγωνιστές στην γειτονική χώρα επαφίεται στην πολιτική βούληση του Συμβουλίου των Εφετών.
Είναι η πρώτη φορά που Ευρωπαϊκό Κράτος ζητάει την έκδοση αγωνιζόμενων ανθρώπων για να δικαστούν, επειδή συμμετείχαν σε μία διαδήλωση. Το Ιταλικό κράτος με σαφείς εκδικητικές διαθέσεις στοχοποιεί τους αγωνιστές επειδή βρέθηκαν στο Μιλάνο για να διαδηλώσουν ενάντια σε άλλη μία καπιταλιστική φιέστα, την έκθεση Expo. Το Expo είναι μία διαφημιστική, εμπορική και καταναλωτική έκθεση, στην οποία κάθε λογής επιχειρηματίας, καπιταλιστής ή και μαφιόζος, πουλάει τα προϊόντα του και κλείνει συμφωνίες. Την ίδια ώρα που γινόταν το Expo, η ιταλική κυβέρνηση ψήφιζε νέα μέτρα λιτότητας και υποτίμησης. Γι’ αυτό και το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα αποφάσισε να απαντήσει με πολύμορφες δράσεις, ενώ έλληνες αγωνιστές στα πλαίσια διεθνιστικής αλληλεγγύης, έσπευσαν να συνδράμουν.
Η έκδοση των 5 φοιτητών στην Ιταλία θα σημάνει την απομόνωση τους απ΄ τους κοντινούς τους ανθρώπους και την δυσκολία νομικής υπεράσπισής τους. Επίσης, στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να μείνουν προφυλακισμένοι για χρόνια και μετά απλώς να αθωωθούν.
Η συντονισμένη κατασταλτική μεθόδευση μεταξύ ελληνικού και ιταλικού κράτους, αποδεινύει ότι για όλες τις ευρωπαϊκές ελίτ, εχθρός είναι τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Τα ευρωπαϊκά κράτη με αυτό τον τρόπο, επιχειρούν να δημιουργήσουν, μέσω δεδικασμένων, ένα νέο ποινικό πλαίσιο, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη ενός ενιαίου αστυνομικού συμπλέγματος, ενάντια στα κοινωνικά κινήματα των επιμέρους χωρών. Η απάντηση των κινημάτων σ’ αυτές τις μεθοδεύσεις, όπως και ευρύτερα στις πολιτικές λιτότητας, οφείλει να είναι διεθνιστική. Από την μεριά μας, η έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους 5 συντρόφους, και σε κάθε άλλο κοινωνικό αγωνιστή/στρια, είναι δεδομένη.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

Τρίτη 24/11 => συγκέντρωση στην Ιταλική πρεσβεία, στις 18.00 (Σέκερη και Β. Σοφίας)
Σάββατο 28/11 => Πορεία αλληλεγγύης στο Μοναστηράκι, στις 12.00

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Αλληλεγγύη στους απεργούς διοικητικούς υπαλλήλους που διώκονται

Το φθινόπωρο του 2013 έλαβε χώρα μία απ’ τις πιο μαχητικές και μεγάλες σε διάρκεια απεργίες των τελευταίων χρόνων. Οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, του ΕΜΠ και άλλων πανεπιστημίων, ξεσηκώθηκαν μαζικά ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων τους. Η απεργία τους κράτησε 3,5 μήνες και παρότι ήταν εν μέρει μόνο επιτυχής, απέδειξε ότι όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται από τα κάτω -αμφισβητώντας την συνδικαλιστική γραφειοκρατία- και αγωνίζονται μπορούν να πετύχουν πολλά. Φυσικά μείζονος σημασίας για τον αγώνα ήταν και η στήριξή του από πολλούς/ες φοιτητές/τριες, αλλά και από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, παρά την καθημερινή δυσφήμιση του από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ.
Σήμερα, 2 χρόνια μετά, παρότι πολλά φαίνεται να έχουν αλλάξει, βλέπουμε ότι η κρατική στρατηγική για τους αγώνες των «από κάτω» παραμένει ίδια. Όποιος/α διαρρηγνύει την “εθνική ενότητα” και τολμάει να αντισταθεί στην υποτίμηση της εργασίας και της ζωής του είναι εχθρός και θα τιμωρηθεί. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η εκδικητική δίωξη 14 απεργών διοικητικών υπαλλήλων, και μάλιστα τόσο καιρό μετά. Με πρόφαση ότι η απεργία ήταν παράνομη (αφού δεν τηρήθηκε επακριβώς, η γραφειοκρατική διαδικασία που απαιτείται για την έναρξη της ), οι συγκεκριμένοι απεργοί διώκονται ως υποκινητές της.
Εδώ πρέπει να γίνει ειδική μνεία για την καθηγήτρια της φιλοσοφικής ελένη μαντζουράνη. Η συγκεκριμένη, λοιπόν, πέρα από το γεγονός ότι συμμετέχει στο συμβούλιο ιδρύματος του εκπα –θεσμό βάσει του οποίου διάφοροι επιχειρηματίες μπλέχτηκαν με την διοίκηση των πανεπιστημίων- έπαιξε τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην δίωξη των απεργών. Συγκεκριμένα, αυτή η οπαδός μιας άψογης καταδοτικής δημοκρατίας, εκπλήρωσε αυθορμήτως –όπως συμβαίνει με όλους τους καταδότες- τον θεσμικό της ρόλο. Έδωσε τα ονόματα των 14 εργαζομένων στην ασφάλεια. Απλώς επειδή οι καιροί έχουν προχωρήσει άφησε την κουκούλα κατά μέρος.
Εμείς απ’ την μεριά μας έχουμε να πούμε ότι ,δυστυχώς για την μαντζουράνη και το σινάφι της, η αλληλεγγύη μας προς τους διωκόμενους είναι δεδομένη. Προτάσσουμε τον κοινό αγώνα φοιτητών/τριων και εργαζομένων ενάντια στην περεταίρω υποβάθμιση μας. Παλεύουμε για το πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών και όχι του κράτους και των επιχειρήσεων.

Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ της ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ (Κτίριο ΠΡΟΚΑΤ) ΔΕΥΤΕΡΑ, 12/10 στις 12

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Ο αγώνας των απεργών πείνας είναι αγώνας όλων μας

Στις 2 Μάρτη, οι πολιτικοί κρατούμενοι Ν. Μαζιώτης, Δ. Κουφοντίνας, Κ. Γουρνάς, τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων και τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, οδηγήθηκαν στην έσχατη επιλογή της απεργίας πείνας, ενάντια στο ειδικό κατασταλτικό νομοθετικό πλαίσιο που έχει εμπεδωθεί τα τελευταία χρόνια. Αυτό πλέον, εκτός από τους ίδιους τους πολιτικούς κρατούμενους, στοχοποιεί και το συγγενικό και φιλικό τους περιβάλλον, με καθαρά εκδικητικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, οι απεργοί πείνας διεκδικούν τα παρακάτω:

• Κατάργηση της ειδικής “αντιτρομοκρατικής” νομοθεσίας, και συγκεκριμένα τους νόμους περί τρομοκρατικής κι εγκληματικής οργάνωσης (187Α και 187)
• Κατάργηση των ειδικών κατασταλτικών νόμων (κουκουλονόμος)
• Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ που αποτελούν την ολοκλήρωση του καθεστώτος εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων
• Οριοθέτηση της χρήσης και επεξεργασίας του DNA σαν αποδεικτικό μέσο
• Την άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστός με 98% αναπηρίας
• Την άμεση απελευθέρωση των συγγενών των μελών της Σ.Π.Φ.

Η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων αφορά το αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, τόσο εντός όσο και εκτός φυλακών. Προς επίρρωση αυτού, στις 11/3 οι πολιτικοί κρατούμενοι από τη Τουρκία ξεκινούν κυλιόμενη απεργία πείνας αλληλεγγύης και στήριξης στο σύνολο των αιτημάτων των πολιτικών κρατούμενων.
Εμείς με τη σειρά μας, δεν περιμένουμε την αλλαγή από καμία κυβέρνηση και από κανένα νομοσχέδιό της. Η μόνη εφικτή αλλαγή είναι αυτή, που προέρχεται από τους κοινωνικούς, αδιαμεσολάβητους και από τα κάτω οργανωμένους αγώνες.

Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους απεργούς πείνας.
Άμεση δικαίωση των αιτημάτων τους.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τι ρόλο βαράνε οι security στις σχολές;

Φέτος μπήκαμε στις σχολές για να αντικρύσουμε σεκιουριτάδες με στολές και αλεξίσφαιρα να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποια βγαίνει. Η ISS security κέρδισε τον διαγωνισμό για την εργολαβία φύλαξης και τσέπωσε 3.500.000 ευρώ από το ε.κ.π.α. για να εξασφαλίσει την εύρυθμη πανεπιστημιακή λειτουργία. Βεβαίως, και στα άλλα πανεπιστήμια υπάρχουν εργολαβίες φύλαξης (και όχι μόνο), αλλά συγκεκριμένα στο ε.κ.π.α. η παρουσία τους έχει αναβαθμιστεί.
Εδώ και χρόνια οι διάφοροι καθηγητάδες, δημοσιογράφοι, υπουργοί κ.τ.λ. προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας και η μόνη λύση σ’ αυτό το πρόβλημα είναι η αύξηση του ελέγχου και της καταστολής μέσα σ’ αυτά. Όμως εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι ο αληθινός στόχος των σεκιούριτι είναι διττός. Αφενός επιτυγχάνεται η αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, αφού εκεί μέσα δεν θα υπάρχουν κατειλημμένοι πολιτικοί χώροι και κάθε είδους μη ακαδημαϊκή δραστηριότητα, αλλά αντιθέτως θα υπάρχει άπλετος χώρος για φοιτητές ρομποτάκια, εργολαβίες και ερευνητικά προγράμματα. Ακόμη, επιτυγχάνεται η πειθάρχηση των φοιτητών/τριών, οι οποίοι πλέον δεν θα ‘χουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το οτιδήποτε μέσα στις σχολές, και των εργαζόμενων.*
Από την άλλη τα σεκιούριτι εξυπηρετούν την διεύρυνση των διάφορων κύκλων συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στις σχολές, είτε νόμιμων είτε παράνομων. Το πανεπιστήμιο γίνεται ασφαλής χώρος για τις εργολαβίες, που είναι τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα**, για τα ερευνητικά προγράμματα (π.χ. για τις ανάγκες της αστυνομίας και του στρατού) και για μαύρες business (π.χ. μπάζωμα μέρους της πανεπιστημιούπολης από τον Φ. Χαλκίδη και σία). Κάθε τι που θα θεωρείται επικίνδυνο για τις παραπάνω δουλειές θα καταστέλλεται.
Πάντως, είναι τραγελαφικό να μας λένε ότι δεν έχουν χρήματα και γι’ αυτό απολύουν διοικητικούς υπαλλήλους και αυξάνουν το κόστος φοίτησης (κατάργηση συγγραμμάτων, αυστηροί περιορισμοί στη σίτιση και την στέγαση και άλλα) ενώ την ίδια στιγμή δίνουν τόσα φράγκα για να βάλουν μπάτσους στις σχολές μας. Βεβαίως, δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να υποστηρίξουμε μια ορθολογικότερη οικονομικά λειτουργία του πανεπιστημίου, ταυτόχρονα όμως δεν θα ανεχθούμε και την περαιτέρω όξυνση του ελέγχου και της καταστολής στους χώρους που κινούμαστε.
Την στιγμή, λοιπόν, που το κράτος γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό, με διώξεις αγωνιστών, φυλακές τύπου Γ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, με καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων κ.τ.λ., βλέπουμε ότι και το πανεπιστήμιο πρέπει να ευθυγραμμιστεί μ’ αυτή την κατάσταση.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλες και όλοι μαζί, φοιτητές, εργαζόμενοι και κάτοικοι στα πέριξ της πανεπιστημιούπολης, μέσα από γενικές συνελεύσεις, κοινότητες αγώνα ενάντια στις περιφράξεις, πρωτοβουλίες φοιτητών/τριών και εργαζομένων. Διεκδικούμε μαχητικά, μακριά από λογικές ανάθεσης, την επανοικειοποίηση του χρόνου μας και του δημόσιου χώρου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

*Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το lock out που έγινε στην πρυτανεία του ε.κ.π.α. από τις 13 μέχρι τις 17 Οκτώβρη, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι/ες να υπόκεινται σε εξονυχιστικό έλεγχο κατά την είσοδο τους στο κτίριο, αλλά και κατά τη διάρκεια της εργασίας τους μέσα σ’ αυτό, αφού ήταν κλειδωμένοι/ες στα γραφεία τους. Βεβαίως απ’ έξω, οι συνάδελφοι των σεκιούριτι, τα ματ, έδερναν φοιτητές και φοιτήτριες.

** Οι εργολαβίες είναι ιδιωτικές εταιρείες που κερδίζουν διαγωνισμούς (με αμφίβολες διαδικασίες) για την ανάληψη λειτουργιών του πανεπιστημίου (σίτιση, καθαριότητα κ.τ.λ.). Οι εργολαβίες χρηματοδοτούνται από τα πανεπιστήμια, αλλά δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, με αποτέλεσμα ο εργολάβος να μπορεί να διαμορφώνει κατά βούληση τις εργασιακές σχέσεις, εις βάρος φυσικά των εργαζόμενων (π.χ. απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, μη πληρωμή

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ
ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Ημερολόγια για μια φωτεινή νύχτα και μια “πεφωτισμένη” φυγομαχία

Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας

Είναι πραγματικά τρομερές οι εποχές που ζούμε… Ζούμε πάνω στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, που για τον πρώτο (αυτόν που μας αφήνει χρόνους) δεν μπορούμε να μιλήσουμε με διαύγεια και αυτόν που μας έρχεται δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τον ορίσουμε. Ζούμε με λίγα λόγια σε εποχές μετάβασης… Το τι θα έρθει από την άλλη πλευρά του τούνελ καθορίζεται από δεκάδες παράγοντες. Και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί σήμερα το κράτος να εμπεδώσει. Τους νέους όρους με τους οποίους θα συνδιαλέγεται με την κοινωνία και τα δείγματα γραφής τους είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα. Η βίαιη επιβολή πάνω σε διευρυνόμενα κοινωνικά κομμάτια, η οικονομική επίθεση και εξαθλίωση που επιβάλει και η οριοθέτηση και στρατιωτικοποίηση κάθε πεδίου ελεύθερης δράσης και δημόσιου χώρου είναι το προεικόνισμα της νέας επιθετικής κρατικής πολιτικής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνώσουμε και την τακτική που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες στο χώρο του πανεπιστημίου. Η επιβολή των διαγραφών, η εγκατάσταση security στις πύλες των πανεπιστημίων, οι φαιδρές τηλεοπτικές εξαγγελίες περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» από ακόμη πιο φαιδρούς ανθρώπους (τύπου φορτσάκης), τα συμβούλια ιδρύματος και οι νέες ολιγαρχικές διοικητικές δομές των ιδρυμάτων, οι απολύσεις εργαζομένων και όλες οι σπασμωδικές κινήσεις που βλέπουμε από τη μεριά των κυβερνώντων συμπυκνώνουν την εικόνα ενός νέου πανεπιστημίου, που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στον αναδυόμενο κρατικό ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η συμβολικά και ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να κηρύξει λοκ-άουτ κεντρικά κτήρια του ΕΚΠΑ εν όψει των καταλήψεων και της επετείου του Πολυτεχνείου.

Από το βράδυ της Τετάρτης (12/11) διμοιρίες ΜΑΤ είχαν αποκλείσει τις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ούτως ώστε να εμποδίσουν την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από παλιά πρυτάνεις της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ που ακολούθησαν αντίστοιχες τακτικές. Ως απάντηση σε αυτήν την προκλητική απόφαση φοιτητές μαζεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης έξω από τη νομική σχολή, αλλά δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα καλέστηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Η μαζικότητα και ο παλμός της διαδήλωσης που ακολούθησε υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων και έδειχνε την προοπτική μιας αναζωπύρωσης κινητικότητας του φοιτητικού κινήματος, μιας κινητικότητας που, αν δε θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, απουσιάζει εκκωφαντικά παρά την οξύτητα της εποχής. Μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο η διαδήλωση έδειξε μια αναξιοποίητη δυναμική στο εσωτερικό του φοιτητικού σώματος και διατήρησε τη μαχητικότητά της μέχρι την κατάληξή της στο Πολυτεχνείο. Και όλα αυτά παρά τις γνωστές συνθηματολογίες και τις γραφικότητες των εξίσου γνωστών αριστερών γραφειοκρατιών, που δεν μπορούν να κρύψουν τη λαχτάρα τους να πνίξουν το μέλλον στα νερά του βολικού παρελθόντος.

Αυτό ωστόσο που δίνει ξεχωριστή νότα στη βραδιά είναι τα όσα ακολούθησαν από εκεί και ύστερα. Μετά την πορεία ήταν προγραμματισμένο το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο θα γινόταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειδωμένο μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης περίφραξης των σχολών του κέντρου. Αφού λοιπόν έφυγε η πρώτη σύγχυση και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις αριστερών συνδικαλιστών με τους φύλακες, πάρθηκε η πρωτοβουλία από ορισμένους/ες φοιτητές/ριες για το αυτονόητο: Να επιβάλλουν δηλαδή τις συλλογικές αποφάσεις ενάντια στη μόνιμη επιθετική αυθαιρεσία της νέας ακαδημαϊκής εξουσίας, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου. Και έτσι έγινε… Στα επόμενα λεπτά υπήρξε σκληρή επίθεση αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών να μπουν μέσα στο πολυτεχνείο, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν δέχτηκαν δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς…

Το διακύβευμα της στιγμής αυτής ήταν το αν αυτό που θα επικρατούσε θα ήταν ο πανικός, η σύγχυση και ο φόβος ή αν θα καταφέρναμε να συντονίσουμε μέσα στο πολυτεχνείο τις δυνάμεις μας, να προστατεύσουμε το δημόσιο χώρο και να δοθεί επιτέλους μία ηχηρή και αξιοπρεπής απάντηση υπό τον ήχο των κρότου-λάμψης και των αστυνομικών ασυρμάτων. Το διακύβευμα αυτό ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε, γιατί μέσα σε μισή ώρα πεφωτισμένοι στρατηλάτες του φοιτητικού κινήματος, μεγάλες κεφαλές των ΕΑΑΚ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα της στιγμής, κάλεσαν τους φοιτητές σε άτακτη και «συντεταγμένη» αποχώρηση. Όταν μάλιστα τους ζητήθηκε να περιμένουν, να γίνει μια συζήτηση πρώτα και να αποφασιστεί τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτοί απάντησαν ότι «δεν αναγκάζουμε κανέναν να φύγει, αλλά παίρνουμε τα πανό μας και φεύγουμε».

Αναρωτιέται κανείς από πιο σημείο της όλης χυδαιότητας να ξεκινήσει. Από το ύφος ανθρώπων που, επειδή πήραν μια ντουντούκα στα χέρια τους, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρούν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ιδιοκτησία τους ή από την ξεκάθαρα κατευναστική και ηττοπαθή λογική που προωθούν οι συγκεκριμένοι αριστεροί χώροι σε κάθε σχεδόν βήμα που τολμάει το φοιτητικό κίνημα. Και όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που τραγουδούσαν επί τρεις ώρες ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο μονοτονίας και κοινοτοπίας για «τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας».

Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη πλευρά αυτού που λέγαμε στην αρχή: Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της μεταβατικής εποχής είναι ότι εκτός από το να αναδιατάσσει το στρατόπεδο των κυρίαρχων, αποκαλύπτει και τις λανθάνουσες τάσεις των φαινομενικά αντίπαλών τους. Το παραδοσιακό μοτίβο κινητοποίησης του αριστερού συνδικαλισμού, που ακολουθούσε το τροπάρι γενική συνέλευση-συλλαλητήρια-εκλογές μοιάζει σήμερα να φτάνει στο πιο οριακό του σημείο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, εκτός του ότι πέφτουν στο κενό μέσα στα πλαίσια του νέου καθεστώτος, βιώνουν και μια πρωτοφανή κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, στην οποία οι πρακτικές καπελώματος και καιροσκοπισμού των αριστερών κομματικών γραμμών έχουν συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γραφικότητες και τα παιχνίδια νομιμότητας και συνδιαλλαγής με τα θεσμικά όργανα φαίνονται σαν παλιό αστείο στις βίαιες εποχές βαρβαρότητας που ζούμε.

Εμείς από την πλευρά μας δε θεωρούμε ότι οι εποχές γεννιούνται από τους κυρίαρχους. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας λόγο σε αυτήν την ασταθή και ρευστή περίοδο. Κανένας πλέον δεν πείθεται (και πολύ άργησε) από τις «πρωτοπορίες» και τις γερασμένες ρητορείες των ΕΑΑΚιτών. Η επαναδιεκδίκηση και η επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου και χρόνου, η δημιουργία αυτόνομων και οριζόντιων συμμετοχικών συνελεύσεων είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να περιστραφεί ένα σύγχρονο και ζωντανό πρόταγμα, μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που πνίγεται από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό και την αστυνομικοποίηση της καθημερινότητας.

Το σπάσιμο της πόρτας του πολυτεχνείου και το αυθόρμητο σύνθημα «Αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες», τη στιγμή της φυγομαχίας σηματοδοτούν μια ρωγμή, η οποία όσο μικρή και ανολοκλήρωτη κι αν έμεινε, κρατά το πάγιο χαρακτηριστικό της: Δεν κλείνει, ούτε συμμαζεύεται εύκολα…

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Το κείμενο σε μορφή Pdf