Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε άλλη μία προσπάθεια του κράτους να εφαρμόσει τον νόμο πλαίσιο 4009/11, με στόχο την αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου. Αυτή η προσπάθεια γίνεται με την επιδίωξη δημιουργίας νέου οργανισμού. Ο οργανισμός επί της ουσίας είναι το καταστατικό, η δομή λειτουργίας των ιδρυμάτων, ενώ η δημιουργία νέου θα πρέπει υποχρεωτικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον νόμο πλαίσιο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Την Πέμπτη 15/05 είχε καλεστεί η σύγκλητος του ε.κ.π.α., όπου θα συζητιόταν το προσχέδιο του οργανισμού. Εκεί ο πρύτανης, πιστός στις προσταγές του υπουργού, πέρασε πραξικοπηματικά (ακόμη και για τους αστικούς θεσμούς) το προσχέδιο χωρίς να γίνει ψηφοφορία. Όπως ήταν φυσικό, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στη σύγκλητο αντέδρασαν. Η απάντηση του «κυρίου» πελεγρίνη ήταν: «ξέρουμε ποιοι είστε και θα λάβουμε όλα τα νομικά μέτρα εναντίον σας».
Ας δούμε όμως τι ορίζει το προσχέδιο του οργανισμού που ψηφίστηκε την Πέμπτη. Προβλέπει: επιβολή διδάκτρων στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, με βάση τις ορέξεις του Συμβουλίου Ιδρύματος (άρθρο Γ8, 1, ιβ), ανταποδοτικές φοιτητικές υποτροφίες, που σημαίνει άμισθη εργασία για το Πανεπιστήμιο με αντάλλαγμα δυνατότητα σπουδών (α. Ζ4, 3), περαιτέρω σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της έρευνας με την ιδιωτική πρωτοβουλία, προς όφελος φυσικά των αναγκών του κεφαλαίου (α. ΙΑ6), ενώ για να βγει ο τελικός βαθμός ενός μαθήματος, υποχρεωτικά, θα πρέπει λαμβάνεται υπόψη τόσο το αποτέλεσμα στην εξεταστική όσο και εργασίες και πρόοδοι, δηλαδή θα αξιολογούμαστε σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου (α. Ι7, 4γ).
Ακόμη, στο προσχέδιο του οργανισμού, προβλέπονται πειθαρχικές ποινές για φοιτητές και φοιτήτριες με τις πιο ασήμαντες αφορμές (α. Θ2 και Θ3), δημιουργία προγραμμάτων σπουδών με αλυσίδες μαθημάτων και με πιστωτικές μονάδες (α. Δ4, 1 και Δ1, 1α), ανάληψη της φύλαξης των σχολών από ιδιωτικές εταιρείες security (α. ΙΑ, 5), αντικατάσταση έντυπων συγγραμμάτων από ηλεκτρονικά (α. Δ10, 1) και ίδρυση σχολών δια βίου μάθησης, όπου θα πρέπει να σπουδάσουμε (πιθανότατα με δίδακτρα) για δήθεν επανακατάρτιση (α. Β5). Τέλος, εμπεδώνεται η ύπαρξη συμβουλίου ιδρύματος, το οποίο περιλαμβάνει και εξωπανεπιστημιακούς ιδιώτες-επιχειρηματίες, και έχει υπερεξουσίες. Συγκεκριμένα το συμβούλιο ιδρύματος ελέγχει την δομή, την λειτουργία και τα οικονομικά του πανεπιστημίου, αποφασίζει για την κατάργηση ή την συγχώνευση τμημάτων, ενισχύει ακόμη περισσότερο την σύνδεση με τα ιδιωτικά συμφέροντα και άλλα (α. Γ6, Γ7, Γ8).
Είναι σαφέστατο ότι όλες αυτές οι αλλαγές έχουν ως στόχο την ενίσχυση της παρουσίας του ιδιωτικού κεφαλαίου μέσα στα Πανεπιστήμια και την περαιτέρω σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά. Ακόμη, βλέπουμε ότι το κράτος θέλει να εκμηδενίσει τα έξοδα του για τα Πανεπιστήμια, μετακυλώντας το κόστος φοίτησης στις πλάτες μας. Τέλος, προωθείται η εντατικοποίηση των σπουδών και η πειθάρχηση, με στόχο την πλήρη υποδούλωση των φοιτητών/τριων στις προσταγές του κράτους και του κεφαλαίου.
Εμείς από τη μεριά μας, αντιλαμβανόμαστε ότι το Πανεπιστήμιο ουδέποτε υπήρξε ένας ουδέτερος δημόσιος χώρος, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και γνώσης. Ανέκαθεν αποτελούσε ένα κάτεργο για τους εργολαβικούς υπαλλήλους (π.χ. καθαρίστριες), οι οποίοι ήταν ανύπαρκτοι για τα μάτια των διάφορων καθηγητάδων αλλά και των φοιτητών/φοιτητριών. Ακόμη θεωρούμε ότι το Πανεπιστήμιο είναι δίαυλος της κρατικής γνώσης σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και άλλος ένας χώρος αναπαραγωγής της καπιταλιστικής πραγματικότητας και ενσωμάτωσης των αξιών και των σημασιών της. Παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζουμε ότι η αναδιάρθρωση, με την ιδιωτικοποίηση και την εντατικοποίηση που θα επιφέρει, μόνο αρνητική μπορεί να είναι και τασσόμαστε κάθετα εναντίον της.
Προτάσσουμε την δημιουργία ενεργών κοινοτήτων αγώνα μέσα στα Πανεπιστήμια, με μαζικές γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες φοιτητών/φοιτητριών και εργαζομένων, αλλά και έξω από αυτά, για να αντισταθούμε στην υποτίμηση των ζωών μας και στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε κάθε δυνατή προσπάθεια του κράτους να μετακυλήσει το κόστος φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειές τους. Εν μέσω κρίσης η προσπάθεια αυτή εντείνεται και οδηγεί σε μείωση των φοιτητικών παροχών. Έτσι βλέπουμε τις προϋποθέσεις για την σίτιση και την στέγαση να είναι απαγορευτικές για μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού συνόλου. Επιπλέον η μετακίνηση των φοιτητριών δυσχεραίνεται τόσο με την κατάργηση των εσωτερικών λεωφορείων όσο και με τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων. Φυσικά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο μειώνεται και ο αριθμός των συγγραμμάτων που δικαιούμαστε.
Έτσι, λοιπόν, από τη μία καλούμαστε να αρκεστούμε στην παροχή ενός και μόνο συγγράμματος και από την άλλη, εκβιαστικά, κάποιοι καθηγητές απαιτούν από εμάς να πληρώσουμε από τις τσέπες μας ένα ή περισσότερα συγγράμματα, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του μαθήματος. Εμείς δεν είμαστε διατεθειμένες να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις του μαθήματος αγοράζοντας συγγράμματα, αλλά απαιτούμε ο καθηγητής να προσαρμόσει τις διδακτικές του πρακτικές στον αριθμό των παρεχόμενων συγγραμμάτων.
Βέβαια, τις περισσότερες φορές όλα αυτά δεν προκαλούνται από τα αγαθά κίνητρα των καθηγητριών για την αναβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης, αφού μας ζητούν να αγοράσουμε συγγράμματα που έχουν γράψει οι ίδιες. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το πραγματικό κίνητρο είναι το προσωπικό κέρδος και η προσωπική αναγνώριση εις βάρος των φοιτητών.
Εκτός αυτού πολλοί καθηγητές μπορεί να μην ζητούν συγγράμματα αλλά αντί αυτού ζητούν υπέρογκο αριθμό φωτοτυπιών τις οποίες ανεβάζουν στο e-class. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται να μην κοστίζει. Όμως δεν είναι λίγες αυτές που αδυνατούν να διαβάσουν μέσω διαδικτύου και αναγκάζονται να εκτυπώνουν σημειώσεις και βιβλία, πληρώνοντας πάλι την «γνώση». Φυσικά, οι καθηγητές έρχονται να μας δώσουν αυτή τη φορά την εναλλακτική λύση της βιβλιοθήκης, όπου όμως και τα αντίτυπα είναι λίγα και όπου πάλι κάποιες αδυνατούν να διαβάσουν.
Από τη μεριά μας δεν αποδεχόμαστε από τους (α)διάφορους καθηγητάδες την προσπάθεια τους να έχουν το μονοπώλιο στην διάδοση της γνώσης και την ποιότητα αυτής. Δεν αγωνιζόμαστε για μία «δημόσια και δωρεάν παιδεία» αφού αναγνωρίζουμε ότι το πανεπιστήμιο είναι βασικός δίαυλος της κρατικά ελεγχόμενης γνώσης σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Θεωρούμε ότι η γνώση δεν αποτελεί κτήμα μίας χούφτας καθηγητών και διανοούμενων, αλλά την αντιλαμβανόμαστε σαν το αποτέλεσμα του κοινωνικού ανταγωνισμού εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για την προσφερόμενη από το κράτος γνώση, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

δεν θα πληρώσουμε για συγγράμματα
όχι στην μετακύλιση του κόστους φοίτησης πάνω μας

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή, την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.
Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο 4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).
Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών, από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές και επιθυμίες μας!
Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της. Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των αφεντικών.
Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό».*
Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).
Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία, καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”. Τέρμα πια λοιπόν στις εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε συντεχνιακές λογικές.
Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου», αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

…Ν+2 ΝΑ ‘ΝΑΙ ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΟΥΣ

*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια), η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.
Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, την παύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα.

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ, ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Η απεργία των καθαριστριών στη φιλοσοφική και σε άλλες σχολές, που ξεκίνησε τον Απρίλη του 2013, ανέδειξε συνθήκες που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο περιθώριο της συζήτησης εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οι εργολαβίες, οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, οι εκβιασμοί και οι πρακτικές τρομοκράτησης των εργαζομένων από την εργοδοσία, είναι μια πραγματικότητα που υφίσταται και στο ΕΚΠΑ αφού δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, σε μια γενικευμένη διαδικασία υποτίμησης της εργασίας από τις πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.
Ένα περίπου χρόνο μετά την έναρξη του αγώνα τους, οι καθαρίστριες βιώνουν την οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση αντιμετωπίζοντας καθημερινά την εργοδοτική τρομοκρατία, την ανασφάλεια για τους αυριανούς όρους ζωής και εργασίας και το φόβο της ανεργίας. Το καθεστώς της εργολαβίας σημαίνει επισφαλής εργασία, χαμηλό μισθό, μεγάλο φόρτο εργασίας λόγω του μικρού αριθμού εργαζομένων και τον συνεχή εκβιασμό των αφεντικών ο οποίος εκφράζεται ακόμα και ανάμεσα στις καθαρίστριες, αφού μερικές έχουν αναλάβει τον δημοφιλή -τελικά- ρόλο του τσιρακιού του αφεντικού και απειλούν, καταπιέζουν και ελέγχουν ασφυκτικά όποια πάει να σηκώσει κεφάλι.
Αυτό που ευνόησε τους εργολάβους στο να αποκτήσουν το πάνω χέρι στις εργασιακές σχέσεις είναι οι ολιγόμηνες και επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, οι οποίες τους επέτρεπαν να καθορίζουν εκείνοι τους όρους και να φτάνουν σε απολύσεις χωρίς τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση των εκδικητικών απολύσεων των καθαριστριών που είχαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια της απεργίας (οι οποίες τελικώς επαναπροσελήφθησαν, όμως ποτέ δεν κατατέθηκαν οι χρωστούμενοι μισθοί). Οι ατομικές συμβάσεις δηλαδή, ενώ προβλέπονται από το εργατικό δίκαιο το οποίο υποτίθεται έχει θεσμισθεί για να προστατεύσει τον εργαζόμενο, είναι συμβάσεις που ουσιαστικά αφαιρούν όσα δικαιώματα έχει κατακτήσει το εργατικό κίνημα τα τελευταία εκατό χρόνια.
Οι εργολαβικές εταιρείες που αναλαμβάνουν την καθαριότητα των ιδρυμάτων επιλέγονται μετά από διαγωνισμό που προκηρύσσει το κάθε πανεπιστήμιο, και το κριτήριο υποτίθεται ότι είναι η πιο συμφέρουσα και οικονομική προσφορά από μια εταιρεία. Συνήθως οι διαγωνισμοί είναι στημένοι και επιλέγονται τελικά οι εργολάβοι που είναι φιλικά προσκείμενοι στην εκάστοτε κυβέρνηση, καμιά φορά προτιμάται η γνωστή πρακτική των «μιζών», και λοιπές «διαφανείς» διαδικασίες από τις οποίες η διοίκηση του κάθε ιδρύματος αλλά και η εργολαβική εταιρεία αποκομίζουν κάποιο άμεσο υλικό συμφέρον. Μόνο το γεγονός ότι ένα πανεπιστήμιο προτιμάει να συνεργάζεται με εργολάβους παρά να προσλαμβάνει προσωπικό το ίδιο, δείχνει την ξεκάθαρη επιλογή του να εκμεταλλεύεται στο έπακρο το εργολαβικό εργασιακό καθεστώς.
Φυσικά, επειδή είναι φύση και ζητούμενο των απεργιακών κινητοποιήσεων να διαταράσσουν την «ομαλότητα» στους χώρους εργασίας, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι οι φοιτητές/ριες της φιλοσοφικής που κατά την διάρκεια της απεργίας εκφράστηκαν στο σύνολό τους με αντιδραστικές απόψεις, οι οποίες με συνέπεια εντάσσονται σε ένα γενικότερο κλίμα κοινωνικού αυτοματισμού και που είχαν εκφραστεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν κατά τον πολύμηνο αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων, με μεγαλύτερη ένταση και αντίκτυπο στην απεργία.
«Η σχολή είναι βρόμικη», «Οι καθαρίστριες δε δουλεύουνε», «Θα πάθουμε σύφιλη», «Δεν είναι δυνατόν ειδικά οι γυναικείες τουαλέτες να είναι τόσο σιχαμερές» κλπ. Όλα αυτά τα κυνικά, επιφανειακά και σεξιστικά σχόλια, που σιγοψιθυρίζονταν στους διαδρόμους της φιλοσοφικής, καταδεικνύουν την αδιαφορία των φοιτητών για τον αγώνα των καθαριστριών, όσο αυτός στρέφεται ενάντια στην κανονικότητα και στην ομαλή ακαδημαϊκή λειτουργία. Αυτό βέβαια είναι η λογική κατάληξη της γενικότερης αδιαφορίας των φοιτητών απέναντι στις καθαρίστριες, ακόμα και πριν τον αγώνα. Πόσες φορές σκεφτόμαστε όταν αφήνουμε κάπου μέσα στη σχολή τον καφέ μας, ότι κάποιο ανθρώπινο χέρι θα έρθει να τον μαζέψει από εκεί;
Αυτή η στάση αποτυπώνει τον διαχωρισμό διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, που κυριαρχεί στο μυαλό πολλών και καλλιεργείται σε σχολές σαν την δική μας. Αυτός ο διαχωρισμός καθορίζεται και αναπαράγεται μέσα στο πανεπιστήμιο, στο οποίο από τη μια μεριά υπάρχουν οι φοιτητές-μέλλοντες «επιστήμονες» και οι καθηγητές τους, που συνθέτουν την περιβόητη «ακαδημαϊκή κοινότητα» και από την άλλη οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι (π.χ. καθαρίστριες, φύλακες). Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί και για ποιο λόγο η αριστερά δείχνει να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον αγώνα των καθαριστριών, καθώς είναι δέσμια και προαγωγός αυτού του διαχωρισμού (βλ. κυρίαρχα αιτήματα των αριστερών φοιτητικών σχημάτων: «Πτυχία με αξία», «Δουλειά με δικαιώματα» κλπ).
Η αντίληψη περί «ακαδημαϊκής κοινότητας» που προαναφέρθηκε, οδήγησε μια μερίδα των φοιτητών ακόμα και σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όπως αυτή του εθελοντισμού. Πολλοί φοιτητές ήταν πρόθυμοι να βγουν και να καθαρίσουν μόνοι τους τα σκουπίδια αμβλύνοντας έτσι την πίεση που ασκεί ο αγώνας στη λειτουργία του πανεπιστημίου.
Ως ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα των καθαριστριών που απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, με στόχο τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους. Κανένας απομονωμένος αγώνας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να προκαλέσει ρήγμα και κόστος στις κυβερνήσεις και στα αφεντικά. Προτάσσοντας τον αυτοοργανωμένο και αδιαμεσολάβητο αγώνα και την ουσιαστική αλληλεγγύη και σύνδεση μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, δημιουργώντας κοινές δομές και έχοντας συνεχή επικοινωνία με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εντός και εκτός του πανεπιστημίου, δημιουργούμε τους δικούς μας όρους διεκδίκησης των ζωών μας.

…ποιοι ασχολούνται ακόμα με τις καθαρίστριες;

Το κείμενο σε μορφή Pdf

«Αυτοί οι άνθρωποι, μαζί με το άλλο άκρο, τους φασίστες της χρυσής αυγής, στις 20 Οκτώβρη του 2011 επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ σε απεργούς εργάτες»
“συνάδελφος” της κνε απευθυνόμενος σε συντρόφους/φισσες της ε.π.φ., κατά τη διάρκεια γ.σ. της φιλοσοφικής

Επειδή κουραστήκαμε με αυτές τις μαλακίες κι επειδή έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές παρόμοιες κοπρολογίες (πολλές εκ των οποίων ομοφοβικές, πάλι μέσα σε γ.σ.) οι οποίες θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να μπουν επιτέλους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, θέλουμε να εκθέσουμε ορισμένες σκέψεις σχετικά με το εξάμβλωμα που ονομάζεται κουκουέ.

Εν αρχή ας θυμηθούμε μερικές στιγμές απείρου κάλ(λ)ους από την μεγάλη ιστορία αγώνων και θυσιών του επαναστατικού κώματος:

* Εξέγερση του Πολυτεχνείου, 1973
«…καταγγέλλουμε σ’ όλο το σπουδαστικό κόσμο, τη νεολαία και το λαό τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν, απ’ την αρχή της μεγαλειώδικης εκδήλωσής μας του Πολυτεχνείου, την πορεία και το περιεχόμενό της. Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις επιλογές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες συνθήκες»
Πανσπουδαστική (φοιτητικό όργανο του κουκουέ),
τ. 8, Γενάρης – Φλεβάρης ‘74

Η κατηγορία αυτή δεν αναφέρεται σε προσπάθεια ασφαλιτών να εισβάλλουν στο κατειλημμένο από φοιτητές Πολυτεχνείο, αλλά στους ίδιους τους καταληψίες, τους οποίους το κουκουέ, αφού δεν μπόρεσε να πατρονάρει βάφτισε ως προβοκάτορες. Τον καιρό εκείνο η χούντα των συνταγματαρχών είχε αρχίσει να φορά ένα δημοκρατικό προσωπείο και είχε υποσχεθεί τη διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών. Το κουκουέ (όπως και ο ρήγας φεραίος, από τη μήτρα του οποίου ξεπήδησε ο σημερινός σύριζας) αρκούμενο στις υποσχέσεις του μαρκεζίνη (χουντικός πρωθυπουργός) θεώρησε ότι η κατάληψη-εξέγερση του Πολυτεχνείου υπονόμευε το δρόμο για τις “δημοκρατικές” εκλογές. Σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε παρά να λοιδορήσει τους αγωνιζόμενους φοιτητές και να προβεί στις συνήθεις αισχρές πρακτορολογίες του. Όσοι αγωνιστές διαφώνησαν με τη γραμμή του κώματος και συμμετείχαν στον αγώνα διαγράφηκαν.

* Κατάληψη Χημείου, 1979
Εν μέσω φοιτητικών αγώνων για την κατάργηση του νόμου 815 (που ουσιαστικά καταργούσε το άσυλο), το Χημείο ήταν η πρώτη σχολή που έκανε κατάληψη. Το κκε διαφωνώντας επέλεξε να στείλει τις δυνάμεις καταστολής του για να τη σπάσουν. Οι ορδές των κνατ καθοδηγούμενες από τον γνωστό αρχιτραμπούκο Μαλάμη, αφού επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν τους καταληψίες με λοστάρια, εκκένωσαν την κατάληψη αποκαθιστώντας την έννομο τάξη και την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος.

* Επέτειος Πολυτεχνείου, 1998
Τα κνατ αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αγαστή συνεργασία τους με το κράτος, ξυλοφορτώνουν και παραδίδουν στην αστυνομία περισσότερους από 150 αναρχικούς και άλλους αγωνιστές, πριν καν αρχίσει η πορεία.

* Εξέγερση του Δεκέμβρη, 2008
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, που συντάραξε τα θεμέλια του κοινωνικού συμβολαίου, με δεκάδες χιλιάδες μαθήτριες/μαθητές, φοιτητές/ριες, εργαζόμενες/ους και μετανάστριες/στες να συμμετέχουν δυναμικά στις κινητοποιήσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, αποτέλεσε παγκοσμίως ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα αμφισβήτησης του κρατικού μονοπωλίου της βίας και έδωσε νέα δυναμική στους αγώνες των από κάτω. Βεβαίως το κκε (κατασταλτικό κόμμα ελλάδος) έσπευσε να καταδικάσει τους εξεγερμένους, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια φιλελεύθερων, ακροδεξιών (βλ. λα.ο.σ.) και λοιπών παρατρεχάμενων του «δημοκρατικού τόξου». Οι αλήστου μνήμης ατάκες, όπως «σε μια πραγματική εξέγερση δε θα έσπαγε ούτε ένα τζάμι» δια του τρομακτικού στόματος της αλέκας, διεκδικούν επάξια μια θέση ανάμεσα στις μεγαλύτερες πατάτες που έχουμε ακούσει (και έχουμε ακούσει πολλά).

* Περιφρούρηση της Βουλής, 2011
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα συνεργασίας ματ-κνατ ήταν η στάση που κράτησε το π.α.μ.ε. (συνδικαλιστικό όργανο του κουκουέ) στη μαζική γενική απεργία της 20ης Οκτώβρη του 2011. Το κουκουέ επέλεξε να περιφρουρήσει τη βουλή διευκολύνοντας το ρόλο της αστυνομίας, αφού προέβη σε ξυλοδαρμό διαδηλωτών που δεν ήταν στο μπλοκ του. Βλέποντας τα κνατ να ρίχνουν κόσμο από ύψος 5 μέτρων και απ’ τα σκαλιά του Συντάγματος, η αντίδραση ήταν μεν ακραία, αλλά έστω και έτσι ήταν η πρώτη φορά που ο κατασταλτικός ρόλος του κκε απαντήθηκε στο δρόμο. Εδώ δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη και τη δουλική και υποκριτική στάση σύσσωμης σχεδόν της υπόλοιπης αριστεράς, που παρά το γεγονός ότι μέλη της δέχτηκαν τον τραμπουκισμό απ’ τα κνατ, δεν ντράπηκε να υπερασπιστεί το κουκουέ προβαίνοντας σε ασύστολες πρακτορολογίες, υιοθετώντας για άλλη μια φορά τη ρητορική του αδικημένου παιδιού.

«Και τώρα και πάντα και όπως το ’40…»
Όλα αυτά δεν είναι καινούργια, αφού το σκε (σταλινικό κόμμα ελλάδας) λειτουργώντας πάντα με όρους ολοκληρωτισμού, από την εναντίωση του στην απεργία του 1936 στη Θεσσαλονίκη μέχρι τις σφαγές των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών, από τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις των κουκουεδικείων της ο.π.λ.α. μέχρι το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη (τον οποίον είχαν προδώσει) και από την υπόθεση Πλουμπίδη μέχρι την υπόθεση Γκράνιν, έχει δώσει ξεκάθαρα δείγματα γραφής.

Η κουκουεδική (χ)ιδεολογία
Επειδή η ιστορική αναδρομή δεν μπορεί να καλύψει τη συνολική αθλιότητα του κκε, είναι απαραίτητο να θίξουμε και κάποια ακόμα χαρακτηριστικά του. Συνοψίζοντας μετράμε: το σεξισμό και τη διακηρυγμένη ομοφοβία, την εργοδοτική τρομοκρατία εις βάρος των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του κώματος (χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι απολύσεις στον 902), την εξόφθαλμη λογοκρισία στα κωματικά έντυπα, τη σπίλωση και τη συκοφάντηση των πολιτικών του αντιπάλων και τις λαϊκίστικες, πατριωτικές-εθνικιστικές εξάρσεις και χριστιανο-ορθόδοξες αντιλήψεις (βλ. το περιοδικό νέμεσις της κωματικής σταρ λιάνας κανέλλη).
Όσον αφορά τώρα το π.α.μ.ε. και το φοιτητικό του παρακλάδι, το μ.α.σ. (που αποτελούν όργανα ξεκάθαρα ελεγχόμενα από το κώμα), προωθούν ένα γραφειοκρατικό, γραφικό και μετριοπαθή συνδικαλισμό, διασπώντας, επιπλέον, τους ταξικούς αγώνες (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τερματισμός της απεργίας των διοικητικών στο ΕΜΠ, το Δεκέμβριο του 2013). Ας προσθέσουμε σε όλα αυτά και τις περιπτώσεις νοθείας σε εκλογές και γενικές συνελεύσεις εργατικών σωματείων.

Από απολογητές του κρατικού καπιταλισμού… σε δεκανίκια του αστικού
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια για να αντιληφθεί κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι προδοσίες και ολιγωρίες ενός κατά τ’ άλλα επαναστατικού κόμματος (αν και ούτως ή άλλως εμείς αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο κάτι μπορεί να είναι και επαναστατικό και κόμμα), όπως φαντασιώνεται η υπόλοιπη δακρυρροούσα αριστερά, αλλά απεικονίζουν ξεκάθαρα τον καθεστωτικό και κατασταλτικό ρόλο που οργανικά πλέον έχει αποκτήσει το εν λόγω κόμμα.
Παρόλο που η υπερ-επαναστατική φιλολογία και τα πο(μ)πώδη λεκτικά πυροτεχνήματα που αναπαράγει το κουκουέ μπορούν να ξεγελάσουν με την πρώτη ματιά, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις ιστορικές επιλογές του ιδίως σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής, θα αντιληφθεί τη διαχειριστική και κατευναστική πρακτική του.
Έτσι το κράτος μπορεί να κοιμάται ήσυχο, αφού όλοι γνωρίζουν ότι οποιοσδήποτε σηκώσει κεφάλι,πέρα από όλα τ’ άλλα, θα δεχθεί τη συκοφαντική χολή από τους σταλινικούς βρικόλακες του ριζοσπάστη ή ακόμα και τις καδρονιές των κνατ. Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα σταλινικά απολιθώματα είναι ότι η εποχή της ασυλίας τους έχει παρέλθει. Η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 καθώς και η γενικότερη πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των τελευταίων ετών έχουν αναδείξει νέες μορφές πολιτικής δραστηριοποίησης. Οι αυτοοργανωμένοι αγώνες, η αντιιεραρχική οργάνωση, τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και η προώθηση της αλληλεγγύης χαρτογραφούν νέες προοπτικές, τις οποίες δεν μπορεί να κατανοήσει το κουκουέ (ούτε και τα τροτσκιστο-μαοϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κατακάθια του) και ούτε φυσικά να τις καταστείλει.
Απ’ τη μεριά μας δηλώνουμε ότι δεν είμαστε ούτε πράκτορες, ούτε προβοκάτορες, αλλά έχουμε ιστορική μνήμη δύο αιώνων και όσο και να μας χωρίζουν τα χρόνια και οι διαφορετικές συνθήκες, δεν ξεχνάμε ούτε την Κροστάνδη και την Ουκρανία το 1921, ούτε τη Βαρκελώνη το 1937, ούτε την Ουγγαρία το 1956, ούτε…

ΥΓ. Όσον αφορά τώρα τα περί φασιστών και συνεργασίας μαζί τους, ας θυμηθούμε λίγο ότι την εποχή που στην Ισπανία οι αναρχοσυνδικαλιστές της CNT τσάκιζαν τους φασίστες του φράνκο, η μαμά-ρωσία του πατερούλη στάλιν υπέγραφε σύμφωνο αμοιβαίας μη επίθεσης (σύμφωνο ρίμπεντροπ-μολότωφ, μόσχα 1939) με τη ναζιστική γερμανία του αδόλφου. Και να θυμίσουμε επίσης ότι, ενώ οι φασίστες αλωνίζουν στις πόλεις μας, σε αντίθεση με το κουκουέ (που έχει υιοθετήσει μία στάση ζεν) εμείς οργανωνόμαστε σε αντιφασιστικές δομές από τα κάτω σε όλες τις γειτονιές και αντιμετωπίζουμε τους φασίστες με αυτοοργανωμένο αγώνα πάντα και παντού.

Το κείμενο σε μορφή Pdf