Τη Δευτέρα 24/2/2014, ύστερα από συνεχόμενες ανοιχτές συνελεύσεις και από αποφάσεις που πάρθηκαν, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα συλλογικό υποκείμενο και να καταλάβουμε την αίθουσα 421 για τη δημιουργία του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Φιλοσοφικής. Ύστερα από 4 ημέρες λειτουργίας και ενώ το εγχείρημα βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στους φοιτητές της σχολής, η κοσμητεία και ορισμένα μέλη των ΔΕΠ εισέβαλαν στο χώρο του κυλικείου, κατέσχεσαν τα πράγματα που υπήρχαν μέσα σε αυτό και μας απαγόρευσαν την είσοδο. Ακολούθησε, βέβαια, και η άρνηση παράδοσης των πραγμάτων που βρήκαν μέσα στο κυλικείο, με πρόφαση την προάσπιση της ασφάλειας και χρησιμοποιώντας γελοίες δικαιολογίες.

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και πληθαίνουν τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα σε σχολές και γειτονιές. Προτάσσοντας την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση αποτελούν αντιπαράδειγμα στον κυρίαρχο τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας και των κοινωνικών σχέσεων. Δείχνουν ότι η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να παραμείνει σε ρόλο θεατή, αλλά τολμά να οικειοποιηθεί εξαρχής το δημόσιο χώρο και χρόνο προχωρώντας πέρα απ’ την απλή διεκδίκηση αιτημάτων στην από τα κάτω δημιουργία νέων όρων συμβίωσης και οργάνωσης των ζωών μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την εντατική κρατική καταστολή και την απροκάλυπτη βία που δέχονται, αυτά τα εγχειρήματα συνεχίζουν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, φανερώνοντας την τεράστια κοινωνική δυναμική η οποία έχει απελευθερωθεί μέσα από αυτά.

Από τη μεριά μας καταγγέλλουμε τη στάση της κοσμητείας και των ακαδημαϊκών γραφειοκρατικών μηχανισμών και δηλώνουμε ότι θα υπερασπιστούμε τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και κοινωνικής δραστηριοποίησης στο χώρο του πανεπιστημίου και παντού. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια μας να ανοίξουμε ρωγμές ελευθερίας στο άδειο κέλυφος της νομιμότητας και της κανονικότητας και να διαμορφώσουμε τις κοινές και συλλογικές μας απαντήσεις. Τώρα που τα αραχνιασμένα και ξεφτισμένα νοήματα που συγκροτούσαν τη ζωή μας καταρρέουν, διαμορφώνουμε όλες μαζί την καθημερινότητα που θέλουμε και όχι αυτή που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

Καταδικάζουμε την καταστολή, την ιεραρχία και τη γραφειοκρατία απ’ όπου κι αν προέρχονται και με κάθε τρόπο χτίζουμε τον κόσμο που θέλουμε μέσα στον κόσμο που θέλουμε να καταστρέψουμε.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ, 28/2/2014

Το Σάββατο 1 Φλεβάρη οι φασίστες του μιχαλολιάκου είχαν το θράσος να καλέσουν την καθιερωμένη φασιστοσύναξη τους για τα ίμια. Την ίδια στιγμή καλέστηκε αντιφασιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα με στόχο να διαδηλώσουμε ενάντια στη χρυσή αυγή. Όμως για άλλη μια φορά τα όργανα της καταστολής έδειξαν ξεκάθαρα το ρόλο τους, όχι μόνο διαλύοντας άγρια την αντιφασιστική συγκέντρωση αλλά επιτρέποντας προκλητικά στη χρυσή αυγή να κάνει ανενόχλητη την πορεία της. Εδώ είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το κράτος στην προσπάθεια του να κάνει κάθε φωνή αντίστασης να σιγήσει, υιοθετεί την πάγια τακτική των απαγορεύσεων πορειών. Μετά από μία μικρή περίοδο κρατικού «αντιφασισμού» μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η κυβέρνηση επιλέγει να αφήσει την χρυσή αυγή να κάνει εκδήλωση σε κτίριο του ελληνικού στρατού και πορεία –παρά την απαγόρευσή τους- ενώ την ίδια ώρα η αντιφασιστική σπάζεται βίαια, επιβεβαιώνοντας τις σχέσεις κράτους-αστυνομίας και φασιστών. Φαίνεται λοιπόν ότι η περιβόητη θεωρία των δύο άκρων που προωθείται από τους κυβερνητικούς κύκλους και τους καθεστωτικούς δημοσιολόγους δεν είναι παρά ένα ακόμη τέχνασμα για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων και του ανταγωνιστικού κινήματος.
Σε ένα τέτοιο κλίμα δεν μας εκπλήσσουν οι ξυλοδαρμοί και τα δακρυγόνα, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις. Πιο συγκεκριμένα, το Σάββατο ξυλοφορτώθηκε άγρια από τα ΜΑΤ και συνελήφθη ο τούρκος πολιτικός πρόσφυγας Σελτζούκ Γκονγκούρ, κάτι που αποτελεί άλλη μία απόδειξη της κρατικής τρομοκρατίας. Ο σύντροφος έχασε τις αισθήσεις του από τον ξυλοδαρμό και διακομίστηκε στο νοσοκομείο Γεννηματάς παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης. ΟΠΚΕ, ασφαλίτες, σεκιούριτι αλλά και οι περισσότεροι γιατροί επέδειξαν φρόνημα κατοχικού υπαλλήλου, τρομοκρατώντας τον σύντροφο και τους αλληλέγγυους/ες. Στη συνέχεια, αφού διαπιστώθηκε η αγωνιστική του ταυτότητα στοχοποιήθηκε πολιτικά, μεταφέρθηκε στην ΓΑΔΑ παρά την κακή κατάσταση της υγείας του και βρέθηκε αντιμέτωπος με τις σαθρές κατηγορίες της διατάραξης κοινής ειρήνης, της απόπειρας επικίνδυνης σωματικής βλάβης σε βάρος αστυνομικού κατά συναυτουργία και τις διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς με κουκούλα. Στο δικαστήριο ο σύντροφος πήρε αναβολή επ’ αόριστον και αφέθηκε ελεύθερος με τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και της εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα. Παρ’ όλα αυτά το σενάριο καταδίκης και απέλασής του παραμένει υπαρκτό.
Όμως ακόμα 10 άτομα (ανάμεσα τους και 2 ανήλικοι) συνελήφθησαν ενώ οι μπάτσοι δε δίστασαν να εισβάλουν στο μετρό Μοναστηρακίου το οποίο πότισαν και με χημικά. Οι ένστολοι φασίστες εφάρμοσαν πάλι πρακτικές τρομοκράτησης ειδικά στους πιο νεαρούς από τους συλληφθέντες, αφήνοντας τους πολλές ώρες στην απομόνωση. Τελικά, ακόμα και στο πλαίσιο της αστικής δικαιοσύνης το κατηγορητήριο αποδείχθηκε ανεπαρκές και οι σύντροφοι αθωώθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Όσον αφορά τα φασιστοειδή, παρά την απουσία τους από τους δρόμους μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, βλέπουμε ότι την τελευταία περίοδο επιχειρούν τη δυναμική επαναφορά τους. Αυτό εκφράστηκε πρώτα με βανδαλισμούς στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Pasamontaña και στη συνέχεια με την απροκάλυπτη επίθεση στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο. Πριν την επίθεση στο Ρεσάλτο, οι χρυσαυγίτες βεβήλωσαν το σημείο δολοφονίας του Π. Φύσσα, αναλαμβάνοντας στην ουσία την ευθύνη για την δολοφονία του. Όπως ήταν αναμενόμενο οι μπάτσοι παρείχαν κάλυψη στην επίθεση, καθώς άφησαν ανενόχλητους τους φασίστες, αποδεικνύοντας έτσι την στενή συνεργασία μεταξύ τους. Τέτοιου είδους πρακτικές καταδεικνύουν την πολιτική σύμπραξη του κράτους με τους νεοναζί.
Στο γενικότερο πλαίσιο της κρατικής καταστολής εντάσσονται και οι έφοδοι σε δεκάδες σπίτια αγωνιστών/στριων με αφορμή δήθεν ανώνυμες καταγγελίες, οι συλλήψεις αντιφασιστών/στριων αφισοκολλητών, οι εισβολές σε καταλήψεις και σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους(π.χ. η πρόσφατη εισβολή της αστυνομίας στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αποθήκη στο Μεσολόγγι και η σύλληψη 17 συντρόφων/φισσων) αλλά και οι συχνές «επισκέψεις» της αστυνομίας σε σχολές μετά την κατάργηση του ασύλου.
Εμείς απ’ την μεριά μας αντιστεκόμαστε σε κάθε προσπάθεια καταστολής αγωνιστών και αγωνιστριών και στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με όσους και όσες αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και τον φασισμό. Θεωρούμε ότι η συμμετοχή δεκάδων φοιτητών στις αντιφασιστικές δράσεις, αποδεικνύει την καθημερινή ανάγκη να τσακίσουμε τον φασισμό παντού: στους χώρους δουλειάς μας και στις σχολές μας, στους δρόμους και στις γειτονιές.

ΜΠΑΤΣΟΙ-TV-ΝΕΟΝΑΖΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΕΛΤΖΟΥΚ ΓΚΟΝΓΚΟΥΡ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Η Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής είναι μία πολιτική συλλογικότητα που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του ’06-’07, ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, και δραστηριοποιείται στον χώρο του πανεπιστημίου. Με αφορμή τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων (φθινόπωρο ’13), η ομάδα ανασυστάθηκε, με κοινό γνώμονα την οργάνωσή μας σε αυτόνομη βάση, ενάντια σε κάθε μορφής αντιπροσώπευση και ιεραρχία – τυπική και άτυπη.
Το πανεπιστήμιο δεν είναι ουδέτερος χώρος διακίνησης ιδεών, αλλά έχει έναν ιδιαίτερο και ενεργό ρόλο στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής πραγματικότητας και την ενσωμάτωση των αξιών και των σημασιών της. Συγκεκριμένα, καλλιεργεί την ιεραρχία και την πειθάρχηση, το κυνήγι των πτυχίων και των πιστοποιημένων δεξιοτήτων που τροφοδοτούνται από το φαντασιακό της κοινωνικής ανέλιξης. Το πανεπιστήμιο περνάει μία μακρά περίοδο αναδιάρθρωσης, στο πνεύμα της οποίας ισχυροποιείται η ιδιωτική πρωτοβουλία (π.χ. εργολαβίες), συγχωνεύονται τμήματα (σχέδια Αθηνά), μειώνονται οι εισακτέοι, εισάγονται δίδακτρα, καταργείται το άσυλο και μετακυλείται το κόστος φοίτησης στις τσέπες των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα). Με αυτόν τον τρόπο, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί, καθώς μεγάλο κομμάτι νέων που προέρχονται από οικονομικά ασθενέστερα στρώματα μένουν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι εσωτερικές λειτουργίες του πανεπιστημίου διακρίνονται για τις ιεραρχικές δομές τους και τη γραφειοκρατική-τεχνοκρατική διοίκηση (αξιώματα, Σύγκλητος, Συμβούλια Διοίκησης). Αυτήν την πραγματικότητα τη βιώνουμε και μέσα στο αμφιθέατρο. Ο καθηγητής έχει το μονοπώλιο στη διάδοση της γνώσης, καθώς είναι αυτός που επιλέγει την ύλη, τα συγγράμματα (πολλές φορές προτείνοντας το προσωπικό του συγγραφικό έργο) και, ταυτόχρονα, πιστοποιεί αυτήν τη γνώση μέσω των εξεταστικών. Η διαδικασία αυτή γίνεται από καθέδρας, με δυνατότητα μόνο διευκρινιστικών ερωτήσεων και χωρίς αυτενέργεια από τους φοιτητές/ριες. Με αυτήν τη θεσμοθετημένη αυθεντία του καθηγητή ο φοιτητής συμβιβάζεται, αρκούμενος στο ρόλο θεατή. Αυτό γίνεται πιο έντονο με την εντατικοποίηση των σπουδών που προωθείται τα τελευταία χρόνια (προαπαιτούμενα μαθήματα, ν+2). Απόρροια όλων αυτών είναι ο ετεροκαθορισμός της γνώσης, αφού ο φοιτητής δεν συμμετέχει στην παραγωγή της.
Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης απάθειας, οι φοιτητές/ριες, αντί να προτάξουν μία συλλογική αυτοοργανωμένη δράση, αρκούνται σε λογικές ανάθεσης. Κάπως έτσι, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι διάφορες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, δεξιές και αριστερές. Από τη μία, οι δεξιές παρατάξεις, δήθεν εκπρόσωποι του πολιτικού λόγου, χρησιμοποιώντας σημειώσεις, γνωριμίες με καθηγητές, εκδρομές και μπουζούκια, εξυπηρετούν την πραγματική τους λειτουργία που δεν είναι άλλη από την προώθηση της κυρίαρχης καθεστωτικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Από την άλλη, οι αριστερές παρατάξεις, αντιλαμβανόμενες τον εαυτό τους ως φοιτητική πρωτοπορία, κατεβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις με προκατασκευασμένα πλαίσια που τίθενται απλά προς επικύρωση, παρακωλύοντας την ουσιαστική πολιτική ζύμωση και τη συνδιαμόρφωση των αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου.
Αποκορύφωμα αυτής της κουλτούρας ανάθεσης είναι οι φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων του φοιτητικού συλλόγου στα διοικητικά συμβούλια. Τα διοικητικά συμβούλια, αποτελούμενα από περιορισμένο αριθμό εκλεγμένων αντιπροσώπων, παίρνουν αποφάσεις αναιρώντας ουσιαστικά την ύπαρξη των συνελεύσεων και των διαδικασιών του φοιτητικού συλλόγου ως κύριου οργάνου δράσης των φοιτητών. Γι’ αυτούς τους λόγους, απορρίπτουμε τις φοιτητικές εκλογές και τα διοικητικά συμβούλια και ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης τους.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής, θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη των γενικών συνελεύσεων ως το κύριο όργανο λήψης αποφάσεων και πολιτικής έκφρασης των φοιτητών/τριών. Παρόλο που στις γενικές συνελεύσεις κυριαρχούν ακόμα οι αντιλήψεις των “ειδικών” περί των φοιτητικών θεμάτων, εμείς επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε σε αυτές, καθώς θεωρούμε ότι η απουσία των φοιτητών/ριών είναι αυτή που δίνει χώρο στον περαιτέρω εκφυλισμό και την υποβάθμιση της διαδικασίας.
Αρνούμαστε κάθε λογική ανάθεσης και προτάσσουμε οριζόντιες διαδικασίες απαλλαγμένες από τυπικές και άτυπες ιεραρχίες. Είμαστε μία ομάδα ανθρώπων που συναντηθήκαμε στη φιλοσοφική και αποφασίσαμε να αυτοοργανωθούμε, διότι θέλουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στον τρόπο της καθημερινής μας δράσης και συμπεριφοράς. Αυτό φαίνεται και στις εσωτερικές διαδικασίες της συνέλευσης, όπου οι τοποθετήσεις γίνονται κυκλικά, οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται και οι διαδικασίες είναι ανοιχτές σε όλους και όλες. Θεωρούμε αναγκαίο τον ανταγωνιστικό λόγο μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου, ενάντια σε κομματικές σκοπιμότητες και κάθε μορφής εξουσία, θεσμοθετημένη ή μη (κράτος, θρησκεία, αστυνομία, πατριαρχία). Απορρίπτουμε οποιονδήποτε διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, την καταγωγή. Γι’ αυτό δεν είμαστε ούτε έλληνες ούτε “ξένοι”, αλλά είμαστε αντισεξιστές/στριες, αντιφασίστριες/στες και αλληλέγγυοι/ες με όσους και όσες αγωνίζονται από τα κάτω.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ιανουάριος 2014

Το κείμενο σε μορφή Pdf

ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΤΡΕΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ..

Από τις 28 μάη οι εργαζόμενες στον καθαρισμό της φιλοσοφικής σχολής προχώρησαν σε απεργία ζητώντας το αυτονόητο, να μην δουλεύουν τζάμπα για τον οποιοδήποτε μαφιόζο-συνέταιρο του πανεπιστημίου. Απέναντι στην κοροϊδία του εργολάβου σιμωνετάτου και την συνεχή συσσώρευση οφειλών από μέρους του, οι εργαζόμενες είχαν δώσει μια πρώτη απάντηση με την μερική αποχή από τα καθήκοντα τους στις αρχές του μάρτη. Απ’ ότι φαίνεται όμως ο σιμωνετάτος, έχοντας την απόλυτη στήριξη των πρυτανικών αρχών, θεώρησε ότι μπορεί να συνεχίσει να άγεται και να φέρεται σαν σύγχρονος δουλέμπορος και οι εργαζόμενες να σιωπούν απέναντι στην γενικευμένη τρομοκρατία και το καθεστώς ανασφάλειας που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.

Ένα καθεστώς εργοδοτικής τρομοκρατίας που αποτελεί κανόνα στον χώρο του καθαρισμού. Οι εργαζόμενες δεν προσλαμβάνονται από το πανεπιστήμιο αλλά από εργολαβικές εταιρείες υπενοικίασης εργαζομένων στις οποίες συνήθως αναγκάζονται να υπογράφουν λευκές συμβάσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, τα οποία φυσικά σπάνια λαμβάνουν, ενώ άλλες φορές δουλεύουν τελείως μαύρα και ανασφάλιστα. Αυτή η σύγχρονη μορφή δουλεμπορίου συμπληρώνεται με την τρομοκράτηση των εργαζομένων από τους προϊσταμένους, τους ρουφιάνους και τους τραμπούκους που προσλαμβάνουν τα αφεντικά ώστε να βεβαιώνονται πως η δουλειά τους θα γίνεται αποτελεσματικά μέσα σε ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας. Κι όλα αυτά φυσικά με την πλήρη συναίνεση των πρυτανικών και πανεπιστημιακών αρχών.

Απέναντι όμως στο καθεστώς της εργοδοτικής τρομοκρατίας εμείς έχουμε να αντιπαραθέσουμε αγώνες, όπως την πολύμηνη απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων στον καθαρισμό του απθ, η οποία άφησε σημαντική παρακαταθήκη, καθώς και τον κοινό νικηφόρο αγώνα εργαζομένων και φοιτητών στο εκπα για την επαναπρόσληψη της Μαλκοζάτα Ποτυράλα πριν από δύο χρόνια.

Αυτός ο αγώνας δεν έχει την στήριξη κανενός εργατοπατέρα, αποφασίστηκε με τόλμη απο τις ίδιες τις εργαζόμενες χωρίς καμία επίσημη συνδικαλιστική στήριξη. Είναι μια άγρια απεργία αλλά οι εργαζόμενες δεν δίνουν μόνες τους αυτόν τον αγώνα. Ήμασταν και θα είμαστε δίπλα τους όχι μόνο στην διεκδίκηση του αυτονόητου της καταβολής των δεδουλευμένων τους αλλά και στην μάχη που δίνουν για να εξαλει φθεί η τρομοκρατία και η ανασφάλεια που το εργασιακό τους καθεστώς απλόχερα τους ‘’προσφέρει’’. Μέχρι οι εργολάβοι και τα τσιράκια τους να καταλάβουν οτι η αντίσταση και η αλληλεγγύη θα τσακίσουν τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία τους.

Καμιά και κανένας μόνος/η απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, νίκη στον αγώνα των καθαριστριών.

…ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!

Η ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής είναι μία πολιτική συλλογικότητα που συγκροτήθηκε κατά την διάρκεια του φοιτητικού κινήματος ’06-’07, το οποίο ξέσπασε ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16. Από τότε η σύνθεση της ε.π.φ έχει αλλάξει αρκετές φορές, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μία ομάδα ατόμων τα οποία επιλέγουμε να οργανωθούμε σε αυτόνομη βάση ενάντια σε κάθε μορφής αντιπροσώπευση και ιεραρχία – τυπική και άτυπη.
Το πανεπιστήμιο αν και προβάλλεται ως «χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών», στην ουσία είναι ένα ακόμη πεδίο συντήρησης της καπιταλιστικής πραγματικότητας, καθώς εντός του πανεπιστημίου διατηρούνται οι ταξικοί διαχωρισμοί. Πιο συγκεκριμένα, η κοινωνική θέση και το κύρος του εργαζόμενου προσδιορίζονται από την βαθμίδα της εκπαίδευσης από την οποία έχει αποφοιτήσει. Η διάκριση αυτή οξύνεται από τον διαχωρισμό πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, ο οποίος συντηρείται από το άλλοτε κραταιό αν και σήμερα ξεφτισμένο συλλογικό φαντασιακό της ελληνικής κοινωνίας. Για παράδειγμα, κάποιες σχολές κύρους (πχ. φιλοσοφική, νομική) φέρονται ως εγγυήτριες της «εξέχουσας» πνευματικής εργασίας και της επαγγελματικής αποκατάστασης, δημιουργώντας την επιθυμία για το κυνήγι της καριέρας. Για χάρη αυτού του ονείρου οι φοιτητές δεν φαίνεται να προβάλλουν την οποιαδήποτε αντίσταση – κριτική μπροστά στη μεταφορά του κόστους της φοιτητικής ζωής (σίτηση,στέγαση,σπουδές,μεταφορά) κατευθείαν στην τσέπη τους.
Από την άλλη μεριά, πολύ συχνά οι φοιτητές και φοιτήτριες απασχολούνται χωρίς ασφάλιση σε προσωρινές δουλειές με μισθό χαρτζιλίκι, χωρίς να επιδιώκουν να προστατεύσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα, προτάσσοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την φοιτητική τους ιδιότητα έναντι της εργασιακής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι φοιτητικοί αγώνες δύσκολα ενώνονται με τους εργατικούς. Επιπλέον φοιτητές/τριες, κυρίως μεταπτυχιακού και διδακτορικού κύκλου σπουδών, εργάζονται συχνά για μήνες απλήρωτοι/ες προς όφελος των καθηγητών και των ερευνητικών προγραμμάτων τους. Ας μην ξεχνάμε όμως και τις πρόσφατες προσπάθειες επανασύνδεσης του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας (νόμοι γιαννάκου και διαμαντοπούλου), όπως η σχέση αυτή εκφράζεται συχνά και στα ερευνητικά προγράμματα καθηγητών.
Συνεχίζοντας, θεωρούμε ότι το πανεπιστήμιο είναι το πεδίο εφαρμογής διάφορων τύπων πειθαρχήσεων. Στις εξεταστικές, για παράδειγμα, απαιτείται διάβασμα από συγκεκριμένη βιβλιογραφία και πολύ συχνά από ένα μόνο βιβλίο, το οποίο είτε είναι του διδάσκοντα είτε υπάρχουν σ’ αυτό απόψεις – κριτική των πραγμάτων από την οπτική του ίδιου. Τα μαθήματα γίνονται κατά το στείρο ακαδημαϊκό πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο ο καθηγητής κάθεται απέναντι και σε εξέχουσα θέση από το κοινό, το οποίο αρκείται σε ερωτήσεις ή παρατηρήσεις επί των λεγομένων του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν ασκείται κριτική στην υποτιθέμενη αυθεντία του καθηγητή και οι φοιτητές/ριες δεν μπορούν να παράγουν δικό τους αυτόνομο λόγο. Όμως, η αυθεντία πλέον τροφοδοτείται από την αποκλειστική αρμοδιότητα του καθηγητή να κρίνει ποιος/ποια έχει αφομοιώσει ικανοποιητικά τις πληροφορίες που ο ίδιος έχει «διδάξει», ώστε να μπορεί να περάσει τελικά το εκάστοτε μάθημα. Για να το εξηγήσουμε καλύτερα, πιστεύουμε ότι η διάκριση διευθυντών – διευθυνόμενων είναι υπαρκτή στο πανεπιστήμιο μέσα από την κοινωνική σχέση καθηγητών – φοιτητών/ριών, καθώς δεν υπάρχει η κουλτούρα και η διάθεση της αμφισβήτησης του κύρους του γνωστικού αντικειμένου του καθηγητή.

Η φοιτητική ιδιότητα στην ελλάδα παρουσιάζεται ως η κατεξοχήν περίοδος χαλαρότητας και καλοπέρασης, χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις, εν όψει της επικείμενης εισόδου στο «δύσβατο πεδίο» της αγοράς εργασίας. Σε αυτό το σημείο φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις παρατάξεις. Η γενικευμένη απάθεια των φοιτητών/τριών για τα κοινά αποτέλεσε προνομιακό πεδίο δράσης για τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις, οι οποίες την ενσωμάτωσαν πλήρως, αλληλοτροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της αδιαφορίας και της ανάθεσης. Εξάλλου, ο ρόλος των φοιτητών/τριών στις γενικές συνελεύσεις είναι η απλή επικύρωση ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό διάλογο και συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Βέβαια, ευτυχώς, οι φοιτητές/τριες εξαργυρώνουν την μετέπειτα εργασιακή τους υποδούλωση με 4 χρόνια alternative «αγωνιστικότητας» (πάρτυ, ρεμπετάδικα και κάμπινγκ το καλοκαίρι)! Στον αντίποδα βρίσκεται ένα άλλο προκατασκευασμένο μοντέλο φοιτητικής ζωής, το οποίο προωθεί τα σκυλάδικα και τις εκδρομούλες (αράχωβα, μύκονος). Οι παρατάξεις αυτές πρόσκεινται στα γνωστά κόμματα εξουσίας και αυτοδιαφημίζονται ως ειδικοί επί των φοιτητικών θεμάτων (σημειώσεις, κονέ με καθηγητές, κ.λπ).
Το υποκείμενο «φοιτητής» για εμάς δεν είναι διαχωρισμένο και απαθές από την σύνδεση του πανεπιστημίου με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Απέναντι στην «τυφλή» παρακολούθηση μαθημάτων, το φοιτητικό lifestyle, την σεξιστική φρασεολογία και συμπεριφορά καθώς και στην συνειδητή ή μη υποτίμηση όσων εργάζονται εντός του πανεπιστημίου (πχ. αδιαφορία για πεταμένους καφέδες ή για την καθαριότητα στις τουαλέτες, αφού «κάποιος άλλος θα τα κάνει για εμάς»), εμείς προτάσσουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα με το σύνολο των εργαζόμενων στο πανεπιστήμιο, οι οποίοι ενδεικτικά να πούμε ότι μπορεί να συντηρούν ή να καθαρίζουν τα κτήρια και τις εγκαταστάσεις του καθώς και να εργάζονται στα κυλικεία ή τα εστιατόρια. Προκρίνουμε την δημιουργία με τους εργαζόμενους, σε αει και τει, κοινών αγώνων οργανωμένων από τα κάτω.

Η ε.π.φ είμαστε μία ομάδα κοινωνικού χώρου, αφού οργανωνόμαστε στο πλαίσιο μίας πανεπιστημιακής σχολής. Θεωρούμε αναγκαίο τον ανταγωνιστικό λόγο μέσα στο πανεπιστήμιο, το οποίο αντιλαμβανόμαστε ως κοινωνικό χώρο, μιας και αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσαμε να το αντιληφθούμε ως κάτι το διαφορετικό και ξέχωρο από το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας συνολικά. Δεν μας χαρακτηρίζουν – και μάλιστα αποστρεφόμαστε – πολιτικές γραμμές ή πολιτικά στεγανά και έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι και οι ίδιες ένα μίνιμουμ πολιτικής συμφωνίας, η οποία διασφαλίζει και την εύρυθμη λειτουργία της συλλογικότητας. Δεν αναγνωρίζουμε μεταξύ μας άτομα που είναι αξιότερα πχ. για να γράφουν κείμενα, να φτιάχνουν αφίσες ή να μιλούν στις γενικές συνελεύσεις, προτείνοντας την κυκλική εναλλαγή των αρμοδιοτήτων. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αντιφασίστες/τριες, αντισεξίστριες/ές και στηρίζουμε τις αυτοοργανωμένες δομές και διαδικασίες σε σχολές και γειτονιές, με τις οποίες επιλέγουμε να συναντηθούμε (και) στο δρόμο. Επιπλέον είμαστε ενάντια σε κάθε ιεραρχική δομή, άτυπη ή μη, και προτάσσουμε την οριζόντια οργάνωση στις διαδικασίες μας. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία εντός και εκτός του πανεπιστημίου, όπως επίσης και τη λογική της ανάθεσης σε «ειδικούς» των θεμάτων που καθορίζουν το πώς ζούμε και δρούμε. Θεωρούμε ότι όλες και όλοι είμαστε πολιτικά υποκείμενα και έχουμε φυσικά τον πρώτο λόγο στον τρόπο της καθημερινής μας δράσης και συμπεριφοράς.

Αυτά τα λίγα λόγια από εμάς. Όποια/ος ενδιαφέρεται θα μας βρει στον 4ο στο τραπεζάκι μπροστά στον μαυροκόκκινο τοίχο.

ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής
ανοιχτή συνέλευση κάθε παρασκευή στις 17:00 στο στέκι της επφ (516)