Ψηφίστηκε στη Βουλή ο νέος νόμος σύμφωνα με τον οποίο τα περίφημα «ΚΕΣ» («Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών») θα δίνουν πτυχία ισότιμα με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων. Ως φοιτητές πρέπει να αντιτεθούμε σ’ αυτή τη εξέλιξη, καθώς συνιστά έμμεση μορφή απαξίωσης και υποτίμησης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Με αυτό τον τρόπο εντάσσεται στο γενικότερο πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης. Η ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος του 2006-07, ανάγκασε το Υπουργείο να ακολουθήσει έμμεσους τρόπους προώθησης της ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ο νόμος για τα ΚΕΣ είναι ένας απ’ αυτούς τους τρόπους. Η σχετική κοινοτική οδηγία εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις τα τελευταία 30 χρόνια, περικόπτοντας τις κοινωνικές δαπάνες του κράτους και ιδιωτικοποιώντας τομείς κοινής ωφέλειας όπως η παιδεία και η υγεία.

Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε τη θέση υπό την οποία είμαστε αντίθετοι στο νόμο για τα ΚΕΣ. Είμαστε αντίθετοι, όπως είπαμε, επειδή θεωρούμε ότι γίνεται προσπάθεια για να απαξιωθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, καθώς τα πτυχία του θα έχουν πλέον την ίδια αξία με τα πτυχία των ιδιωτικών ΚΕΣ. Μέχρι εδώ καλά: όλοι θα συμφωνήσουν μ’ αυτό. Αν δούμε όμως τι λένε πολλές από τις φοιτητικές παρατάξεις που αντιστέκονται στο νόμο, θα εντοπίσουμε ορισμένες προβληματικές απόψεις, οι οποίες πρέπει να χτυπηθούν. Εχθρός μας δεν είναι οι σπουδαστές των ΚΕΣ, αλλά το Υπουργείο. Στο νόμο για τα ΚΕΣ πολεμάμε ένα επιπλέον βήμα προς την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου∙ δεν είμαστε αντίθετοι, επειδή «φοβόμαστε» ότι «απειλούνται τα πτυχία μας». Θεωρούμε απαράδεκτη αυτή τη θέση, καθώς πιστεύουμε ότι προκύπτει απ’ το φοιτητοκεντρισμό που διακρίνει το σύνολο σχεδόν των καθεστωτικών και μη παρατάξεων. Φοιτητοκεντρισμός σημαίνει να μη μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα από τα συμφέροντα του κλάδου μας (ως φοιτητών), τίποτε περισσότερο από την προστασία της αξίας του πτυχίου μας. Πρόκειται για μια λογική συντεχνιακή, η οποία εκμεταλλεύεται τα προνόμιά της, με σκοπό να διατηρήσει την ανώτερη κοινωνική της θέση. Όπως είναι γνωστό, από τα ΚΕΣ θα βγαίνουν εργαζόμενοι β’ κατηγορίας, τα «κατακάθια» του συστήματος που δε μπόρεσαν να πετύχουν στις πανελλήνιες εξετάσεις κι έτσι κατέληξαν στα ΚΕΣ. Αν κάποιος δε μπορεί να πληρώσει τα φροντιστήρια ή τα ιδιαίτερα μαθήματα κατά τη διάρκεια της Β’ και Γ’ Λυκείου ή αν, σε περίπτωση που αποτύχει στις πανελλήνιες, δεν έχει λεφτά για να πάει σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάει στα ΚΕΣ. Το μέτρο για την προσθήκη της βάσης του 10 ως κριτηρίου εισαγωγής στα ΑΕΙ εντάσσεται στην ίδια λογική. Έτσι αναπαράγεται η ταξική δομή της εκπαίδευσης. Σ’ αυτήν ακριβώς την ταξική δομή στηρίζονται οι φοιτητοσυνδικαλιστές, όταν επικαλούνται το χυδαίο επιχείρημα ότι «τα ΚΕΣ θα μας πάρουν τις δουλειές». Εκμεταλλεύονται την ανώτερη ταξική τους θέση και χρησιμοποιούν τις επικλήσεις στο «δημόσιο» χαρακτήρα του πανεπιστημίου, προκειμένου να την προφυλάξουν.

Αυτή η φοιτητοκεντρική και συντεχνιακή αντίληψη προκύπτει από τη γενικότερη εικόνα που υπάρχει για το πανεπιστήμιο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Για το μέσο Έλληνα φοιτητή το πανεπιστήμιο είναι ένα μέσο για την εξασφάλιση ενός «δυνατού» πτυχίου, το οποίο θα του επιτρέψει να βρει μια καλή δουλειά. Το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο εύρεσης εργασίας. Λογικό είναι ότι, από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη φοιτητική μας ιδιότητα μ’ έναν τέτοιο τρόπο, θα θεωρούμε «εχθρούς» και «ανταγωνιστές» τους σπουδαστές οποιουδήποτε άλλου ιδρύματος θα μπορεί να προσφέρει ανάλογου είδους πτυχία. Είναι αυτονόητο, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, ότι θεωρούμε λανθασμένη κάθε προσπάθεια να γίνει ο νόμος για τα ΚΕΣ αφορμή για το ξέσπασμα ενός νέου κινήματος, καθώς δεν είναι αυτές οι αξίες που θα θέλαμε να εμπνέουν ένα τέτοιο κίνημα

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ

Την τελευταία τριετία βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια σειρά αλλαγών στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ) οι οποίες κινήθηκαν σε τρείς βασικές κατευθύνσεις: από την μια το 2005 ψηφίστηκε ο νόμος για την Αξιολόγηση, τα ΙΔΒΕ (Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης) και το ΔΟΑΤΑΠ (αναγνώριση των πτυχίων από χώρες του εξωτερικού) και από τη άλλη ένα χρόνο αργότερα επιχειρήθηκε η Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με την κατάρτιση ενός νέου Νόμου Πλασίου για την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων.
Xωρίς να μπούμε στην διαδικασία να αναλύσουμε κάθε πτυχή των μεταρρυθμίσεων αυτών (βλέπε παλιότερα κείμενα της ΕΠΦ) είναι χαρακτηριστικό, ότι αν και ο νόμος για την Αξιολόγηση, τα ΙΔΒΕ και το ΔΟΑΤΑΠ ψηφίστηκε, χωρίς να υπάρξουν ουσιαστικές αντιδράσεις, δεν συνέβη το ίδιο και με την Αναθεώρηση του άρθρου 16 και τον νέο Νόμο Πλαίσιο, όπου είχαμε το ξέσπασμα μαζικών καταλήψεων και διαδηλώσεων πανελλαδικά (καλοκαίρι 2006-άνοιξη 2007), με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η Αναθεώρηση του άρθρου 16 και ο Νόμος Πλαίσιο να ψηφιστεί με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία τον Μάρτιο του 2007.
Και ενώ αρκετοί φοιτητές/τριες και πανεπιστημιακοί δήλωναν ότι ο νέος νόμος είναι «νεκρός» και δεν θα εφαρμοστεί σε καμία σχολή, ένα μόλις χρόνο μετά η κυβέρνηση (με ανανεωμένη «λαική εντολή» στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου) μετά το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, άρχισε να κάνει λόγο για έναρξη της εφαρμογής διατάξεων του νέου Νόμου Πλασίου στις σχολές. Την άνοιξη του 2008 η πρόθεση της κυβέρνησης για τη εφαρμογή του νόμου (που μεταξύ άλλων ορίζει τις φοιτητικές παροχές, την διανομή συγγραμμάτων και το πανεπιστημιακό άσυλο) επικεντρώθηκε κυρίαρχα σε δύο κατευθύνσεις: Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πρυτανικών και προεδρικών εκλογών: Οι πρυτάνεις πλέον θα εκλέγονται με καθολική συμμετοχή των φοιτητών/τριών (σε αντίθεση με την μέχρι τώρα συμμετοχή μόνο των εκλεγμένων παραταξιακών). Όσο και αν αυτή η διάταξη μπορεί να χαρακτηριστεί «δημοκρατική», δεν παύει να εντάσσεται στις γενικότερες αλλαγές που φέρνει ο νέος νόμος μέσα στις σχολές και σε καμία περίπτωση δεν θίγει την θεσμική εξουσία των πρυτάνεων και τον ρόλο τους στη εκπαιδευτική διαδικασία. – Σύναψη 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων: Η χρηματοδότηση πλέον των ΑΕΙ θα γίνεται με τη διαδικασία συμβάσεων με το κράτος και τους ιδιώτες καθώς και με την εισαγωγή manager, ο οποίος θα διαχειρίζεται τα οικονομικά του κάθε τμήματος. Γίνεται φανερό ότι σε σχολές όπως η δική μας, που η σύνδεση με την αγορά εργασίας είναι χαλαρή, η υποχρηματοδότηση θα ενταθεί, την ίδια ώρα που το κράτος δαπανάει εκατομμύρια ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, εκκλησία και αστυνομία.Παράλληλα με τις εξαγγελίες αυτές η Αναθεώρηση του άρθρου 16 εμφανίστηκε και πάλι στο προσκήνιο, καθώς άρχισε να γίνεται λόγος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων «από το παράθυρο», μέσω της μη Αναθεώρησης του άρθρου 16, αλλά της παράκαμψής του με νομικίστικες διατάξεις (εναλλακτική ερμηνεία του Συντάγματος κλπ).
Εδώ παρατηρήθηκε το εξής παράδοξο: Ενώ από την μία αρχικά τα κανάλια και οι εφημερίδες (που πρόσκεινται κυρίως στο ΠΑΣΟΚ) δημιουργούσαν κλίμα για νέο «σκηνικό πολέμου» στα πανεπιστήμια, παραπληροφορώντας και δημιουργώντας εντυπώσεις για νέο ξέσπασμα καταλήψεων, και παράλληλα οι αριστερίστικες παρατάξεις θεωρούσαν εύκολο ένα νέο γύρο κινητοποιήσεων, η πλειοψηφία των φοιτητών/τριών με τη σειρά της έδειχνε την πλήρη αδιαφορία της για την επικείμενη εφαρμογή του νόμου προετοιμαζόμενη σιγά-σιγά για την εξεταστική περίοδο του καλοκαιριού. Έτσι λοιπόν απότοκο αυτής της κατάστασης ήταν οι αντιδράσεις να μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο «χλιαρές» και οι κινητοποιήσεις να παραμείνουν άμαζες στα χέρια οργανωμένων μειοψηφιών. Πιο συγκεκριμένα σε σχολές όπου προβλεπόταν η διεξαγωγή πρυτανικών και προεδρικών εκλογών (ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά) βάσει του νέου νόμου παρατηρήθηκαν ευφάνταστες σκηνές με τους φοιτητές να παίζουν κρυφτούλι (ή και κυνηγητούλι) με τους καθηγητές, αρπάζοντας κάλπες για να ακυρώσουν την διαδικασία. Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά επιστρατεύθηκαν ακόμα και ακροδεξιά στοιχεία για να διαφυλάξουν την διαδικασία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και ακροδεξιών. Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν καταδικάζουμε τέτοιου είδους ακτιβισμούς, όπως η αρπαγή της κάλπης, αλλά είναι πάγια θέση μας ότι τέτοιες κινήσεις με αποσπασματικό και μη μαζικό χαρακτήρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κινηματικές. Εκτός αυτών, οι καταλήψεις αυτή την φορά δεν ξεπέρασαν πανελλαδικά τις 40, με τις περισσότερες να είναι απλά λουκέτα (βλέπε παρακάτω), οι συνελεύσεις έβγαιναν σε πολλές σχολές με οριακές πλεοφηφίες για καταλήψεις το πολύ δύο ημερών, ενώ οι πορείες κατέδειξαν την πραγματική «δυναμική» των φετινών κινητοποιήσεων, αφού σε καμία από τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας η συμμετοχή δεν ξεπέρασε τα 2000 άτομα. Σε αυτό το σημείο, χωρίς να μπούμε στην λογική της καταγγελειολογίας εξυπηρετώντας κάποια δικά μας μικροπαραταξιακά συμφέροντα, ΑΛΛΑ στη βάση της υπεράσπισης της δημοκρατικότητας και ριζοσπαστικότητας τόσο των γενικών συνελεύσεων, όσο και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μια μικρή μνεία για τον ρόλο που διαδραμάτισε η «αγωνιστική» Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (ΚΝΕ/ΚΚΕ) τόσο σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά και συγκεκριμένα στην Φιλοσοφική. Εκτός του ότι ήταν συστηματικά αντίθετη στην σύγκληση γενικών συνελεύσεων, σε όσες τελικά πραγματοποιήθηκαν η ΠΚΣ αποχωρούσε εν τω μέσω της διαδικασίας ακυρώνωντας την απαρτία έχοντας ήδη μονοπωλήσει το μικρόφωνο για ώρα και εμποδίζοντας τους άλλους ομιλητές να τοποθετηθούν (γελοιοποιώντας, αποδοκιμάζοντας, τραμπουκίζοντας κλπ). Η αλήθεια είναι ότι δεν ξαφνιαστήκαμε από την στάση της ΠΚΣ καθώς διαχρονικά οι πρακτικές της αντανακλούν την ξεκάθαρη αντιδημοκρατική ιεραρχική και γραφειοκρατική της οργάνωση, με αποτέλεσμα να συμμετέχει σε ένα κίνημα μόνο για να το ηγεμονεύσει ή να στρατολογήσει νέα μέλη. Περιστασιακά, η γενική συνέλευση απειλούταν και από βολονταρισμούς της ΕΑΑΚ, όπως οι εκβιασμοί για «αγωνιστικές αποφάσεις» (ακόμα και με φανερή έλλειψη απαρτίας), χωρίς σαφείς αγωνιστικές προθέσεις, βέβαια…
Είναι φανερό, όπως αναλύθηκε παραπάνω, ότι οι αντιδράσεις ενάντια στην εφαρμογή του νέου νόμου μονό ως κίνημα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, γιατί αυτή τη φορά έλειψε αυτό που είχε υπάρξει, παρ΄ όλες τις αδυναμίες του (βλ. Ιδρυτική Διακήρυξη ΕΠΦ και κριτική στο κίνημα 06-07) στο περασμένο φοιτητικό κίνημα και αυτό ήταν η μαζικότητα στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις (?) και στις διαδηλώσεις από πλευράς των φοιτητών/τριών. Από την μεριά μας ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής, θεωρώντας επιτακτική την ανάγκη της μαζικής αντίδρασης στην εφαρμογή του νέου νόμου, καλέσαμε σε συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις όλων των φοιτητών/τριών επειδή θεωρούμε ότι η γενική συνέλευση (παρόλα τα συχνά φαινόμενα γραφειοκρατικοποίησής αλλά και απαξίωσής της) είναι και πρέπει να γίνει το μοναδικό συλλογικό ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ όργανο λήψης αποφάσεων, καθώς εξασφαλίζει την ισότητα λόγου και ψήφου για όλους και όλες. Όσον αφορά το ζήτημα της κατάληψης , ξεκαθαρίσαμε την θέση μας ότι η κατάληψη δεν τίθεται μόνο στην σφαίρα των μέσων (άδεια κλειδωμένη σχολή για να «πιέσουμε» την κυβέρνηση), αλλά κυρίως των σκοπών, στην ουσιαστική δηλαδή συμμετοχή όλων στην κατειλημμένη σχολή μέσω της επαναοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου και τον πειραματισμό με νέες μορφές Αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας.

ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ
Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Με συνελεύσεις…

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά ποu καθιστούν τα πανεπιστήμια “δημόσιο χώρο”. Δηλαδή έναν χώρο όπου τα άτομα μπορούν να σuζητοuν ελεύθερα, να επιχειρηματολογούν και να αποφασίζουν από κοινού. Εκτός από την μεγάλη απoφασιστική ισχύ ποu κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών σuλλόγων, είναι η μοναδική απόλuτα σuλλογική και σuμμετοχική διαδικασία τοu πανεπιστημίοu, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους, δημιοuργεί τις βάσεις ποu απαιτούνται για την διεξαγωγή πολιτικού διαλόγοu και ζuμωσεων. Η κατάστασή τοuς σήμερα όμως απέχει πολύ από τα παραπάνω. Όταν δεν φuτοζωούν λόγω της απαξίωσής τοuς από το φοιτητικό σώμα, οι γενικές σuνελεύσεις κuριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της σuνέλευσης, αδιαφορώντας για την ουσιαστική σuμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση των σuνθηκων ύπαρξης της, αναθέτει στους “ειδικούς” της πoλιτικής την πολιτική δράση και τη συγκρότηση του λόγου της συνέλευσης, μένοντας στον παθητικό ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση χωρίς ουσιώδη συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Άμεση συνέπεια των παραπάνω η υποβάθμιση της διαδικασίας της γ.σ. με φαινόμενα που έχουμε παρατηρήσει όλοι-όλες κατά καιρούς: από τον ξύλινο λόγο των παρατάξεων, την κατάργηση της ισηγορίας με τις μακροσκελείς τποθτήσεις μέχρι την αρπαγή του μικροφώνου και τους αλληλοτραμπουκισμούς.Εμείς αντlθετα, προτείνουμε τη λειτουργία της γενικής συνελευσης με άλλοuς όρους, ώστε να διευκoλύνεται η διεξαγωγή πραγματικά δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών και να αποτρέπεται, όσο είναι δυνατόν, η γραφειοκρατικοποίησή τους:
• Κλήρωση του προεδρείου πριν από κάθε συνέλευση (με δυνατότητα σuμμετοχής οποιουδήποτε/ οποιασδήποτε, και όχι μόνο των μελων παρατάξεων.
• Δημιουργία κληρωτών και ανακλητών εκτελεστικών επιτροπών από τη συνέλεοση για τα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν στην οργάνωση της διαδικασίας και τη διασφάλιση της υλοποίησης των αποφάσεων, προς αποφυγή οποιασδήποτε αυθαιρεσίας.
• Όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων, αντικατάσταση των πολυσέλιδων παραταξιακών πλαισίων από την ψήφιση μεμονωμένων πολιτικών προτάσεων για κάθε θέμα που τίθεται στη συνέλευση.
• Οι γενικές συνελεύσεις να μείνουν το μοναδικό όργανο του συλλόγου με αποφασιστικό χαρακτήρα του καταργώντας ουσιαστικά τα δευτεροβάθμια αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως π.χ. τα διοικητικά συμβούλια (δου.σου.)

…καταλήψεις…

Καθώς η κατάληψη υπήρξε το βασικό μέσο πάλη του φοιτητικού κινήματος θεωρούμε ότι πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος και η σημασία της. Η κατάληψη διακόπτοντας πλήρως την ακαδημαϊκή λειτουργία αποτέλεσε τον κυριότερο και πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης στα χέρια των φοιτητών/τριών η συντριπτική πλειοψηφία όμως των φοιτητών/τριών οργανωμένων και μη , παρέμεινε εκεί τοποθετώντας την κατάληψη αποκλειστικά στη σφαίρα των μέσων οδηγώντας στην πλήρως εργαλειακή χρήση της με αποτέλεσμα να μην λειτουργήσουν οι καταλήψεις ως κοινωνικοί χώροι δημιουργίας και αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και μορφών οργάνωσης αλλά να μείνουν πλήρως αποκομμένες και νεκρωμένες πλαισιωμένες από σκληροπυρηνικές μειοψηφίες του κινήματος. Αντίθετα για μας η κατάληψη πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο ως μέσο όσο και σαν σκοπός με την έννοια της επαναοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου του πανεπιστημίου, και του πειραματισμού με μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας. Θεωρούμε δηλαδή ότι οι καταλήψεις πρέπει να είναι ζωντανές (όχι απλά λουκέτα ) και πλαισιωμένες από τον ανένταχτο κόσμο. Να λειτουργούν δηλαδη ως χώροι πολιτικών ζυμώσεων με εκδηλώσεις , συζητήσεις και αντιμαθήματα (αντικατάσταση της καθιερωμένης εκπαιδευτικής διαδικάσίας).Το πρόταγμα για μια τέτοια είδους κατάληψη δεν αποτελεί δικό μας εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά εντοπίζεται ιστορικά στις φοιτητικές καταλήψεις του Μάη ’68 , αλλά και τις ριζοσπαστικές στιγμές του εργατικού κινήματος (καταλήψεις εργοστασίων).Καθώς το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σημείο ύστερα από τις νέες κινήσεις του υπουργείου θεωρούμε ότι μόνο μια επανανοηματοδότησή της συνέλευσης και της κατάληψης στην κατεύθυνση που τέθηκε παραπάνω μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον αγώνα μας.

…διαδηλώσεις, ξαναρχίζουμε

Τις τελευταίες τρείς εβδομάδες, το Υπουργείο Παιδείας άνοιξε ξανά το θέμα της εφαρμογής διατάξεων του νέου νόμου πλαισίου που ψηφίστηκε το 2007. Ο νέος νόμος πλαίσιο φέρνει μια σειρά αλλαγών μέσα στις σχολές μας, όπως η αποπομπή των φοιτητών/τριών που ξεπερνούν τα 2ν έτη φοίτησης, η μείωση των δωρεάν συγγραμμάτων και η αλλαγή στον τρόπο καθορισμού και άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου.Απέναντι στην νέα επίθεση του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αντίστασης από τις φοιτήτριες/τές με 35 σχολές να τέλουν υπο κατάληψη πανελλαδικά, 2 πορείες στο κέντρο της Αθήνας καθώς και τηναποτροπή των πρυτανικών εκλογών στα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Στη παρούσα συγκυρία η δεδομένη πρόθεση του Υπουργείου για την εφαρμογή του νόμου πλαισίου επικεντρώνεται κυρίαρχα σε δυο κατευθύνσεις:Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πρυτανικών/προεδρικών εκλογών: Οι πρυτάνεις πλέον θα εκλέγονται με καθολική συμμετοχή των φοιτητών/τριών (σε αντίθεση με την μέχρι τώρα συμμετόχη μόνο των εκλεγμένων παραταξιακών). ΄Οσο και εάν αυτή η διάταξη μπορεί να χαρακτηριστεί πιο «δημοκρατική», δεν παύει να εντάσσεται στις γενικότερες αλλαγές που φέρνει ο νέος νόμος πλαίσιο μέσα στις σχολές και σε καμία περίπτωση δεν θίγει την θεσμική εξουσία των πρυτάνεων και τον ρόλο τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.Σύναψη 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων: η χρηματοδότηση πλέον των ΑΕΙ θα γίνεται με τη διαδικασία συμβάσεων με το κράτος και ιδιώτες καθώς και με την εισαγώγη , ο οποίος θα διαχειρίζεται τα οιλονομικά του κάθε τμήματος. Γίνεται φανερό ότι σε σχολές όπως η δική μας, που η σύνδεση με την αγορά εργασίας είναι χαλαρή, η υποχρηματοδότηση θα ενταθεί, την ίδια ώρα που το κράτος δαπανάει εκατομμύρια ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για την αστυνομία και την εκκλησία.Ακόμα και τώρα μπορούμε να αντιδράσουμε.Είναι στο χέρι όλων μας με συνελεύσεις πραγματικά αμεσοδημοκρατικές όπου θα έχουν λόγο όλες και όλοι, με δραστήριες καταλήψεις (και όχι απλά λουκέτα) και με διαδηλώσεις να καταργήσουμε στην πράξη αυτόν τον νόμο.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εντάσσεται στις γενικότερες κοινωνικές αλλαγές που σημαδεύουν τη μετάβαση από το κράτος πρόνοιας στην οικονομία του κέρδους και φυσικά δεν είναι αποκομμένη από την εργασιακή αναδιάρθρωση και την κοινωνική οργάνωση του δυτικού κόσμου. Σίγουρα το εκπαιδευτικό σύστημα δε μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερος θεσμός, ούτε και ξεκομμένος από τους υπόλοιπους κοινωνικούς θεσμούς και αξίες.H βασική κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού, σχετικά με την παιδεία και την γνώση είναι η σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την οικονομική δραστηριότητα σε επίπεδο καταμερισμού της εργασίας και εσωτερικής λειτουργίας της και ο σεβασμός της θεμελιώδους αρχής της οικονομίας του κέρδους. Παράλληλα να συνιστά ένα δίκτυο ροής κατακερματισμένων και πρόσκαιρων πακέτων ικανοτήτων/ πληροφοριών με στόχο τη συμβατότητα με την πρώτη αρχή και το υπάρχον εργασιακό καθεστώς. Τα πτυχία χάνουν το ισχυρό τους αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και στη διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων – ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους πρόνοιας, και προσαρμόζονται στις ανάγκες της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο νόμος- πλαίσιο που κατατέθηκε και ψηφίστηκε τελικά την άνοιξη του 2007 ρυθμίζει:
1. Το διοικητικό καθεστώς του πανεπιστημίου και τις εσωτερικές λειτουργίες: Η απαγόρευση διπλών εξεταστικών, η απώλεια του εξαμήνου μετά από 2 βδομάδες χαμένων μαθημάτων (με σαφή στόχο και των δύο τους φοιτητικούς αγώνες) αλλά και ρύθμιση για το σύστημα των πιστωτικών μονάδων (με σκοπό την αύξηση της …«αποδοτικότητας» της ακαδημαϊκής κοινότητας) συμβάλλουν σημαντικά στην εντατικοποίηση των ζωών μας. Επίσης προβλέπονται πειθαρχικά συμβούλια προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση για περιπτώσεις «αποκλίνουσας συμπεριφοράς». Υπό αυτήν την απειλή θα πρέπει να παρακολουθούμε ακόμη πιο εντατικά αφού η πειθάρχηση θα είναι μονόδρομος.
2. Τις σχέσεις του με την κρατική διαχείριση και τη γενικότερη χρηματοδότηση: Τα εισοδήματα των ΑΕΙ (πλέον και επίσημα) μπορούν να προέρχονται από οποιαδήποτε πηγή, δημόσια ή ιδιωτική, ενώ παράλληλα εισάγει οικονομικό μάνατζερ, ο οποίος θα βαρύνεται με την ευθύνη διοικητικών αποφάσεων με κριτήρια οικονομικής αποτελεσματικότητας για το ίδρυμα. Ακόμα ορίζει την αποδοχή τετραετών προγραμμάτων χρηματοδότησης από τα ιδρύματα σαν προϋπόθεση για την χρηματοδότησή τους, Τα προγράμματα αυτά θα τα εισηγείται η Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού και Ακαδημαϊκού – Αναπτυξιακού Προγραμματισμού στην Σύγκλητο ,στην σύνθεση της επιτροπής αυτής υπάρχει δυνατότητα να βρίσκονται προσωπικότητες από το χώρο της επιστήμης, της οικονομίας και της εργασίας, με λίγα λόγια «manager πάρε με και κάνε με ό,τι θες».
3. Τις φοιτητικές παροχές: Τα χρόνια φοίτησης περιορίζονται σε 2ν (με αποπομπή όσων τα ξεπερνούν, πολλοί εκ των οποίων εξαιτίας παράλληλης απασχόλησης) και προωθείται η σταδιακή μετακύλιση του κόστους σπουδών στις/στους φοιτήτριες/-τες μέσω του περιορισμού των δωρεάν συγγραμμάτων σε ένα ανά μάθημα και των ανταποδοτικών υποτροφιών για παροχή εργασίας. Με άλλα λόγια για να μπορέσουμε να διαβάσουμε την ύλη σε ένα μάθημα, θα πρέπει να αγοράσουμε το ένα από τα δύο συγγράμματα, που είναι ένας συνηθισμένος αριθμός στη σχολή για κάθε μάθημα. Αν σε κάθε εξάμηνο έχουμε τουλάχιστον 5 μαθήματα και ένα πανεπιστημιακό σύγγραμμα κοστίζει από 30-70 ευρώ, το κόστος σε κάθε εξάμηνο θα είναι δυσβάστακτο, ειδικά όταν δεν θα μπορούμε να εργαστούμε λόγω κινδύνου διαγραφής.
4. Το άσυλο: Ορίζει το πρυτανικό συμβούλιο ως υπεύθυνο για αποφάσεις όπως ο καθορισμός των χώρων που καλύπτει το άσυλο (μιας και αυτοί δε θεωρούνται αυτονόητοι σύμφωνα με το νόμο) ή η άρση του σε περιπτώσεις που κρίνεται αναγκαίο, αντικαθιστώντας την επιτροπή ασύλου, στην οποία συμμετείχαν από κοινού ακαδημαϊκοί και φοιτητικοί εκπρόσωποι και η οποία λειτουργούσε στη βάση της ομοφωνίας και όχι της απλής πλειοψηφίας, όπως προβλέπεται από το νέο νομοσχέδιο.Μπροστά σε αυτό το τετελεσμένο γεγονός της ψήφισης του νόμου- πλαισίου, το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε μέσα από τους θεσμούς του -με την μορφή και το περιεχόμενο που τους αντιστοιχούν- να αμφισβητήσει τον ρόλο του πανεπιστημίου και τις κοινωνικές σχέσεις που αυτό αναπαράγει. Αποτέλεσμα ήταν μια αμυντική τακτική, που έφερε την γραμμή άμυνας εντός των πανεπιστημίων, στα διοικητικά όργανα, αποτελούμενη από ομάδες σκληροπυρηνικών συνδικαλιστών.Ακόμη και τώρα λοιπόν την ύστατη στιγμή μετά τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας (4/3/08) για την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της θεσμικής μεταρρύθμισης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, που περιελάμβαναν:
· το γενικό εσωτερικό κανονισμό(πειθαρχικές κυρώσεις)
· τον τετραετή οικονομικό προγραμματισμό για τα μεταπτυχιακά(όποιο ίδρυμα δεν τα αποδεχτεί δεν θα χρηματοδοτείται),
· την υπενθύμιση στους πρυτάνεις πως έχουν όλα τα εχέγγυα (σπάσιμο ασύλου) για να περάσουν το νόμο και την επικείμενη διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών σύμφωνα με το νέο νόμο πλαίσιο μπορούμε με όρους κινηματικούς μέσα από συνελεύσεις, δραστήριες καταλήψεις και διαδηλώσεις να ανατρέψουμε αυτό τον νόμο.

Να σπάσουμε την απάθεια για τα κοινά, να εξαλείψουμε την γραφειοκρατία και να ξεπεράσουμε τους ειδικούς της πολιτικής