Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας θεσμός αποκομμένος από την συνολική κοινωνική οργάνωση,αλλά αντιθέτως, αναπαράγει τις κυρίαρχες για τη σημερινή κοινωνία αξίες της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, της απάθειας του κόσμου για τα κοινά και της ιδιώτευσης. Οι σημασίες αυτές ενσαρκώνονται στα πλαίσια των φοιτητικών συλλογών στο θεσμό των εκλογών και των διοικητικών συμβουλίων, τα οποία προκύπτουν ανάλογα με τους εκλογικούς συσχετισμούς των παρατάξεων (δου/σου:θεσμός που στηρίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχουν ειδικοί της πολιτικής οι οποίοι είναι οι ικανότεροι να διαχειριστούν τις υποθέσεις που αφορούν τα κοινά).
Ενάντια σε οποιαδήποτε τέτοια παραδοχή, θεωρούμε πως ο θεσμός των εκλογών δεν είναι δημοκρατικός μα ξεκάθαρα αριστοκρατικός, καθώς το σώμα των ψηφοφόρων καλείται να εκλέξει αυτούς που θεωρεί άριστους στην πολιτική παραχωρώντας τους τη βούλησή του: απλά και μόνο για να αποφασίζουν για λογαριασμό του. Άμεση απόρροια αυτής της διαδικασίας είναι η αντιμετώπιση της πολιτικής σαν μια πρακτική τέχνη ίσως (π.χ. ξυλουργική), την οποίαάλλοι κατέχουν και άλλοι όχι, και συνεπώς οι (πλειοψηφούντες…) δεύτεροι να πρέπει να την αφήνουν στους “πεφωτισμένους” πρώτους (παρατάξεις, κόμματα και τα σχετικά). Να που αβίαστα περνάμε στο ζήτημα των γενικών συνελεύσεων, στον αντίκτυπο που έχουν λογικές σαντις παραπάνω σε αυτές… οι γενικές συνελεύσεις εκτός από την μεγάλη αποφασιστική ισχύ που εξορισμού κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών συλλόγων,(οφείλουν να) είναι η μοναδική απόλυτασυλλογική και συμμετοχική διαδικασία του πανεπιστημίου, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου/και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους,θα δημιουργεί τις βάσεις που απαιτούνται για τηνδιεξαγωγή πολιτικού διαλόγου και ζυμώσεων, όσο και για την ανάπτυξη συλλογικής συνείδησης. Η χρήσητους, παρ’ όλα αυτά, απέχει από τα παραπάνω. Οι γενικές συνελεύσεις κυριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της συνέλευσης, ωθούμενη από αδιαφορία για ενεργή συμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση συνθηκών ουσιαστικής ύπαρξής στην συνέλευση, αναθέτει στους ειδικούς την πολιτική δράση και τη συγκρότηση λόγου διατηρώντας τον παθητικό, σχεδόν εθιμοτυπικό, ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση, δίχως να διεκδικεί χώρο ουσιώδους συλλογικής συμβολής στις αποφάσεις διαμέσου πολιτικού διαλόγου, αφήνοντας στις γραφειοκρατικές διαδικασίες-παρατάξιακές συνεννοήσεις και τον περιορισμό της βάσης σε γελοίους πανηγυρισμούς και επιλογήτου΄΄καλύτερου΄΄ στο τέλος, να δίνουν το στίγμα της ΄΄ολικής΄΄ συμμετοχής από τη μία και της ανάθεσης/αντιπροσώπευσης από την άλλη. Για εμάς η πολιτική δεν είναι θέμα τεχνικής, μα θέμα γνώμης. Επιπλέον, οποιαδήποτε κριτική του υπάρχοντος, αν θέλει να το αμφισβητήσει/μετασχηματίσει ριζικά αντί να προσφέρει άλλη μία στείρα αντίδραση, δε μπορεί παρά να συνδέεται με ένα θετικό, συνολικό πρόταγμα για μία άλλη κοινωνικήοργάνωση. Βασισμένοι/-ες σε αυτή τη θέση και αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα ως δημιούργηματων ίδιων των ανθρώπων/όχι κάποιας εξωτερικής παρέμβασης υιοθετούμε το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας. Ενάντια σε κάθε αντιπροσωπευτικό (εκλογές) και διαχωρισμένο αποφασιστικό θεσμό (διοικητικά συμβούλια), αναγνωρίζουμε πως πρέπει όλοι και όλες να έχουμε πάθος για τα κοινά, για τη διεύθυνση των υποθέσεών/και ζωών μας, ενεργώντας εμείς οι ίδιοι/-ες, εδώ και τώρα και μη αναθέτοντας σε κανέναν.