Category Archives: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΟΥΤΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΥΤΕ ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Και να που φτάσαμε στην τελική ευθεία… Αύριο-μεθαύριο πλησιάζει η μεγάλη μέρα της 13ης Μαΐου. Οι κάλπες στήνονται, τα ψηφοδέλτια τυπώθηκαν κι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους: απ' τα κομματικά τραπεζάκια ακούγονται μέρα-νύχτα μουσικές για όλα τα γούστα, οι (κερασμένοι) καφέδες πάνε κι έρχονται, οι σημειώσεις μοιράζονται αβέρτα, τα κινητά και τα ονοματεπώνυμα φακελώνονται από παραταξιακά χέρια, οι ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα πληθαίνουν ενώ δεν παραλείπουν να μας επισκεφτούν μέχρι και αρχηγοί κομμάτων (!).

Στα μάτια των φοιτητών και των φοιτητριών οι εκλογές παίρνουν πολλά πρόσωπα: για άλλους είναι η κατάλληλη στιγμή να αποδείξουν την δεξιά υπευθυνότητα ή την αριστερή αγωνιστικότητά τους, για άλλους πρόβα τζενεράλε (έρχονται και ευρω-εκλογές, τρομάρα τους), για άλλους η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση… Για την φοιτητική πλειοψηφία όμως, ας μη γελιόμαστε, είναι η καλύτερη (και μάλιστα καθιερωμένη και ετήσια) ευκαιρία για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, για μπάλα, για κάθε λογής άραγμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι ένα αφισάκι που κολλήθηκε αυτές τις μέρες στους τοίχους της φιλοσοφικής από γνωστούς ελληνόπληκτους μπουζουκόβιους (ταξιδιωτικούς) πράκτορες.

Το εν λόγω έντυπο καλεί τις φοιτήτριες/τές να εκμεταλλευτούν την “αργία” των εκλογών και να εκδράμουν στις εξοχές. Δε θα μας ενδιέφερε σαν κάλεσμα, αν δεν αποτύπωνε τη γενική εικόνα που έχει το φοιτητικό σώμα για την ενασχόληση με την πολιτική. Τη βλέπουν σαν μια υπόθεση των ειδικών (δηλαδή των παρατάξεων) που είναι ξένη προς αυτούς και προτιμούν να ασχοληθούν με το πώς θα απολαύσουν τη “φοιτητική ζωή” και θα γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο μέχρι να πάρουν το πτυχίο τους. Απ' την άλλη πλευρά (την αριστερή), οι αγωνισταράδες προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν δε συμμετέχουμε στις εκλογές , είτε ως ψηφοφόροι είτε ως υποψήφιοι, είμαστε όλα όσα περιγράφονται παραπάνω: απολίτικοι-αδιάφοροι που “υποβαθμίζουν τις πολιτικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου”, για να δανειστούμε την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Το παράδοξο είναι ότι με συνθήματα και άλλα φιλολογικά τρικ θέλουν να δείξουν πως η συμμετοχή στις εκλογές ισούται με την ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Το πράγμα χειροτερεύει όταν, ενώ ζητάνε την ψήφο σου, παράλληλα διακηρύττουν την εναντίωσή τους στην αντιπροσώπευση και φλερτάρουν ανεπιτυχώς με έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία. Σαν να λέμε ότι είμαστε ικανοί/ες να διαχειριζόμαστε οι ίδιοι τις υποθέσεις μας, αλλά χρειάζεται πού και πού να ψηφίζουμε και κάποιους που ξέρουν καλύτερα από μας “τις ανάγκες μας”…Για μας η άμεση δημοκρατία είναι ασυμβίβαστη με τις εκλογές, και μάλιστα συγκρούεται μαζί τους. Η εναντίωσή μας σ' αυτές δεν έχει καμία σχέση με αργίες, διακοπές ή εκδρομές.

Αρνούμαστε τις εκλογές όχι για να αφήσουμε χώρο στην αποπολιτικοποίηση και την απάθεια, αλλά γιατί θέλουμε να δώσουμε άλλο νόημα στην ίδια την πολιτική. Αυτό το νόημα βρίσκεται στις γενικές συνελεύσεις και στις καταλήψεις, στις συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, κάθε φορά που παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και κάνουμε στην άκρη κάθε είδους πεφωτισμένους ηγέτες, ειδικούς της πολιτικής, αντιπροσώπους και πρωτοπορίες. Για να μην αφήσουμε κανέναν να αποφασίζει για λογαριασμό μας, ας αποφασίσουμε εμείς για τα πάντα.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΣΤΑΥΡΩΝΑ, ΚΑΙ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΥΛΩΝΑ…

Επισήμως πλέον η σχολή μας βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο: το κυνήγι του ψηφοφόρου άρχισε! Τα μέλη των παρατάξεων έχουν ξεχυθεί στα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους με σκοπό να σε πείσουν ότι είναι πιο μάγκες από σένα και καταλληλότεροι να τους αναθέσεις τις υποθέσεις σου. Τα πάντα γίνονται προς ικανοποίηση του πελάτη: αριστεροί και δεξιοί συναγωνίζονται λυσσωδώς για το ποιός σου εξασφάλισε την εξεταστική σου, για το ποιός σου εξασφάλισε τα περισσότερα βιβλία , κ.λπ, ποιός δηλαδή σε αντικατέστησε καλύτερα στη διαχείριση των υποθέσεων που σε αφορούν. Οι παρατάξεις όμως δε κολώνουν πουθενά… θα σε βγάλουν για καφέ, για κρασιά ή σε κανένα κλαμπάκι (ανάλογα τα γούστα) , θα σου βάλουν και τη μουσικούλα που προτιμάς, θα σου πουλήσουν και κανά γκομενιλίκι, άμα λάχει.
Και όλα τούτα για να σου δείξουν ότι η πολιτική είναι δουλειά των «ειδικών» , «φωτισμένων» μειοψηφιών που τους αναθέτεις τη διαχείριση των κοινών, μιας και τα ξέρουν «καλύτερα», ώστε εσύ να ξενοιάσεις απαθής και αδιάφορος. Στο πανεπιστήμιο όμως πέρα από την παράδοση της ανάθεσης , της αντιπροσώπευσης , των εκλογών και της απάθειας για τα κοινά υπάρχει και μια άλλη παράδοση που βλέπει την πολιτική διαφορετικά, που θεωρεί ότι η πραγματική , άμεση δημοκρατία δε βρίσκεται στις εκλογές αλλά στις γενικές συνελεύσεις. Εκεί όπου όλες και όλοι , χωρίς να διαχωριζόμαστε σε «ειδικούς» της πολιτικής και απλούς χειροκροτητές , μπορούμε ισότιμα να συμμετέχουμε, να μιλάμε και να αποφασίζουμε για αυτά που μας αφορούν άμεσα και χωρίς αντιπροσώπους. Συχνά βέβαια η πραγματικότητα των γενικών συνελεύσεων απέχει από τα παραπάνω. Συχνά οι κομματικές-παραταξιακές διενέξεις μονοπωλούν το ενδιαφέρον ενώ παράλληλα ο περισσότερος κόσμος που συμμετέχει περιορίζεται στην απλή επικύρωση προδιαμορφωμένων-παραταξιακών πλαισίων. Το ξεπέρασμα αυτής της κατάστασης δεν μπορεί παρά να έχει να κάνει με την πιο ενεργή συμμετοχή μας στις γενικές συνελεύσεις και την απαξίωση του κομματικού-παραταξιακού λόγου.
Γιατί για εμάς η πολιτική δεν έχει να κάνει με τη συμμετοχή στις εκλογές και με την ανάθεση της διεύθυνσης των ζωών μας σε άλλους. Ενάντια σε κάθε αντιπροσωπευτικό (εκλογές) και διαχωρισμένο (διοικητικά συμβούλια) θεσμό, αναγνωρίζουμε προς πρέπει όλοι και όλες να έχουμε πάθος για τα κοινά , ενεργώντας εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι εδώ και τώρα μην αναθέτοντας σε κανέναν την διαχείριση αυτών που μας αφορούν. Ας γίνουμε κύριοι των ζωών μας.


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

Τελικά γιατί μας ενδιαφέρει η συνδιοίκηση;

Με το παρόν κείμενο θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας για τις συνδιοικήσεις των τμημάτων. Η «συνδιοίκηση» είναι μια διαδικασία στην οποία συμμετέχουν οι καθηγητές κάθε τμήματος μαζί με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των φοιτητών (όπως προκύπτουν από τα εκλογικά αποτελέσματα) και στην οποία συζητούνται και λαμβάνονται αποφάσεις για την λειτουργία του κάθε τμήματος. Για την ιστορία, η δημιουργία της συνδιοίκησης θεσμοθετήθηκε με τον νόμο-πλαίσιο (ν.1268) το 1982.
Όσο κι αν για εκείνη την εποχή η ρύθμιση που προέβλεπε τη φοιτητική συμμετοχή στα όργανα διαχείρισης του πανεπιστημίου θεωρήθηκε ένα πιο προοδευτικό βήμα, για μας η λειτουργία της συνδιοίκησης συμπυκνώνει αξίες τις οποίες αντιπαλεύουμε, όπως η ιδέα της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης στους ειδικούς, η αδιαφορία για τα κοινά και η ιεραρχία. Εξηγούμαστε, πιο συγκεκριμένα: η συνδιοίκηση εμπεδώνει τον κυρίαρχο διαχωρισμό μεταξύ, απ’ τη μία, των πάσης φύσεως ειδικών (πρυτάνεις, καθηγητές και εκλεγμένοι παραταξιακοί) που αποφασίζουν για όλα και, από την άλλη, της «αδαούς μάζας» (πλειοψηφία φοιτητών και φοιτητριών, εργαζομένων κ.λπ.) η οποία παραμένει στον ρόλο του παθητικού αποδέκτη. Αλλά ας μην παραπονιόμαστε. Το ότι άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς «πατάει σε μια ήδη διαμορφωμένη συνθήκη». Δηλαδή, όσο εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι δεν ενδιαφερόμαστε να διαμορφώσουμε τις συνθήκες ύπαρξής μας μέσα στο πανεπιστήμιο, τόσο θα «αλωνίζουν» οι καθηγητές κι οι μεγαλοσυνδικαλιστές.
Για μας, η λειτουργία της συνδιοίκησης δεν έχει μόνο χαρακτήρα τεχνικό (αποφάσεις για συγγράμματα, πρόγραμμα σπουδών κ.λπ.) αλλά βαθιά πολιτικό. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, μάλιστα, οι νέες διατάξεις του νόμου-πλαισίου (μείωση δωρεάν συγγραμμάτων, εφαρμογή 4ετούς οικονομικού προγραμματισμού, εισαγωγή managers στις σχολές κ.λπ.) περνούν στα τμήματα ακριβώς μέσω των συνδιοικήσεων. Παράλληλα θεωρούμε ότι η κριτική μας στις συνδιοίκησεις συμβαδίζει με την εναντίωσή μας στην γραφειοκρατική-ιεραρχική οργάνωση του πανεπιστημίου, όπως αυτή εκφράζεται επίσης μέσω των εκλογών και των διοικητικών συμβουλίων. Είναι πεποίθησή μας ότι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο ως μια «κοινότητα» (αποτελούμενη από τους καθηγητές, τις καθηγήτριες κι εμάς, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, όπως επίσης κι απ’ τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες) η οποία οφείλει να αποφασίζει συλλογικά για όλα τα ζητήματα που την αφορούν, καθώς και για την ίδια τη λειτουργία κάθε σχολής. Πρέπει να χτυπηθεί η κυρίαρχη αντίληψη του φοιτητοκεντρισμού, η οποία εκφράζεται μέσω της τάσης να μην ασχολούμαστε με τίποτε άλλο πέραν του πτυχίου μας και να αδιαφορούμε για οτιδήποτε ξεπερνά τα ζητήματα στενά φοιτητικού ενδιαφέροντος (όπως, π.χ., τα προβλήματα των εργαζομένων στις σχολές). Καθώς πιστεύουμε ότι για όλα τα θέματα που μας αφορούν (από την εξεταστική μέχρι τις συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων στη σχολή) πρέπει να αποφασίζουμε όλοι και όλες μαζί, προτείνουμε την δημιουργία ΚΟΙΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ διδασκόντων-ουσών, φοιτητών-τριών και εργαζομένων, με ισότητα λόγου και ψήφου για όλες και όλους. Η συγκεκριμένη συνέλευση θα παίρνει όλες τις αποφάσεις για τα θέματα που αφορούν το κάθε τμήμα. Όσο ουτοπικό φαντάζει να αποφασίζουν 15000 άτομα για την λειτουργία της Φιλοσοφικής, τόσο εμείς θα επιδιώκουμε την κατάργηση των συνδιοικήσεων, των εκλογών και των διοικητικών συμβουλίων, κινούμενοι στην κατεύθυνση του ριζικού μετασχηματισμού της οργάνωσης του πανεπιστημίου και προπαγανδίζοντας τη λειτουργία του στην βάση της ισότητας, των γενικών συνελεύσεων και της άμεσης δημοκρατίας.

Ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής
epafi72.blogspot.com
κατέβασμα κειμένου
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΣΟΥ…

…ή εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και την Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής

Ο τίτλος του κειμένου υποδηλώνει την αντίθεσή μας στη συνήθη πρακτική των περισσοτέρων παρατάξεων να προσεγγίζουν τους πρωτοετείς φοιτητές και φοιτήτριες, με προτάσεις για καφέ, για βοήθεια να γραφτείς(αν και δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα) κ.λπ. με απώτερο και μόνο στόχο το πολυπόθητο τηλέφωνό σου. Εμείς επιλέξαμε ένα λιγότερο εκνευριστικό τρόπο για να παρουσιάσουμε την ομάδα μας.
Η Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής είναι μια πολιτική συλλογικότητα της σχολής μας. Δραστηριοποιηθήκαμε μέσα από το κίνημα των καταλήψεων του 2006-07 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και από τότε προσπαθούμε να έχουμε μια σταθερή παρουσία και παρέμβαση σε θέματα που πιστεύουμε ότι μας αφορούν. Έχουμε επιλέξει να οργανωθούμε στη βάση της άμεσης δημοκρατίας και δίχως ιεραρχία. Αυτό σημαίνει ότι για τις υποθέσεις μας αποφασίζουμε όλες και όλοι μαζί, ύστερα από συζήτηση και υλοποιούμε τις αποφάσεις μας επίσης όλοι και όλες μαζί. Δεν χρειαζόμαστε ειδικούς να μας καθοδηγούν(ούτε κρυφούς ούτε φανερούς). Η άποψη μας αυτή ισχύει και γενικότερα για το πως βλέπουμε και τη σχολή μας (και τη κοινωνία γενικότερα). Πιστεύουμε δηλαδή ότι για τις υποθέσεις που μας αφορούν ως φοιτήτριες και φοιτητές οφείλουμε και μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι εδώ και τώρα και κανείς άλλος εξ ονόματός μας.
Ο ελληνικός μύθος για το πανεπιστήμιο το έχει συνδέσει με χρόνια χαλαρότητας, κραιπάλης, καβάτζας και εκατομμυρίων καφέδων. Αν και καταλαβαίνουμε τη γοητεία αυτού του τρόπου ζωής, ιδιαίτερα μετά τη φρίκη των πανελληνίων εξετάσεων, γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει και μια άλλη παράδοση στο ελληνικό πανεπιστήμιο την οποία και προκρίνουμε. Είναι η παράδοση των αγώνων, των κινητοποιήσεων, των γενικών συνελεύσεων. Μόλις πριν από δύο χρόνια δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες συμμετείχαμε στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας, κατεβήκαμε στους δρόμους για να αντισταθούμε στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούν στη μεγαλύτερη σύνδεση των πανεπιστημίων με την οικονομία της αγοράς, στην εντατικοποίηση των σπουδών μας και την αύξηση του κόστους τους. Αυτή τη παράδοση θέλουμε να συνεχίσουμε με διάθεση κριτικής και αυτοκριτικής.
Θέλουμε να υπερασπιστούμε το πανεπιστήμιο από τις προαναφερθείσες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης γιατί, ως ομάδα, το αντιλαμβανόμαστε ως έναν κατεξοχήν δημόσιο χώρο. Θεωρούμε ότι η σχέση του πανεπιστημίου με τη γνώση το καθιστά έναν χώρο που μπορεί να ανθίσει η δημόσια συζήτηση, η κριτική σκέψη, η αμφισβήτηση, όλες έννοιες αντίθετες στη κυρίαρχη αντίληψη που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η οικονομική ανάπτυξη και πρόοδος. Επίσης σε αυτό που εμείς βλέπουμε ως δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου συντελεί και η ύπαρξη και λειτουργία των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων. Οι γενικές συνελεύσεις αποτελούν το ανώτερο όργανο εξουσίας των φοιτητών και των φοιτητριών. Σε αυτές μπορούμε να συμμετέχουμε όλες και όλοι ισότιμα, μέσα από το λόγο και τη ψήφο μας. Κάθε φοιτητής και φοιτήτρια μπορεί να κάνει τοποθέτηση και προτάσεις στο σώμα τη συνέλευσης και αυτές να τεθούν προς ψήφιση. Ακριβώς επειδή η γενική συνέλευση είναι το μοναδικό ανοιχτό όργανο στον καθένα και τη καθεμιά μας, επιλέγουμε να συμμετέχουμε μόνο σε αυτήν και όχι στις εκλογές και τα διοικητικά συμβούλια, αφού δε θεωρούμε την ομάδα μας ως κάποιους ειδικούς οι οποίοι μπορούν να αντιπροσωπεύουν το σύνολο των φοιτητών και των φοιτητριών.

Αυτά τα λίγα από εμάς. Όποιος και όποια ενδιαφέρεται να μας βρει, το τραπεζάκι μας είναι στον 4ο όροφο, στο μαυροκόκκινο τοίχο.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ; ΟΧΙ ΑΠΟΨΕ, ΟΔΗΓΩ.. (απολαύστε υπεύθυνα)

Αν και τρεις φορές κάθε χρόνο η καθημερινή μας ζωή περιστρέφεται λίγο ή πολύ γύρω από τις εξεταστικές, πολύ σπάνια σκεφτόμαστε πάνω σ’ αυτές, και ακόμα πιο σπάνια αμφισβητούμε την εγκυρότητα, την αλήθεια τους. Παρ’ όλα αυτά, ο θεσμός των εξεταστικών ενσαρκώνει συγκεκριμένες αξίες και αποτυπώνει συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες εντοπίζονται και στο σύνολο των πανεπιστημιακών θεσμών εν γένει, και θεωρούμε ότι δεν πρέπει να αναπαυθούμε αν δεν εξαντλήσουμε την κριτική τους.

Ας αναλογιστούμε, για αρχή, πόσο προσομοιάζει η εξεταστική περίοδος στο πρότυπο του εργοστασιακού ελέγχου. Ο/η εργαζόμενος/η είναι αναγκασμένος να παρουσιαστεί προ των ανωτέρων του και να βάλει τα δυνατά του ώστε να αποδείξει ότι είναι κατάλληλος για να διατηρήσει τη θέση του ή να ανελιχθεί στην αλυσίδα της παραγωγής. Ειδάλλως, απολύεται, συνήθως. Αντίστοιχα, στην εξεταστική οι φοιτήτριες/ες καλούνται να απομνημονεύσουν και να αναπαράξουν μηχανικά ένα ογκώδες σύνολο πληροφοριών για να περάσουν το μάθημα και να πάρουν τελικά το πτυχίο τους. Γιατί μας ενδιαφέρει όμως αυτή η ομοιότητα; Δε θα μας ενδιέφερε, αν δεν απειλούσε αυτό που θεωρούμε ουσία του πανεπιστημίου, δηλαδή το πεδίο και τη δυνατότητα της ανάδυσης δημιουργικότητας και κοινωνικής αμφισβήτησης.
Καταρχάς, ο τρόπος αυτός αξιολόγησης είναι πλήρως συνδεδεμένος με την ίδια τη διαδικασία παροχής της πανεπιστημιακής γνώσης, όπου το εκάστοτε αντικείμενο κατακερματίζεται και διασπάται σε επιμέρους στοιχεία, μέχρις σημείου να μην καταλαβαίνουμε γιατί και για ποιον μαθαίνουμε, ώστε η παπαγαλία να φαντάζει τελικά «λογική επιλογή».. Επιπλέον, η μαζική και τυποποιημένη αξιολόγηση παραβλέπει και δε σέβεται τις ατομικές ιδιαιτερότητες των εξεταζόμενων. Τους αντιμετωπίζει σαν ένα σύνολο απόλυτα ομοίων ατόμων και τους αξιολογεί με ό,τι καθορίζεται κάθε φορά ως «αντικειμενικό» κριτήριο εξέτασης. Αρέσει όμως η εξεταστική; Αν όχι, γιατι δεν την αμφισβητεί κανείς; Πέρα από τις περιστασιακές, άσφαιρες γκρίνιες που ακούμε στους διαδρόμους και τα κυλικεία, η αποστήθιση και η μηχανοποίηση της σκέψης βολεύει μια χαρά όποιον δεν ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει την (από έδρας) εγκυρότητα του καθηγητικού λόγου και να αναρωτηθεί για τη χρησιμότητα των όσων μαθαίνει. Όσο δεν ασκούμε τελικά κριτική στην ίδια τη γνώση και το ίδιο το πανεπιστήμιο, θα έχουμε και την εξέταση που μας αρμόζει.
Η εξεταστική, συμπυκνώνοντας, είναι αναπόσπαστο μέρος της συνολικής γραφειοκρατικής-ιεραρχικής οργάνωσης του πανεπιστημίου. Μας αποκλείει ως φοιτητικό σώμα από την άσκηση εξουσίας πάνω στις ζωές και την καθημερινότητά μας, και μας πνίγει ως δημιουργικά άτομα μέσα στην παπαγαλία και την τυποποίηση. Μέσα σ’ όλα αυτά, δημιουργεί εν τέλει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την ένταξή μας στο υπάρχον εργασιακό καθεστώς της επισφάλειας, της πειθάρχησης και της επανακατάρτισης, καθώς θα ‘χουμε ήδη συνηθίσει σε τέτοια «ανθρώπινα» περιβάλλοντα απ’ τα φοιτητικά μας χρόνια..
Προτείνουμε για αρχή, τέλος, μία νέα παράσταση για την εξεταστική. Θεωρούμε ότι πρέπει να συζητάται μέσα στις γενικές συνελεύσεις μαζί με άλλα φοιτητικά/κοινωνικά θέματα, ώστε αντί να εμποδίζει την ανάδυση αγώνων, να συνδέεται μαζί τους. Να μην αποτελεί πια για μας ένα τεχνοκρατικό-διοικητικό ζήτημα του τμήματος, το οποίο θα πρέπει να υποστούμε και αυτήν την φορά καρτερικά. Να διεκδικήσουμε την εξουσία που μας αναλογεί πάνω στην καθημερινότητά μας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ