και άλλες ανατριχιαστικές ιστορίες . .

Ο λόγος

Στις τελευταίες γενικές συνελεύσεις έχουμε γίνει μάρτυρες σκηνών απείρου κάλλους, με την Πανσπουδαστική να επιχειρεί επανειλημμένως να καταθέσει ψήφισμα, το οποίο προβλέπει τον ορισμό ανακλητών αντιπροσώπων οι οποίοι θα λογοδοτούν στη γενική συνέλευση για τα πεπραγμένα της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης, στα πλαίσια της οποίας ο λόγος τους θα βαραίνει περισσότερο, όπως χαρακτηριστικά δήλωσαν ( πόσα κιλά βαρύτερος θα είναι δυστυχώς δεν μας διευκρίνισαν. Το γεγονός αυτό οδηγεί στη δημιουργία συρράξεων μέσα στην AULA, με άμεσο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη φυγή της πλειονότητας των παρευρισκομένων στη γενική συνέλευση, προς τέρψη φυσικά των Δαπιτών. Η στοχοθεσία της κίνησης αυτής είναι για εμάς ξεκάθαρη, καθώς είναι σαφές ότι αποβλέπει στην ηγεμόνευση του κινήματος διαμέσου του αποκλεισμού των φοιτητών και των φοιτητριών από οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία πέρα από την ανάταση των χεριών στις γενικές συνελεύσεις και σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό αλλά αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της άποψης που φέρουν κάποιοι για τα κινήματα…

ο αντίλογος. . .

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, από τις άλλες συνιστώσες του κινήματος εκφράζεται ένας νεφελώδης λόγος υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, ενάντια στη γραφειοκρατία κ.λ.π. Χαρακτηρίζεται νεφελώδης γιατί θεωρούμε ότι περισσότερο συσκοτίζει την κατάσταση που επικρατεί τόσο στις γενικές συνελεύσεις όσο και στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης παρά βοηθά στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικοποίησης των θεσμών του φοιτητικού κινήματος. Ειδικότερα, θεωρούμε ότι η άμεση δημοκρατία που επικαλείται η συγκεκριμένη αντίληψη δεν είναι παρά ένας αχυράνθρωπος. Εξηγούμαστε. Η άμεση δημοκρατία δεν αποτελεί μια διαδικασία αλλά ένα καθεστώς στο οποίο αντιστοιχεί κατά το μάλλον ή ήττον ένας συγκεκριμένος ανθρωπολογικός τύπος, και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να μιλάμε γι΄αυτήν απλώς και μόνο επειδή όταν αποφασίζουμε καθόμαστε γύρω-γύρω και σηκώνουμε ψηλά τα χέρια μας ψηφίζοντας και επειδή αυτή η παράσταση μπορεί να θυμίζει σε κάποιους την Πνύκα ή δεν ξέρω κι εγώ τι….Συγκεκριμένα, σε καμία περίπτωση στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος το φαντασιακό της αντιπροσώπευσης δεν έχει διαρραγεί για να μπορούμε να μιλάμε για άμεση δημοκρατία, κάτι που είναι ξεκάθαρο τόσο στις γενικές συνελεύσεις όπου γίνονται τοποθετήσεις από τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα ενώ η πλειονότητα της συνέλευσης απαθής υπερψηφίζει / καταψηφίζει, όσο και στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης οι οποίες πλαισιώνονται από ελάχιστα άτομα. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι η πλειονότητα των φοιτητών και των φοιτητριών εξακολουθούν να αναθέτουν τις κινηματικές υποθέσεις σε λιγοστούς “πεφωτισμένους” της πολιτικής και έπειτα να αποχωρούν από το δημόσιο χώρο και κατά συνέπεια δεν βλέπουμε και δεν είδαμε καμία άμεση δημοκρατία μέσα στο κίνημα παρά μόνο αντιπροσώπευση και απάθεια για τα κοινά. Έτσι αποφεύγοντας την οποιαδήποτε συνωμοσιολογική-θρησκευτική προσέγγιση των γεγονότων που θα απέδιδε την “ευθύνη” στην Πανσπουδαστική, παρατηρούμε ότι οι λογικές του ηγεμονισμού στηρίζονται πρώτα και κύρια στην απάθεια για τα κοινά του συνόλου των φοιτητών και των φοιτητριών και μπορούν να ξεπεραστούν μόνο μέσα από την επιλογή από τους συμμετέχοντες στο κίνημα της επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και της άμεσης δημοκρατίας.

και η άμεση δημοκρατία

Αντίθετα η άμεση δημοκρατία συνίσταται στην αποφυγή της γενικευμένης απάθειας για τα κοινά και της συνακόλουθης ανάθεσης των υποθέσεών μας στους πάσης φύσεως “ειδήμονες” της πολιτικής, στο σπάσιμο του διαχωρισμού μεταξύ διευθυνόντων-εκτελεστών, μεταξύ των λιγοστών “πεφωτισμένων” που διευθύνουν και της “αδαούς” μάζας που απαθής εκτελεί και παράλληλα στην αμφισβήτηση του συνόλου των θεσμών. Αμφισβήτηση η οποία απορρέει από την αναγνώριση ότι οι θεσμοί είναι ανθρώπινη δημιουργία και όχι κατασκεύασμα κάποιας υπερβατικότητας, όπως ο θεός, το πάνσοφο κόμμα, οι νόμοι της αγοράς ή οι άτεγκτοι νόμοι της ιστορίας. Μια αμφισβήτηση που θα διαπερνά τις κινηματικές διαδικασίες στο σύνολό τους: “Το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν ορίσει τον εαυτό του, και δεν μπορεί να προχωρήσει αν ακινητοποιηθεί ορίζοντας τον εαυτό του μια για πάντα (…) Δεν πρόκειται να καθορίσουμε μια κι έξω το πρόγραμμά του, το καταστατικό του αλλά να εγκαινιάσουμε έναν μόνιμο αυτοπροσδιορισμό και αυτοοργάνωση”. Εν τέλει η άμεση δημοκρατία δεν είναι θέμα ψηφισμάτων αλλά ζήτημα όλων εμάς, των φοιτητών και των φοιτητριών, να επαναοικειοποιηθούμε τους θεσμούς και να τους διαμορφώσουμε ρητά, καταστρέφοντας ολοσχερώς την ολιγαρχία και την αντιπροσώπευση. Εντούτοις στην παρούσα φάση και μπροστά στην έκδηλη επιθυμία κάποιων για ηγεμονισμό, θεωρούμε ότι ανάλογα ψηφίσματα, απ΄όπου κι αν προέρχονται, πρέπει να καταψηφιστούν εάν κατατεθούν εκ νέου.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ
ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ/ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ

Φεβρουάριος 2007
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ