Τί να είναι άραγε αυτές οι περίφημες Γενικές Συνελεύσεις (στο εξής γου.σου.) του συλλόγου φοιτητών (και φοιτητριών) Φιλοσοφικής; Μην να είναι κακές, μην να είναι καλές, μην να είναι κάτι άλλο; Να μπορώ άραγε να συμμετάσχω; Κι αν ναι, για ποια ζητήματα θα πάρω απόφαση; Μπορώ να μιλήσω και να ακουστώ κι εγώ εκεί πέρα; Κι αν ναι …κτλ, κτλ. Απαντήσεις σε αυτά, αλλά και σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα, περιέχει το παρόν κείμενο.
Οι Γενικές Συνελεύσεις είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου: η απάντηση είναι όχι, γιατί φυσικά υπάρχουν και τα Διοικητικά Συμβούλια (δου.σου.), κονκλάβια των ευφυέστερων, ικανότατων και δεινότατων πολιτικά φοιτητών και φοιτητριών, που αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα, βγάζοντάς σε απ' τον κόπο να ασχοληθείς άμεσα με τις υποθέσεις που σε αφορούν. Και τότε ποιός ο λόγος αυτοί που με καλούν να τους εκλέξω στο δου.σου. με καλούν και στις γου.σου.; Πιθανότατα ώστε να κομματικοποιήσουν τη μόνη διαδικασία μες στο Παν/μιο που διατηρεί κάποια αμεσοδημοκρατικά στοιχεία, τη γου.σου. δηλαδή.
Στις Γενικές Συνελεύσεις συμμετέχουμε ισότιμα όλοι και όλες : Ψέμα. Τα κόμματα (μικρά και μεγάλα, του κοινοβουλίου και εξωκοινοβουλευτικά) κυριαρχούν απόλυτα στη διαδικασία. Έτσι, πάει περίπατο η ισότητα λόγου, καθώς ανάλογα με την εκλογική (και πολύ συχνά σωματική) ισχύ κάθε παράταξης-κόμματος είναι που καθορίζεται ποιοι θα μιλήσουν, πόσο θα μιλήσουν, αν θα κάνουν ερωτήσεις κτλ. Το σκηνικό αυτό, όπου (υποτίθεται) όλοι και όλες έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε (και κυρίως να ακουστούμε), συμπληρώνουν τραμπουκισμοί ομιλητών (απειλητικοί ψίθυροι στο αυτί κατά τη διάρκεια της ομιλίας, του είδους “τελείωνε φιλαράκο γιατί δε σε παίρνει”), φωνασκίες και άναρθρες κομματικές κραυγές υπό τη μορφή συνθημάτων που σκοπό έχουν να διακόψουν οποιαδήποτε τοποθέτηση δεν πληροί τα κομματικά στάνταρντς. Συνεπώς, είναι κομμάτι δύσκολο να βρεις το θάρρος να μιλήσεις σε γου.σου. Βέβαια, και για να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, να σημειώσουμε ότι τα πρωτεία στη διάλυση οποιασδήποτε έννοιας ισότητας λόγου στις γου.σου. έχει γνωστή μεγάλη παράταξη-θαυμάστρια του πατερούλη των λαών Ιωσήφ Στάλιν που επιμένει να διακόπτει τους πάντες με τα βλακώδη συνθήματά της και παράλληλα να παίρνει και να ξαναπαίρνει το λόγο με σκοπό -εικάζουμε- αν δεν μας πείσει, τουλάχιστον να μας κάνει να πεθάνουμε απ' τη βαρεμάρα.
Στις Γενικές Συνελεύσεις αποφασίζουμε όλοι και όλες : Και πάλι όχι. Αν και, όπως είναι προφανές, οι αποφάσεις λαμβάνονται με ψηφοφορία των συμμετεχόντων, το περιεχόμενο των όσων συζητούνται κάθε άλλο παρά σχετικό με τα πρακτικά πολιτικά ζητήματα είναι, γεγονός που δυσκολεύει απίστευτα την παρακολούθηση της γου.σου. (και το χειρότερο, την καθιστά βαρετή!). Το σύνολο των ζητημάτων κομματικοποιείται κι έτσι αναγκαζόμαστε να ψηφίζουμε πολυσέλιδα πλαίσια με προτάσεις, υποπροτάσεις και ανθυποπροτάσεις επί παντός επιστητού, γραμμένα σε ξύλινη γλώσσα, και προετοιμασμένα σε κομματικά γραφεία ασχέτως αν τιτλοφορούνται ενωτικά και ανοιχτά στη συνδιαμόρφωση. Είναι τόση η απόσταση που χωρίζει αυτά που συζητούνται στις γου.σου. με τα άμεσα πολιτικά ζητήματα που, συχνά, από 'κει που 'χεις έρθει ν' αποφασίσεις για το νόμο-πλαίσιο (άμεσο πολιτικό ζήτημα) βρίσκεσαι ν' ακούς για την τοποθέτηση του τάδε κόμματος στη δείνα συνεδρίαση της ευρωβουλής, για το πιο συνδικάτο υπερέχει όλων των υπολοίπων στην αγωνιστικότητα και στην επαναστατικότητα των αιτημάτων του κτλ. Εν ολίγοις, η φάση βρωμάει εκλογές.
Στις Γενικές Συνελεύσεις διαφυλάσσεται η διαδικασία: Φυσικά και όχι, δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς για να διαφυλαχθεί. Την όλη διαδικασία εποπτεύει (και καλά) το προεδρείο της γου.σου. Τί είναι αυτό; Πρόκειται για ένα αυτόκλητο πλήθος παραταξιακών που συνήθως συνοστίζεται (και συχνά διαπληκτίζεται με τον εαυτό του) πίσω απ' τον ομιλητή. Ανάλογα με το ποια παράταξη κυριαρχεί (αριθμητικώς και σωματικώς όπως ειπώθηκε και παραπάνω) καθορίζεται και η διαδικασία της γου.σου. προς όφελός της. Έτσι, το προεδρείο όχι μόνο δεν αποτρέπει την εκφώνηση συνθημάτων που στοχεύουν να διακόψουν τους ομιλητές, αλλά κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του για να διαλύσει την ισότητα λόγου δίνοντας στους ευνοούμενούς του το μικρόφωνο ξανά και ξανά, υποδεικνύοντας ποιοι θα κάνουν (και σε ποιους) ερωτήσεις και ποιοι όχι, αποφασίζοντας κατά το δοκούν, ανάλογα δηλαδή με το ιδιοτελές παραταξιακό συμφέρον, αν η συνέλευση έχει απαρτία ή όχι κτλ. Κοινώς, στις γου.σου κάνουν κουμάντο κάποιοι οι οποίοι, με περίσσια πολιτική ευρηματικότητα πρέπει να πούμε, ανακήρυξαν εαυτούς(!) τοποτηρητές της διαδικασίας…
Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις : Η απάντηση είναι ΝΑΙ!!! (με την ευφυώς τοποθετημένη αυτή αντίθεση κρατάμε την προσοχή σου, αναγνώστη). Η κατάσταση στις γου.σου. είναι αυτή που είναι όχι γιατί οι παραταξιακοί είναι κακοί ή διαβολικοί. Αλλά γιατί, απουσία όλων ημών, μπορούν να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Γιατί προτιμάμε την άνεση των ιδιωτικών μας απολαύσεων απ' την ενασχόλησή μας με τα πολιτικά ζητήματα που μας αφορούν, απ' τη συμμετοχή μας στις γου.σου… Φυσικά και μπορούμε (και πρέπει) να συμμετέχουμε στις γου.σου. Φυσικά και μπορούμε (και πρέπει) να παίρνουμε το λόγο και ν'αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι δι' αντιπροσώπων, για αυτά που μας αφορούν. Φυσικά και μπορούμε (και πρέπει), σπάζοντας την απάθεια για τα κοινά που μας διακατέχει, να μπούμε στις γου.σου και να θέσουμε συλλογικά τους όρους του παιχνιδιού (ένα καταστατικό δεν θα έβλαπτε) ώστε οι συνελεύσεις , και άρα κι οι αποφάσεις μας, να είναι πραγματικά αμεσοδημοκρατικές.
όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής