Με την κρίση να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας γενικεύονται. Μας λένε – με την ανεργία πλέον να μας την έχει στημένη στη γωνία – ξεχάστε τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, απ ‘δώ και πέρα θα δουλεύετε με μειωμένο ωράριο (4ωρο ή 5ωρο), το πέρασμα απ’ τη μια δουλειά στην άλλη θα ‘ναι συχνό, όπως και το μπρος-πίσω μεταξύ εργασίας και ανεργίας.

 

Κι απέναντι σ’ αυτά, τι απαντάνε – δυστυχώς – οι κάθε λογής αντιπολιτεύσεις; Απαντάνε λέγοντας ότι θέλουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά, ότι θέλουμε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ότι θέλουμε εν τέλει να επιστρέψουν οι ένδοξες μέρες της ανάπτυξης, του χωρίς νόημα καταναλωτισμού, της λογικής του περισσότερο για το περισσότερο. Από κοντά κι οι φοιτητικές αντιπολιτεύσεις να ζητάνε πτυχία με αξία, διορισμούς στο δημόσιο, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (8ωρης εννοείται), δουλειά για όλους (κι όχι πάντα για όλους, κυρίως για τους αποφοίτους της σχολής μας – οι συνομήλικοί μας απόφοιτοι των ΚΕΣ να πάνε να πνιγούν).

 

Γιατί όμως; Γιατί να υπερασπιζόμαστε ένα μοντέλο εργασίας που φαίνεται τώρα να ξεθωριάζει; Τόσο καλό ήτανε που θα μας λείψει; Οι 8 ώρες της μόνιμης και σταθερής δουλειάς δεν είναι πολλές; Γιατί να θέλουμε να δουλεύουμε πάνω από 4 ώρες την ημέρα; Δεν έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε; Γιατί να υπερασπιστούμε τη λογική  της κατανάλωσης για την κατανάλωση, του περισσότερο για το περισσότερο;

 

Αυτό που νομίζουμε ότι χρειάζεται ως απάντηση στην κρίση είναι μια γενικευμένη αναθεώρηση της ίδιας μας της ζωής. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε ξανά τις χαρές της σχόλης και του ελεύθερου χρόνου και, πέρα κι ενάντια σε οποιεσδήποτε φοιτητικές συντεχνιακές διεκδικήσεις, να απαιτήσουμε ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες ανεξαιρέτως. Πάνω στη βάση ενός τέτοιου αιτήματος είναι που μπορούμε να συναντηθούμε με την υπόλοιπη κοινωνία. Στη βάση της επιθετικής διεκδίκησης μιας ζωής πιο ευχάριστης ενάντια στη λογική της χωρίς φραγμούς (αλλά και χωρίς νόημα) οικονομικής ανάπτυξης αλλά και στη λατρεία των παλιών και αυταρχικών μορφών εργασίας.

 

Απαιτούμε λοιπόν την καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θα εξασφαλίζει ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης σε όλους και όλες ανεξάρτητα απ’ το αν εργάζονται ή όχι. Και το απαιτούμε αυτό γιατί δε θέλουμε να σπαταλάμε το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας μας στη δουλειά ούτε κι όταν μένουμε άνεργοι να ζούμε μες στο άγχος και να ζητιανεύουμε για εργασία. Γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε αξιοπρεπές ούτε ευχάριστο. Γιατί πέρα απ’ τα όποια φοιτητικά μας αιτήματα…