Επιτέλους! Έφτασε η στιγμή που όλοι οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων περίμεναν! Οι πιο τυχεροί συγκαταλέγονται σ΄αυτούς που κατοικούν γύρω απ΄το ενοχλητικό βουνό του Υμηττού που πρόκειται να κοπεί στα δύο μόνο για πάρτη τους μιας και αποτελεί το μόνο εμπόδιο για την υλοποίηση ενός οδηγικού παραδείσου. Τα δέντρα που βρίσκονται εκεί τολμούν με αφύσικο πείσμα να εναντιώνονται στην πρόοδό μας. Για την ίδια την πρόοδο όμως, η φύση ποτέ δεν απότελούσε ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού προτιμούσε ανέκαθεν να την καταστρέφει.
Έτσι τα δέντρα αυτά πολύ απλά θα κοπούν για χάρη του έργου που σχεδιάζεται να συμπληρώσει την περιφεριακή Υμηττού με νέους αυτοκινητοδρόμους που θα συνδέσουν τη βορειοανατολική Αθήνα με το Ελληνικό και εν συνεχεία με το αεροδρόμιο, το κέντρο και τη λεωφόρο Ποσειδώνος (συνολικό μήκος 62χλμ). Και ο χώρος όμως που πιάνουν τα δέντρα στην Πανεπιστημιούπολη δεν θα μείνει ανεκμετάλλευτος – 4000 απ΄αυτά πρόκειται να εξαφανιστούν για να κατασκευαστούν στη θέση τους 4 ανισόπεδοι κόμβοι και ένας αυτοκινητόδρομος.
Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει ότι όλες αυτές οι κινήσεις υπόκεινται σε μια γενικότερη αστική παρέμβαση στην περιοχή. Η τροπολογία του προεδρικού διατάγματος προστασίας του Υμηττού που σχεδιάζεται αποσκοπεί στον κατακερματισμό του δάσους σε ζώνες/χρήσεις γης όπου σε άλλες θα επιτρέπεται η κατασκευή αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων και σε άλλες μέχρι ΄΄αναψυκτήρια΄΄.
Η επίθεση που συντελείται στην περιοχή δεν είναι ξαφνική ούτε οι σκοποί που επιδιώκονται πρωτότυποι. Ένα πλήθος παρόμοιων έργων και σχεδιασμών υποδεικνύουν τη κυριαρχούσα λογική: την υποταγή της φύσης στα βίτσια της ανάπτυξης. Τα βίτσια αυτά δεν είναι άλλα από τη άνεση, τη διευκόλυνση και τη μείωση του ΄΄χαμένου χρόνου΄΄. Σήμερα βέβαια ο χαμένος χρόνος διαρκεί όσο δεν βγάζεις χρήματα. Και το έργο στο οποίο αναφερόμαστε εξυπηρετεί ακριβώς αυτό. Να μειωθεί ο χρόνος να πας στη δουλειά σου. Να γίνεις πιο παραγωγικός. Και που ξέρεις…μπορεί ως αντάλλαγμα του κόπου σου να καταφέρεις να χτίσεις κάποιο αυθαίρετο μια και η περιοχή με το νέο δρόμο σύμφωνα με το νέο διάταγμα είναι αναπτύσσιμη.
Και μιας και περί αυτοκινήτων και αυτοκινητοδρόμων ο λόγος δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε ότι όλη αυτή η ΄΄πολιτική΄΄ και ΄΄λογική΄΄ οδηγούν ουσιαστικά στην πριμοδότηση του αυτοκινήτου. Αν και επίσημα διακυρήσσεται ότι οι νέοι αυτοκινητόδρομοι θα βοηθήσουν στην αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας και τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας, την ίδια στιγμή στα ΄΄πηγαδάκια΄΄ είναι κοινό μυστικό ότι και οι νέοι όπως και οι παλιοί αυτοκινητόδρομοι θα κορεστούν και αυτοί σύντομα (πολύ συντομότερα από ότι προβλέπουν οι επιστημονικές μελέτες τους). Γιατί; Γιατί τέτοιοι και τέτοιες είμαστε. Θέλουμε την ατομική μας καβάτζα (βλ.αυτοκίνητο) χωρίς να υπολογίζουμε το κοινωνικό σύνολο, το περιβάλλον, την ίδια μας την καθημερινότητα. Και είμαστε τόσο άπληστοι που όσο οι φωστήρες-κυβερνήτες μας και οι μεγαλοεργολάβοι μας δίνουν χώρο εμείς θα τον γεμίζουμε με αυτοκίνητα.
Ωστόσο τα πράγματα δεν έχουν μόνο αυτήν την όψη. Σε πολλές περιοχές όπου έχουν εξαγγελθεί παρόμοια έργα εμφανίστηκαν τοπικές κινήσεις κατοίκων δηλώνοντας την αντίθεσή τους στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποβάθμιση της ζωής τους. Στο Βοτανικό, στο παρκάκι Κύπρου και Πατησίων και σε πολλές γειτονιές, στην εκτροπή του Αχελώου εμφανίστηκαν τέτοιες κινήσεις χωρίς να υποστηρίζουν κάποιο κόμμα ή να διεκδικούν κάποιο προνόμιο. Απλά προσπάθησαν και προσπαθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους! Και για να συνεχίσουμε σε θετικό κλίμα, πιστεύουμε ότι για τη διευκόλυνση και τη βελτίωση της κυκλοφορίας και της μετακίνησης μπορούν να γίνουν κάποια πρώτα βήματα. Πρώτον να σταματήσει (σταματήσουμε) κάθε σχέδιο για νέο αυτοκινητόδρομο και οποιαδήποτε παρέμβαση στον Υμηττό. Δεύτερον να αφήσουμε τα αυτοκίνητα και να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς, που μπορούν να μας εξυπηρετήσουν όλες και όλους χωρίς διακρίσεις, επιβαρύνουν πολύ λιγότερο το περιβάλλον και δεν χρειάζεται να ψάχνεις 20' για θέση πάρκινγκ. Και όσοι και όσες δεν αντέχουν το συνωστισμό και θέλουν να κινούνται ανεξάρτητα ας προμηθευτούν ένα ποδήλατο και να ζητήσουν (και εμείς μαζί) να γίνουν ποδηλατόδρομοι τώρα.
Παρ΄όλα αυτά όταν αναφέρεται κανείς στην οικολογία δεν μπορεί να σταθεί μόνο εκεί. Δεν έχουμε να επιλέξο υμε μονάχα ανάμεσα στο αν θα πάρουμε μετρό ή θα μιμηθούμε εκένους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που πάνε παντού με το αμάξι-βραβείο-για-την-επιτυχία-τους-στις-πανελλήνιες πλημμυρίζοντας την Πανεπιστημιούπολη. Το οικολογικό ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και δεν έχει να κάνει με κάποια λοξοδρόμηση πολυδιαφημισμένη ως ΄΄πράσινη ανάπτυξη΄΄, ούτε με ρομαντικές ηθικολογίες. Η οικολογία αφορά ένα ριζικά διαφορετικό τρόπο να βλέπουμε τη φύση και τη σχέση μας με αυτήν. Όχι σαν ακόμη ένα προϊόν αναλώσιμο σαν όλα τα άλλα προς τη κερδοφορία μας ή την άνεσή μας αλλά σαν όρο αναγκαίο για την ίδια μας την ύπαρξη σ΄αυτόν εδώ τον πλανήτη.
ΚΑΜΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝΕ ΩΣ ΤΙΣ ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΕΣ
Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής