Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε απλά για να δηλώσει την αλληλεγγύη μας στον φυλακισμένο αγωνιστή Ν. Ρωμανό που έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας εκπαιδευτικές άδειες. Γράφτηκε ως μια προσπάθεια να συμπυκνωθεί στις λίγες του γραμμές ένα «κατηγορώ» στο σύστημα του σωφρονιστικού εγκλεισμού.
Ο Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας στις 11/10. Παρότι του δόθηκε η δυνατότητα να δώσει πανελλήνιες και να περάσει σε μία σχολή και ενώ με μπόλικη δόση ειρωνείας το κράτος ήθελε να τον επιβραβεύσει για την επιτυχία του, τώρα δεν του δίνουν τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται. Εξαιτίας προβλημάτων υγείας που έχει αλλά και της συμμετοχής του και σε άλλες απεργίες πείνας τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση της υγείας του είναι σήμερα ιδιαίτερα κρίσιμη. Παράλληλα, ο πολιτικός κρατούμενος Ηρακλής Κωστάρης, ο οποίος έπαιρνε κανονικά τις άδειες του χωρίς να παραβιάσει τους όρους κράτησης, θεωρήθηκε «ξαφνικά» και αυτός επικίνδυνος και στερήθηκε αυτού του δικαιώματος. Αγωνιζόμενος ενάντια στην απόφαση αυτή ξεκίνησε απεργία πείνας στις 28/10, την οποία σταμάτησε στις 28/11, λόγω της σοβαρής επιδείνωσης της υγείας του και την άρνησης του κράτους να ικανοποιήσει το αίτημα του. Προκειμένου να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους δύο παραπάνω, άλλος ένας πολιτικός κρατούμενος, ο Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 17/11.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε με τις πολιτικές επιλογές τους ή όχι, καθώς και με κάθε φυλακισμένο που αγωνίζεται ενάντια στην συνθήκη του εγκλεισμού. Αυτή η καθαρά πολιτική μας επιλογή έρχεται ως αποτέλεσμα της ανάγνωσης που έχουμε σχετικά με τον ρόλο της φυλακής μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία.
Οι νόμοι και οι θεσμοί του κράτους καθυποτάσσουν το υποκείμενο σε ένα μοντέλο ζωής, που αποσκοπεί στην ένταξη του στην κοινωνία της μισθωτής σκλαβιάς, την οριοθέτηση της συμπεριφοράς του με βάση τις κοινωνικές νόρμες και την πειθάρχηση του με τις κρατικές προσταγές, πάντοτε προς όφελος του κεφαλαίου. Βεβαίως, για όσους αδυνατούν ή αρνούνται να ενταχθούν στην κανονικότητα που ορίζει ο νόμος, επιβάλλεται η περιθωριοποίηση και η απομόνωση μέσω της συνθήκης του εγκλεισμού με την προοπτική της κανονικοποιήσης και επανένταξης τους, ως παραγωγικών μελών πλέον, στην κοινωνική μηχανή.
Σε αυτό το πλαίσιο, όλοι όσοι επέλεξαν συνειδητά να αντιπαρατεθούν με τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, αντιμετωπίζουν στον μέγιστο βαθμό την προσπάθεια του κράτους να τους στερήσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Το κράτος φυσικά δεν τους αναγνωρίζει επίσημα ως πολιτικούς κρατούμενους. Η ψήφιση και εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου (τρομονόμου) ουσιαστικά καταργεί την έννοια του πολιτικού εγκλήματος και οι πολιτικοί αντιφρονούντες κατατάσσονται στη λίστα των τρομοκρατών, οι οποίοι αξίζουν ειδικής μεταχείρισης, στα πλαίσια της οποίας οι «δημοκρατικές ευαισθησίες» δεν έχουν χώρο. Και ακριβώς ως επιστέγασμα αυτής της πολιτικής αντίληψης έρχονται οι φυλακές-κολαστήρια “τύπου Γ”, οι περιορισμοί των αδειών και εν γένει οι νέες συνθήκες κράτησης.
Ως συλλογικότητα που λειτουργεί και δρα στα πλαίσια του πανεπιστημίου δεν δεχόμαστε για οποιονδήποτε λόγο να τηρήσουμε στάση σιωπής όταν άνθρωποι αποκλείονται με γελοίο και αυταρχικό τρόπο από αυτό. Αλλά και πέρα από αυτό αντιλαμβανόμαστε τους αγώνες των κρατούμενων για περισσότερες επαφές με τον “έξω κόσμο” και καλύτερες συνθήκες ζωής, ως αγώνες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οι οποίοι περιορίζουν τον κρατικό έλεγχο πάνω τους και βάζουν εμπόδια στην ομαλή λειτουργία του θεσμού του εγκλεισμού.
Για αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με τους αγώνες των φυλακισμένων, ενάντια στον αποκλεισμό τους από τις εκπαιδευτικές διαδικασίες, αλλά και (κυρίως) ενάντια στα σύγχρονα κολαστήρια ψυχών και σωμάτων…
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΪΛΙΔΗ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΚΩΣΤΑΡΗ
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΔΕΙΩΝ