Πανό που κρεμάστηκε στην Φιλοσοφική σε αλληλεγγύη με τον αναρχικό Θοδωρή Σίψα, που κατηγορείται για τον εμπρησμό χωρίς κανένα στοιχείο.

Η απεργία των καθαριστριών στη φιλοσοφική και σε άλλες σχολές, που ξεκίνησε τον Απρίλη του 2013, ανέδειξε συνθήκες που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο περιθώριο της συζήτησης εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οι εργολαβίες, οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, οι εκβιασμοί και οι πρακτικές τρομοκράτησης των εργαζομένων από την εργοδοσία, είναι μια πραγματικότητα που υφίσταται και στο ΕΚΠΑ αφού δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, σε μια γενικευμένη διαδικασία υποτίμησης της εργασίας από τις πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.
Ένα περίπου χρόνο μετά την έναρξη του αγώνα τους, οι καθαρίστριες βιώνουν την οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση αντιμετωπίζοντας καθημερινά την εργοδοτική τρομοκρατία, την ανασφάλεια για τους αυριανούς όρους ζωής και εργασίας και το φόβο της ανεργίας. Το καθεστώς της εργολαβίας σημαίνει επισφαλής εργασία, χαμηλό μισθό, μεγάλο φόρτο εργασίας λόγω του μικρού αριθμού εργαζομένων και τον συνεχή εκβιασμό των αφεντικών ο οποίος εκφράζεται ακόμα και ανάμεσα στις καθαρίστριες, αφού μερικές έχουν αναλάβει τον δημοφιλή -τελικά- ρόλο του τσιρακιού του αφεντικού και απειλούν, καταπιέζουν και ελέγχουν ασφυκτικά όποια πάει να σηκώσει κεφάλι.
Αυτό που ευνόησε τους εργολάβους στο να αποκτήσουν το πάνω χέρι στις εργασιακές σχέσεις είναι οι ολιγόμηνες και επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, οι οποίες τους επέτρεπαν να καθορίζουν εκείνοι τους όρους και να φτάνουν σε απολύσεις χωρίς τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση των εκδικητικών απολύσεων των καθαριστριών που είχαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια της απεργίας (οι οποίες τελικώς επαναπροσελήφθησαν, όμως ποτέ δεν κατατέθηκαν οι χρωστούμενοι μισθοί). Οι ατομικές συμβάσεις δηλαδή, ενώ προβλέπονται από το εργατικό δίκαιο το οποίο υποτίθεται έχει θεσμισθεί για να προστατεύσει τον εργαζόμενο, είναι συμβάσεις που ουσιαστικά αφαιρούν όσα δικαιώματα έχει κατακτήσει το εργατικό κίνημα τα τελευταία εκατό χρόνια.
Οι εργολαβικές εταιρείες που αναλαμβάνουν την καθαριότητα των ιδρυμάτων επιλέγονται μετά από διαγωνισμό που προκηρύσσει το κάθε πανεπιστήμιο, και το κριτήριο υποτίθεται ότι είναι η πιο συμφέρουσα και οικονομική προσφορά από μια εταιρεία. Συνήθως οι διαγωνισμοί είναι στημένοι και επιλέγονται τελικά οι εργολάβοι που είναι φιλικά προσκείμενοι στην εκάστοτε κυβέρνηση, καμιά φορά προτιμάται η γνωστή πρακτική των «μιζών», και λοιπές «διαφανείς» διαδικασίες από τις οποίες η διοίκηση του κάθε ιδρύματος αλλά και η εργολαβική εταιρεία αποκομίζουν κάποιο άμεσο υλικό συμφέρον. Μόνο το γεγονός ότι ένα πανεπιστήμιο προτιμάει να συνεργάζεται με εργολάβους παρά να προσλαμβάνει προσωπικό το ίδιο, δείχνει την ξεκάθαρη επιλογή του να εκμεταλλεύεται στο έπακρο το εργολαβικό εργασιακό καθεστώς.
Φυσικά, επειδή είναι φύση και ζητούμενο των απεργιακών κινητοποιήσεων να διαταράσσουν την «ομαλότητα» στους χώρους εργασίας, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι οι φοιτητές/ριες της φιλοσοφικής που κατά την διάρκεια της απεργίας εκφράστηκαν στο σύνολό τους με αντιδραστικές απόψεις, οι οποίες με συνέπεια εντάσσονται σε ένα γενικότερο κλίμα κοινωνικού αυτοματισμού και που είχαν εκφραστεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν κατά τον πολύμηνο αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων, με μεγαλύτερη ένταση και αντίκτυπο στην απεργία.
«Η σχολή είναι βρόμικη», «Οι καθαρίστριες δε δουλεύουνε», «Θα πάθουμε σύφιλη», «Δεν είναι δυνατόν ειδικά οι γυναικείες τουαλέτες να είναι τόσο σιχαμερές» κλπ. Όλα αυτά τα κυνικά, επιφανειακά και σεξιστικά σχόλια, που σιγοψιθυρίζονταν στους διαδρόμους της φιλοσοφικής, καταδεικνύουν την αδιαφορία των φοιτητών για τον αγώνα των καθαριστριών, όσο αυτός στρέφεται ενάντια στην κανονικότητα και στην ομαλή ακαδημαϊκή λειτουργία. Αυτό βέβαια είναι η λογική κατάληξη της γενικότερης αδιαφορίας των φοιτητών απέναντι στις καθαρίστριες, ακόμα και πριν τον αγώνα. Πόσες φορές σκεφτόμαστε όταν αφήνουμε κάπου μέσα στη σχολή τον καφέ μας, ότι κάποιο ανθρώπινο χέρι θα έρθει να τον μαζέψει από εκεί;
Αυτή η στάση αποτυπώνει τον διαχωρισμό διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, που κυριαρχεί στο μυαλό πολλών και καλλιεργείται σε σχολές σαν την δική μας. Αυτός ο διαχωρισμός καθορίζεται και αναπαράγεται μέσα στο πανεπιστήμιο, στο οποίο από τη μια μεριά υπάρχουν οι φοιτητές-μέλλοντες «επιστήμονες» και οι καθηγητές τους, που συνθέτουν την περιβόητη «ακαδημαϊκή κοινότητα» και από την άλλη οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι (π.χ. καθαρίστριες, φύλακες). Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί και για ποιο λόγο η αριστερά δείχνει να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον αγώνα των καθαριστριών, καθώς είναι δέσμια και προαγωγός αυτού του διαχωρισμού (βλ. κυρίαρχα αιτήματα των αριστερών φοιτητικών σχημάτων: «Πτυχία με αξία», «Δουλειά με δικαιώματα» κλπ).
Η αντίληψη περί «ακαδημαϊκής κοινότητας» που προαναφέρθηκε, οδήγησε μια μερίδα των φοιτητών ακόμα και σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όπως αυτή του εθελοντισμού. Πολλοί φοιτητές ήταν πρόθυμοι να βγουν και να καθαρίσουν μόνοι τους τα σκουπίδια αμβλύνοντας έτσι την πίεση που ασκεί ο αγώνας στη λειτουργία του πανεπιστημίου.
Ως ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα των καθαριστριών που απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, με στόχο τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους. Κανένας απομονωμένος αγώνας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να προκαλέσει ρήγμα και κόστος στις κυβερνήσεις και στα αφεντικά. Προτάσσοντας τον αυτοοργανωμένο και αδιαμεσολάβητο αγώνα και την ουσιαστική αλληλεγγύη και σύνδεση μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, δημιουργώντας κοινές δομές και έχοντας συνεχή επικοινωνία με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εντός και εκτός του πανεπιστημίου, δημιουργούμε τους δικούς μας όρους διεκδίκησης των ζωών μας.

…ποιοι ασχολούνται ακόμα με τις καθαρίστριες;

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Αφισάκι που κολλήθηκε στους χώρους της φιλοσοφικής σε αλληλεγγύη με τις εργαζόμενες στον καθαρισμό της σχολής, οι οποίες είναι εδώ και πάνω από 6 μήνες απλήρωτες.

«Αυτοί οι άνθρωποι, μαζί με το άλλο άκρο, τους φασίστες της χρυσής αυγής, στις 20 Οκτώβρη του 2011 επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ σε απεργούς εργάτες»
“συνάδελφος” της κνε απευθυνόμενος σε συντρόφους/φισσες της ε.π.φ., κατά τη διάρκεια γ.σ. της φιλοσοφικής

Επειδή κουραστήκαμε με αυτές τις μαλακίες κι επειδή έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές παρόμοιες κοπρολογίες (πολλές εκ των οποίων ομοφοβικές, πάλι μέσα σε γ.σ.) οι οποίες θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να μπουν επιτέλους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, θέλουμε να εκθέσουμε ορισμένες σκέψεις σχετικά με το εξάμβλωμα που ονομάζεται κουκουέ.

Εν αρχή ας θυμηθούμε μερικές στιγμές απείρου κάλ(λ)ους από την μεγάλη ιστορία αγώνων και θυσιών του επαναστατικού κώματος:

* Εξέγερση του Πολυτεχνείου, 1973
«…καταγγέλλουμε σ’ όλο το σπουδαστικό κόσμο, τη νεολαία και το λαό τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν, απ’ την αρχή της μεγαλειώδικης εκδήλωσής μας του Πολυτεχνείου, την πορεία και το περιεχόμενό της. Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις επιλογές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες συνθήκες»
Πανσπουδαστική (φοιτητικό όργανο του κουκουέ),
τ. 8, Γενάρης – Φλεβάρης ‘74

Η κατηγορία αυτή δεν αναφέρεται σε προσπάθεια ασφαλιτών να εισβάλλουν στο κατειλημμένο από φοιτητές Πολυτεχνείο, αλλά στους ίδιους τους καταληψίες, τους οποίους το κουκουέ, αφού δεν μπόρεσε να πατρονάρει βάφτισε ως προβοκάτορες. Τον καιρό εκείνο η χούντα των συνταγματαρχών είχε αρχίσει να φορά ένα δημοκρατικό προσωπείο και είχε υποσχεθεί τη διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών. Το κουκουέ (όπως και ο ρήγας φεραίος, από τη μήτρα του οποίου ξεπήδησε ο σημερινός σύριζας) αρκούμενο στις υποσχέσεις του μαρκεζίνη (χουντικός πρωθυπουργός) θεώρησε ότι η κατάληψη-εξέγερση του Πολυτεχνείου υπονόμευε το δρόμο για τις “δημοκρατικές” εκλογές. Σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε παρά να λοιδορήσει τους αγωνιζόμενους φοιτητές και να προβεί στις συνήθεις αισχρές πρακτορολογίες του. Όσοι αγωνιστές διαφώνησαν με τη γραμμή του κώματος και συμμετείχαν στον αγώνα διαγράφηκαν.

* Κατάληψη Χημείου, 1979
Εν μέσω φοιτητικών αγώνων για την κατάργηση του νόμου 815 (που ουσιαστικά καταργούσε το άσυλο), το Χημείο ήταν η πρώτη σχολή που έκανε κατάληψη. Το κκε διαφωνώντας επέλεξε να στείλει τις δυνάμεις καταστολής του για να τη σπάσουν. Οι ορδές των κνατ καθοδηγούμενες από τον γνωστό αρχιτραμπούκο Μαλάμη, αφού επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν τους καταληψίες με λοστάρια, εκκένωσαν την κατάληψη αποκαθιστώντας την έννομο τάξη και την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος.

* Επέτειος Πολυτεχνείου, 1998
Τα κνατ αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αγαστή συνεργασία τους με το κράτος, ξυλοφορτώνουν και παραδίδουν στην αστυνομία περισσότερους από 150 αναρχικούς και άλλους αγωνιστές, πριν καν αρχίσει η πορεία.

* Εξέγερση του Δεκέμβρη, 2008
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, που συντάραξε τα θεμέλια του κοινωνικού συμβολαίου, με δεκάδες χιλιάδες μαθήτριες/μαθητές, φοιτητές/ριες, εργαζόμενες/ους και μετανάστριες/στες να συμμετέχουν δυναμικά στις κινητοποιήσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, αποτέλεσε παγκοσμίως ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα αμφισβήτησης του κρατικού μονοπωλίου της βίας και έδωσε νέα δυναμική στους αγώνες των από κάτω. Βεβαίως το κκε (κατασταλτικό κόμμα ελλάδος) έσπευσε να καταδικάσει τους εξεγερμένους, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια φιλελεύθερων, ακροδεξιών (βλ. λα.ο.σ.) και λοιπών παρατρεχάμενων του «δημοκρατικού τόξου». Οι αλήστου μνήμης ατάκες, όπως «σε μια πραγματική εξέγερση δε θα έσπαγε ούτε ένα τζάμι» δια του τρομακτικού στόματος της αλέκας, διεκδικούν επάξια μια θέση ανάμεσα στις μεγαλύτερες πατάτες που έχουμε ακούσει (και έχουμε ακούσει πολλά).

* Περιφρούρηση της Βουλής, 2011
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα συνεργασίας ματ-κνατ ήταν η στάση που κράτησε το π.α.μ.ε. (συνδικαλιστικό όργανο του κουκουέ) στη μαζική γενική απεργία της 20ης Οκτώβρη του 2011. Το κουκουέ επέλεξε να περιφρουρήσει τη βουλή διευκολύνοντας το ρόλο της αστυνομίας, αφού προέβη σε ξυλοδαρμό διαδηλωτών που δεν ήταν στο μπλοκ του. Βλέποντας τα κνατ να ρίχνουν κόσμο από ύψος 5 μέτρων και απ’ τα σκαλιά του Συντάγματος, η αντίδραση ήταν μεν ακραία, αλλά έστω και έτσι ήταν η πρώτη φορά που ο κατασταλτικός ρόλος του κκε απαντήθηκε στο δρόμο. Εδώ δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη και τη δουλική και υποκριτική στάση σύσσωμης σχεδόν της υπόλοιπης αριστεράς, που παρά το γεγονός ότι μέλη της δέχτηκαν τον τραμπουκισμό απ’ τα κνατ, δεν ντράπηκε να υπερασπιστεί το κουκουέ προβαίνοντας σε ασύστολες πρακτορολογίες, υιοθετώντας για άλλη μια φορά τη ρητορική του αδικημένου παιδιού.

«Και τώρα και πάντα και όπως το ’40…»
Όλα αυτά δεν είναι καινούργια, αφού το σκε (σταλινικό κόμμα ελλάδας) λειτουργώντας πάντα με όρους ολοκληρωτισμού, από την εναντίωση του στην απεργία του 1936 στη Θεσσαλονίκη μέχρι τις σφαγές των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών, από τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις των κουκουεδικείων της ο.π.λ.α. μέχρι το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη (τον οποίον είχαν προδώσει) και από την υπόθεση Πλουμπίδη μέχρι την υπόθεση Γκράνιν, έχει δώσει ξεκάθαρα δείγματα γραφής.

Η κουκουεδική (χ)ιδεολογία
Επειδή η ιστορική αναδρομή δεν μπορεί να καλύψει τη συνολική αθλιότητα του κκε, είναι απαραίτητο να θίξουμε και κάποια ακόμα χαρακτηριστικά του. Συνοψίζοντας μετράμε: το σεξισμό και τη διακηρυγμένη ομοφοβία, την εργοδοτική τρομοκρατία εις βάρος των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του κώματος (χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι απολύσεις στον 902), την εξόφθαλμη λογοκρισία στα κωματικά έντυπα, τη σπίλωση και τη συκοφάντηση των πολιτικών του αντιπάλων και τις λαϊκίστικες, πατριωτικές-εθνικιστικές εξάρσεις και χριστιανο-ορθόδοξες αντιλήψεις (βλ. το περιοδικό νέμεσις της κωματικής σταρ λιάνας κανέλλη).
Όσον αφορά τώρα το π.α.μ.ε. και το φοιτητικό του παρακλάδι, το μ.α.σ. (που αποτελούν όργανα ξεκάθαρα ελεγχόμενα από το κώμα), προωθούν ένα γραφειοκρατικό, γραφικό και μετριοπαθή συνδικαλισμό, διασπώντας, επιπλέον, τους ταξικούς αγώνες (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τερματισμός της απεργίας των διοικητικών στο ΕΜΠ, το Δεκέμβριο του 2013). Ας προσθέσουμε σε όλα αυτά και τις περιπτώσεις νοθείας σε εκλογές και γενικές συνελεύσεις εργατικών σωματείων.

Από απολογητές του κρατικού καπιταλισμού… σε δεκανίκια του αστικού
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια για να αντιληφθεί κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι προδοσίες και ολιγωρίες ενός κατά τ’ άλλα επαναστατικού κόμματος (αν και ούτως ή άλλως εμείς αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο κάτι μπορεί να είναι και επαναστατικό και κόμμα), όπως φαντασιώνεται η υπόλοιπη δακρυρροούσα αριστερά, αλλά απεικονίζουν ξεκάθαρα τον καθεστωτικό και κατασταλτικό ρόλο που οργανικά πλέον έχει αποκτήσει το εν λόγω κόμμα.
Παρόλο που η υπερ-επαναστατική φιλολογία και τα πο(μ)πώδη λεκτικά πυροτεχνήματα που αναπαράγει το κουκουέ μπορούν να ξεγελάσουν με την πρώτη ματιά, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις ιστορικές επιλογές του ιδίως σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής, θα αντιληφθεί τη διαχειριστική και κατευναστική πρακτική του.
Έτσι το κράτος μπορεί να κοιμάται ήσυχο, αφού όλοι γνωρίζουν ότι οποιοσδήποτε σηκώσει κεφάλι,πέρα από όλα τ’ άλλα, θα δεχθεί τη συκοφαντική χολή από τους σταλινικούς βρικόλακες του ριζοσπάστη ή ακόμα και τις καδρονιές των κνατ. Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα σταλινικά απολιθώματα είναι ότι η εποχή της ασυλίας τους έχει παρέλθει. Η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 καθώς και η γενικότερη πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των τελευταίων ετών έχουν αναδείξει νέες μορφές πολιτικής δραστηριοποίησης. Οι αυτοοργανωμένοι αγώνες, η αντιιεραρχική οργάνωση, τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και η προώθηση της αλληλεγγύης χαρτογραφούν νέες προοπτικές, τις οποίες δεν μπορεί να κατανοήσει το κουκουέ (ούτε και τα τροτσκιστο-μαοϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κατακάθια του) και ούτε φυσικά να τις καταστείλει.
Απ’ τη μεριά μας δηλώνουμε ότι δεν είμαστε ούτε πράκτορες, ούτε προβοκάτορες, αλλά έχουμε ιστορική μνήμη δύο αιώνων και όσο και να μας χωρίζουν τα χρόνια και οι διαφορετικές συνθήκες, δεν ξεχνάμε ούτε την Κροστάνδη και την Ουκρανία το 1921, ούτε τη Βαρκελώνη το 1937, ούτε την Ουγγαρία το 1956, ούτε…

ΥΓ. Όσον αφορά τώρα τα περί φασιστών και συνεργασίας μαζί τους, ας θυμηθούμε λίγο ότι την εποχή που στην Ισπανία οι αναρχοσυνδικαλιστές της CNT τσάκιζαν τους φασίστες του φράνκο, η μαμά-ρωσία του πατερούλη στάλιν υπέγραφε σύμφωνο αμοιβαίας μη επίθεσης (σύμφωνο ρίμπεντροπ-μολότωφ, μόσχα 1939) με τη ναζιστική γερμανία του αδόλφου. Και να θυμίσουμε επίσης ότι, ενώ οι φασίστες αλωνίζουν στις πόλεις μας, σε αντίθεση με το κουκουέ (που έχει υιοθετήσει μία στάση ζεν) εμείς οργανωνόμαστε σε αντιφασιστικές δομές από τα κάτω σε όλες τις γειτονιές και αντιμετωπίζουμε τους φασίστες με αυτοοργανωμένο αγώνα πάντα και παντού.

Το κείμενο σε μορφή Pdf