ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

Το πανεπιστήμιο, σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, είναι ο δημόσιος χώρος μέσα στον
οποίο παράγεται μια απενεχοποιημένη και πολιτικά αχρωμάτιστη γνώση, αποκτούνται τα
απαραίτητα εφόδια για την εύρεση εργασίας ενώ ταυτόχρονα θεωρείται το τελευταίο
σκαλοπάτι για την πνευματική και κοινωνική πρόοδο του ατόμου. Αυτή η βολική και
εύπεπτη εικόνα για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τη λειτουργία που επιτελεί είναι
καταδικασμένη να σκοντάφτει συνέχεια πάνω στην παραγματικότητα και αυτό φαίνεται
με τον πιο καθαρό τρόπο σήμερα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Με λίγα λόγια βλέπουμε ότι το «δωρεάν και δημόσιο» πανεπιστήμιο τείνει και επίσημα
να αποτελέσει παρελθόν, έστω και σαν αυταπάτη. Στρέφοντας για λίγο το βλέμμα σε
περασμένες χρονιές παρατηρούμε ότι οι κοινωνικές και φοιτητικές κατακτήσεις δέχονται
μια όλο και μεγαλύτερη επίθεση. Αρκούν ως απτά παραδείγματα η κατάργηση του
ασύλου και η βίαιη εισβολή δυνάμεων καταστολής μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους,
το σπάσιμο καταλήψεων των φοιτητικών συλλόγων από «αγανακτισμένους» φοιτητές με
μπροστάρηδες μεγαλοκαθηγητές και τις διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, καθώς και
η σταδιακή απονομιμοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών
συλλόγων.

Ταυτόχρονα, το οικονομικό βάρος της φοίτησης πέφτει στις τσέπες των φοιτητών/τριών
αφού όλο και περισσότερο καλούνται να πληρώνουν για τη σίτιση, τη στέγαση, τα
συγγράμματα, τις μεταφορές τους και τα μεταπτυχιακά τους. Και αν όλα αυτά δεν ήταν
αρκετά, παρόμοιο «καλλωπισμό» περνάνε και οι εργασιακές σχέσεις μέσα στα ιδρύματα
με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στις σχολές. Εργολαβίες στις υπηρεσίες
καθαρισμού, σίτισης και φύλαξης της σχολής, απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων,
ελαστικοποίηση των μισθών, όταν και αν αυτοί υπάρχουν. Και όλα αυτά στο βωμό της
αποδοτικότητας και της «αναπτυξιακής προοπτικής» των σχολών.

Η θέση μας μέσα σε αυτήν την κατάσταση.
Μέσα σε αυτό το πλέγμα ελέγχου και διαχείρισης του πανεπιστημίου από διοικητικούς
μηχανισμούς και επιχειρηματίες με ιδιοτελή συμφέροντα και μέσα σε ένα γενικευμένο και
έκδηλο κλίμα παθητικότητας, αδιαφορίας και παραίτησης, η θέση των φοιτητών/τριών
όλο και συρρικνώνεται. Το φοιτητικό σώμα αδυνατεί να παρέμβει στο χώρο του, να
αρθρώσει λόγο και να θέσει υπό διερώτηση μια πανεπιστημιακή δομή και γνώση που του
επιβάλλεται καθημερινά. Για την Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής το πεδίο της
γνώσης και ο τρόπος αναπαραγωγής της είναι ίσως σήμερα το πιο κομβικό σημείο
παρέμβασης, ένα σημείο που καθιστά εφικτή τη συλλογική δράση, τη δόμηση
αντιστάσεων καθώς και τη ρήξη με την τεχνοκρατική λογική της εξειδίκευσης και τη
ρητορεία περί ουδετερότητας του επιστημονικού λόγου.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργήσαμε πέρυσι μια Πρωτοβουλία για την κριτική
θεώρηση της γνώσης με στόχο την επαναπροσέγγιση των αντικειμένων μας γνώσης στη
Φιλοσοφική από σκοπιές περιθωριοποιημένες στο πλαίσιο του ακαδημαϊκού γίγνεσθαι.
Από σκοπιές οι οποίες είθισται να προσπερνιούνται στα φοιτητικά αμφιθέατρα και την
κοινωνία γενικότερα. Για μας η όλη προσπάθεια εντάσσεται στο πλαίσιο της
επαναδιεκδίκησης του δημόσιου χώρου του πανεπιστημίου σε όλες του τις όψεις, κάτι
που ούτως ή άλλως αποτελεί κεντρικό άξονα της πολιτικής μας δράσης.

Απέναντι στην κοινωνική και οικονομική παρακμή του πανεπιστημίου, είναι σαφές ότι η
απομονωμένη και εσωστρεφής δράση δεν μπορεί παρά να κρατήσει τα χέρια μας δεμένα.
Χρειάζεται συλλογικός και αδιαμεσολάβητος αγώνας, ούτως ώστε όλοι μαζί να
δημιουργήσουμε πραγματικές βάσεις συλλογικής διαβούλευσης για τη διαχείριση των
θεμάτων μας. Μακριά από παραταξιακές λογικές, η Ελευθεριακή Παρέμβαση
Φιλοσοφικής προσπαθεί να ορίσει ένα αδιαμεσολάβητο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι
φοιτητές θα συναντιούνται και θα δίνουν από κοινού σταθερούς και ανυποχώρητους
αγώνες, χωρίς να προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει την παρέμβασή της με εκλογικούς
όρους.

Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε απέχουμε από τους μηχανισμούς ανάθεσης, διαχείρισης και
ελέγχου των κινημάτων (εκλογές και διοικητικά συμβούλια) σε αντίθεση με όλες τις
υποτιθέμενες «ανεξάρτητες» και μη παρατάξεις (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΜΑΣ, ΔΑΠ
κοκ.).Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αντι-ιεραρχία και τον αυτόνομο πολιτικό
αγώνα, ούτως ώστε οι νίκες και οι ήττες μας να έχουν νόημα για όλους μας. Κανείς δεν
ξέρει με τι προκλήσεις θα μας φέρει αντιμέτωπους το αύριο. Το μόνο που είναι σίγουρο
είναι ότι αυτό το αύριο θέλουμε και μπορούμε να το δημιουργήσουμε όλοι και όλες
μαζί.

Όλοι και όλες στην φιλοσοφική γνωρίζουν πού βρίσκονται τα κυλικεία της εταιρείας «Νησίς», στον 2ο και στον 4ο όροφο της σχολής. Σχεδόν όλοι όμως αγνοούν ότι η συγκεκριμένη εταιρεία έχει αναλάβει και την τροφοδοσία του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Τα δύο κυλικεία ανήκουν στους Λινάρδο και Καραμήτσο, οι οποίοι εκτός των άλλων έχουν και την Νησίς catering στην Κηφισιά. Το συγκεκριμένο catering, λοιπόν, έχει αναλάβει την εργολαβία επισιτισμού των κρατούμενων μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Μάλιστα θέλοντας να αυξήσουν τα κέρδη τους, οι συγκεκριμένοι «κύριοι», διανέμουν σε καθημερινή βάση ισχνές μερίδες φαγητού στους έγκλειστους μετανάστες, με αποκορύφωμα τη παύση της τροφοδοσίας.
Φυσικά, δεν μας εκπλήσσει καθόλου ότι μια εργολαβική εταιρεία της σχολής έχει παράλληλα αναλάβει και αυτό το επαχθές έργο, προκειμένου να κερδοφορήσει. Οι εργολαβίες στις σχολές είναι εταιρείες που έπειτα από διαγωνισμό, αναλαμβάνουν την σίτιση, φύλαξη, καθαριότητα κ.ά., έναντι υψηλών κονδυλίων. Οι εταιρείες που επιλέγονται συνήθως έχουν στενές οικονομικές σχέσεις με τις διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, ενώ κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων και η χρήση των πανεπιστημιακών χώρων ως ένα ακόμη πεδίο επενδύσεων και κερδοφορίας. Εγγενές χαρακτηριστικό τους είναι επίσης η επιδίωξη της κερδοφορίας με κάθε τρόπο, είτε εντός είτε εκτός των σχολών.
Τα παραδείγματα που αποδεικνύουν τα παραπάνω είναι πολλά: η μη καταβολή μισθών στις καθαρίστριες της φιλοσοφικής και τελικά η απόλυση τους, η τοποθέτηση εργαζομένων από το κυλικείο στον καθαρισμό της σχολής (χωρίς πληρωμή για αυτήν την εργασία), τα παράνομα μπαζώματα μέσα στην πανεπιστημιούπολη με την συγκάλυψη της ιδιωτικής εταιρείας security ISS, η οποία έχει αναλάβει την φύλαξη του ε.κ.π.α. και πολλά άλλα• και όλα αυτά με την σύμφωνη γνώμη των πανεπιστημιακών αρχών και την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους της λεγόμενης ακαδημαϊκής κοινότητας.
Στην εταιρεία Νησίς γίνονται εμφανείς κάποιες από τις φαινομενικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Έχουμε, δηλαδή, τους φοιτητές της σχολής οι οποίοι ψωνίζουν καθημερινά από τα κυλικεία, κάτι που φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Αγνοούν, όμως, το γεγονός ότι η Νησίς αντλεί μεγάλα οικονομικά οφέλη και είναι κομμάτι της βάναυσης πραγματικότητας που δημιουργούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες, οι οποίοι είναι έγκλειστοι σε αυτά. Σ’ αυτή ακριβώς τη αντίφαση συμπυκνώνεται η ουσία των διάφορων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που δεν είναι άλλη από την επιδίωξη του μέγιστου δυνατού κέρδους.
Εμείς θα αγωνιζόμαστε μέχρι να καταργηθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών*, οποιαδήποτε μορφή ή όνομα κι αν έχουν. Ο καπιταλισμός, ό,τι προσωπείο κι αν φοράει, προϋποθέτει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όσον αφορά τη «Νησίς», είναι μία από τις εταιρείες που ευνοούνται πλήρως από το καθεστώς φυσικής εξόντωσης χιλιάδων ανθρώπινων υπάρξεων. Γι αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι θα συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο μ’ αυτήν. Δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να εξαφανιστεί μία και καλή από την σχολή.

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ
ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΚΥΛΙΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΝΗΣΙΣ

*Δυο λόγια για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
Το κράτος επιθυμεί την ύπαρξη τους, αφενός γιατί αδυνατεί να εντάξει τους μετανάστες στην παραγωγική διαδικασία και αφετέρου γιατί κρατικά στελέχη και εργολαβικές εταιρείες, όπως η «Νησίς», χάρη στα κονδύλια που δίνονται από την Ε.Ε. για την λειτουργία κέντρων κράτησης, βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται.
Από την κυρίαρχη ρητορική περί των προβλημάτων που δημιουργούν οι μετανάστες, συγκροτείται μία ξέχωρη κοινωνική ομάδα, αυτή των μεταναστών. Οι μετανάστες, λοιπόν, απ’ την κοινωνία αντιμετωπίζονται ως οι «επιβλαβείς άλλοι», ως οι «περισσευούμενοι», και από τα αφεντικά ως ένα φθηνό εργατικό δυναμικό. Έτσι κατορθώνεται και η διάσπαση και ο διχασμός μεταξύ των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων αυτής της κοινωνίας. Ως εκ τούτου, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μετανάστες και οι μετανάστριες υποβαθμίζονται ως υπάρξεις, χάνοντας την ανθρώπινη υπόσταση τους, αφού βρίσκονται σε ένα κενό νομικό πλαίσιο.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Φέτος μπήκαμε στις σχολές για να αντικρύσουμε σεκιουριτάδες με στολές και αλεξίσφαιρα να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποια βγαίνει. Η ISS security κέρδισε τον διαγωνισμό για την εργολαβία φύλαξης και τσέπωσε 3.500.000 ευρώ από το ε.κ.π.α. για να εξασφαλίσει την εύρυθμη πανεπιστημιακή λειτουργία. Βεβαίως, και στα άλλα πανεπιστήμια υπάρχουν εργολαβίες φύλαξης (και όχι μόνο), αλλά συγκεκριμένα στο ε.κ.π.α. η παρουσία τους έχει αναβαθμιστεί.
Εδώ και χρόνια οι διάφοροι καθηγητάδες, δημοσιογράφοι, υπουργοί κ.τ.λ. προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας και η μόνη λύση σ’ αυτό το πρόβλημα είναι η αύξηση του ελέγχου και της καταστολής μέσα σ’ αυτά. Όμως εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι ο αληθινός στόχος των σεκιούριτι είναι διττός. Αφενός επιτυγχάνεται η αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, αφού εκεί μέσα δεν θα υπάρχουν κατειλημμένοι πολιτικοί χώροι και κάθε είδους μη ακαδημαϊκή δραστηριότητα, αλλά αντιθέτως θα υπάρχει άπλετος χώρος για φοιτητές ρομποτάκια, εργολαβίες και ερευνητικά προγράμματα. Ακόμη, επιτυγχάνεται η πειθάρχηση των φοιτητών/τριών, οι οποίοι πλέον δεν θα ‘χουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το οτιδήποτε μέσα στις σχολές, και των εργαζόμενων.*
Από την άλλη τα σεκιούριτι εξυπηρετούν την διεύρυνση των διάφορων κύκλων συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στις σχολές, είτε νόμιμων είτε παράνομων. Το πανεπιστήμιο γίνεται ασφαλής χώρος για τις εργολαβίες, που είναι τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα**, για τα ερευνητικά προγράμματα (π.χ. για τις ανάγκες της αστυνομίας και του στρατού) και για μαύρες business (π.χ. μπάζωμα μέρους της πανεπιστημιούπολης από τον Φ. Χαλκίδη και σία). Κάθε τι που θα θεωρείται επικίνδυνο για τις παραπάνω δουλειές θα καταστέλλεται.
Πάντως, είναι τραγελαφικό να μας λένε ότι δεν έχουν χρήματα και γι’ αυτό απολύουν διοικητικούς υπαλλήλους και αυξάνουν το κόστος φοίτησης (κατάργηση συγγραμμάτων, αυστηροί περιορισμοί στη σίτιση και την στέγαση και άλλα) ενώ την ίδια στιγμή δίνουν τόσα φράγκα για να βάλουν μπάτσους στις σχολές μας. Βεβαίως, δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να υποστηρίξουμε μια ορθολογικότερη οικονομικά λειτουργία του πανεπιστημίου, ταυτόχρονα όμως δεν θα ανεχθούμε και την περαιτέρω όξυνση του ελέγχου και της καταστολής στους χώρους που κινούμαστε.
Την στιγμή, λοιπόν, που το κράτος γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό, με διώξεις αγωνιστών, φυλακές τύπου Γ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, με καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων κ.τ.λ., βλέπουμε ότι και το πανεπιστήμιο πρέπει να ευθυγραμμιστεί μ’ αυτή την κατάσταση.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλες και όλοι μαζί, φοιτητές, εργαζόμενοι και κάτοικοι στα πέριξ της πανεπιστημιούπολης, μέσα από γενικές συνελεύσεις, κοινότητες αγώνα ενάντια στις περιφράξεις, πρωτοβουλίες φοιτητών/τριών και εργαζομένων. Διεκδικούμε μαχητικά, μακριά από λογικές ανάθεσης, την επανοικειοποίηση του χρόνου μας και του δημόσιου χώρου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

*Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το lock out που έγινε στην πρυτανεία του ε.κ.π.α. από τις 13 μέχρι τις 17 Οκτώβρη, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι/ες να υπόκεινται σε εξονυχιστικό έλεγχο κατά την είσοδο τους στο κτίριο, αλλά και κατά τη διάρκεια της εργασίας τους μέσα σ’ αυτό, αφού ήταν κλειδωμένοι/ες στα γραφεία τους. Βεβαίως απ’ έξω, οι συνάδελφοι των σεκιούριτι, τα ματ, έδερναν φοιτητές και φοιτήτριες.

** Οι εργολαβίες είναι ιδιωτικές εταιρείες που κερδίζουν διαγωνισμούς (με αμφίβολες διαδικασίες) για την ανάληψη λειτουργιών του πανεπιστημίου (σίτιση, καθαριότητα κ.τ.λ.). Οι εργολαβίες χρηματοδοτούνται από τα πανεπιστήμια, αλλά δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, με αποτέλεσμα ο εργολάβος να μπορεί να διαμορφώνει κατά βούληση τις εργασιακές σχέσεις, εις βάρος φυσικά των εργαζόμενων (π.χ. απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, μη πληρωμή

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ
ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Ο νέος πρύτανης Φορτσάκης εξήγγειλε την ανάγκη, σε πρώτη φάση, εγκατάστασης σεκιούριτι στις σχολές και, στη συνέχεια, θέσπισης πανεπιστημιακής αστυνομίας για την προστασία της σχολής από «εγκληματικές εξωπανεπιστημιακές ομάδες που δρουν μέσα στα πανεπιστήμια». Ακόμη, το καλοκαίρι έγιναν διαρρήξεις στο Φυσικό (που κατά διαβολική σύμπτωση, σταμάτησαν όταν εγκαταστάθηκε η νέα εργολαβία στην σχολή). Μετά από αυτά τα γεγονότα, το face control στις πύλες της Πανεπιστημιούπολης και η παρουσία σεκιουριτάδων με αλεξίσφαιρα στους διαδρόμους των σχολών έγιναν, με την έναρξη της χρονιάς, μια καθημερινότητα.
Με γρήγορες διαδικασίες, εκδόθηκε κονδύλιο –ύψους 3.400.000 ευρώ- και ανατέθηκε στην εταιρεία ISS Security η φύλαξη και η ασφάλεια της σχολής, και έτσι το πανεπιστήμιο επιτέλους άρχισε να γίνεται ένας φιλόξενος χώρος για εργολαβίες και επενδύσεις που θα φέρουν κέρδος σε εταιρίες και αφεντικά. Αυτό θεσμοθετείται και εξασφαλίζεται με τον νέο Οργανισμό και τους εσωτερικούς κανονισμούς των Συμβουλίων των ιδρυμάτων, που οργανώνουν και φέρουν εις πέρας την αναδιάρθρωση και έχουν ως στόχο την αναβάθμιση του κύρους των Πανεπιστημίων και της ανταγωνιστικότητάς τους με όρους αγοράς.
Αφού λοιπόν απολύθηκαν τόσοι και τόσες εργαζόμενοι/ες (που ήταν πολύ πιο απαραίτητοι/ες για τις εσωτερικές λειτουργίες του Ε.Κ.Π.Α. και την άμεση κάλυψη των φοιτητικών αναγκών) και αφού ακούμε συνεχώς για το κόστος των «αιώνιων» (και μη) φοιτητών, τώρα γίνεται εμφανές το πού και το πώς σκοπεύουν οι πανεπιστημιακές αρχές να διαθέσουν τα χρήματα του «δημόσιου» -κατά τ’ άλλα- πανεπιστήμιου.
Είναι πλέον εμφανές πως η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μετά την εισαγωγή εργολαβιών στους πανεπιστημιακούς χώρους (καθαρισμός, σίτιση, κυλικεία κ.τ.λ.) και, ύστερα, με την κατάργηση του ασύλου τον Ιούνιο του 2011 (με αποτέλεσμα τη διεύρυνση -και επίσημα- του πεδίου καταστολής και μέσα στις σχολές), ακολούθησε η σύσταση του νέου Οργανισμού πριν λίγους μήνες, ο οποίος περιλαμβάνει εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, διαγραφές φοιτητών/τριών, διάθεση ηλεκτρονικών συγγραμμάτων κ.ά. .
Όσοι/ες φοιτητές/τριες εργάζονται, όσοι/ες θέλουν να διαχειριστούν τον χρόνο σπουδών τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όσοι/ες γενικά προέρχονται από οικονομικά δυσμενές περιβάλλον, στην πραγματικότητα αποκλείονται από το νέο πανεπιστήμιο. Επίσης, ο χώρος και ο χρόνος των φοιτητικών και εργατικών αγώνων περιορίζεται, οι περιφρουρήσεις απεργιών και καταλήψεων γίνονται ακόμη πιο δύσκολες, οι φοιτητές/τριες που επιλέγουν να αγωνιστούν θα έχουν την χρονική πίεση των ν+2, των σεκιουριτάδων και των πειθαρχικών. Το face control και η παρουσία των σεκιουριτάδων από μόνα τους, φέρουν κατ’ αρχάς μία συμβολική εδαφικοποίηση του ελέγχου μέσα στις σχολές. Η πειθάρχηση θα γίνεται πιο ομαλά, αφού δεν θα υπάρχουν όπλα ή κάμερες, απλά ένστολοι με αλεξίσφαιρα και διακριτικά της εταιρίας σεκιούριτι, που θα έχουν τον έλεγχο της σωστής λειτουργίας της ακαδημαϊκής ζωής και την δυνατότητα να καλέσουν τους μπάτσους όποτε αυτή κριθεί πως «απειλείται». Τέλος, το γεγονός ότι μπορεί οι σεκιούριτι να αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι που «απλά κάνουν την δουλειά τους», αφήνει το περιθώριο να εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας και να μονοπωλούν ως μια «χλιαρή αρχή» τον χώρο των φοιτητών/τριών. Έτσι κανονικοποιούνται και συνηθίζονται τα βλέμματά τους, οι ερωτήσεις τους και ο συνολικότερος έλεγχός τους πάνω μας.
Είναι στα χέρια των φοιτητών/τριών και των εργαζόμενων του πανεπιστημίου, αλλά και όσων θέλουν να δρουν ελεύθερα μέσα σε αυτό, να επανοικειοποιηθούν τον χώρο και τον χρόνο τους και να μην πειθαρχήσουν απλά σ’ αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Ο χώρος δράσης μας είναι πολύτιμος για να τους τον παραχωρήσουμε, και ο χρόνος μας δεν μετριέται σε εξάμηνα που κοστολογούνται. Λόγο για το πανεπιστήμιο έχουν μόνο οι φοιτητές/ φοιτήτριες και όσοι/ες απασχολούνται μέσα σε αυτό, και όχι οι πρυτανικές αρχές ή το υπουργείο.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής έχουμε αποφασίσει να αντιστεκόμαστε στα σημεία των face control, να μην απαντάμε στις ερωτήσεις των σεκιούριτι, να μη δεχτούμε με απάθεια την αστυνόμευση της ζωής μας στις σχολές όπως και πουθενά αλλού, και προτάσσουμε την ατομική απειθαρχία και παράλληλα την συλλογική αντίσταση σε οποιαδήποτε αρχή, ακαδημαϊκή ή ιδιωτική, προσπαθήσει να περιορίσει την ελευθερία μας μέσα στο πανεπιστήμιο. Όσες ελευθερίες απειλούνται αυτήν τη στιγμή στο πανεπιστήμιο, ήταν κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος μέσα από μεγάλους αγώνες. Σε αυτήν την συγκυρία καλούμαστε να υπερασπιστούμε ό,τι έχουμε κατακτήσει και να διεκδικήσουμε ακόμη περισσότερα χωρίς συνδιαλλαγές με τις πρυτανικές αρχές και χωρίς την συνεργασία με κομματικές παρατάξεις, αλλά με αλληλεγγύη και αντι-ιεραρχικές δομές, προτάσσοντας πάνω από όλα τις δικές μας ανάγκες, και όχι αυτές του κράτους και του κεφαλαίου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Η απεργία των καθαριστριών στη φιλοσοφική και σε άλλες σχολές, που ξεκίνησε τον Απρίλη του 2013, ανέδειξε συνθήκες που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο περιθώριο της συζήτησης εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οι εργολαβίες, οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, οι εκβιασμοί και οι πρακτικές τρομοκράτησης των εργαζομένων από την εργοδοσία, είναι μια πραγματικότητα που υφίσταται και στο ΕΚΠΑ αφού δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, σε μια γενικευμένη διαδικασία υποτίμησης της εργασίας από τις πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια.
Ένα περίπου χρόνο μετά την έναρξη του αγώνα τους, οι καθαρίστριες βιώνουν την οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση αντιμετωπίζοντας καθημερινά την εργοδοτική τρομοκρατία, την ανασφάλεια για τους αυριανούς όρους ζωής και εργασίας και το φόβο της ανεργίας. Το καθεστώς της εργολαβίας σημαίνει επισφαλής εργασία, χαμηλό μισθό, μεγάλο φόρτο εργασίας λόγω του μικρού αριθμού εργαζομένων και τον συνεχή εκβιασμό των αφεντικών ο οποίος εκφράζεται ακόμα και ανάμεσα στις καθαρίστριες, αφού μερικές έχουν αναλάβει τον δημοφιλή -τελικά- ρόλο του τσιρακιού του αφεντικού και απειλούν, καταπιέζουν και ελέγχουν ασφυκτικά όποια πάει να σηκώσει κεφάλι.
Αυτό που ευνόησε τους εργολάβους στο να αποκτήσουν το πάνω χέρι στις εργασιακές σχέσεις είναι οι ολιγόμηνες και επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, οι οποίες τους επέτρεπαν να καθορίζουν εκείνοι τους όρους και να φτάνουν σε απολύσεις χωρίς τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση των εκδικητικών απολύσεων των καθαριστριών που είχαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια της απεργίας (οι οποίες τελικώς επαναπροσελήφθησαν, όμως ποτέ δεν κατατέθηκαν οι χρωστούμενοι μισθοί). Οι ατομικές συμβάσεις δηλαδή, ενώ προβλέπονται από το εργατικό δίκαιο το οποίο υποτίθεται έχει θεσμισθεί για να προστατεύσει τον εργαζόμενο, είναι συμβάσεις που ουσιαστικά αφαιρούν όσα δικαιώματα έχει κατακτήσει το εργατικό κίνημα τα τελευταία εκατό χρόνια.
Οι εργολαβικές εταιρείες που αναλαμβάνουν την καθαριότητα των ιδρυμάτων επιλέγονται μετά από διαγωνισμό που προκηρύσσει το κάθε πανεπιστήμιο, και το κριτήριο υποτίθεται ότι είναι η πιο συμφέρουσα και οικονομική προσφορά από μια εταιρεία. Συνήθως οι διαγωνισμοί είναι στημένοι και επιλέγονται τελικά οι εργολάβοι που είναι φιλικά προσκείμενοι στην εκάστοτε κυβέρνηση, καμιά φορά προτιμάται η γνωστή πρακτική των «μιζών», και λοιπές «διαφανείς» διαδικασίες από τις οποίες η διοίκηση του κάθε ιδρύματος αλλά και η εργολαβική εταιρεία αποκομίζουν κάποιο άμεσο υλικό συμφέρον. Μόνο το γεγονός ότι ένα πανεπιστήμιο προτιμάει να συνεργάζεται με εργολάβους παρά να προσλαμβάνει προσωπικό το ίδιο, δείχνει την ξεκάθαρη επιλογή του να εκμεταλλεύεται στο έπακρο το εργολαβικό εργασιακό καθεστώς.
Φυσικά, επειδή είναι φύση και ζητούμενο των απεργιακών κινητοποιήσεων να διαταράσσουν την «ομαλότητα» στους χώρους εργασίας, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι οι φοιτητές/ριες της φιλοσοφικής που κατά την διάρκεια της απεργίας εκφράστηκαν στο σύνολό τους με αντιδραστικές απόψεις, οι οποίες με συνέπεια εντάσσονται σε ένα γενικότερο κλίμα κοινωνικού αυτοματισμού και που είχαν εκφραστεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν κατά τον πολύμηνο αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων, με μεγαλύτερη ένταση και αντίκτυπο στην απεργία.
«Η σχολή είναι βρόμικη», «Οι καθαρίστριες δε δουλεύουνε», «Θα πάθουμε σύφιλη», «Δεν είναι δυνατόν ειδικά οι γυναικείες τουαλέτες να είναι τόσο σιχαμερές» κλπ. Όλα αυτά τα κυνικά, επιφανειακά και σεξιστικά σχόλια, που σιγοψιθυρίζονταν στους διαδρόμους της φιλοσοφικής, καταδεικνύουν την αδιαφορία των φοιτητών για τον αγώνα των καθαριστριών, όσο αυτός στρέφεται ενάντια στην κανονικότητα και στην ομαλή ακαδημαϊκή λειτουργία. Αυτό βέβαια είναι η λογική κατάληξη της γενικότερης αδιαφορίας των φοιτητών απέναντι στις καθαρίστριες, ακόμα και πριν τον αγώνα. Πόσες φορές σκεφτόμαστε όταν αφήνουμε κάπου μέσα στη σχολή τον καφέ μας, ότι κάποιο ανθρώπινο χέρι θα έρθει να τον μαζέψει από εκεί;
Αυτή η στάση αποτυπώνει τον διαχωρισμό διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, που κυριαρχεί στο μυαλό πολλών και καλλιεργείται σε σχολές σαν την δική μας. Αυτός ο διαχωρισμός καθορίζεται και αναπαράγεται μέσα στο πανεπιστήμιο, στο οποίο από τη μια μεριά υπάρχουν οι φοιτητές-μέλλοντες «επιστήμονες» και οι καθηγητές τους, που συνθέτουν την περιβόητη «ακαδημαϊκή κοινότητα» και από την άλλη οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι (π.χ. καθαρίστριες, φύλακες). Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί και για ποιο λόγο η αριστερά δείχνει να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τον αγώνα των καθαριστριών, καθώς είναι δέσμια και προαγωγός αυτού του διαχωρισμού (βλ. κυρίαρχα αιτήματα των αριστερών φοιτητικών σχημάτων: «Πτυχία με αξία», «Δουλειά με δικαιώματα» κλπ).
Η αντίληψη περί «ακαδημαϊκής κοινότητας» που προαναφέρθηκε, οδήγησε μια μερίδα των φοιτητών ακόμα και σε απεργοσπαστικές πρακτικές, όπως αυτή του εθελοντισμού. Πολλοί φοιτητές ήταν πρόθυμοι να βγουν και να καθαρίσουν μόνοι τους τα σκουπίδια αμβλύνοντας έτσι την πίεση που ασκεί ο αγώνας στη λειτουργία του πανεπιστημίου.
Ως ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι στον αγώνα των καθαριστριών που απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, με στόχο τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους. Κανένας απομονωμένος αγώνας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να προκαλέσει ρήγμα και κόστος στις κυβερνήσεις και στα αφεντικά. Προτάσσοντας τον αυτοοργανωμένο και αδιαμεσολάβητο αγώνα και την ουσιαστική αλληλεγγύη και σύνδεση μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, δημιουργώντας κοινές δομές και έχοντας συνεχή επικοινωνία με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εντός και εκτός του πανεπιστημίου, δημιουργούμε τους δικούς μας όρους διεκδίκησης των ζωών μας.

…ποιοι ασχολούνται ακόμα με τις καθαρίστριες;

Το κείμενο σε μορφή Pdf