Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες στα πανεπιστήμια των Αθηνών αλλά και ευρύτερα, και ειδικότερα στη Φιλοσοφική Σχολή το πρωινό της Πέμπτης 16/10 είναι κατά τη γνώμη μας ενδεικτικά μιας νέας κατάστασης, η οποία δημιουργείται κι εδραιώνεται στα πανεπιστήμια. Είναι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί μια ψύχραιμη και συνεκτική αποτίμηση των γεγονότων σε τόσο μικρή χρονική απόσταση μετά από αυτά, ειδικά όταν είναι τόσο πρωτόγνωρα. Κρίνουμε, όμως, ότι μία αποτίμηση είναι απαραίτητη, καθώς αντιλαμβανόμαστε τις νέες εξελίξεις ως συμπύκνωση μιας διαδικασίας που επεκτείνεται πολύ πέρα από το στενό ορίζοντα των ίδιων των συμβάντων. Με αυτό μας το κείμενο επιχειρούμε, λοιπόν, μια πρώτη ψηλάφηση του νέου καθεστώτος, στο οποίο περιέρχονται τα πανεπιστήμια και (ακόμη πιο σημαντικό κι επιτακτικό) την ανταγωνιστική πολιτική πρακτική που απορρέει από αυτό.
Αυτή τη στιγμή μέσα στα πανεπιστήμια τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Οι διαγραφές των φοιτητών, η επιβολή του ν+2, η κατάργηση του ασύλου, οι αστυνομικές επεμβάσεις, η αύξηση του κόστους φοίτησης, οι απολύσεις εργαζομένων, οι εργολαβίες, τα συμβούλια διοίκησης, η εντατικοποίηση των σπουδών και μαζί ο γενικευμένος αυτοματισμός και εκφασισμός δίνουν τον τόνο μιας νέας κατάστασης στα ιδρύματα της χώρας.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Την Τετάρτη 15/10 η γενική συνέλευση της φιλοσοφικής αποφάσισε μονοήμερη κατάληψη της σχολής. Αυτό αποφασίστηκε ως απάντηση στα νέα μέτρα που προωθούνται από το υπουργείο καθώς και στις κατασταλτικές κινήσεις εις βάρος φοιτητών/τριων.
Το ρυθμό των γεγονότων που θα επακολουθούσαν, τον έδωσε η κοσμητεία της σχολής, η οποία αρνήθηκε να επικυρώσει την απόφαση της γενικής συνέλευσης, με αποτέλεσμα οι πόρτες της φιλοσοφικής να μείνουν ανοιχτές το πρωί. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να μαζεύονται περίπου 200 φοιτητές με απαίτηση να λήξει η κατάληψη και να κάνουν μάθημα. Ο μικροαστικός αυτός όχλος υπό την καθοδήγηση καθηγητάδων όπως το χουντικό απολίθωμα ονόματι Γεωργαντζόγλου και ο σουλουπωμένος πίθηκας Διονύσιος Μπενέτος, επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της κατάληψης με τραμπουκισμούς, σπρωξιές, ύβρεις και σωματικές επιθέσεις (μάλιστα ο γραβατοφορεμένος γίδαρχος Μπεενέτος προκάλεσε και τον τραυματισμό μιας φοιτήτριας). Μετά από αρκετό σπρωξίδι ο όχλος κατάφερε τελικά να σπάσει την κατάληψη και να επαναφέρει την «ομαλότητα» στη σχολή. Λίγες ώρες μετά από αυτά τα γεγονότα τα ματ διέλυσαν, με ξύλο και χημικά, συγκέντρωση φοιτητών/τριων έξω από την πρυτανεία του εκπα.
Αυτό που συνέβη ήταν κάτι πρωτόγνωρο και καταδεικνύει σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει προχωρήσει ο αυτοματισμός,ο εκφασισμός, η ιδιώτευση και ο μικροαστικός κομφορμισμός του φοιτητικού σώματος. Το να βλέπεις φοιτητές να εκλιπαρούνε για λίγα παραπάνω μαθήματα και λίγη ακόμα εντατικοποίηση και μέσα σε αυτή τους τη λαχτάρα να είναι έτοιμοι να γίνουν πρόβατα γύρω από τον κάθε αυτόκλητο γιδοβοσκό και να κινούνται ενάντια στην απόφαση της ίδιας της γενικής συνέλευσης είναι φυσικά αποκρουστικό και τρομακτικό, αλλά δεν είναι και κάτι τόσο ξαφνικό και αναπάντεχο, αφού πολύ πριν εκφραστεί σε πρακτικό επίπεδο, η αντίληψη αυτή είχε επικρατήσει ως πλειοψηφούν ρεύμα μέσα στις σχολές. Για να μην υποτιμούμε, λοιπόν, τη νοημοσύνη μας πρέπει να δούμε τα γεγονότα πέρα από τις εύκολες καταδίκες και τις στρογγυλοποιήσεις, και να κατανοήσουμε χωρίς παραμορφώσεις την κατάσταση όπως αποτυπώνεται μπροστά μας, ούτως ώστε να κατανοήσουμε ποια είναι η ιστορική συγκυρία που δημιούργησε τα συγκεκριμένα φαινόμενα.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Μια τέτοια προσπάθεια οφείλει εκ των πραγμάτων να εξετάσει από την αρχή τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος, τι ήταν και τι είναι οι γενικές συνελεύσεις, καθώς και το κοινωνικό συμβόλαιο μέσα στο οποίο εντάσσονταν και εντάσσονται, ώστε να αναδειχθεί με σαφήνεια η νέα κατάσταση μέσα στα πανεπιστήμια, η οποία υποβόσκει εδώ και καιρό και της οποίας συμβολική συμπύκνωση και σύμπτωμα ήταν τα παραπάνω γεγονότα.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, του μεταπολιτευτικού status quo, όπου κυριάρχησε το χαζοχαρούμενο life-style, και η προοπτική της κοινωνικής ανόδου έκρυψε σταδιακά τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς κάτω από το πέπλο της καταναλωτικής ραστώνης, το πανεπιστήμιο αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν φορέας μέσα από τον οποίο πραγματώνονταν η πολυπόθητη πρόσβαση στον κόσμο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και της καριέρας, ενώ ταυτόχρονα εμπεδώθηκε σαν μαζικός κοινωνικός χώρος, αφού σε αντίθεση με το παρελθόν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό. Παράλληλα οι κατακτήσεις του αντιδικτατορικού και μεταδικτατορικού φοιτητικού κινήματος σχετικά με τη συνδικαλιστική και πολιτική δράση εντός των ιδρυμάτων, εμπεδώθηκε σαν θεσμικός τους πυλώνας. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη λογική δημιουργούνται και οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι διάφορες θεσμικές τους διακλαδώσεις, με τον τρόπο που τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Με όλα αυτά, φυσικά, δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε τους αγώνες και τις διάφορες αγωνιστικές εκφράσεις που έλαβαν κατά καιρούς οι φοιτητικοί σύλλογοι… Απλώς θέλουμε να αποτυπώσουμε με ειλικρίνεια τον τρόπο με τον οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι εγκαθιδρύθηκαν και σταθεροποιήθηκαν ως κεντρικοί μοχλοί μέσα από τους οποίους το φοιτητικό σώμα εκφράζεται πολιτικά και θεσμικά.
Επειδή, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεσμικές νόρμες δεν ανταποκρίνονται πάντα στους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και δυναμικών, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι θεσμοθετήσεις αυτές, από ένα σημείο και μετά έχασαν τον χαρακτήρα ομαλής εκπροσώπησης του φοιτητικού συνόλου. Οι διαδικασίες και οι θεσμοί των φοιτητικών συλλόγων απογυμνώθηκαν από την κοινωνική δυναμική του φοιτητικού σώματος και έμειναν απλές γυμνές διαδικασίες, έρμαια του κάθε κομματικού πάστορα και των παραταξιακών γραφειοκρατιών, οι οποίες εξαντλούσαν τη θεσμική αναγνώριση των φοιτητικών συλλόγων χαράσσοντας «στρατηγικές» που οι ίδιες σχεδίαζαν και εφάρμοζαν, σχεδόν χωρίς ακροατήριο.
Φυσικά δε σκοπεύουμε να μπούμε στα χωράφια της τελεολογίας. Αυτή η κατάσταση δεν είναι ούτε γραμμική, ούτε αρμονική. Σε αυτήν τη γενικευμένη κατάσταση υπήρξαν πολλές εξαιρέσεις και σημεία ρήξης (για παράδειγμα οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006-7 κ.α.) και πολύ πιθανό είναι να ξαναϋπάρξουν στο μέλλον. Για αυτό και προκρίνουμε ως πολύ σημαντική την παρέμβαση στις γενικές συνελεύσεις και την υπεράσπισή τους από τις σύγχρονες αντιπολιτικές τάσεις. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω δεν είναι τα σημεία ρήξης, τα οποία ακολουθούν συνήθως τη δική τους απρόβλεπτη λογική και κίνηση, αλλά η καθημερινή πολιτική πρακτική εντός των σχολών.
Τα τελευταία χρόνια μέσα στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης το κράτος προχωράει σε έναν βαθύ μετασχηματισμό των δομών του διαρρηγνύοντας μονομερώς τους συσχετισμούς του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Οι νέες πρυτανικές αρχές, η εγκατάσταση των security μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και η γενικότερη καταστολή που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό δείχνει ότι το κράτος αποφάσισε να κόψει τα σκοινιά που κρατούσαν όρθιο το καθεστώς διαμεσολάβησης και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τους φοιτητικούς συλλόγους. Ταυτόχρονα λόγω της γενικευμένης απονομιμοποίησης των φοιτητικών συλλόγων δεν έχει μείνει και κανείς να υπερασπιστεί τις όποιες χειραφετητικές και απελευθερωτικές τους πλευρές.
Δεν είναι μόνο τα διοικητικά συμβούλια και οι λοιπές διαδικασίες ανάθεσης, που συγκροτούν τους φοιτητικούς συλλόγους, αυτά τα στοιχεία που πέφτουν στο κενό. Και οι γενικές συνελεύσεις, το κατεξοχήν αντι-ιεραρχικό και οριζόντιο όργανο του φοιτητικού κινήματος (όταν δεν το εξαχρειώνουν οι διάφορες «πρωτοπορίες» και ο γραφικός τους θίασος) εκπίπτουν σήμερα σε μια πρωτοφανή απονοηματοδότηση.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να αγνοήσουμε την κατάσταση, να αφεθούμε στις σιγουριές μας θεωρώντας ότι ανακαλύψαμε την αιώνια πλατφόρμα και να συνεχίσουμε να τρέχουμε σαν καρτούν που μετά τον γκρεμό συνεχίζει να προχωρά στον αέρα. Αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην πτώση είμαστε αποφασισμένες και αποφασισμένοι να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και να οικοδομήσουμε πάνω σ’ αυτήν, πέρα από τις διαδικαστικές κομψολογίες.
Το κράτος και οι πανεπιστημιακές αρχές προσπαθούν σήμερα με κάθε μέσο να μονοπωλήσουν τον δημόσιο χώρο και να τον ορίσουν μονομερώς μέσα σε ένα κλίμα αστυνομικοποίησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Και όλο αυτό παράπλευρα και παραπληρωματικά με μία εντεινόμενη εντατικοποίηση των σπουδών (διαγραφές, ν+2 κ.τ.λ.) μέσα στα πλαίσια μιας αυταρχικής προώθησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ένα νέο πανεπιστήμιο, στο οποίο η γνώση θα είναι αυτοματοποιημένη, οι χώροι περιφραγμένοι και περιφρουρημένοι και τα φοιτητικά υποκείμενα αντιδημιουργικά, ανέμπνευστα και προβλέψιμα, θα έχουν ως απώτατο ορίζοντά τους το μάθημα, την ανοιχτή σχολή, τις καθαρές τουαλέτες και το σαββατιάτικο ξενύχτι.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι επιτακτικό να επανεφεύρουμε εκείνους τους συλλογικούς δεσμούς, να αρνηθούμε κι εμείς μονομερώς την οριοθέτηση που θέτει η κυριαρχία και να επαν-οικειοποιηθούμε το χώρο και τον χρόνο μας. Κάτι τέτοιο δεν θα επιτευχθεί μέσα σε συγκυριακές συναντήσεις, σε αραχνιασμένες συνεδριάσεις των δ.σ. και σε ολοένα και πιο μονότονες και επαναλαμβανόμενες γενικές συνελεύσεις, αλλά με την καθημερινή μας άμεση και χειραφετητική δράση.
Η κατάληψη των απονεκρωμένων χώρων του πανεπιστημίου, το ξαναζωντάνεμά τους μέσα από την αυτοδιαχείριση και η πλαισίωσή τους με χειραφετητικά νοήματα, η έμπρακτη αντίσταση και η κοινωνική αντι-βία ενάντια στους διάφορους σεκιουριτάδες και σε οποιονδήποτε φορέα ελέγχου εντός των σχολών, η συνάντηση με τους εργαζόμενους στις σχολές και η διεκδίκηση μαζί τους των κοινών συμφερόντων μας, η καθιέρωση της αυτοθέσμισης και της οριζοντιότητας απέναντι στις λογικές του όχλου, του αυτοματισμού και της επεκτατικής βλακείας είναι ο κινητήριος μοχλός για να ξαναβρούμε τα θαμμένα νοήματα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Δεν υποτιμούμε την ανάγκη για ένα μαζικό βήμα δημοσίου διαλόγου της φοιτητικής κοινότητας (όπως υποτίθεται ότι είναι οι γενικές συνελεύσεις), το οποίο θα λειτουργεί με όρους συμμετοχής και ισότητας κόντρα στην ανάθεση και την εκπροσώπηση. Πιστεύουμε όμως ότι μπροστά στη σήψη που έχει τυλίξει τα συλλογικά όργανα το πρώτο βήμα για μια ριζοσπαστική θεμελίωση νέων είναι η ανα-δημιουργία εκείνης της χαμένης συλλογικής φωνής μέσα κι έξω από τα αμφιθέατρα, η οποία θα ξαναπιάσει το κομμένο νήμα εκεί που μας το άφησαν οι προηγούμενοι…

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Μέσα στο καλοκαίρι, ο Λοβέρδος, γνωστός, για τη μεσαιωνικού τύπου, διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών το 2011, όταν ήταν υπουργός υγείας, καταθέτει τροπολογία για την διαγραφή 180.000 «αιώνιων» φοιτητών και φοιτητριών, τώρα ως υπουργός παιδείας. Θέλοντας να προλάβει τις όποιες αντιδράσεις, δίνει προθεσμία δύο ακόμη εξεταστικών, σε όσους «αιώνιους» και «αιώνιες» συμμετείχαν τα δύο τελευταία χρόνια στις εξετάσεις, για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Πρόκειται, σαφώς, για μία παραπλανητική κίνηση, που επί της ουσίας στοχεύει στο να απομακρύνει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες από τις συλλογικές διαδικασίες και να τους αναγκάσει να τρέχουν σ’ έναν ατομικό αγώνα δρόμου, για να προλάβουν να σώσουν τον εαυτό τους.

Οι «αιώνιοι» φοιτητές και φοιτήτριες δεν κοστίζουν τίποτα στο Πανεπιστήμιο εκτός από τις κόλλες των εξετάσεων
Έχουμε βαρεθεί να ακούμε από τα Μ.Μ.Ε. για το περιβόητο δυσβάσταχτο κόστος των «αιώνιων» φοιτητών και φοιτητριών. Στην πραγματικότητα, οι «αιώνιοι» δεν κοστίζουν τίποτα για το Πανεπιστήμιο, αφού δε δικαιούνται ούτε πάσο, ούτε συγγράμματα, ούτε σίτιση και στέγαση. Βεβαίως, και να κόστιζαν, για εμάς δεν θα άλλαζε κάτι, μιας και υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να παρατείνει κάποιος/κάποια τις σπουδές του/της. Αρκετοί από εμάς δουλεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα, ενώ σε άλλους το κόστος φοίτησης δεν τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην πόλη όπου πέρασαν. Προφανώς, θεωρούμε, ότι δεν είναι αναγκαίο να συντρέχουν οικονομικοί λόγοι για να καθυστερήσει κάποιος/κάποια τις σπουδές του/της. Πιστεύουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόσουμε την διάρκεια φοίτησης μας στις ανάγκες μας και με βάση την προσωπική βούληση μας.

Πειθάρχηση, Εντατικοποίηση, Ατομικισμός
Πιο συγκεκριμένα το Κράτος, με το μέτρο των διαγραφών, επιδιώκει να εντατικοποιήσει τους ρυθμούς των σπουδών μας, να μας πειθαρχήσει και να μας εκπαιδεύσει ως πειθήνια όντα. Το Πανεπιστήμιο γίνεται, με αυτό τον τρόπο, πιο παραγωγικό για τα αφεντικά και προσελκύει περισσότερες επενδύσεις, αφού αποκτά κύρος. Έτσι, προωθείται η περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση του. Ακόμη, άμεση επιδίωξη των κρατικών σχεδιασμών είναι να εμποδίσουν την πολιτικοποίηση των φοιτητών και των φοιτητριών και την συμμετοχή τους σε συλλογικές διαδικασίες και αγώνες. Τέλος, η εντατικοποίηση διαιρεί τους φοιτητές και τις φοιτήτριες σε εργατικούς και τεμπέληδες (όροι προφανώς νοηματοδοτημένοι από την κυρίαρχη καπιταλιστική νοοτροπία).
Εκτός αυτού, το Κράτος με το μέτρο των διαγραφών, προσπαθεί να δικαιολογήσει και τη μείωση του προϋπολογισμού για τα Πανεπιστήμια, αφού αυτά θα έχουν πλέον λιγότερες φοιτήτριες και φοιτητές. Όμως, όπως αναφέραμε οι «αιώνιοι» φοιτητές και φοιτήτριες δεν κοστίζουν τίποτα. Τέλος, όσοι και όσες ελπίζουν ότι οι διαγραφές θα αποτραπούν μέσα από τα παραθυράκια του νέου Οργανισμού*, πλανώνται πλάνην οικτράν, αφού στον νέο Οργανισμό ορίζεται ακριβώς το αντίθετο.

Και τώρα τι;
Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ότι το Κράτος προσπαθεί επίμονα, να προωθήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο κρατικού έλεγχου και ολοκληρωτισμού. Αυτό για τα Πανεπιστήμια σημαίνει απόλυτη υπαγωγή τους στις ανάγκες τις αγοράς και περαιτέρω ιδιωτικοποίηση τους. Ενάντια στα σχεδία του Κράτους και των αφεντικών, πρέπει να αγωνιστούμε συλλογικά και αυτοοργανωμένα, χωρίς ιεραρχίες και αυθεντίες επί των φοιτητικών θεμάτων. Προτάσσουμε την συμμετοχή σε Γενικές συνελεύσεις και αγωνιστικές πρωτοβουλίες φοιτητών και φοιτητριών, ώστε να μας βρουν απέναντι τους.

ΟΥΤΕ 2Ν, ΟΥΤΕ Ν+2
ΟΠΟΤΕ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΤΥΧΙΟ

* Ο Οργανισμός είναι το καταστατικό λειτουργίας των Πανεπιστημίων. Τον Μάιο πέρασε ο νέος Οργανισμός, ο οποίος έπρεπε να είναι σύμφωνος με τον νόμο 4009/2011. Παραθέτουμε -με τυχαία σειρά- μερικά από όσα προβλέπει: διαγραφές, φοιτητικά δάνεια, άμισθη εργασία φοιτητών στο ίδρυμα με αντάλλαγμα υποτροφίες, σχολές δια βίου μάθησης, πειθαρχικά φοιτητών και εργαζομένων, δίδακτρα (προς το παρόν στα μεταπτυχιακά και στις σχολές δια βίου μάθησης), ίδρυση των Συμβουλίων Ιδρύματος (τα οποία έχουν εξωπανεπιστημιακούς επιχειρηματίες και πληθώρα αρμοδιοτήτων μέσα στα Πανεπιστήμια), εργολαβίες (κυρίως σε σίτιση-καθαρισμό-φύλαξη), πρόβλεψη για ηλεκτρονικά συγγράμματα κ.α.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Ο νέος πρύτανης Φορτσάκης εξήγγειλε την ανάγκη, σε πρώτη φάση, εγκατάστασης σεκιούριτι στις σχολές και, στη συνέχεια, θέσπισης πανεπιστημιακής αστυνομίας για την προστασία της σχολής από «εγκληματικές εξωπανεπιστημιακές ομάδες που δρουν μέσα στα πανεπιστήμια». Ακόμη, το καλοκαίρι έγιναν διαρρήξεις στο Φυσικό (που κατά διαβολική σύμπτωση, σταμάτησαν όταν εγκαταστάθηκε η νέα εργολαβία στην σχολή). Μετά από αυτά τα γεγονότα, το face control στις πύλες της Πανεπιστημιούπολης και η παρουσία σεκιουριτάδων με αλεξίσφαιρα στους διαδρόμους των σχολών έγιναν, με την έναρξη της χρονιάς, μια καθημερινότητα.
Με γρήγορες διαδικασίες, εκδόθηκε κονδύλιο –ύψους 3.400.000 ευρώ- και ανατέθηκε στην εταιρεία ISS Security η φύλαξη και η ασφάλεια της σχολής, και έτσι το πανεπιστήμιο επιτέλους άρχισε να γίνεται ένας φιλόξενος χώρος για εργολαβίες και επενδύσεις που θα φέρουν κέρδος σε εταιρίες και αφεντικά. Αυτό θεσμοθετείται και εξασφαλίζεται με τον νέο Οργανισμό και τους εσωτερικούς κανονισμούς των Συμβουλίων των ιδρυμάτων, που οργανώνουν και φέρουν εις πέρας την αναδιάρθρωση και έχουν ως στόχο την αναβάθμιση του κύρους των Πανεπιστημίων και της ανταγωνιστικότητάς τους με όρους αγοράς.
Αφού λοιπόν απολύθηκαν τόσοι και τόσες εργαζόμενοι/ες (που ήταν πολύ πιο απαραίτητοι/ες για τις εσωτερικές λειτουργίες του Ε.Κ.Π.Α. και την άμεση κάλυψη των φοιτητικών αναγκών) και αφού ακούμε συνεχώς για το κόστος των «αιώνιων» (και μη) φοιτητών, τώρα γίνεται εμφανές το πού και το πώς σκοπεύουν οι πανεπιστημιακές αρχές να διαθέσουν τα χρήματα του «δημόσιου» -κατά τ’ άλλα- πανεπιστήμιου.
Είναι πλέον εμφανές πως η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μετά την εισαγωγή εργολαβιών στους πανεπιστημιακούς χώρους (καθαρισμός, σίτιση, κυλικεία κ.τ.λ.) και, ύστερα, με την κατάργηση του ασύλου τον Ιούνιο του 2011 (με αποτέλεσμα τη διεύρυνση -και επίσημα- του πεδίου καταστολής και μέσα στις σχολές), ακολούθησε η σύσταση του νέου Οργανισμού πριν λίγους μήνες, ο οποίος περιλαμβάνει εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, διαγραφές φοιτητών/τριών, διάθεση ηλεκτρονικών συγγραμμάτων κ.ά. .
Όσοι/ες φοιτητές/τριες εργάζονται, όσοι/ες θέλουν να διαχειριστούν τον χρόνο σπουδών τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όσοι/ες γενικά προέρχονται από οικονομικά δυσμενές περιβάλλον, στην πραγματικότητα αποκλείονται από το νέο πανεπιστήμιο. Επίσης, ο χώρος και ο χρόνος των φοιτητικών και εργατικών αγώνων περιορίζεται, οι περιφρουρήσεις απεργιών και καταλήψεων γίνονται ακόμη πιο δύσκολες, οι φοιτητές/τριες που επιλέγουν να αγωνιστούν θα έχουν την χρονική πίεση των ν+2, των σεκιουριτάδων και των πειθαρχικών. Το face control και η παρουσία των σεκιουριτάδων από μόνα τους, φέρουν κατ’ αρχάς μία συμβολική εδαφικοποίηση του ελέγχου μέσα στις σχολές. Η πειθάρχηση θα γίνεται πιο ομαλά, αφού δεν θα υπάρχουν όπλα ή κάμερες, απλά ένστολοι με αλεξίσφαιρα και διακριτικά της εταιρίας σεκιούριτι, που θα έχουν τον έλεγχο της σωστής λειτουργίας της ακαδημαϊκής ζωής και την δυνατότητα να καλέσουν τους μπάτσους όποτε αυτή κριθεί πως «απειλείται». Τέλος, το γεγονός ότι μπορεί οι σεκιούριτι να αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι που «απλά κάνουν την δουλειά τους», αφήνει το περιθώριο να εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας και να μονοπωλούν ως μια «χλιαρή αρχή» τον χώρο των φοιτητών/τριών. Έτσι κανονικοποιούνται και συνηθίζονται τα βλέμματά τους, οι ερωτήσεις τους και ο συνολικότερος έλεγχός τους πάνω μας.
Είναι στα χέρια των φοιτητών/τριών και των εργαζόμενων του πανεπιστημίου, αλλά και όσων θέλουν να δρουν ελεύθερα μέσα σε αυτό, να επανοικειοποιηθούν τον χώρο και τον χρόνο τους και να μην πειθαρχήσουν απλά σ’ αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Ο χώρος δράσης μας είναι πολύτιμος για να τους τον παραχωρήσουμε, και ο χρόνος μας δεν μετριέται σε εξάμηνα που κοστολογούνται. Λόγο για το πανεπιστήμιο έχουν μόνο οι φοιτητές/ φοιτήτριες και όσοι/ες απασχολούνται μέσα σε αυτό, και όχι οι πρυτανικές αρχές ή το υπουργείο.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής έχουμε αποφασίσει να αντιστεκόμαστε στα σημεία των face control, να μην απαντάμε στις ερωτήσεις των σεκιούριτι, να μη δεχτούμε με απάθεια την αστυνόμευση της ζωής μας στις σχολές όπως και πουθενά αλλού, και προτάσσουμε την ατομική απειθαρχία και παράλληλα την συλλογική αντίσταση σε οποιαδήποτε αρχή, ακαδημαϊκή ή ιδιωτική, προσπαθήσει να περιορίσει την ελευθερία μας μέσα στο πανεπιστήμιο. Όσες ελευθερίες απειλούνται αυτήν τη στιγμή στο πανεπιστήμιο, ήταν κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος μέσα από μεγάλους αγώνες. Σε αυτήν την συγκυρία καλούμαστε να υπερασπιστούμε ό,τι έχουμε κατακτήσει και να διεκδικήσουμε ακόμη περισσότερα χωρίς συνδιαλλαγές με τις πρυτανικές αρχές και χωρίς την συνεργασία με κομματικές παρατάξεις, αλλά με αλληλεγγύη και αντι-ιεραρχικές δομές, προτάσσοντας πάνω από όλα τις δικές μας ανάγκες, και όχι αυτές του κράτους και του κεφαλαίου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Σύμφωνα με την συλλογική συνείδηση το πανεπιστήμιο είναι ο δημόσιος χώρος, μέσα στον οποίο παράγεται η γνώση, αποκτούνται τα απαραίτητα εφόδια για την εύρεση εργασίας και την κοινωνική ανέλιξη, ενώ ταυτόχρονα θεωρείται το τελευταίο σκαλοπάτι για την πνευματική και κοινωνική πρόοδο του ατόμου. Αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα για το «δημόσιο» πανεπιστήμιο είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένη να σκοντάφτει συνέχεια πάνω στην πραγματικότητα και αυτό φαίνεται με τον πιο καθαρό τρόπο σήμερα. Σήμερα που εξελίσσεται η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και έχει ως στόχο το «νέο λύκειο» και το «νέο πανεπιστήμιο», σύμφωνα με τις επιταγές της νεοφιλελεύθερης ρητορικής περί εξορθολογισμού.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Με λίγα λόγια βλέπουμε ότι το «δωρεάν και δημόσιο» πανεπιστήμιο έχει τελειώσει επίσημα, έστω και σαν αυταπάτη. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνοντας από νομοσχέδιο σε νομοσχέδιο βλέπουμε μια όλο και μεγαλύτερη επίθεση σε κοινωνικές και φοιτητικές κατακτήσεις. Ξεκινώντας από την κατάργηση του ασύλου και την βίαιη εισβολή δυνάμεων καταστολής μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, το face control και την προκλητική εγκατάσταση σεκιουριτάδων με αλεξίσφαιρα στις πύλες και στις σχολές της πανεπιστημιούπολης, και καταλήγοντας στις εξαγγελίες του νέου πρύτανη Φορτσάκη περί πανεπιστημιακής αστυνομίας, δημιουργείται ένα κλίμα στρατιωτικοποιημένου ελέγχου και πειθάρχησης στις σχολές.
Ταυτόχρονα, το οικονομικό βάρος της φοίτησης πέφτει στις τσέπες των φοιτητών/τριών αφού μέσα στα επόμενα εξάμηνα θα κληθούν να πληρώνουν για τη σίτιση, τη στέγαση (καθώς οι εστίες κλείνουν ή ιδιωτικοποιούνται), τα συγγράμματα και τις μεταφορές τους. Όλο αυτο το πακέτο έρχεται να πλαισιωθεί με μία περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών μέσω των διαγραφών, της επιβολής του ν+2 και τις προαναγγελίες περί νέου Οργανισμού, που θα φέρει σε πέρας αυτό το ευγενές έργο…
Και αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, παρόμοιο «καλλωπισμό» περνάνε και οι εργασιακές σχέσεις μέσα στα ιδρύματα με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στις σχολές. Εργολαβίες στις υπηρεσίες καθαρισμού, σίτισης και φύλαξης της σχολής, απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων, ελαστικοποίηση των μισθών, όταν και αν αυτοί υπάρχουν. Και όλα αυτά στο βωμό της αποδοτικότητας και της «αναπτυξιακής προοπτικής» των σχολών…

Η θέση μας μέσα σε αυτήν την κατάσταση
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η απομονωμένη και εσωστρεφής δράση δεν μπορεί παρά να κρατήσει τα χέρια μας δεμένα. Χρειάζεται συλλογικός και αδιαμεσολάβητος αγώνας, ούτως ώστε όλες/οι μαζί να προβάλλουμε αποτελεσματική αντίθεση και να δημιουργήσουμε πραγματικές βάσεις συλλογικής διαβούλευσης για τη διαχείριση των θεμάτων μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής έχει ως διακηρυγμένο στόχο να συμβάλλει σε αυτές τις διαδικασίες μέσα από μια δημόσια παρέμβαση που θα καλεί τον φοιτητικό σύλλογο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Μακριά από παραταξιακές λογικές, προσπαθεί να ορίσει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι φοιτητές/τριες θα συναντιούνται και θα δίνουν από κοινού σταθερούς και ανυποχώρητους αγώνες, χωρίς να προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει την παρέμβασή της με εκλογικούς όρους. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε απέχουμε από τους μηχανισμούς ανάθεσης, διαχείρισης και ελέγχου των κινημάτων (εκλογές και διοικητικά συμβούλια) σε αντίθεση με όλες τις υποτιθέμενες «ανεξάρτητες» και μη παρατάξεις (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΜΑΣ κοκ.). Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αντι-ιεραρχία και τον αυτόνομο πολιτικό αγώνα, ούτως ώστε οι νίκες και οι ήττες μας να έχουν νόημα για όλους/ες μας.
Κανείς δεν ξέρει με τι προκλήσεις θα μας φέρει αντιμέτωπους το αύριο. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι αυτό το αύριο θέλουμε και μπορούμε να το δημιουργήσουμε όλοι και όλες μαζί.

Υ.Γ. Μην τους αφήνεις να σε υποτιμάνε, μπορείς να γραφτείς και μόνη/ος σου.

Το κείμενο σε μορφή Pdf