Ο νέος πρύτανης Φορτσάκης εξήγγειλε την ανάγκη, σε πρώτη φάση, εγκατάστασης σεκιούριτι στις σχολές και, στη συνέχεια, θέσπισης πανεπιστημιακής αστυνομίας για την προστασία της σχολής από «εγκληματικές εξωπανεπιστημιακές ομάδες που δρουν μέσα στα πανεπιστήμια». Ακόμη, το καλοκαίρι έγιναν διαρρήξεις στο Φυσικό (που κατά διαβολική σύμπτωση, σταμάτησαν όταν εγκαταστάθηκε η νέα εργολαβία στην σχολή). Μετά από αυτά τα γεγονότα, το face control στις πύλες της Πανεπιστημιούπολης και η παρουσία σεκιουριτάδων με αλεξίσφαιρα στους διαδρόμους των σχολών έγιναν, με την έναρξη της χρονιάς, μια καθημερινότητα.
Με γρήγορες διαδικασίες, εκδόθηκε κονδύλιο –ύψους 3.400.000 ευρώ- και ανατέθηκε στην εταιρεία ISS Security η φύλαξη και η ασφάλεια της σχολής, και έτσι το πανεπιστήμιο επιτέλους άρχισε να γίνεται ένας φιλόξενος χώρος για εργολαβίες και επενδύσεις που θα φέρουν κέρδος σε εταιρίες και αφεντικά. Αυτό θεσμοθετείται και εξασφαλίζεται με τον νέο Οργανισμό και τους εσωτερικούς κανονισμούς των Συμβουλίων των ιδρυμάτων, που οργανώνουν και φέρουν εις πέρας την αναδιάρθρωση και έχουν ως στόχο την αναβάθμιση του κύρους των Πανεπιστημίων και της ανταγωνιστικότητάς τους με όρους αγοράς.
Αφού λοιπόν απολύθηκαν τόσοι και τόσες εργαζόμενοι/ες (που ήταν πολύ πιο απαραίτητοι/ες για τις εσωτερικές λειτουργίες του Ε.Κ.Π.Α. και την άμεση κάλυψη των φοιτητικών αναγκών) και αφού ακούμε συνεχώς για το κόστος των «αιώνιων» (και μη) φοιτητών, τώρα γίνεται εμφανές το πού και το πώς σκοπεύουν οι πανεπιστημιακές αρχές να διαθέσουν τα χρήματα του «δημόσιου» -κατά τ’ άλλα- πανεπιστήμιου.
Είναι πλέον εμφανές πως η διαδικασία ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μετά την εισαγωγή εργολαβιών στους πανεπιστημιακούς χώρους (καθαρισμός, σίτιση, κυλικεία κ.τ.λ.) και, ύστερα, με την κατάργηση του ασύλου τον Ιούνιο του 2011 (με αποτέλεσμα τη διεύρυνση -και επίσημα- του πεδίου καταστολής και μέσα στις σχολές), ακολούθησε η σύσταση του νέου Οργανισμού πριν λίγους μήνες, ο οποίος περιλαμβάνει εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, διαγραφές φοιτητών/τριών, διάθεση ηλεκτρονικών συγγραμμάτων κ.ά. .
Όσοι/ες φοιτητές/τριες εργάζονται, όσοι/ες θέλουν να διαχειριστούν τον χρόνο σπουδών τους σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όσοι/ες γενικά προέρχονται από οικονομικά δυσμενές περιβάλλον, στην πραγματικότητα αποκλείονται από το νέο πανεπιστήμιο. Επίσης, ο χώρος και ο χρόνος των φοιτητικών και εργατικών αγώνων περιορίζεται, οι περιφρουρήσεις απεργιών και καταλήψεων γίνονται ακόμη πιο δύσκολες, οι φοιτητές/τριες που επιλέγουν να αγωνιστούν θα έχουν την χρονική πίεση των ν+2, των σεκιουριτάδων και των πειθαρχικών. Το face control και η παρουσία των σεκιουριτάδων από μόνα τους, φέρουν κατ’ αρχάς μία συμβολική εδαφικοποίηση του ελέγχου μέσα στις σχολές. Η πειθάρχηση θα γίνεται πιο ομαλά, αφού δεν θα υπάρχουν όπλα ή κάμερες, απλά ένστολοι με αλεξίσφαιρα και διακριτικά της εταιρίας σεκιούριτι, που θα έχουν τον έλεγχο της σωστής λειτουργίας της ακαδημαϊκής ζωής και την δυνατότητα να καλέσουν τους μπάτσους όποτε αυτή κριθεί πως «απειλείται». Τέλος, το γεγονός ότι μπορεί οι σεκιούριτι να αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι που «απλά κάνουν την δουλειά τους», αφήνει το περιθώριο να εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας και να μονοπωλούν ως μια «χλιαρή αρχή» τον χώρο των φοιτητών/τριών. Έτσι κανονικοποιούνται και συνηθίζονται τα βλέμματά τους, οι ερωτήσεις τους και ο συνολικότερος έλεγχός τους πάνω μας.
Είναι στα χέρια των φοιτητών/τριών και των εργαζόμενων του πανεπιστημίου, αλλά και όσων θέλουν να δρουν ελεύθερα μέσα σε αυτό, να επανοικειοποιηθούν τον χώρο και τον χρόνο τους και να μην πειθαρχήσουν απλά σ’ αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Ο χώρος δράσης μας είναι πολύτιμος για να τους τον παραχωρήσουμε, και ο χρόνος μας δεν μετριέται σε εξάμηνα που κοστολογούνται. Λόγο για το πανεπιστήμιο έχουν μόνο οι φοιτητές/ φοιτήτριες και όσοι/ες απασχολούνται μέσα σε αυτό, και όχι οι πρυτανικές αρχές ή το υπουργείο.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής έχουμε αποφασίσει να αντιστεκόμαστε στα σημεία των face control, να μην απαντάμε στις ερωτήσεις των σεκιούριτι, να μη δεχτούμε με απάθεια την αστυνόμευση της ζωής μας στις σχολές όπως και πουθενά αλλού, και προτάσσουμε την ατομική απειθαρχία και παράλληλα την συλλογική αντίσταση σε οποιαδήποτε αρχή, ακαδημαϊκή ή ιδιωτική, προσπαθήσει να περιορίσει την ελευθερία μας μέσα στο πανεπιστήμιο. Όσες ελευθερίες απειλούνται αυτήν τη στιγμή στο πανεπιστήμιο, ήταν κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος μέσα από μεγάλους αγώνες. Σε αυτήν την συγκυρία καλούμαστε να υπερασπιστούμε ό,τι έχουμε κατακτήσει και να διεκδικήσουμε ακόμη περισσότερα χωρίς συνδιαλλαγές με τις πρυτανικές αρχές και χωρίς την συνεργασία με κομματικές παρατάξεις, αλλά με αλληλεγγύη και αντι-ιεραρχικές δομές, προτάσσοντας πάνω από όλα τις δικές μας ανάγκες, και όχι αυτές του κράτους και του κεφαλαίου.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τη Δευτέρα 24/2/2014, ύστερα από συνεχόμενες ανοιχτές συνελεύσεις και από αποφάσεις που πάρθηκαν, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα συλλογικό υποκείμενο και να καταλάβουμε την αίθουσα 421 για τη δημιουργία του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Φιλοσοφικής. Ύστερα από 4 ημέρες λειτουργίας και ενώ το εγχείρημα βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στους φοιτητές της σχολής, η κοσμητεία και ορισμένα μέλη των ΔΕΠ εισέβαλαν στο χώρο του κυλικείου, κατέσχεσαν τα πράγματα που υπήρχαν μέσα σε αυτό και μας απαγόρευσαν την είσοδο. Ακολούθησε, βέβαια, και η άρνηση παράδοσης των πραγμάτων που βρήκαν μέσα στο κυλικείο, με πρόφαση την προάσπιση της ασφάλειας και χρησιμοποιώντας γελοίες δικαιολογίες.

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και πληθαίνουν τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα σε σχολές και γειτονιές. Προτάσσοντας την οριζοντιότητα και την αυτοοργάνωση αποτελούν αντιπαράδειγμα στον κυρίαρχο τρόπο οργάνωσης της καθημερινότητας και των κοινωνικών σχέσεων. Δείχνουν ότι η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να παραμείνει σε ρόλο θεατή, αλλά τολμά να οικειοποιηθεί εξαρχής το δημόσιο χώρο και χρόνο προχωρώντας πέρα απ’ την απλή διεκδίκηση αιτημάτων στην από τα κάτω δημιουργία νέων όρων συμβίωσης και οργάνωσης των ζωών μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την εντατική κρατική καταστολή και την απροκάλυπτη βία που δέχονται, αυτά τα εγχειρήματα συνεχίζουν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, φανερώνοντας την τεράστια κοινωνική δυναμική η οποία έχει απελευθερωθεί μέσα από αυτά.

Από τη μεριά μας καταγγέλλουμε τη στάση της κοσμητείας και των ακαδημαϊκών γραφειοκρατικών μηχανισμών και δηλώνουμε ότι θα υπερασπιστούμε τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και κοινωνικής δραστηριοποίησης στο χώρο του πανεπιστημίου και παντού. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια μας να ανοίξουμε ρωγμές ελευθερίας στο άδειο κέλυφος της νομιμότητας και της κανονικότητας και να διαμορφώσουμε τις κοινές και συλλογικές μας απαντήσεις. Τώρα που τα αραχνιασμένα και ξεφτισμένα νοήματα που συγκροτούσαν τη ζωή μας καταρρέουν, διαμορφώνουμε όλες μαζί την καθημερινότητα που θέλουμε και όχι αυτή που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.

Καταδικάζουμε την καταστολή, την ιεραρχία και τη γραφειοκρατία απ’ όπου κι αν προέρχονται και με κάθε τρόπο χτίζουμε τον κόσμο που θέλουμε μέσα στον κόσμο που θέλουμε να καταστρέψουμε.

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ, 28/2/2014

Το Σάββατο 1 Φλεβάρη οι φασίστες του μιχαλολιάκου είχαν το θράσος να καλέσουν την καθιερωμένη φασιστοσύναξη τους για τα ίμια. Την ίδια στιγμή καλέστηκε αντιφασιστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα με στόχο να διαδηλώσουμε ενάντια στη χρυσή αυγή. Όμως για άλλη μια φορά τα όργανα της καταστολής έδειξαν ξεκάθαρα το ρόλο τους, όχι μόνο διαλύοντας άγρια την αντιφασιστική συγκέντρωση αλλά επιτρέποντας προκλητικά στη χρυσή αυγή να κάνει ανενόχλητη την πορεία της. Εδώ είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το κράτος στην προσπάθεια του να κάνει κάθε φωνή αντίστασης να σιγήσει, υιοθετεί την πάγια τακτική των απαγορεύσεων πορειών. Μετά από μία μικρή περίοδο κρατικού «αντιφασισμού» μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η κυβέρνηση επιλέγει να αφήσει την χρυσή αυγή να κάνει εκδήλωση σε κτίριο του ελληνικού στρατού και πορεία –παρά την απαγόρευσή τους- ενώ την ίδια ώρα η αντιφασιστική σπάζεται βίαια, επιβεβαιώνοντας τις σχέσεις κράτους-αστυνομίας και φασιστών. Φαίνεται λοιπόν ότι η περιβόητη θεωρία των δύο άκρων που προωθείται από τους κυβερνητικούς κύκλους και τους καθεστωτικούς δημοσιολόγους δεν είναι παρά ένα ακόμη τέχνασμα για την καταστολή των κοινωνικών αγώνων και του ανταγωνιστικού κινήματος.
Σε ένα τέτοιο κλίμα δεν μας εκπλήσσουν οι ξυλοδαρμοί και τα δακρυγόνα, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις. Πιο συγκεκριμένα, το Σάββατο ξυλοφορτώθηκε άγρια από τα ΜΑΤ και συνελήφθη ο τούρκος πολιτικός πρόσφυγας Σελτζούκ Γκονγκούρ, κάτι που αποτελεί άλλη μία απόδειξη της κρατικής τρομοκρατίας. Ο σύντροφος έχασε τις αισθήσεις του από τον ξυλοδαρμό και διακομίστηκε στο νοσοκομείο Γεννηματάς παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης. ΟΠΚΕ, ασφαλίτες, σεκιούριτι αλλά και οι περισσότεροι γιατροί επέδειξαν φρόνημα κατοχικού υπαλλήλου, τρομοκρατώντας τον σύντροφο και τους αλληλέγγυους/ες. Στη συνέχεια, αφού διαπιστώθηκε η αγωνιστική του ταυτότητα στοχοποιήθηκε πολιτικά, μεταφέρθηκε στην ΓΑΔΑ παρά την κακή κατάσταση της υγείας του και βρέθηκε αντιμέτωπος με τις σαθρές κατηγορίες της διατάραξης κοινής ειρήνης, της απόπειρας επικίνδυνης σωματικής βλάβης σε βάρος αστυνομικού κατά συναυτουργία και τις διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς με κουκούλα. Στο δικαστήριο ο σύντροφος πήρε αναβολή επ’ αόριστον και αφέθηκε ελεύθερος με τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από την χώρα και της εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα. Παρ’ όλα αυτά το σενάριο καταδίκης και απέλασής του παραμένει υπαρκτό.
Όμως ακόμα 10 άτομα (ανάμεσα τους και 2 ανήλικοι) συνελήφθησαν ενώ οι μπάτσοι δε δίστασαν να εισβάλουν στο μετρό Μοναστηρακίου το οποίο πότισαν και με χημικά. Οι ένστολοι φασίστες εφάρμοσαν πάλι πρακτικές τρομοκράτησης ειδικά στους πιο νεαρούς από τους συλληφθέντες, αφήνοντας τους πολλές ώρες στην απομόνωση. Τελικά, ακόμα και στο πλαίσιο της αστικής δικαιοσύνης το κατηγορητήριο αποδείχθηκε ανεπαρκές και οι σύντροφοι αθωώθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Όσον αφορά τα φασιστοειδή, παρά την απουσία τους από τους δρόμους μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, βλέπουμε ότι την τελευταία περίοδο επιχειρούν τη δυναμική επαναφορά τους. Αυτό εκφράστηκε πρώτα με βανδαλισμούς στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Pasamontaña και στη συνέχεια με την απροκάλυπτη επίθεση στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο. Πριν την επίθεση στο Ρεσάλτο, οι χρυσαυγίτες βεβήλωσαν το σημείο δολοφονίας του Π. Φύσσα, αναλαμβάνοντας στην ουσία την ευθύνη για την δολοφονία του. Όπως ήταν αναμενόμενο οι μπάτσοι παρείχαν κάλυψη στην επίθεση, καθώς άφησαν ανενόχλητους τους φασίστες, αποδεικνύοντας έτσι την στενή συνεργασία μεταξύ τους. Τέτοιου είδους πρακτικές καταδεικνύουν την πολιτική σύμπραξη του κράτους με τους νεοναζί.
Στο γενικότερο πλαίσιο της κρατικής καταστολής εντάσσονται και οι έφοδοι σε δεκάδες σπίτια αγωνιστών/στριων με αφορμή δήθεν ανώνυμες καταγγελίες, οι συλλήψεις αντιφασιστών/στριων αφισοκολλητών, οι εισβολές σε καταλήψεις και σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους(π.χ. η πρόσφατη εισβολή της αστυνομίας στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αποθήκη στο Μεσολόγγι και η σύλληψη 17 συντρόφων/φισσων) αλλά και οι συχνές «επισκέψεις» της αστυνομίας σε σχολές μετά την κατάργηση του ασύλου.
Εμείς απ’ την μεριά μας αντιστεκόμαστε σε κάθε προσπάθεια καταστολής αγωνιστών και αγωνιστριών και στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με όσους και όσες αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και τον φασισμό. Θεωρούμε ότι η συμμετοχή δεκάδων φοιτητών στις αντιφασιστικές δράσεις, αποδεικνύει την καθημερινή ανάγκη να τσακίσουμε τον φασισμό παντού: στους χώρους δουλειάς μας και στις σχολές μας, στους δρόμους και στις γειτονιές.

ΜΠΑΤΣΟΙ-TV-ΝΕΟΝΑΖΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΕΛΤΖΟΥΚ ΓΚΟΝΓΚΟΥΡ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

 Οι διαδηλώσεις των απεργιακών κινητοποιήσεων του διημέρου 19-20 Οκτώβρη ήταν από τις μαζικότερες μεταπολιτευτικά. Όσοι και όσες συναντηθήκαμε στο δρόμο είδαμε διαδηλωτές να έχουν πρωτοφανή δυναμισμό και αποφασιστικότητα απέναντι σε όλα τα μέσα καταστολής. Τα αφεντικά και το κράτος τους είχαν δείξει από νωρίς τις προθέσεις τους, τοποθετώντας τον γνωστό φράχτη στην β.σοφίας, κλείνοντας κεντρικούς σταθμούς του μετρό (σύνταγμα και ευαγγελισμός και αργότερα παν/μιο και μοναστηράκι) που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρακτικά σημαντική βοήθεια στους διαδηλωτές είτε ως μέσο διαφυγής είτε ως σταθμός πρώτων βοηθειών.
   Συγκεκριμένα για τις 19/10, με διάφορες εκτιμήσεις ο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας ξεπερνούσε κατά προσέγγιση το μισό εκατομμύριο, χωρίς προφανώς να έχουν όλοι και όλες τις ίδιες διαθέσεις – ένα ετερόκλιτο πλήθος είχε τις λεγόμενες συγκρουσιακές διαθέσεις ενώ άλλοι/ες κοιτούσαν αμέτοχοι τις εξελίξεις. Μιλώντας για διαθέσεις αναφερόμαστε κυρίως στον διαχωρισμό μεταξύ των ειδικών εκτελεστών της βίας και των θεατών της. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε τέτοιο διαχωρισμό, καθώς αυτός αποτελεί μία ακόμη όψη του διαχωρισμού μεταξύ διευθυνόντων – εκτελεστών και αναπαράγει λογικές ανάθεσης και απάθειας.
    Για τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 20/10 είχαν προαναγγελθεί κοινές χωροχρονικά συγκεντρώσεις από παμε και γσεε. Αρχικά, τα κνατ είχαν κατέβει πάνοπλα από νωρίς το πρωί και περικύκλωσαν/περιφρούρησαν το αστικό κοινοβούλιο θέλοντας (εκ του)ασφαλώς να εμποδίσουν την ψήφιση του πολυ-νομοσχεδίου. Από την άλλη μεριά, τα ματ δεν χρειάστηκε να επέμβουν, στην αρχή τουλάχιστον, όπως στις 19 του μήνα, και όταν αυτό συνέβη ήταν για άλλη μια φορά θανατηφόρο. Ο απεργός Δημήτρης Κοτζαρίδης πέθανε από καρδιακή ανακοπή, η οποία προήλθε από την ένταση που προκλήθηκε από υπερβολική ρίψη χημικών. Ο θάνατός του προστέθηκε στην μεγάλη λίστα των κρατικών δολοφονιών. Το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε με άδειο τον χώρο του Συντάγματος, αφού οι κρατικές δυνάμεις καταστολής είχαν σπρώξει όλο τον συγκεντρωμένο κόσμο στα γύρω στενά και αφού το παμε είχε αποχωρήσει για την ομονοια ανεμίζοντας αγωνιστικές σημαίες.
   Έγινε για άλλη μια φορά φανερή η ιδιοκτησιακή νοοτροπία του κκε για την αποκλειστική κατοχή του δρόμου. Η αντίληψη του κκε ότι αποτελεί πρωτοπορία και μάλιστα επαναστατική δεν είναι καινούρια, αλλά εντάσσεται στη λενινιστική αντίληψη της θεωρητικής και πρακτικής παντοδυναμίας του κόμματος νέου τύπου. Αποτελεί εξάλλου πάγια τακτική του να θεωρεί ταξικούς εχθρούς κομμάτια του προλεταριάτου που δεν μπορεί να χειραγωγήσει. Θεωρούμε λοιπόν ότι το παμε εξυπηρέτησε άψογα τον σκοπό του να λαϊκίσει και προσπάθησε να ανταμειφθεί από το κράτος του θεάματος με τη μεσολάβηση των εικόνων του πετροπόλεμου και της μολότοφ, με μοναδικό σκοπό να κερδίσει πολιτική υπεραξία.
  Φυσικά θεωρούμε πως μία στρατιωτικού – χουλιγκανίστικου τύπου διένεξη μεταξύ κομματιών της εργατικής τάξης δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους κοινούς αγώνες των από τα κάτω, αφού σκοπός μας είναι η εναντίωση στα συμφέροντα της τάξης των αφεντικών. Επιπλέον η σύγκρουση αυτή αποτελεί την απόλυτη νίκη της ιδεολογίας έναντι της αναγκαιότητας, εννοώντας ότι την στιγμή κατά την οποία το προλεταριάτο έπρεπε να σταθεί ενωμένο ενάντια στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου που υποτιμά ακόμη περισσότερο την εργασία, αντίθετα στράφηκε σε ιδεολογικούς (ψευδείς) διαχωρισμούς και τελικά ενάντια στα συμφέροντά του.
    Μπροστά σ’αυτήν την σύγκρουση η υπόλοιπη αριστερά, από τον κουβέλη και τον φωτόπουλο μέχρι τον τσίπρα και την ανταρσύα, διέκρινε την αναγκαιότητα της αναπαραγωγής της ύπαρξής της. Ξεπέρασαν σε πολιτικαντισμό και κουκουλοφορο-λογιες ακόμη και το ίδιο το κκε. Φράσεις αντιφατικές όπως «μαζικό, ειρηνικό κίνημα» ή ιδεολογικές/ιδεοληπτικές όπως «προβοκάτορες σε διατεταγμένη υπηρεσία» σκοπό έχουν να προετοιμάσουν το έδαφος για την μοναδική μεγάλη μάχη την οποία είναι σε θέση να δώσει η αριστερά, την «μάχη» των εκλογών.
   Κλείνοντας, θεωρούμε πως οι χουλιγκανίστικου τύπου συγκρούσεις (πετροπόλεμος, μπουκάλια, παλούκια) το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ανούσιες μικροπολιτικές βεντέτες. Αντίθετα, η πραγματική σύγκρουση με τα αφεντικά και άρα και με τις συγκεντρωτικού τύπου δομές είναι η αυτοοργάνωση στους χώρους όπου ζούμε και εργαζόμαστε, πέρα σπό γραφειοκρατίες και διαχωρισμούς. Είναι αναγκαία η σύζευξη επαναστατικής θεωρίας και πράξης, καθώς και η δημιουργία σωματείων βάσης, εργατικών ομάδων και συνελεύσεων γειτονιών. Τέλος, στο πλαίσιο όλων των παραπάνω προτείνουμε σε συζήτηση με άλλα συντροφικά εγχειρήματα καθώς και με συντρόφους/συντρόφισσες την ιδέα της αποκέντρωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων μέσω των πορειών και των δράσεων στις γειτονιές.  

ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής

epf72.squat.gr || epf72@riseup.net