Category Archives: KEIMENA

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ (2)

Για να γραφτεί αυτό το κείμενο αφορμή στάθηκε ένα περιστατικό που συνέβη στη σχολή μας την Τρίτη 10/3 και αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Αυτό που έγινε, λοιπόν,είναι ότι δημιουργήθηκε ένας διαπληκτισμός ανάμεσα σε έναν φοιτητή που έκανε αφισοκόλληση με κόλλα και σε μια καθαρίστρια, (που εργάζεται στη σχολή μας) και του είπε το αυτονόητο: ότι στον χώρο της Φιλοσοφικής όλες οι αφίσες πρέπει να κολλιούνται με ταινία! Και τονίζουμε το αυτονόητο καθώς γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να αφαιρεθούν οι αφίσες με κόλλα. Για κάποιον (άγνωστο για μας λόγο) αυτό φαίνεται πως ενόχλησε τον φοιτητή ο οποίος όχι μόνο επιτέθηκε λεκτικά στην καθαρίστρια, αλλά, όπως υποστηρίζει η ίδια δεν δίστασε να την σπρώξει.
Αυτό που σίγουρα δεν θέλουμε είναι να πάρουμε τον ρόλο του δικαστή ή να αποδώσουμε κάποιου είδους δικαιοσύνη… Το ίδιο σίγουροι όμως, είμαστε και για το ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι καταδικαστέες. Εδώ έχει πολύ μεγάλη σημασία να αναφέρουμε πως οι περιβόητες αυτές αφίσες αφορούσαν τους φυλακισμένους της εξέγερσης του Δεκεμβρίου. Είναι, λοιπόν, λίγο αντιφατικό το γεγονός ότι κάποιος ο οποίος υποτίθεται ότι αγωνίζεται και παλεύει για κάτι καλύτερο, ανήκει σε έναν χώρο που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ανθρώπων κλπ, να συμπεριφέρεται με τέτοιο τραμπούκικο τρόπο απέναντι σε μια καθαρίστρια η οποία του ζήτησε απλά να μην κάνει την ήδη δύσκολη δουλειά της ακόμη πιο δύσκολη. Και εκτός από την δύσκολη δουλειά της έχει, να αντιμετωπίσει και την τρομοκρατία της εργοδοσίας (εκτός κι αν πιστεύουν μερικοί ότι η καθαρίστρια έκανε αυτή τη παρατήρηση για δικούς της προσωπικούς λόγους).
Η πίεση που ούτως ή άλλως ασκείται από τα αφεντικά στο προσωπικό, είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν δεν κάνουνε «καλά την δουλειά τους»(βλ. αφίσες με κόλλα). Αλλά είναι πολύ εύκολο για κάποιον/α ο/η οποίος/α δεν αντιμετωπίζει τέτοιους κινδύνους να επιδίδεται εκ του ασφαλούς σε επαναστατική διδασκαλία. Και για να προλάβουμε αυτούς/ές που θα υποστηρίξουν πως θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο σε όποιον/α τους έκανε κάθε είδους παρατήρηση για την αφισοκόλληση, απλά λέμε πως έχει μεγάλη και ποιοτική διαφορά να σου πει για παράδειγμα ένας καθηγητής να μην κολλήσεις κάποια αφίσα για πολιτικούς ή άλλους λόγους απ΄το να σου ζητήσει μια καθαρίστρια να μην το κάνεις για πολύ ξεκάθαρους λόγους που αναφέραμε και παραπάνω. Χαρακτηριστικό είναι πως αφίσες που είχαν κολληθεί στη σχολή μας με κόλλα πριν από 2 χρόνια ακόμη δεν έχουν αφαιρεθεί πλήρως. Ούτε μπορεί κάποιος/α να υποστηρίξει ότι η καθαρίστρια συμπεριφέρθηκε έτσι, γιατί είναι συντηρητική ή γιατί εκπροσωπεί με έναν περίεργο τρόπο τον κρατικό μηχανισμό. Το να βλέπει κανείς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν ή ότι η κρατική καταστολή παραμονεύει παντού, μάλλον αστείο είναι παρά πολιτικό επιχείρημα.
Κάτι άλλο που μας προβληματίζει επίσης, είναι το αν ο φοιτητής θα αντιδρούσε το ίδιο αν για παράδειγμα ο επιστάτης του έκανε αυτή την παρατήρηση, ή ο οποιοσδήποτε άλλος άντρας. Όπως και να το κάνουμε το ότι η απέναντί σου είναι μια καθαρίστρια σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Υπάρχει η σιγουριά ότι αν υψώσεις λίγο την φωνή σου θα περάσει τελικά το δικ(ι)ο σου. Η αντίληψη αυτή έχει δύο διαστάσεις. Πρώτον ότι οι γυναίκες είναι πιο εύκολος «στόχος» από έναν άντρα και δεύτερον ότι αυτό που υποστηρίζεις σαφώς και μπορεί να υπερισχύσει απέναντι σ΄αυτό που λέει μια……..καθαρίστρια.
Όταν οι απόψεις κάποιου είναι ποτισμένες από σεξισμό και κοινωνικό ρατσισμό, τότε το τελευταίο πράγμα που μπορεί να κάνει, είναι να προωθεί θεωρίες περί αλληλεγγύης, ελευθερίας ή κοινωνικής ισότητας. Θα είμαστε απέναντι σε κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορές από όπου και αν προέρχονται.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ Κ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου, η μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων, έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης. Επιστρέφοντας στο σπίτι της στα Πετράλωνα δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από δύο αγνώστους. Η ενέργεια των δύο «μπράβων» ήταν ιδιαίτερα ειδεχθής και βάρβαρη, καθώς έριξαν το βιτριόλι πάνω της και την εξανάγκασαν να το καταπιεί κρατώντας της το στόμα ανοιχτό. (αφού δεν κατάφεραν τελικά να της το κρατήσουν κλειστό με κανέναν άλλο τρόπο). Η Κωνσταντίνα νοσηλεύεται εδώ και 21 ημέρες στον Ευαγγελισμό σε κρίσιμη κατάσταση. Έχει ήδη χάσει το ένα της μάτι και τα εσωτερικά της όργανα έχουν καταστραφεί από τα εγκαύματα.
Η Κ. Κούνεβα είναι εργαζόμενη ως καθαρίστρια στον ΗΣΑΠ, μέσω της εταιρείας υπενοικίασης εργαζομένων «ΟΙΚΟΜΕΤ». Πολλές φορές έγιναν απόπειρες καταγγελίας από το σωματείο για τη βαριά εκμετάλλευση και καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Επιβάλλοντας έναν κυριολεκτικά εργασιακό μεσαίωνα η εταιρεία δεν πλήρωνε όλα τα ένσημα, δεν αναγνώριζε τις υπερωρίες, τις ανάγκαζε να δηλώνουν μεγαλύτερο μισθό από τον πραγματικό ενώ τέλος με διάφορα « τρικ » δεν τους αναγνώριζε το δικαίωμα στα βαρέα και ανθυγιεινά καθώς η εταιρεία δήλωνε 4,5 ώρες εργασίας αντί για 6. Επιπλέον, προσλάμβανε κυρίως μετανάστριες-στες με πράσινη κάρτα, εκμεταλλευόμενη τη δεινή κοινωνική τους θέση, ώστε να μπορεί να τρομοκρατεί και να απειλεί με απόλυση κάθε φορά που υπήρχαν αντιδράσεις
Γιατί όμως η Κ. Κούνεβα έπεσε θύμα τόσο βάναυσης επίθεσης;Η Κ. Κούνεβα ήταν το τέλειο θύμα. Γυναίκα, μετανάστρια, εργαζόμενη σε ένα χώρο υποτιμημένο -όπως αυτός της καθαριότητας-, χωρίς οργανωμένο συνδικαλισμό, δεν έβγαλε το σκασμό και δεν συμβιβάστηκε με τα λίγα που της πρόσφεραν αλλά απαίτησε όλα όσα δικαιούταν αυτή και κάθε συνάδελφός της .Είναι προφανές ότι η επίθεση διαφέρει από άλλες περιπτώσεις εργοδοτικής τρομοκρατίας. Είναι μια ξεκάθαρη δολοφονική επίθεση με φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Το γεγονός αυτό θα όφειλε να μας αφορά και να μας κινητοποιήσει όλες και όλους , ιδιαίτερα σε μια περίοδο κοινωνικής έκρηξης με αφορμή τη κρατική δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου. Όμως για την Κ. Κούνεβα δε βγήκαμε στο δρόμο, γιατί υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στα δύο περιστατικά: ο Αλέξης θα μπορούσε όντως να είναι «ένας από εμάς». Μαθητής, νεολαίος, έλληνας. Η Κωνσταντίνα όμως όχι.
Είναι δεδομένη η αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι μετανάστριες-στες (μαύρη εργασία, ρατσισμός, βία των μπάτσων και των αφεντικών, trafficking). Όλα αυτά δεν μας συγκινούν. Μήπως όμως μας βολεύουν κιόλας; Ποιος ελληναράς δεν θα προτιμήσει μια μετανάστρια ή ένα μετανάστη που θα του «κάνει τη δουλειά» χωρίς ένσημα και με λιγότερα λεφτά;… Η κάλυψη του θέματος από τα Μ.Μ.Ε και τον Τύπο φυσικά ήταν η αναμενόμενη: έθαψαν το περιστατικό καθώς δεν το θεώρησαν τόσο σημαντικό όπως άλλα ζητήματα. Άλλα και η στάση της ΓΣΕΕ είναι εξοργιστική, καθώς όχι μόνο δεν κάλεσε σε κινητοποιήσεις αλλά δεν έβγαλε ούτε καν κάποια ανακοίνωση. Από την άλλη, θα περιμέναμε ο κόσμος και οι οργανώσεις που στήριξαν τις κινητοποιήσεις του τελευταίου μήνα να έχουν κάνει την υπόθεση της Κ. Κούνεβα δική τους υπόθεση. Ή θα αφήσουμε άλλη μια δολοφονία αναπάντητη ή θα βγούμε στο δρόμο.

ΟΛΕΣ – ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 22/1 18:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ
ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ – ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

κατέβασμα κειμένου

ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ

Όπως όλοι και όλες ξέρουμε, το βράδυ του Σαββάτου 6/12 στα Εξάρχεια ο μπάτσος Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ το 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ο Κορκονέας υποστήριξε στην απολογία του ότι πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό και ότι, ως εκ τούτου, η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξανδρο ήταν προϊόν εξοστρακισμού. Πρόκειται για γελοιοδέστατη δικαιολογία η οποία καταρρίπτεται απ’ τις μαρτυρίες όσων ήταν παρόντες στο περιστατικό.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μεθόδευσης απ’ την πλευρά της κυβέρνησης, αλλά συνιστά την κορύφωση μιας σειράς περιστατικών που δείχνουν το καθεστώς δομικής αυθαιρεσίας και ανομίας που επικρατεί στα σώματα ασφαλείας. Τα άτομα που στελεχώνουν αυτά τα σώματα είναι φορείς μιας ματσό, ανδροκρατικής και θρασύδειλης νοοτροπίας, η οποία, αν δεν καλλιεργείται, σίγουρα αφήνεται ελεύθερη να αναπτύσσεται από τους επικεφαλείς της ΕΛ.ΑΣ. Το καθεστώς οιωνεί αυτονόμησης της αστυνομίας και η ατιμωρησία ή η κάλυψη που τους παρέχει το κράτος ευνοούν περιπτώσεις τύπου Κορκονέα. Εξού κι η σωρεία δολοφονιών και κακοποιήσεων πολιτών και – κυρίως – μελών μειονοτικών ομάδων (τσιγγάνοι, μετανάστες κλπ) από τους μπάτσους (χαρακτηριστικές, μόνο για τα τελευταία χρόνια, είναι οι περιπτώσεις της «ζαρτινιέρας», των «πράσινων all-star», οι βασανισμοί μεταναστών και ιερόδουλων στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας, οι δολοφονίες τσιγγάνων στο Ζεφύρι και του Ηλ. Μαραγκάκη στην Κρήτη, οι υπόλοιπες «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» κλπ).
Η δολοφονία του Αλέξανδρου προκάλεσε ένα μεγάλο ξέσπασμα απ’ τη μεριά της κοινωνίας. Έδωσε την αφορμή για να εκφραστεί μια γενικευμένη και συγκεχυμένη δυσαρέσκεια και οργή, η οποία τελικά μετατράπηκε σε εξέγερση. Ο συγκεχυμένος χαρακτήρας της οργής έδωσε ευκαιρία στις διάφορες κομματικές και μικροκομματικές γραφειοκρατίες να προβάλουν στα γεγονότα ποικίλες, αστήρικτες και ως επί το πλείστον ιδεολογικές ερμηνείες: μιλούν για τις πρώτες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της απαξίωσης των πτυχίων, των κυβερνητικών σκανδάλων κλπ. Όπως όμως δείχνουν τα γεγονότα, τέτοιου είδους συλλογισμοί δε στέκουν. Στις κινητοποιήσεις συμμετείχε κόσμος από όλα σχεδόν τα στρώματα και τις κοινωνικές τάξεις, ο οποίος κατέβηκε αυτόνομα, μαζικά, έξω από κομματικές γραμμές και καθοδηγήσεις. Όσοι έψαχναν για την «εργατική τάξη», τη «γενιά των 700 ευρώ» ή τους «διώκτες του Καραμανλή» βρήκαν μπροστά τους ένα αυθόρμητο και ετερόκλιτο πλήθος από μαθητές, αναρχικούς, νεαρούς μετανάστες, φοιτητές, αριστερούς, απλούς περίεργους και συμπαθούντες και δεν υπάρχει τέλος…
Οι μορφές μέσω των οποίων κινητοποιήθηκε αυτό το ετερόκλιτο πλήθος ήταν ποικίλες: κύρια, βασική και πιο συγκροτημένη ήταν οι καθημερινές και μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, παράλληλα με την οργάνωση καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας (Νομική, ΑΣΟΕΕ, Πολυτεχνείο) και τις γενικευμένες συγκρούσεις με την αστυνομία (επιθέσεις σε διμοιρίες, αστυνομικά τμήματα κλπ). Ταυτόχρονα, ένα μικρότερο μέρος της εξέγερσης αναλώθηκε αποκλειστικά στην άσκοπη βία (σπασίματα, εμπρησμοί, λεηλασίες). Παρόλα αυτά, ΜΜΕ και «κοινή γνώμη» στάθηκαν κυρίως στα περιστατικά καταστροφών μαγαζιών και κτιρίων: τα ΜΜΕ λόγω της έκρηξης θεαματικότητας που προμήνυαν τα σκηνικά καταστροφής, και η κοινή γνώμη για να εκφράσει το «λαϊκό αίσθημα» νοικοκυραίων και μαγαζατόρων που καρτερούσαν στη γωνία τον καταναλωτικό παροξυσμό των χριστουγεννιάτικων διακοπών. Πέρα απ’ τα μεμονωμένα περιστατικά καταστροφικής μανίας (η περίπτωση του αποκαλούμενου, απ’ τα κανάλια, «πλιάτσικου»), εκφράστηκε το ξέσπασμα μειονοτικών ομάδων ξεχασμένων και αποκλεισμένων απ’ την κοινωνία που βρήκαν έδαφος να δηλώσουν την παρουσία και την οργή τους. Επρόκειτο για ένα κομμάτι της εξέγερσης αποτελούμενο από εξαθλιωμένους μετανάστες, οι οποίοι επιχείρησαν μέσα στο χαμό να βγάλουν τουλάχιστον τα προς το ζην – και καλά έκαναν.
Αν στη συνέχεια θέλουμε να εξετάσουμε από πιο κοντά αυτήν την ετερόκλιτη σύνθεση για την οποία μιλήσαμε παραπάνω, θα βρούμε κυρίως τρία πιο συγκροτημένα κοινωνικά κομμάτια. Πρώτον, από πλευράς φοιτητριών/-των εκφράστηκε ήδη απ’ τις πρώτες μέρες ισχυρή διάθεση για κίνημα καταλήψεων και μαζικοποίηση των διαδηλώσεων. Απ’ την άλλη, οι εργαζόμενοι, παρά τις συνεχείς επικλήσεις προς αυτούς, δείχνουν προς το παρόν χλιαρή στάση, καθώς παρέμειναν σε μία και μόνο συγκέντρωση-πορεία (αυτή της ΓΣΕΕ την Τετάρτη) έχοντας παραδοθεί στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες τους. Οι μαθητές τέλος, αν και μπήκαν τελευταίοι στο χορό, έχουν αποδειχθεί μέχρι στιγμής το πιο δραστήριο κομμάτι της εξέγερσης. Βιώνοντας την αυταρχικότητα του σχολείου και την αποπνικτική καθημερινότητα της μαθητικής ζωής, βγήκαν μπροστά αυθόρμητα και συγκροτημένα με καταλήψεις σχολικών κτιρίων, μαζικές διαδηλώσεις και στοχευμένες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει και στην ριζοσπαστική ιδιορρυθμία των μαθητών στο δρόμο: χρήση χιούμορ και φαντασίας προς γελοιοποίηση των μπάτσων κόντρα στη σοβαροφάνεια πιο παραδοσιακών πολιτικών χώρων.
Αν θέλουμε (που θέλουμε δηλαδή) να μην εκφυλιστεί ή να μην περιοριστεί αυτή η εξέγερση στην άσκοπη βία ή τη γενικευμένη παραβατικότητα, πρώτο βήμα είναι να αντιμετωπίσουμε συγκροτημένα το τρομοκρατικό κλίμα των ΜΑΤ και των δακρυγόνων, των μπάτσων και των συλλήψεων, των ασφαλιτών και της προβοκάτσιας, του ΚΚΕ και των φασιστών. Δεύτερο βήμα να υποστηρίξουμε και να μαζικοποιήσουμε τις κινητοποιήσεις και να κάνουμε να κατειλημμένα κτίρια του κέντρου της Αθήνας κέντρα πληροφόρησης και αγώνα. Τρίτο, τέλος, να φτιάξουμε αυτές τις ανοιχτές, συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε κάθε σχολείο, πανεπιστήμιο, εργασιακό χώρο, γειτονιά που δε θα επιτρέψουν ούτε την άνευ όρων επιστροφή στην κανονικότητα, ούτε το διάλειμμα για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Μένει μια κίνηση ΜΑΤ μέχρι να καταλάβουμε τα πάντα.

Ο ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΣΤΗΝ AULA

Η ίδια η εμπειρία του φοιτητικού κινήματος μας δείχνει δυο τρόπους τους οποίους επιλέγει να οργανωθεί και να παλέψει. Από τη μία τα γραφειοκρατικά Δ.Σ. και οι διάφοροι παραταξιακοί « κομάντο». Από την άλλη οι Γενικές Συνελεύσεις και οι δυναμικές καταλήψεις. Η επιλογή ανάμεσα τους καθώς και τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια, ας μην γελιόμαστε. Το υπουργείο δεν φοβάται τις παρέες των παραταξιακών στα Δ.Σ. , αλλά τις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών. Για εμάς είναι ξεκάθαρο, ότι το φοιτητικό κίνημα μπορεί να γίνει ριζοσπαστικό μόνο αν οργανωθεί αποκλειστικά στις συνελεύσεις.
Ελπίζουμε αυτό το κείμενο να αποτελέσει την αρχή ενός διαλόγου στο εσωτερικό της σχολής, με στόχο την δημιουργία ενός μαχητικού κινήματος για την προάσπιση της δημόσιας παιδείας.

Με συνελεύσεις…

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά που καθιστούν τα πανεπιστήμια “δημόσιο χώρο”. Δηλαδή έναν χώρο όπου τα άτομα μπορούν να συζητούν ελεύθερα, να επιχειρηματολογούν και να αποφασίζουν από κοινού. Εκτός από την μεγάλη αποφασιστική ισχύ που κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών συλλόγων, είναι η μοναδική απόλυτα συλλογική και συμμετοχική διαδικασία του πανεπιστημίου, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους, δημιουργεί τις βάσεις πού απαιτούνται για την διεξαγωγή πολιτικού διαλόγου και ζυμώσεων. Η κατάστασή τους σήμερα όμως απέχει πολύ από τα παραπάνω. Όταν δεν φυτοζωούν λόγω της απαξίωσής τους από το φοιτητικό σώμα, οι γενικές συνελεύσεις κυριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της συνέλευσης, αδιαφορώντας για την ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση των συνθηκών ύπαρξης της, αναθέτει στους “ειδικούς” της πολιτικής την πολιτική δράση και τη συγκρότηση του λόγου της συνέλευσης. Μένει έτσι στον παθητικό ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση χωρίς ουσιώδη συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Άμεση συνέπεια των παραπάνω η υποβάθμιση της διαδικασίας της γ.σ. με φαινόμενα που έχουμε παρατηρήσει όλοι-όλες κατά καιρούς: από τον ξύλινο λόγο των παρατάξεων, την κατάργηση της ισηγορίας με τις μακροσκελείς τοποθετήσεις μέχρι την αρπαγή του μικροφώνου ( θυμίζοντας ραψωδούς του hip hop σε μάχη ), την ανταλλαγή γροθιών, κλοτσιών καθώς και ειδών πρώτης ανάγκης για κάθε νοικοκυριό ( βλέπε αυγά, αλεύρι, χαρτί υγείας ).
Εμείς αντίθετα, προτείνουμε τη λειτουργία της γενικής συνέλευσης με άλλους όρους, ώστε να διευκολύνεται η διεξαγωγή πραγματικά δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών και να αποτρέπεται, όσο είναι δυνατόν, η γραφειοκρατικοποίησή τους:
• Κλήρωση του προεδρείου πριν από κάθε συνέλευση (με δυνατότητα συμμετοχής οποιουδήποτε/ οποιασδήποτε, και όχι μόνο των μελών παρατάξεων.
• Δημιουργία κληρωτών και ανακλητών εκτελεστικών επιτροπών από τη συνέλευση για τα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν στην οργάνωση της διαδικασίας και τη διασφάλιση της υλοποίησης των αποφάσεων, προς αποφυγή οποιασδήποτε αυθαιρεσίας.
• Όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων, αντικατάσταση των πολυσέλιδων παραταξιακών πλαισίων από την ψήφιση μεμονωμένων πολιτικών προτάσεων για κάθε θέμα που τίθεται στη συνέλευση.
• Οι γενικές συνελεύσεις να μείνουν το μοναδικό όργανο του συλλόγου με αποφασιστικό χαρακτήρα του καταργώντας ουσιαστικά τα δευτεροβάθμια αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως π.χ. τα διοικητικά συμβούλια (δου.σου.)

…καταλήψεις…

Καθώς η κατάληψη υπήρξε το βασικό μέσο πάλη του φοιτητικού κινήματος θεωρούμε ότι πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος και η σημασία της. Η κατάληψη διακόπτοντας πλήρως την ακαδημαϊκή λειτουργία αποτέλεσε τον κυριότερο και πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης στα χέρια των φοιτητών/τριών. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των φοιτητών/τριών οργανωμένων και μη , παρέμεινε εκεί χρησιμοποιώντας την κατάληψη αποκλειστικά ως μέσο οδηγώντας στην πλήρως εργαλειακή χρήση της . Αποτέλεσμα να μην λειτουργήσουν οι καταλήψεις ως κοινωνικοί χώροι δημιουργίας και αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και μορφών οργάνωσης αλλά να μείνουν πλήρως αποκομμένες και νεκρωμένες πλαισιωμένες από σκληροπυρηνικές μειοψηφίες του κινήματος. Αντίθετα για μας η κατάληψη πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο ως μέσο όσο και σαν σκοπός με την έννοια της οικειοποίησης της, λειτουργίας του πανεπιστήμιου και του πειραματισμού με μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας. Θε
ωρούμε δηλαδή ότι οι καταλήψεις πρέπει να είναι ζωντανές (όχι απλά λουκέτα ) και πλαισιωμένες από τον ανένταχτο κόσμο. Να λειτουργούν δηλαδή ως χώροι πολιτικών ζυμώσεων με εκδηλώσεις και συζητήσεις.
Το πρόταγμα για μια τέτοια είδους κατάληψη δεν αποτελεί δικό μας εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά εντοπίζεται ιστορικά στις φοιτητικές καταλήψεις του Μάη ’68 , αλλά και τις ριζοσπαστικές στιγμές του εργατικού κινήματος (καταλήψεις εργοστασίων Ουγγαρία 1956 ).
Θεωρούμε ότι μόνο μια επανανοηματοδότησή της συνέλευσης και της κατάληψης στην κατεύθυνση που τέθηκε παραπάνω μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον αγώνα μας.
Τέλος, όσον αφορά στα άμεσα ζητήματα του φοιτητικού κινήματος. ΄Ηδη από το καλοκαίρι το υπουργείο προχώρησε σε μια πρώτη εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μέσω της αναγνώρισης των ΚΕΣ και την δημιουργία λίστας συγγραμμάτων για κάθε μάθημα ( νόμος πλαίσιο ). Ως απάντηση σε αυτές τις εξελίξεις, οι φοιτητοσυνδικαλιστές εξέφρασαν έναν ακραία συντεχνιακό και μερικό λόγο. Η αντίληψη ότι « οι σπουδαστές των ΚΕΣ θα μας πάρουν τις δουλειές » είναι καθαρά συντεχνιακή. Απορρέει από την ανώτερη κοινωνικά θέση που κατέχουν οι φοιτητές/τριες των δημοσίων πανεπιστημίων σε σχέση με τους σπουδαστές των ΚΕΣ. Προφανώς, με τέτοιες αντιλήψεις δεν μπορεί να αναδυθεί τίποτα ριζοσπαστικό. Ούτε καν κίνημα. Εμείς θεωρούμε , ότι ένα νέο ξέσπασμα του φοιτητικού αγώνα πρέπει να απορρίπτει συνολικά το νόμο πλαίσιο καθώς και την οποιαδήποτε προσπάθεια απαξίωσης του δημοσίου πανεπιστημίου. Και αν η ολότητα του νόμου- πλαίσιο δεν είναι στην επικαιρότητα, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να την επαναφέρει, προχωρώντας σε κινητοποιήσεις ακόμα και αν η ΠΟΣΔΕΠ ( συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών ) δεν προβεί σε απεργίες.. Η προσπάθεια του υπουργείου να εφαρμόσει σε <> τις αναδιαρθρώσεις, πρέπει να απαντηθεί με τη συνολική εναντίωση σ΄αυτές..

…διαδηλώσεις, ξαναρχίζουμε

H αντίσταση στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση θα είναι συνολική ή τίποτα.

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ!


Πόσο ακόμη θα τριγυρνάμε απαθείς στους γεμάτους μπίχλα ορόφους της φιλοσοφικής;
Μιλιούνια φοιτητών και φοιτητριών πίνουν το καφεδάκι τους στη σχολή μας καθημερινά, γεγονός που δεν θα κατακρίνουμε εμείς ως κάτι το μεμπτό γιατί κάθε άλλο παρά αφύσικο είναι. Αυτό όμως που χωρίς δεύτερη σκέψη θεωρούμε απαράδεκτο είναι ο σωρός των σκουπιδιών που αφήνει πίσω του ο καθένας και καθεμία από εμάς περιμένοντας πως επειδή είναι η δουλειά των καθαριστριών να τα μαζεύουν, τα αφήνουμε εδώ και εκεί λες και είναι τόσο δύσκολο να τα πηγαίνουμε στον πλησιέστερο κάδο. 


Αυτή η στάση των φοιτητών και των φοιτητριών απέναντι στην καθαριότητα μονό δυσκολότερες μπορεί να κάνει τις ήδη άσχημες συνθήκες εργασίας των καθαριστριών(όπως το να ξεσκατίζουν τις τουαλέτες, κάτι προφανώς ανθυγιεινό, να μεταφέρουν βαριές σακουλές και γενικότερα να καταβάλλουν πολύ κόπο και όλα αυτά με την έλλειψη σωματείου και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων εξαιτίας του ιδιωτικού καθεστώτος της εργασίας τους). Για να πάρουμε και μερικά παραδείγματα όμως, αρκεί να σημειωθούν η άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι τουαλέτες, ο χώρος του αίθριου στον 4ο όροφο που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο όπως επίσης και το κυλικείο, η σχολή μετά από
εκλογές και η Aula μετά από τις συνελεύσεις. Παντού υπάρχουν σωροί από τσιγάρα, ποτήρια του καφέ, περιτυλίγματα τροφίμων και κάθε λογής σκουπίδια και βρωμιές. Ακόμα και μετά από πάρτυ στη σχολή η εικόνα είναι το ίδιο αποκρουστική.

Εδώ να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής η ίδια απάθεια και ιδιώτευση που συναντάμε με την απουσία των φοιτητών/φοιτητριών από τις κοινές υποθέσεις και την πολιτική, συνεχίζεται και στη στάση που έχουν απέναντι στους δημοσίους χώρους γενικά και κατ’ επέκταση στη σχολή μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, ισχύει το ίδιο και όταν βρισκόμαστε στα σπίτια μας; Φυσικά όχι αφού γίνεται αυτή η διάκριση μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού χώρου. Είναι εμφανής η απαξίωση που υπάρχει γενικά απέναντι στους δημοσίους χώρους κάτι που επιβεβαιώνεται και με την παντελή έλλειψη σεβασμού των φοιτητών/φοιτητριών απέναντι στη σχολή μας ως δημόσιο χώρο που ανήκει σε όλους μας μα και σε κανέναν, τον οποίο όμως και καπηλεύονται ως δικό τους. Ποιος αρέσκεται στο να παρατάει τα σκουπίδια του εδώ και κει στο σπίτι του; Αντιθέτως στη σχολή, στους δρόμους και κατά συνεπεία σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο βρωμίζουμε και μάλιστα με περίσσιο θράσος.

Τέλος, ας αναφερθεί εδώ ότι αιτία αυτής της συμπεριφοράς, πιστεύουμε, ότι είναι και η φανερή υποτίμηση της χειρωνακτικής εργασίας σε αντίθεση με την πνευματική. Βλέπουμε δηλαδή πως για διαφορετικούς λόγους ο καθένας και η καθεμία από εμάς, αποσκοπούμε στην εισαγωγή στα πανεπιστήμια είτε για μια άνοδο στην κοινωνική ιεραρχία, είτε για μια σταθερή δουλειά κάποια στιγμή στο μέλλον, είτε για έναν καλό μισθό. Από τη στιγμή λοιπόν που ο καθένας από εμάς αποφεύγει τη χειρωνακτική εργασία για οποιονδήποτε προσωπικό του λόγο και με κάθε τρόπο, σημαίνει και ότι θα αδιαφορεί για όσους και όσες(όσες στη συγκεκριμένη περίπτωση) την εκτελούν; Μήπως τελικά φταίει και αυτή η υποτίμηση στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των καθαριστριών; Καλό είναι ο καθένας να αναλογιστεί το μερίδιο της ευθύνης (και της βρώμας) που του αντιστοιχεί.

ΔΕΝ ΞΕΛΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ…