(Ονόματα τόπων: το όνομα Ονόματα τόπων: ο τόπος Μ.Προυστ)

Μακεδονία; Αν έχουμε διαγνώσει σωστά ο προηγούμενος όρος τυγχάνει διεκ-δίκησης από διάφορες ‘‘ομάδες’’ μακεδονομάχων.Τα κράτη που προσδιορίζονται από την διεθνή κοινότητα ως Βαλκανικά και οι κυβερνήσεις που ηγούνται αυτών για να πετύχουν μια εθνική ομοιογένεια, αναγκαίο συστατικό στοιχείο τους, κατέφυγαν σε μεθοδικές εκκαθαρίσεις μειονοτικών πληθυσμών και προσπάθειες απορρόφησης της όποιας ιδιαιτερότητάς τους( για παράδειγμα απαγόρευση χρήσης της γλώσσας τους). Συγκεκριμένα το ελληνικό κράτος συστηματικά αποφεύγει την αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας εντός των συνόρων του και παρουσιάζει την Μακεδονία (γεωγραφική αναφορά) σαν να κατοικούταν αποκλειστικά από «έλληνες», καθόλη την διάρκεια της ιστορίας των τελευταί-ων 2400 ετών.Το παραπάνω εξυπηρέτησε τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κράτους και κατά την σύστασή του, αποκρύπτοντας ότι οι έλληνες της Μακεδονίας αποτελούσαν μία εκ των μειονοτήτων (μεταξύ των οποίων ήταν και η σλαβική, η μακεδονική, η εβραϊκή και η μουσουλμανική) μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους. Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι γεωγραφικό-αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα και υιοθετείται από το ελληνικό κράτος και από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας- αλλά αμιγώς πολιτικό. Συνεπώς το εγχείρη-μα του ελληνικού κράτους να οικειοποιηθεί το όνομα, την ιστορία και τον τόπο την Μακεδονίας δεν μπορεί να προτάσσεται ως δίκαιο. Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου(και ομάδας ανθρώπων) να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και ως εκ τούτου το πρόσφατο veto που άσκησε το ελληνικό κράτος ήταν μια ξεκάθαρη επιθετική κίνηση και κορύφωση του μικρό-ιμπεριαλισμού και ηγεμονισμού του. Ο τελευταίος είχε ήδη διαφανεί με το εμπάργκο (1994) και το σχέδιο διαμελισμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας από κοινού με τη Σερβία. Το ελληνικό κράτος-θύμα,όπως αυτοπαρουσιάζεται κάνοντας χρήση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, προκαλεί μόνο το γέλιο. Από την μεριά μας, θεωρώντας παράλογα τα σύνορα μεταξύ φυλών, εθνών και κοινωνικών τάξεων και επιδιώκοντας την εξάλειψή τους, εφορμούμε ενάντια σε ‘‘αόρατους’’ διαχωρισμούς, είτε προέρχονται από ελληνικής είτε από μακεδονικής πλευ-ράς. Συμβατικά τους υιοθετούμε και εμείς και τους προϋποθέτουμε για να αρθρώσουμε την πολεμική μας, ενάντια στον εθνικισμό και τον επεκτατισμό όπου παρουσιάζονται. Όντας συνεπείς αντικρατιστές και διεθνιστές, αν και στην παρούσα συγκυρία αναγνωρί-ζουμε την δυσκολία στην επιτευξιμότητα της παραπάνω θέσης, δεχόμαστε ως αμεσότερα εφικτή και προσωρινή την εναλλακτική ενός αεθνικού συνταγματικού κράτους. Βασική αρχή ενός τέτοιου κράτους είναι η αναγνώριση κάθε μειονότητας και σεβασμός προς οποιαδήποτε πολιτισμική έκφρασή της (γλώσσα, θρησκεία), όπως επίσης ίση πρόσβαση στα κεκτημένα συνταγματικά δικαιώματα.

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΓΗ

<

Με συνελεύσεις…

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά ποu καθιστούν τα πανεπιστήμια “δημόσιο χώρο”. Δηλαδή έναν χώρο όπου τα άτομα μπορούν να σuζητοuν ελεύθερα, να επιχειρηματολογούν και να αποφασίζουν από κοινού. Εκτός από την μεγάλη απoφασιστική ισχύ ποu κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών σuλλόγων, είναι η μοναδική απόλuτα σuλλογική και σuμμετοχική διαδικασία τοu πανεπιστημίοu, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους, δημιοuργεί τις βάσεις ποu απαιτούνται για την διεξαγωγή πολιτικού διαλόγοu και ζuμωσεων. Η κατάστασή τοuς σήμερα όμως απέχει πολύ από τα παραπάνω. Όταν δεν φuτοζωούν λόγω της απαξίωσής τοuς από το φοιτητικό σώμα, οι γενικές σuνελεύσεις κuριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της σuνέλευσης, αδιαφορώντας για την ουσιαστική σuμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση των σuνθηκων ύπαρξης της, αναθέτει στους “ειδικούς” της πoλιτικής την πολιτική δράση και τη συγκρότηση του λόγου της συνέλευσης, μένοντας στον παθητικό ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση χωρίς ουσιώδη συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Άμεση συνέπεια των παραπάνω η υποβάθμιση της διαδικασίας της γ.σ. με φαινόμενα που έχουμε παρατηρήσει όλοι-όλες κατά καιρούς: από τον ξύλινο λόγο των παρατάξεων, την κατάργηση της ισηγορίας με τις μακροσκελείς τποθτήσεις μέχρι την αρπαγή του μικροφώνου και τους αλληλοτραμπουκισμούς.Εμείς αντlθετα, προτείνουμε τη λειτουργία της γενικής συνελευσης με άλλοuς όρους, ώστε να διευκoλύνεται η διεξαγωγή πραγματικά δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών και να αποτρέπεται, όσο είναι δυνατόν, η γραφειοκρατικοποίησή τους:
• Κλήρωση του προεδρείου πριν από κάθε συνέλευση (με δυνατότητα σuμμετοχής οποιουδήποτε/ οποιασδήποτε, και όχι μόνο των μελων παρατάξεων.
• Δημιουργία κληρωτών και ανακλητών εκτελεστικών επιτροπών από τη συνέλεοση για τα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν στην οργάνωση της διαδικασίας και τη διασφάλιση της υλοποίησης των αποφάσεων, προς αποφυγή οποιασδήποτε αυθαιρεσίας.
• Όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων, αντικατάσταση των πολυσέλιδων παραταξιακών πλαισίων από την ψήφιση μεμονωμένων πολιτικών προτάσεων για κάθε θέμα που τίθεται στη συνέλευση.
• Οι γενικές συνελεύσεις να μείνουν το μοναδικό όργανο του συλλόγου με αποφασιστικό χαρακτήρα του καταργώντας ουσιαστικά τα δευτεροβάθμια αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως π.χ. τα διοικητικά συμβούλια (δου.σου.)

…καταλήψεις…

Καθώς η κατάληψη υπήρξε το βασικό μέσο πάλη του φοιτητικού κινήματος θεωρούμε ότι πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος και η σημασία της. Η κατάληψη διακόπτοντας πλήρως την ακαδημαϊκή λειτουργία αποτέλεσε τον κυριότερο και πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης στα χέρια των φοιτητών/τριών η συντριπτική πλειοψηφία όμως των φοιτητών/τριών οργανωμένων και μη , παρέμεινε εκεί τοποθετώντας την κατάληψη αποκλειστικά στη σφαίρα των μέσων οδηγώντας στην πλήρως εργαλειακή χρήση της με αποτέλεσμα να μην λειτουργήσουν οι καταλήψεις ως κοινωνικοί χώροι δημιουργίας και αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και μορφών οργάνωσης αλλά να μείνουν πλήρως αποκομμένες και νεκρωμένες πλαισιωμένες από σκληροπυρηνικές μειοψηφίες του κινήματος. Αντίθετα για μας η κατάληψη πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο ως μέσο όσο και σαν σκοπός με την έννοια της επαναοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου του πανεπιστημίου, και του πειραματισμού με μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας. Θεωρούμε δηλαδή ότι οι καταλήψεις πρέπει να είναι ζωντανές (όχι απλά λουκέτα ) και πλαισιωμένες από τον ανένταχτο κόσμο. Να λειτουργούν δηλαδη ως χώροι πολιτικών ζυμώσεων με εκδηλώσεις , συζητήσεις και αντιμαθήματα (αντικατάσταση της καθιερωμένης εκπαιδευτικής διαδικάσίας).Το πρόταγμα για μια τέτοια είδους κατάληψη δεν αποτελεί δικό μας εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά εντοπίζεται ιστορικά στις φοιτητικές καταλήψεις του Μάη ’68 , αλλά και τις ριζοσπαστικές στιγμές του εργατικού κινήματος (καταλήψεις εργοστασίων).Καθώς το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σημείο ύστερα από τις νέες κινήσεις του υπουργείου θεωρούμε ότι μόνο μια επανανοηματοδότησή της συνέλευσης και της κατάληψης στην κατεύθυνση που τέθηκε παραπάνω μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον αγώνα μας.

…διαδηλώσεις, ξαναρχίζουμε

Ο θεσμός των εξεταστικών ενσαρκώνει κάποιες συγκεκριμένες αξίες και αποτυπώνει συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες εντοπίζονται στο σύνολο των πανεπιστημιακών θεσμών και της εκπαίδευσης γενικότερα.Καταρχάς, η εξεταστική περίοδος παρουσιάζει ομοιότητες με το πρότυπο του εργοστασιακού ελέγχου. Σύμφωνα με αυτό ο/η εργαζόμενος/η πρέπει να αποδείξει ότι είναι κατάλληλος για τη θέση του/της ή για προαγωγή σε ανώτερη θέση. Η αξιολόγηση αυτή επιτυγχάνεται μέσα από μία διαδικασία όπου η/ο εργαζόμενη/οςεπιδεικνύει “χ” εργασιακές ικανότητες μέσα σε “ψ” χρονικό διάστημα, υπό την επιτήρηση κάποιου/ας προϊστάμενού της/του. Αντίστοιχα, στην εξεταστική περίοδο οι φοιτήτριες/ές καλούνται να απομνημονεύουν και να αναπαράγουν μηχανικά ένα συγκεκριμένο σύνολο γνώσεων, ώστε να περάσουν το μάθημα και να πάρουν στο τέλος το πτυχίο τους. Φυσικά, αυτός ο τρόπος αξιολόγησης είναι πλήρως συνδεδεμένος με την ίδια τη διαδικασία παροχής της γνώσης, όπου το εκάστοτε γνωστικό αντικείμενο κατακερματίζεται και διασπάται σε επιμέρους στοιχεία.Επιπλέον, η μαζική και τυποποιημένη αξιολόγηση παραβλέπει και δε σέβεται τις ατομικές ιδιαιτερότητές των εξεταζόμενων, αντιμετωπίζοντάς τους ως ένα σύνολο απόλυτα ομοίων ατόμων και αξιολογώντας τους με τα καθορισμένα κάθε φορά “αντικειμενικά” κριτήρια της εξέτασης.Με αυτόν τον τρόπο και δεδομένου ότι το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τους υπόλοιπους θεσμούς της κοινωνίας και τη συνολική κοινωνική οργάνωση, η διαδικασία εξέτασης καθιστά την εκπαιδευτική διαδικασία απόλυτα αξιοποιήσιμη από την καπιταλιστική παραγωγή, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ένταξη των κοινωνικών ατόμων που διαμορφώνει στο υπάρχον εργασιακό καθεστώς (επισφάλεια, επανακατάρτιση,γραφειοκρατικοποίηση).Απέναντι σε αυτήν τη συνθήκη που είναι αναπόσπαστο μέρος της συνολικής γραφειοκρατικής-ολιγαρχικής οργάνωνσης του πανεπιστημίου, αντιπροτάσουμε το σπάσιμο της απάθειας για τα κοινά και την άμεση δημοκρατία.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΩΝ!
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

<

Τις τελευταίες τρείς εβδομάδες, το Υπουργείο Παιδείας άνοιξε ξανά το θέμα της εφαρμογής διατάξεων του νέου νόμου πλαισίου που ψηφίστηκε το 2007. Ο νέος νόμος πλαίσιο φέρνει μια σειρά αλλαγών μέσα στις σχολές μας, όπως η αποπομπή των φοιτητών/τριών που ξεπερνούν τα 2ν έτη φοίτησης, η μείωση των δωρεάν συγγραμμάτων και η αλλαγή στον τρόπο καθορισμού και άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου.Απέναντι στην νέα επίθεση του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αντίστασης από τις φοιτήτριες/τές με 35 σχολές να τέλουν υπο κατάληψη πανελλαδικά, 2 πορείες στο κέντρο της Αθήνας καθώς και τηναποτροπή των πρυτανικών εκλογών στα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Στη παρούσα συγκυρία η δεδομένη πρόθεση του Υπουργείου για την εφαρμογή του νόμου πλαισίου επικεντρώνεται κυρίαρχα σε δυο κατευθύνσεις:Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πρυτανικών/προεδρικών εκλογών: Οι πρυτάνεις πλέον θα εκλέγονται με καθολική συμμετοχή των φοιτητών/τριών (σε αντίθεση με την μέχρι τώρα συμμετόχη μόνο των εκλεγμένων παραταξιακών). ΄Οσο και εάν αυτή η διάταξη μπορεί να χαρακτηριστεί πιο «δημοκρατική», δεν παύει να εντάσσεται στις γενικότερες αλλαγές που φέρνει ο νέος νόμος πλαίσιο μέσα στις σχολές και σε καμία περίπτωση δεν θίγει την θεσμική εξουσία των πρυτάνεων και τον ρόλο τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.Σύναψη 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων: η χρηματοδότηση πλέον των ΑΕΙ θα γίνεται με τη διαδικασία συμβάσεων με το κράτος και ιδιώτες καθώς και με την εισαγώγη , ο οποίος θα διαχειρίζεται τα οιλονομικά του κάθε τμήματος. Γίνεται φανερό ότι σε σχολές όπως η δική μας, που η σύνδεση με την αγορά εργασίας είναι χαλαρή, η υποχρηματοδότηση θα ενταθεί, την ίδια ώρα που το κράτος δαπανάει εκατομμύρια ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για την αστυνομία και την εκκλησία.Ακόμα και τώρα μπορούμε να αντιδράσουμε.Είναι στο χέρι όλων μας με συνελεύσεις πραγματικά αμεσοδημοκρατικές όπου θα έχουν λόγο όλες και όλοι, με δραστήριες καταλήψεις (και όχι απλά λουκέτα) και με διαδηλώσεις να καταργήσουμε στην πράξη αυτόν τον νόμο.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εντάσσεται στις γενικότερες κοινωνικές αλλαγές που σημαδεύουν τη μετάβαση από το κράτος πρόνοιας στην οικονομία του κέρδους και φυσικά δεν είναι αποκομμένη από την εργασιακή αναδιάρθρωση και την κοινωνική οργάνωση του δυτικού κόσμου. Σίγουρα το εκπαιδευτικό σύστημα δε μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερος θεσμός, ούτε και ξεκομμένος από τους υπόλοιπους κοινωνικούς θεσμούς και αξίες.H βασική κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού, σχετικά με την παιδεία και την γνώση είναι η σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την οικονομική δραστηριότητα σε επίπεδο καταμερισμού της εργασίας και εσωτερικής λειτουργίας της και ο σεβασμός της θεμελιώδους αρχής της οικονομίας του κέρδους. Παράλληλα να συνιστά ένα δίκτυο ροής κατακερματισμένων και πρόσκαιρων πακέτων ικανοτήτων/ πληροφοριών με στόχο τη συμβατότητα με την πρώτη αρχή και το υπάρχον εργασιακό καθεστώς. Τα πτυχία χάνουν το ισχυρό τους αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και στη διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων – ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους πρόνοιας, και προσαρμόζονται στις ανάγκες της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο νόμος- πλαίσιο που κατατέθηκε και ψηφίστηκε τελικά την άνοιξη του 2007 ρυθμίζει:
1. Το διοικητικό καθεστώς του πανεπιστημίου και τις εσωτερικές λειτουργίες: Η απαγόρευση διπλών εξεταστικών, η απώλεια του εξαμήνου μετά από 2 βδομάδες χαμένων μαθημάτων (με σαφή στόχο και των δύο τους φοιτητικούς αγώνες) αλλά και ρύθμιση για το σύστημα των πιστωτικών μονάδων (με σκοπό την αύξηση της …«αποδοτικότητας» της ακαδημαϊκής κοινότητας) συμβάλλουν σημαντικά στην εντατικοποίηση των ζωών μας. Επίσης προβλέπονται πειθαρχικά συμβούλια προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση για περιπτώσεις «αποκλίνουσας συμπεριφοράς». Υπό αυτήν την απειλή θα πρέπει να παρακολουθούμε ακόμη πιο εντατικά αφού η πειθάρχηση θα είναι μονόδρομος.
2. Τις σχέσεις του με την κρατική διαχείριση και τη γενικότερη χρηματοδότηση: Τα εισοδήματα των ΑΕΙ (πλέον και επίσημα) μπορούν να προέρχονται από οποιαδήποτε πηγή, δημόσια ή ιδιωτική, ενώ παράλληλα εισάγει οικονομικό μάνατζερ, ο οποίος θα βαρύνεται με την ευθύνη διοικητικών αποφάσεων με κριτήρια οικονομικής αποτελεσματικότητας για το ίδρυμα. Ακόμα ορίζει την αποδοχή τετραετών προγραμμάτων χρηματοδότησης από τα ιδρύματα σαν προϋπόθεση για την χρηματοδότησή τους, Τα προγράμματα αυτά θα τα εισηγείται η Επιτροπή Στρατηγικού Σχεδιασμού και Ακαδημαϊκού – Αναπτυξιακού Προγραμματισμού στην Σύγκλητο ,στην σύνθεση της επιτροπής αυτής υπάρχει δυνατότητα να βρίσκονται προσωπικότητες από το χώρο της επιστήμης, της οικονομίας και της εργασίας, με λίγα λόγια «manager πάρε με και κάνε με ό,τι θες».
3. Τις φοιτητικές παροχές: Τα χρόνια φοίτησης περιορίζονται σε 2ν (με αποπομπή όσων τα ξεπερνούν, πολλοί εκ των οποίων εξαιτίας παράλληλης απασχόλησης) και προωθείται η σταδιακή μετακύλιση του κόστους σπουδών στις/στους φοιτήτριες/-τες μέσω του περιορισμού των δωρεάν συγγραμμάτων σε ένα ανά μάθημα και των ανταποδοτικών υποτροφιών για παροχή εργασίας. Με άλλα λόγια για να μπορέσουμε να διαβάσουμε την ύλη σε ένα μάθημα, θα πρέπει να αγοράσουμε το ένα από τα δύο συγγράμματα, που είναι ένας συνηθισμένος αριθμός στη σχολή για κάθε μάθημα. Αν σε κάθε εξάμηνο έχουμε τουλάχιστον 5 μαθήματα και ένα πανεπιστημιακό σύγγραμμα κοστίζει από 30-70 ευρώ, το κόστος σε κάθε εξάμηνο θα είναι δυσβάστακτο, ειδικά όταν δεν θα μπορούμε να εργαστούμε λόγω κινδύνου διαγραφής.
4. Το άσυλο: Ορίζει το πρυτανικό συμβούλιο ως υπεύθυνο για αποφάσεις όπως ο καθορισμός των χώρων που καλύπτει το άσυλο (μιας και αυτοί δε θεωρούνται αυτονόητοι σύμφωνα με το νόμο) ή η άρση του σε περιπτώσεις που κρίνεται αναγκαίο, αντικαθιστώντας την επιτροπή ασύλου, στην οποία συμμετείχαν από κοινού ακαδημαϊκοί και φοιτητικοί εκπρόσωποι και η οποία λειτουργούσε στη βάση της ομοφωνίας και όχι της απλής πλειοψηφίας, όπως προβλέπεται από το νέο νομοσχέδιο.Μπροστά σε αυτό το τετελεσμένο γεγονός της ψήφισης του νόμου- πλαισίου, το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε μέσα από τους θεσμούς του -με την μορφή και το περιεχόμενο που τους αντιστοιχούν- να αμφισβητήσει τον ρόλο του πανεπιστημίου και τις κοινωνικές σχέσεις που αυτό αναπαράγει. Αποτέλεσμα ήταν μια αμυντική τακτική, που έφερε την γραμμή άμυνας εντός των πανεπιστημίων, στα διοικητικά όργανα, αποτελούμενη από ομάδες σκληροπυρηνικών συνδικαλιστών.Ακόμη και τώρα λοιπόν την ύστατη στιγμή μετά τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας (4/3/08) για την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της θεσμικής μεταρρύθμισης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, που περιελάμβαναν:
· το γενικό εσωτερικό κανονισμό(πειθαρχικές κυρώσεις)
· τον τετραετή οικονομικό προγραμματισμό για τα μεταπτυχιακά(όποιο ίδρυμα δεν τα αποδεχτεί δεν θα χρηματοδοτείται),
· την υπενθύμιση στους πρυτάνεις πως έχουν όλα τα εχέγγυα (σπάσιμο ασύλου) για να περάσουν το νόμο και την επικείμενη διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών σύμφωνα με το νέο νόμο πλαίσιο μπορούμε με όρους κινηματικούς μέσα από συνελεύσεις, δραστήριες καταλήψεις και διαδηλώσεις να ανατρέψουμε αυτό τον νόμο.

Να σπάσουμε την απάθεια για τα κοινά, να εξαλείψουμε την γραφειοκρατία και να ξεπεράσουμε τους ειδικούς της πολιτικής