ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ

Την τελευταία τριετία βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια σειρά αλλαγών στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΑΕΙ-ΤΕΙ) οι οποίες κινήθηκαν σε τρείς βασικές κατευθύνσεις: από την μια το 2005 ψηφίστηκε ο νόμος για την Αξιολόγηση, τα ΙΔΒΕ (Ινστιτούτα Δια Βίου Εκπαίδευσης) και το ΔΟΑΤΑΠ (αναγνώριση των πτυχίων από χώρες του εξωτερικού) και από τη άλλη ένα χρόνο αργότερα επιχειρήθηκε η Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με την κατάρτιση ενός νέου Νόμου Πλασίου για την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων.
Xωρίς να μπούμε στην διαδικασία να αναλύσουμε κάθε πτυχή των μεταρρυθμίσεων αυτών (βλέπε παλιότερα κείμενα της ΕΠΦ) είναι χαρακτηριστικό, ότι αν και ο νόμος για την Αξιολόγηση, τα ΙΔΒΕ και το ΔΟΑΤΑΠ ψηφίστηκε, χωρίς να υπάρξουν ουσιαστικές αντιδράσεις, δεν συνέβη το ίδιο και με την Αναθεώρηση του άρθρου 16 και τον νέο Νόμο Πλαίσιο, όπου είχαμε το ξέσπασμα μαζικών καταλήψεων και διαδηλώσεων πανελλαδικά (καλοκαίρι 2006-άνοιξη 2007), με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η Αναθεώρηση του άρθρου 16 και ο Νόμος Πλαίσιο να ψηφιστεί με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία τον Μάρτιο του 2007.
Και ενώ αρκετοί φοιτητές/τριες και πανεπιστημιακοί δήλωναν ότι ο νέος νόμος είναι «νεκρός» και δεν θα εφαρμοστεί σε καμία σχολή, ένα μόλις χρόνο μετά η κυβέρνηση (με ανανεωμένη «λαική εντολή» στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου) μετά το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, άρχισε να κάνει λόγο για έναρξη της εφαρμογής διατάξεων του νέου Νόμου Πλασίου στις σχολές. Την άνοιξη του 2008 η πρόθεση της κυβέρνησης για τη εφαρμογή του νόμου (που μεταξύ άλλων ορίζει τις φοιτητικές παροχές, την διανομή συγγραμμάτων και το πανεπιστημιακό άσυλο) επικεντρώθηκε κυρίαρχα σε δύο κατευθύνσεις: Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πρυτανικών και προεδρικών εκλογών: Οι πρυτάνεις πλέον θα εκλέγονται με καθολική συμμετοχή των φοιτητών/τριών (σε αντίθεση με την μέχρι τώρα συμμετοχή μόνο των εκλεγμένων παραταξιακών). Όσο και αν αυτή η διάταξη μπορεί να χαρακτηριστεί «δημοκρατική», δεν παύει να εντάσσεται στις γενικότερες αλλαγές που φέρνει ο νέος νόμος μέσα στις σχολές και σε καμία περίπτωση δεν θίγει την θεσμική εξουσία των πρυτάνεων και τον ρόλο τους στη εκπαιδευτική διαδικασία. – Σύναψη 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων: Η χρηματοδότηση πλέον των ΑΕΙ θα γίνεται με τη διαδικασία συμβάσεων με το κράτος και τους ιδιώτες καθώς και με την εισαγωγή manager, ο οποίος θα διαχειρίζεται τα οικονομικά του κάθε τμήματος. Γίνεται φανερό ότι σε σχολές όπως η δική μας, που η σύνδεση με την αγορά εργασίας είναι χαλαρή, η υποχρηματοδότηση θα ενταθεί, την ίδια ώρα που το κράτος δαπανάει εκατομμύρια ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, εκκλησία και αστυνομία.Παράλληλα με τις εξαγγελίες αυτές η Αναθεώρηση του άρθρου 16 εμφανίστηκε και πάλι στο προσκήνιο, καθώς άρχισε να γίνεται λόγος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων «από το παράθυρο», μέσω της μη Αναθεώρησης του άρθρου 16, αλλά της παράκαμψής του με νομικίστικες διατάξεις (εναλλακτική ερμηνεία του Συντάγματος κλπ).
Εδώ παρατηρήθηκε το εξής παράδοξο: Ενώ από την μία αρχικά τα κανάλια και οι εφημερίδες (που πρόσκεινται κυρίως στο ΠΑΣΟΚ) δημιουργούσαν κλίμα για νέο «σκηνικό πολέμου» στα πανεπιστήμια, παραπληροφορώντας και δημιουργώντας εντυπώσεις για νέο ξέσπασμα καταλήψεων, και παράλληλα οι αριστερίστικες παρατάξεις θεωρούσαν εύκολο ένα νέο γύρο κινητοποιήσεων, η πλειοψηφία των φοιτητών/τριών με τη σειρά της έδειχνε την πλήρη αδιαφορία της για την επικείμενη εφαρμογή του νόμου προετοιμαζόμενη σιγά-σιγά για την εξεταστική περίοδο του καλοκαιριού. Έτσι λοιπόν απότοκο αυτής της κατάστασης ήταν οι αντιδράσεις να μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο «χλιαρές» και οι κινητοποιήσεις να παραμείνουν άμαζες στα χέρια οργανωμένων μειοψηφιών. Πιο συγκεκριμένα σε σχολές όπου προβλεπόταν η διεξαγωγή πρυτανικών και προεδρικών εκλογών (ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά) βάσει του νέου νόμου παρατηρήθηκαν ευφάνταστες σκηνές με τους φοιτητές να παίζουν κρυφτούλι (ή και κυνηγητούλι) με τους καθηγητές, αρπάζοντας κάλπες για να ακυρώσουν την διαδικασία. Στο Πανεπιστήμιο Πειραιά επιστρατεύθηκαν ακόμα και ακροδεξιά στοιχεία για να διαφυλάξουν την διαδικασία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και ακροδεξιών. Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν καταδικάζουμε τέτοιου είδους ακτιβισμούς, όπως η αρπαγή της κάλπης, αλλά είναι πάγια θέση μας ότι τέτοιες κινήσεις με αποσπασματικό και μη μαζικό χαρακτήρα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κινηματικές. Εκτός αυτών, οι καταλήψεις αυτή την φορά δεν ξεπέρασαν πανελλαδικά τις 40, με τις περισσότερες να είναι απλά λουκέτα (βλέπε παρακάτω), οι συνελεύσεις έβγαιναν σε πολλές σχολές με οριακές πλεοφηφίες για καταλήψεις το πολύ δύο ημερών, ενώ οι πορείες κατέδειξαν την πραγματική «δυναμική» των φετινών κινητοποιήσεων, αφού σε καμία από τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας η συμμετοχή δεν ξεπέρασε τα 2000 άτομα. Σε αυτό το σημείο, χωρίς να μπούμε στην λογική της καταγγελειολογίας εξυπηρετώντας κάποια δικά μας μικροπαραταξιακά συμφέροντα, ΑΛΛΑ στη βάση της υπεράσπισης της δημοκρατικότητας και ριζοσπαστικότητας τόσο των γενικών συνελεύσεων, όσο και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε μια μικρή μνεία για τον ρόλο που διαδραμάτισε η «αγωνιστική» Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (ΚΝΕ/ΚΚΕ) τόσο σε πανελλαδικό επίπεδο, αλλά και συγκεκριμένα στην Φιλοσοφική. Εκτός του ότι ήταν συστηματικά αντίθετη στην σύγκληση γενικών συνελεύσεων, σε όσες τελικά πραγματοποιήθηκαν η ΠΚΣ αποχωρούσε εν τω μέσω της διαδικασίας ακυρώνωντας την απαρτία έχοντας ήδη μονοπωλήσει το μικρόφωνο για ώρα και εμποδίζοντας τους άλλους ομιλητές να τοποθετηθούν (γελοιοποιώντας, αποδοκιμάζοντας, τραμπουκίζοντας κλπ). Η αλήθεια είναι ότι δεν ξαφνιαστήκαμε από την στάση της ΠΚΣ καθώς διαχρονικά οι πρακτικές της αντανακλούν την ξεκάθαρη αντιδημοκρατική ιεραρχική και γραφειοκρατική της οργάνωση, με αποτέλεσμα να συμμετέχει σε ένα κίνημα μόνο για να το ηγεμονεύσει ή να στρατολογήσει νέα μέλη. Περιστασιακά, η γενική συνέλευση απειλούταν και από βολονταρισμούς της ΕΑΑΚ, όπως οι εκβιασμοί για «αγωνιστικές αποφάσεις» (ακόμα και με φανερή έλλειψη απαρτίας), χωρίς σαφείς αγωνιστικές προθέσεις, βέβαια…
Είναι φανερό, όπως αναλύθηκε παραπάνω, ότι οι αντιδράσεις ενάντια στην εφαρμογή του νέου νόμου μονό ως κίνημα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, γιατί αυτή τη φορά έλειψε αυτό που είχε υπάρξει, παρ΄ όλες τις αδυναμίες του (βλ. Ιδρυτική Διακήρυξη ΕΠΦ και κριτική στο κίνημα 06-07) στο περασμένο φοιτητικό κίνημα και αυτό ήταν η μαζικότητα στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις (?) και στις διαδηλώσεις από πλευράς των φοιτητών/τριών. Από την μεριά μας ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής, θεωρώντας επιτακτική την ανάγκη της μαζικής αντίδρασης στην εφαρμογή του νέου νόμου, καλέσαμε σε συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις όλων των φοιτητών/τριών επειδή θεωρούμε ότι η γενική συνέλευση (παρόλα τα συχνά φαινόμενα γραφειοκρατικοποίησής αλλά και απαξίωσής της) είναι και πρέπει να γίνει το μοναδικό συλλογικό ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ όργανο λήψης αποφάσεων, καθώς εξασφαλίζει την ισότητα λόγου και ψήφου για όλους και όλες. Όσον αφορά το ζήτημα της κατάληψης , ξεκαθαρίσαμε την θέση μας ότι η κατάληψη δεν τίθεται μόνο στην σφαίρα των μέσων (άδεια κλειδωμένη σχολή για να «πιέσουμε» την κυβέρνηση), αλλά κυρίως των σκοπών, στην ουσιαστική δηλαδή συμμετοχή όλων στην κατειλημμένη σχολή μέσω της επαναοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου και τον πειραματισμό με νέες μορφές Αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας.

ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ
Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

…ή εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και την Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής

Αυτά τα λίγα από εμάς. Όποιος και όποια ενδιαφέρεται να μας βρει, το τραπεζάκι μας είναι στον 4ο όροφο, στο μαυροκόκκινο τοίχο.

Αν και τρεις φορές κάθε χρόνο η καθημερινή μας ζωή περιστρέφεται λίγο ή πολύ γύρω από τις εξεταστικές, πολύ σπάνια σκεφτόμαστε πάνω σ’ αυτές, και ακόμα πιο σπάνια αμφισβητούμε την εγκυρότητα, την αλήθεια τους. Παρ’ όλα αυτά, ο θεσμός των εξεταστικών ενσαρκώνει συγκεκριμένες αξίες και αποτυπώνει συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες εντοπίζονται και στο σύνολο των πανεπιστημιακών θεσμών εν γένει, και θεωρούμε ότι δεν πρέπει να αναπαυθούμε αν δεν εξαντλήσουμε την κριτική τους.

Ας αναλογιστούμε, για αρχή, πόσο προσομοιάζει η εξεταστική περίοδος στο πρότυπο του εργοστασιακού ελέγχου. Ο/η εργαζόμενος/η είναι αναγκασμένος να παρουσιαστεί προ των ανωτέρων του και να βάλει τα δυνατά του ώστε να αποδείξει ότι είναι κατάλληλος για να διατηρήσει τη θέση του ή να ανελιχθεί στην αλυσίδα της παραγωγής. Ειδάλλως, απολύεται, συνήθως. Αντίστοιχα, στην εξεταστική οι φοιτήτριες/ες καλούνται να απομνημονεύσουν και να αναπαράξουν μηχανικά ένα ογκώδες σύνολο πληροφοριών για να περάσουν το μάθημα και να πάρουν τελικά το πτυχίο τους. Γιατί μας ενδιαφέρει όμως αυτή η ομοιότητα; Δε θα μας ενδιέφερε, αν δεν απειλούσε αυτό που θεωρούμε ουσία του πανεπιστημίου, δηλαδή το πεδίο και τη δυνατότητα της ανάδυσης δημιουργικότητας και κοινωνικής αμφισβήτησης.
Καταρχάς, ο τρόπος αυτός αξιολόγησης είναι πλήρως συνδεδεμένος με την ίδια τη διαδικασία παροχής της πανεπιστημιακής γνώσης, όπου το εκάστοτε αντικείμενο κατακερματίζεται και διασπάται σε επιμέρους στοιχεία, μέχρις σημείου να μην καταλαβαίνουμε γιατί και για ποιον μαθαίνουμε, ώστε η παπαγαλία να φαντάζει τελικά «λογική επιλογή».. Επιπλέον, η μαζική και τυποποιημένη αξιολόγηση παραβλέπει και δε σέβεται τις ατομικές ιδιαιτερότητες των εξεταζόμενων. Τους αντιμετωπίζει σαν ένα σύνολο απόλυτα ομοίων ατόμων και τους αξιολογεί με ό,τι καθορίζεται κάθε φορά ως «αντικειμενικό» κριτήριο εξέτασης. Αρέσει όμως η εξεταστική; Αν όχι, γιατι δεν την αμφισβητεί κανείς; Πέρα από τις περιστασιακές, άσφαιρες γκρίνιες που ακούμε στους διαδρόμους και τα κυλικεία, η αποστήθιση και η μηχανοποίηση της σκέψης βολεύει μια χαρά όποιον δεν ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει την (από έδρας) εγκυρότητα του καθηγητικού λόγου και να αναρωτηθεί για τη χρησιμότητα των όσων μαθαίνει. Όσο δεν ασκούμε τελικά κριτική στην ίδια τη γνώση και το ίδιο το πανεπιστήμιο, θα έχουμε και την εξέταση που μας αρμόζει.
Η εξεταστική, συμπυκνώνοντας, είναι αναπόσπαστο μέρος της συνολικής γραφειοκρατικής-ιεραρχικής οργάνωσης του πανεπιστημίου. Μας αποκλείει ως φοιτητικό σώμα από την άσκηση εξουσίας πάνω στις ζωές και την καθημερινότητά μας, και μας πνίγει ως δημιουργικά άτομα μέσα στην παπαγαλία και την τυποποίηση. Μέσα σ’ όλα αυτά, δημιουργεί εν τέλει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την ένταξή μας στο υπάρχον εργασιακό καθεστώς της επισφάλειας, της πειθάρχησης και της επανακατάρτισης, καθώς θα ‘χουμε ήδη συνηθίσει σε τέτοια «ανθρώπινα» περιβάλλοντα απ’ τα φοιτητικά μας χρόνια..
Προτείνουμε για αρχή, τέλος, μία νέα παράσταση για την εξεταστική. Θεωρούμε ότι πρέπει να συζητάται μέσα στις γενικές συνελεύσεις μαζί με άλλα φοιτητικά/κοινωνικά θέματα, ώστε αντί να εμποδίζει την ανάδυση αγώνων, να συνδέεται μαζί τους. Να μην αποτελεί πια για μας ένα τεχνοκρατικό-διοικητικό ζήτημα του τμήματος, το οποίο θα πρέπει να υποστούμε και αυτήν την φορά καρτερικά. Να διεκδικήσουμε την εξουσία που μας αναλογεί πάνω στην καθημερινότητά μας.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας θεσμός αποκομμένος από την συνολική κοινωνική οργάνωση,αλλά αντιθέτως, αναπαράγει τις κυρίαρχες για τη σημερινή κοινωνία αξίες της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης, της απάθειας του κόσμου για τα κοινά και της ιδιώτευσης. Οι σημασίες αυτές ενσαρκώνονται στα πλαίσια των φοιτητικών συλλογών στο θεσμό των εκλογών και των διοικητικών συμβουλίων, τα οποία προκύπτουν ανάλογα με τους εκλογικούς συσχετισμούς των παρατάξεων (δου/σου:θεσμός που στηρίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχουν ειδικοί της πολιτικής οι οποίοι είναι οι ικανότεροι να διαχειριστούν τις υποθέσεις που αφορούν τα κοινά).

Ενάντια σε οποιαδήποτε τέτοια παραδοχή, θεωρούμε πως ο θεσμός των εκλογών δεν είναι δημοκρατικός μα ξεκάθαρα αριστοκρατικός, καθώς το σώμα των ψηφοφόρων καλείται να εκλέξει αυτούς που θεωρεί άριστους στην πολιτική παραχωρώντας τους τη βούλησή του: απλά και μόνο για να αποφασίζουν για λογαριασμό του. Άμεση απόρροια αυτής της διαδικασίας είναι η αντιμετώπιση της πολιτικής σαν μια πρακτική τέχνη ίσως (π.χ. ξυλουργική), την οποίαάλλοι κατέχουν και άλλοι όχι, και συνεπώς οι (πλειοψηφούντες…) δεύτεροι να πρέπει να την αφήνουν στους “πεφωτισμένους” πρώτους (παρατάξεις, κόμματα και τα σχετικά). Να που αβίαστα περνάμε στο ζήτημα των γενικών συνελεύσεων, στον αντίκτυπο που έχουν λογικές σαντις παραπάνω σε αυτές… οι γενικές συνελεύσεις εκτός από την μεγάλη αποφασιστική ισχύ που εξορισμού κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών συλλόγων,(οφείλουν να) είναι η μοναδική απόλυτασυλλογική και συμμετοχική διαδικασία του πανεπιστημίου, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου/και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους,θα δημιουργεί τις βάσεις που απαιτούνται για τηνδιεξαγωγή πολιτικού διαλόγου και ζυμώσεων, όσο και για την ανάπτυξη συλλογικής συνείδησης. Η χρήσητους, παρ’ όλα αυτά, απέχει από τα παραπάνω. Οι γενικές συνελεύσεις κυριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της συνέλευσης, ωθούμενη από αδιαφορία για ενεργή συμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση συνθηκών ουσιαστικής ύπαρξής στην συνέλευση, αναθέτει στους ειδικούς την πολιτική δράση και τη συγκρότηση λόγου διατηρώντας τον παθητικό, σχεδόν εθιμοτυπικό, ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση, δίχως να διεκδικεί χώρο ουσιώδους συλλογικής συμβολής στις αποφάσεις διαμέσου πολιτικού διαλόγου, αφήνοντας στις γραφειοκρατικές διαδικασίες-παρατάξιακές συνεννοήσεις και τον περιορισμό της βάσης σε γελοίους πανηγυρισμούς και επιλογήτου΄΄καλύτερου΄΄ στο τέλος, να δίνουν το στίγμα της ΄΄ολικής΄΄ συμμετοχής από τη μία και της ανάθεσης/αντιπροσώπευσης από την άλλη. Για εμάς η πολιτική δεν είναι θέμα τεχνικής, μα θέμα γνώμης. Επιπλέον, οποιαδήποτε κριτική του υπάρχοντος, αν θέλει να το αμφισβητήσει/μετασχηματίσει ριζικά αντί να προσφέρει άλλη μία στείρα αντίδραση, δε μπορεί παρά να συνδέεται με ένα θετικό, συνολικό πρόταγμα για μία άλλη κοινωνικήοργάνωση. Βασισμένοι/-ες σε αυτή τη θέση και αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα ως δημιούργηματων ίδιων των ανθρώπων/όχι κάποιας εξωτερικής παρέμβασης υιοθετούμε το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας. Ενάντια σε κάθε αντιπροσωπευτικό (εκλογές) και διαχωρισμένο αποφασιστικό θεσμό (διοικητικά συμβούλια), αναγνωρίζουμε πως πρέπει όλοι και όλες να έχουμε πάθος για τα κοινά, για τη διεύθυνση των υποθέσεών/και ζωών μας, ενεργώντας εμείς οι ίδιοι/-ες, εδώ και τώρα και μη αναθέτοντας σε κανέναν.

ή ’’θα ρωτήσω τον καθοδηγητή μου και θα σου απαντήσω’’

Από την αρχή των προσπαθειών για εισέλθει ο σύλλογός μας σε αγωνιστική κατεύθυνση ενάντια στην επικείμενη εφαρμογή του νόμου-πλαισίου και του νέου εσωτερικού κανονισμού, η παράταξη της ΠΚΣ έχει δράσει ως επί το πλείστον διαλυτικά σε αυτήν την προσπάθεια. Η αρχή έγινε με την άρνησή της (από κοινού με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) πριν από δύο εβδομάδες να υπογράψει στο διοικητικό συμβούλιο (δου.σου) για τη διεξαγωγή γενικής συνέλευσης (γου.σου.) με την καινοτόμο δικαιολογία ότι ο σύλλογος δεν είναι ακόμη έτοιμος για να συνεδριάσει (!). Η συνέχεια δόθηκε μετά από μια εβδομάδα στη γενική συνέλευση στις 20/5 (η ΠΚΣ υπέγραψε για αυτήν, αλλά όπως θα φανεί σε λίγο, μάλλον ήταν δώρο άδωρο) αφου από την αρχή η ΠΚΣ έκανε τα πάντα για να μην πραγματοποιηθεί. Συγκεκριμένα από το πρώτο 15λεπτο διατεινόταν ότι δεν υπάρχει αρκετός κόσμος για την απαρτία ώστε να πραγματοποιηθεί η συνέλευση, όταν συνήθως οι γου.σου. αρχίζουν 2-3 ώρες μετά την προγραμματισμένη ώρα. Αφού τοποθετήθηκε εκτός διαδικασίας και πραξικοπηματικά 3-4 φορές για 20 λεπτά τη φορά και μονοπωλώντας το μικρόφωνο με τη βία, εγκατέλειψε τη συνέλευση στα μισά της διαδικασίας ακυρώνοντας την απαρτία της συνέλευσης με δικαιολογία ότι ο κόσμος δεν ήταν αρκετός (πάνω από 300 άτομα και συνέχιζαν να έρχονται και άλλα) και ότι

“πρέπει να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας” (!)

.

Η ΠΚΣ όμως δε σταμάτησε ούτε εκεί. Ακάθεκτη προχώρησε σε δικιά της συνέλευση την Πέμπτη 22/5 χωρίς απόφαση δου.σου., χωρίς συλλογή υπογραφών, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Αποτέλεσμα: Μια παρωδία συνέλευσης με συμμετοχή λιγότερων από 100 μέλη της ΠΚΣ-ΚΝΕ διάρκειας 30 λεπτών. Ευτυχώς για την κοινή λογική η ΠΚΣ είχε το τακτ να μην πάρει απόφαση. Και όλα αυτά για να καταφέρει να κατεβάσει το σύλλογο στην παραταξιακή της πορεία της Παρασκευής 23/5…Η διασπαστική αυτή δράση της ΠΚΣ δε μας ξάφνιασε (εντάξει, η αλήθεια είναι ότι μας έπιασε λίγο εξ απίνης). Δε διαφέρει πολύ από την δράση της στο προηγούμενο φοιτητικό κίνημα (φου.κου.) την περίοδο2006-07. Στην αρχή κατήγγειλε τις καταλήψεις ως ‘‘πυροτεχνήματα’’ και ως υποκινούμενες από το ΠΑΣΟΚ καιστη συνέχεια υποχρεώθηκε να συρθεί από τη δυναμική του κινήματος και να συμμετάσχει σε αυτό. Αλλά και τότε η στάση της δεν άλλαξε πολύ. Συνέχισε να κάνει δικές τς πορείες εμφανίζοντας δικά της δεύτερα πανό συλλόγων (και της φιλοσοφικής) και τραμπουκίζοντας στις διάφορες συντονιστικές επιτροπές. Η κριτική που κάνουμε δεν έχει τη λογική της καταγγελειολογίας, ούτε εξυπηρετεί κάποια δικά μας μικροπαραταξιακά συμφέροντα. Γίνεται στη βάση της υπεράσπισης της δημοκρατικότητας,ριζοσπαστικότητας και αυτονομίας τόσο των γενικών συνελεύσεων όσο και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε πρακτικές και λογικές σαν και αυτές της ΠΚΣ, τις οποίες θεωρούμε αντίθετες και υπονομευτικές σε τέτοια χαρακτηριστικά. Έτσι η πρακτική της ΠΚΣ να τραμπουκίζει άλλους πολιτικούς χώρους στις συνελεύσεις και να τις γελοιοποιεί (πέταγμα αντικειμένων του τύπου σερπαντίνες και χαρτιάΥΓΕΙΑΣ,γιουχαίσματα, διακοπή άλλων ομιλητών) και ο ξεκάθαρος διαχωρισμός που προσπαθεί να επιβάλει μεταξύ των ειδημόνων της πολιτικής και της υποτιθέμενα αδαούς μάζας στις συνελεύσεις -που συνιστά ξεκάθαρη αντανάκλαση των αντιδημοκρατικών, ιεραρχικών και γραφειοκρατικών σχέσεων που επικρατούνστο εσωτερικό της- δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από τη λογική της πρωτοπορίας που τη διαπερνά. Τόσο η ΠΚΣ όσο και η ΚΝΕ (ΚΚΕ) συμμετέχουν μόνο σε ό,τι θεωρούν ότι μπορούν να ηγεμονεύουν και να ελέγχουν πολιτικά και αντιμετωπίζουν εργαλειακά και την ευκαιριακά (ναι, εννοούμε οπορτουνισμό) θεσμούς όπως η γενική συνέλευση ή ακόμη και κινήματα, με απώτερο στόχο τη στρατολόγηση κόσμου στις γραμμές τους και τη ψηφοθηρία. Οποιοδήποτε κίνημα θέλει να είναι ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό δεν μπορεί παρά να ασκεί κριτική και να στέκεται απέναντι σε τέτοιες νοοτροπίες.

ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΑΙ ΑΧΕΙΡΑΓΩΤΗΤΟ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ