Πανό που κρεμάστηκε στη Φιλοσοφική στις 20/06, σε αλληλεγγύη με τον Ολικό Αρνητή Στράτευσης Χ. Ρίτσιο.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε άλλη μία προσπάθεια του κράτους να εφαρμόσει τον νόμο πλαίσιο 4009/11, με στόχο την αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου. Αυτή η προσπάθεια γίνεται με την επιδίωξη δημιουργίας νέου οργανισμού. Ο οργανισμός επί της ουσίας είναι το καταστατικό, η δομή λειτουργίας των ιδρυμάτων, ενώ η δημιουργία νέου θα πρέπει υποχρεωτικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον νόμο πλαίσιο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Την Πέμπτη 15/05 είχε καλεστεί η σύγκλητος του ε.κ.π.α., όπου θα συζητιόταν το προσχέδιο του οργανισμού. Εκεί ο πρύτανης, πιστός στις προσταγές του υπουργού, πέρασε πραξικοπηματικά (ακόμη και για τους αστικούς θεσμούς) το προσχέδιο χωρίς να γίνει ψηφοφορία. Όπως ήταν φυσικό, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στη σύγκλητο αντέδρασαν. Η απάντηση του «κυρίου» πελεγρίνη ήταν: «ξέρουμε ποιοι είστε και θα λάβουμε όλα τα νομικά μέτρα εναντίον σας».
Ας δούμε όμως τι ορίζει το προσχέδιο του οργανισμού που ψηφίστηκε την Πέμπτη. Προβλέπει: επιβολή διδάκτρων στους μεταπτυχιακούς φοιτητές, με βάση τις ορέξεις του Συμβουλίου Ιδρύματος (άρθρο Γ8, 1, ιβ), ανταποδοτικές φοιτητικές υποτροφίες, που σημαίνει άμισθη εργασία για το Πανεπιστήμιο με αντάλλαγμα δυνατότητα σπουδών (α. Ζ4, 3), περαιτέρω σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της έρευνας με την ιδιωτική πρωτοβουλία, προς όφελος φυσικά των αναγκών του κεφαλαίου (α. ΙΑ6), ενώ για να βγει ο τελικός βαθμός ενός μαθήματος, υποχρεωτικά, θα πρέπει λαμβάνεται υπόψη τόσο το αποτέλεσμα στην εξεταστική όσο και εργασίες και πρόοδοι, δηλαδή θα αξιολογούμαστε σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου (α. Ι7, 4γ).
Ακόμη, στο προσχέδιο του οργανισμού, προβλέπονται πειθαρχικές ποινές για φοιτητές και φοιτήτριες με τις πιο ασήμαντες αφορμές (α. Θ2 και Θ3), δημιουργία προγραμμάτων σπουδών με αλυσίδες μαθημάτων και με πιστωτικές μονάδες (α. Δ4, 1 και Δ1, 1α), ανάληψη της φύλαξης των σχολών από ιδιωτικές εταιρείες security (α. ΙΑ, 5), αντικατάσταση έντυπων συγγραμμάτων από ηλεκτρονικά (α. Δ10, 1) και ίδρυση σχολών δια βίου μάθησης, όπου θα πρέπει να σπουδάσουμε (πιθανότατα με δίδακτρα) για δήθεν επανακατάρτιση (α. Β5). Τέλος, εμπεδώνεται η ύπαρξη συμβουλίου ιδρύματος, το οποίο περιλαμβάνει και εξωπανεπιστημιακούς ιδιώτες-επιχειρηματίες, και έχει υπερεξουσίες. Συγκεκριμένα το συμβούλιο ιδρύματος ελέγχει την δομή, την λειτουργία και τα οικονομικά του πανεπιστημίου, αποφασίζει για την κατάργηση ή την συγχώνευση τμημάτων, ενισχύει ακόμη περισσότερο την σύνδεση με τα ιδιωτικά συμφέροντα και άλλα (α. Γ6, Γ7, Γ8).
Είναι σαφέστατο ότι όλες αυτές οι αλλαγές έχουν ως στόχο την ενίσχυση της παρουσίας του ιδιωτικού κεφαλαίου μέσα στα Πανεπιστήμια και την περαιτέρω σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά. Ακόμη, βλέπουμε ότι το κράτος θέλει να εκμηδενίσει τα έξοδα του για τα Πανεπιστήμια, μετακυλώντας το κόστος φοίτησης στις πλάτες μας. Τέλος, προωθείται η εντατικοποίηση των σπουδών και η πειθάρχηση, με στόχο την πλήρη υποδούλωση των φοιτητών/τριων στις προσταγές του κράτους και του κεφαλαίου.
Εμείς από τη μεριά μας, αντιλαμβανόμαστε ότι το Πανεπιστήμιο ουδέποτε υπήρξε ένας ουδέτερος δημόσιος χώρος, ελεύθερης διακίνησης ιδεών και γνώσης. Ανέκαθεν αποτελούσε ένα κάτεργο για τους εργολαβικούς υπαλλήλους (π.χ. καθαρίστριες), οι οποίοι ήταν ανύπαρκτοι για τα μάτια των διάφορων καθηγητάδων αλλά και των φοιτητών/φοιτητριών. Ακόμη θεωρούμε ότι το Πανεπιστήμιο είναι δίαυλος της κρατικής γνώσης σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και άλλος ένας χώρος αναπαραγωγής της καπιταλιστικής πραγματικότητας και ενσωμάτωσης των αξιών και των σημασιών της. Παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζουμε ότι η αναδιάρθρωση, με την ιδιωτικοποίηση και την εντατικοποίηση που θα επιφέρει, μόνο αρνητική μπορεί να είναι και τασσόμαστε κάθετα εναντίον της.
Προτάσσουμε την δημιουργία ενεργών κοινοτήτων αγώνα μέσα στα Πανεπιστήμια, με μαζικές γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες φοιτητών/φοιτητριών και εργαζομένων, αλλά και έξω από αυτά, για να αντισταθούμε στην υποτίμηση των ζωών μας και στην επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε κάθε δυνατή προσπάθεια του κράτους να μετακυλήσει το κόστος φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειές τους. Εν μέσω κρίσης η προσπάθεια αυτή εντείνεται και οδηγεί σε μείωση των φοιτητικών παροχών. Έτσι βλέπουμε τις προϋποθέσεις για την σίτιση και την στέγαση να είναι απαγορευτικές για μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού συνόλου. Επιπλέον η μετακίνηση των φοιτητριών δυσχεραίνεται τόσο με την κατάργηση των εσωτερικών λεωφορείων όσο και με τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων. Φυσικά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο μειώνεται και ο αριθμός των συγγραμμάτων που δικαιούμαστε.
Έτσι, λοιπόν, από τη μία καλούμαστε να αρκεστούμε στην παροχή ενός και μόνο συγγράμματος και από την άλλη, εκβιαστικά, κάποιοι καθηγητές απαιτούν από εμάς να πληρώσουμε από τις τσέπες μας ένα ή περισσότερα συγγράμματα, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του μαθήματος. Εμείς δεν είμαστε διατεθειμένες να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις του μαθήματος αγοράζοντας συγγράμματα, αλλά απαιτούμε ο καθηγητής να προσαρμόσει τις διδακτικές του πρακτικές στον αριθμό των παρεχόμενων συγγραμμάτων.
Βέβαια, τις περισσότερες φορές όλα αυτά δεν προκαλούνται από τα αγαθά κίνητρα των καθηγητριών για την αναβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης, αφού μας ζητούν να αγοράσουμε συγγράμματα που έχουν γράψει οι ίδιες. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το πραγματικό κίνητρο είναι το προσωπικό κέρδος και η προσωπική αναγνώριση εις βάρος των φοιτητών.
Εκτός αυτού πολλοί καθηγητές μπορεί να μην ζητούν συγγράμματα αλλά αντί αυτού ζητούν υπέρογκο αριθμό φωτοτυπιών τις οποίες ανεβάζουν στο e-class. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται να μην κοστίζει. Όμως δεν είναι λίγες αυτές που αδυνατούν να διαβάσουν μέσω διαδικτύου και αναγκάζονται να εκτυπώνουν σημειώσεις και βιβλία, πληρώνοντας πάλι την «γνώση». Φυσικά, οι καθηγητές έρχονται να μας δώσουν αυτή τη φορά την εναλλακτική λύση της βιβλιοθήκης, όπου όμως και τα αντίτυπα είναι λίγα και όπου πάλι κάποιες αδυνατούν να διαβάσουν.
Από τη μεριά μας δεν αποδεχόμαστε από τους (α)διάφορους καθηγητάδες την προσπάθεια τους να έχουν το μονοπώλιο στην διάδοση της γνώσης και την ποιότητα αυτής. Δεν αγωνιζόμαστε για μία «δημόσια και δωρεάν παιδεία» αφού αναγνωρίζουμε ότι το πανεπιστήμιο είναι βασικός δίαυλος της κρατικά ελεγχόμενης γνώσης σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Θεωρούμε ότι η γνώση δεν αποτελεί κτήμα μίας χούφτας καθηγητών και διανοούμενων, αλλά την αντιλαμβανόμαστε σαν το αποτέλεσμα του κοινωνικού ανταγωνισμού εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για την προσφερόμενη από το κράτος γνώση, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

δεν θα πληρώσουμε για συγγράμματα
όχι στην μετακύλιση του κόστους φοίτησης πάνω μας

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Πανό αλληλεγγύης στην απολυμένη καθαρίστρια Β.Κ. από την σχολή θετικών επιστημών, που κρεμάσαμε στη Φιλοσοφική μαζί με το Συμβούλιο για την Διάδοση του Γκρίζου

Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή, την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.
Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο 4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).
Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών, από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές και επιθυμίες μας!
Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της. Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των αφεντικών.
Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό».*
Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).
Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία, καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”. Τέρμα πια λοιπόν στις εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε συντεχνιακές λογικές.
Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου», αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

…Ν+2 ΝΑ ‘ΝΑΙ ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΟΥΣ

*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια), η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.
Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, την παύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα.

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ, ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ

Το κείμενο σε μορφή Pdf