ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

Το πανεπιστήμιο, σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, είναι ο δημόσιος χώρος μέσα στον
οποίο παράγεται μια απενεχοποιημένη και πολιτικά αχρωμάτιστη γνώση, αποκτούνται τα
απαραίτητα εφόδια για την εύρεση εργασίας ενώ ταυτόχρονα θεωρείται το τελευταίο
σκαλοπάτι για την πνευματική και κοινωνική πρόοδο του ατόμου. Αυτή η βολική και
εύπεπτη εικόνα για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τη λειτουργία που επιτελεί είναι
καταδικασμένη να σκοντάφτει συνέχεια πάνω στην παραγματικότητα και αυτό φαίνεται
με τον πιο καθαρό τρόπο σήμερα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Με λίγα λόγια βλέπουμε ότι το «δωρεάν και δημόσιο» πανεπιστήμιο τείνει και επίσημα
να αποτελέσει παρελθόν, έστω και σαν αυταπάτη. Στρέφοντας για λίγο το βλέμμα σε
περασμένες χρονιές παρατηρούμε ότι οι κοινωνικές και φοιτητικές κατακτήσεις δέχονται
μια όλο και μεγαλύτερη επίθεση. Αρκούν ως απτά παραδείγματα η κατάργηση του
ασύλου και η βίαιη εισβολή δυνάμεων καταστολής μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους,
το σπάσιμο καταλήψεων των φοιτητικών συλλόγων από «αγανακτισμένους» φοιτητές με
μπροστάρηδες μεγαλοκαθηγητές και τις διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, καθώς και
η σταδιακή απονομιμοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών
συλλόγων.

Ταυτόχρονα, το οικονομικό βάρος της φοίτησης πέφτει στις τσέπες των φοιτητών/τριών
αφού όλο και περισσότερο καλούνται να πληρώνουν για τη σίτιση, τη στέγαση, τα
συγγράμματα, τις μεταφορές τους και τα μεταπτυχιακά τους. Και αν όλα αυτά δεν ήταν
αρκετά, παρόμοιο «καλλωπισμό» περνάνε και οι εργασιακές σχέσεις μέσα στα ιδρύματα
με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στις σχολές. Εργολαβίες στις υπηρεσίες
καθαρισμού, σίτισης και φύλαξης της σχολής, απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων,
ελαστικοποίηση των μισθών, όταν και αν αυτοί υπάρχουν. Και όλα αυτά στο βωμό της
αποδοτικότητας και της «αναπτυξιακής προοπτικής» των σχολών.

Η θέση μας μέσα σε αυτήν την κατάσταση.
Μέσα σε αυτό το πλέγμα ελέγχου και διαχείρισης του πανεπιστημίου από διοικητικούς
μηχανισμούς και επιχειρηματίες με ιδιοτελή συμφέροντα και μέσα σε ένα γενικευμένο και
έκδηλο κλίμα παθητικότητας, αδιαφορίας και παραίτησης, η θέση των φοιτητών/τριών
όλο και συρρικνώνεται. Το φοιτητικό σώμα αδυνατεί να παρέμβει στο χώρο του, να
αρθρώσει λόγο και να θέσει υπό διερώτηση μια πανεπιστημιακή δομή και γνώση που του
επιβάλλεται καθημερινά. Για την Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής το πεδίο της
γνώσης και ο τρόπος αναπαραγωγής της είναι ίσως σήμερα το πιο κομβικό σημείο
παρέμβασης, ένα σημείο που καθιστά εφικτή τη συλλογική δράση, τη δόμηση
αντιστάσεων καθώς και τη ρήξη με την τεχνοκρατική λογική της εξειδίκευσης και τη
ρητορεία περί ουδετερότητας του επιστημονικού λόγου.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργήσαμε πέρυσι μια Πρωτοβουλία για την κριτική
θεώρηση της γνώσης με στόχο την επαναπροσέγγιση των αντικειμένων μας γνώσης στη
Φιλοσοφική από σκοπιές περιθωριοποιημένες στο πλαίσιο του ακαδημαϊκού γίγνεσθαι.
Από σκοπιές οι οποίες είθισται να προσπερνιούνται στα φοιτητικά αμφιθέατρα και την
κοινωνία γενικότερα. Για μας η όλη προσπάθεια εντάσσεται στο πλαίσιο της
επαναδιεκδίκησης του δημόσιου χώρου του πανεπιστημίου σε όλες του τις όψεις, κάτι
που ούτως ή άλλως αποτελεί κεντρικό άξονα της πολιτικής μας δράσης.

Απέναντι στην κοινωνική και οικονομική παρακμή του πανεπιστημίου, είναι σαφές ότι η
απομονωμένη και εσωστρεφής δράση δεν μπορεί παρά να κρατήσει τα χέρια μας δεμένα.
Χρειάζεται συλλογικός και αδιαμεσολάβητος αγώνας, ούτως ώστε όλοι μαζί να
δημιουργήσουμε πραγματικές βάσεις συλλογικής διαβούλευσης για τη διαχείριση των
θεμάτων μας. Μακριά από παραταξιακές λογικές, η Ελευθεριακή Παρέμβαση
Φιλοσοφικής προσπαθεί να ορίσει ένα αδιαμεσολάβητο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι
φοιτητές θα συναντιούνται και θα δίνουν από κοινού σταθερούς και ανυποχώρητους
αγώνες, χωρίς να προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει την παρέμβασή της με εκλογικούς
όρους.

Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε απέχουμε από τους μηχανισμούς ανάθεσης, διαχείρισης και
ελέγχου των κινημάτων (εκλογές και διοικητικά συμβούλια) σε αντίθεση με όλες τις
υποτιθέμενες «ανεξάρτητες» και μη παρατάξεις (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΜΑΣ, ΔΑΠ
κοκ.).Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αντι-ιεραρχία και τον αυτόνομο πολιτικό
αγώνα, ούτως ώστε οι νίκες και οι ήττες μας να έχουν νόημα για όλους μας. Κανείς δεν
ξέρει με τι προκλήσεις θα μας φέρει αντιμέτωπους το αύριο. Το μόνο που είναι σίγουρο
είναι ότι αυτό το αύριο θέλουμε και μπορούμε να το δημιουργήσουμε όλοι και όλες
μαζί.

Την τετάρτη 21 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε παρέμβαση σε λεωφορεία της γραμμής 608 και 250 και μετέπειτα στο μετρό του ευαγγελισμού από τον συντονισμό αυτόνομων και ελευθεριακών σχημάτων.
«Η μετακίνηση όλων μας προς το χώρο εργασίας, το πανεπιστήμιο, το σχολείο κλπ δεν είναι πολυτέλεια αλλά βασική ανάγκη, όπως βέβαια και η μετακίνηση για όποιον άλλο λόγο. Εμείς ως φοιτήτριες και φοιτητές θεωρούμε και απαιτούμε οι μετακινήσεις να είναι ελεύθερες και τα δρομολόγια να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες μας, προφανώς όχι μόνο
των φοιτητών-φοιτητριών αλλά όλων των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων οι οποίες εξάλλου είναι αυτές που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες.»

Το κείμενο που μοιράστηκε: Κάτω απ’ την άσφαλτο υπάρχει το μετρό

Το ξεκίνημα του νέου ακαδημαϊκού έτους έρχεται να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά το γεγονός ότι, το πανεπιστήμιο και η εκπαίδευση βρίσκονται πάντα ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται. Συγκεκριμένα, τα τμήματα της Φιλοσοφικής έρχονται αντιμέτωπα με αυτή την πραγματικότητα για δεύτερη φορά. Αν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και το Σχέδιο Αθηνά ήταν οι πρώτες μετωπικές και σφοδρές επιθέσεις, αυτή τη φορά έχουμε απέναντί μας μια πιο σταδιακή και μετασχηματισμένη τους εκδοχή, καμουφλαρισμένη και περισσότερο επικίνδυνη. Πρώτοι στόχοι αυτή τη φορά ήταν τα τμήματα του Γαλλικού και της Ψυχολογίας.
Πιο συγκεκριμένα, από το 2010 και μετά, τα νέα αναμορφωμένα προγράμματα σπουδών του Γαλλικού, προβλέπουν αλυσίδες μαθημάτων, οι οποίες ξεκινούν από το πρώτο εξάμηνο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, αν κάποιος/α δεν έχει περάσει τα προαπαιτούμενα μαθήματα, στη συνέχεια των σπουδών του/της δεν θα μπορέσει να δηλώσει άλλα υποχρεωτικά μαθήματα για την απόκτηση του πτυχίου. Αυτό είναι στην ουσία ένα βάρος στις πλάτες όσων φοιτητών/τριων αναγκάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους να εργάζονται, αφού ο χρόνος που μπορούν να διαθέσουν στην παρακολούθηση των μαθημάτων αλλά και κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιορίζεται ριζικά, άρα αντιμετωπίζουν πρόβλημα να ανταπεξέλθουν στους εντατικοποιημένους ρυθμούς που επιβάλλουν οι αλυσίδες. Παράλληλα πολλά από τα υποχρεωτικής επιλογής μαθήματα δε διδάσκονται καν, αφού δεν υπήρξε καμία αναπλήρωση των καθηγητών/τριών που συνταξιοδοτούνται ή λείπουν σε άδειες. Τέλος, ελλείψει κονδυλίων από το κράτος, η αποστολή από το εξωτερικό των προβλεπόμενων συγγραμάτων έχει σταματήσει, κάτι που σημαίνει ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αναγκάζονται είτε να τα πληρώνουν οι ίδιοι, είτε να παρευρίσκονται υποχρεωτικά σε όλες τις παραδόσεις, προκειμένου να περάσουν τα μαθήματα αυτά.
Στο τμήμα της ψυχολογίας, οι φοιτητές έρχονται αντιμέτωποι με ένα άλλης φύσεως πρόβλημα. Η υποχρεωτική πρακτική που προβλέπεται κατά τη διάρκεια του τέταρτου έτους, μέχρι πρότινος αποζημιωνόταν, ανακουφίζοντας, σε ένα μικρό προφανώς βαθμό, τους/τις φοιτητές/ριες. Η χρηματοδότηση αυτή προερχόταν όχι φυσικά από τα ιδρύματα στα οποία απασχολούνταν οι φοιτητές, κρατικά ή μη, αλλά από ένα κονδύλι του ΕΣΠΑ, το οποίο πρόσφατα έληξε. Οι τωρινές λοιπόν εξαγγελίες του τμήματος κάνουν λόγο για μια πρακτική άσκηση η οποία πλέον δε θα επιδοτείται από πουθενά. Έτσι για άλλη μια φορά, και με ακόμα έναν τρόπο, το κόστος φοίτησης μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών/τριων. Ειδικά όσοι/ες εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, και αναγκαστούν να αφήσουν τη δουλειά τους για να συμμετέχουν στην πρακτική, δε θα έχουν ούτε αυτή την, πολύ μικρή και αμελητέα, οικονομική υποστήριξη.
Όλα αυτά προφανώς δε μας αφήνουν αδιάφορους, ούτε σκοπεύουμε να τα αφήσουμε να περάσουν αναπάντητα. Αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στην εντατικοποίηση που επιτάσσουν οι αλυσίδες μαθημάτων, απαιτούμε και παλεύουμε για την κατάργησή τους ανεπιστρεπτί. Διεκδικούμε την ενεργοποίηση των συλλογικών, από τα κάτω διαδικασιών για τη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών μας, καθώς θεωρούμε ότι θα πρέπει ισότιμα φοιτητές/τριες και καθηγητές/τριες να συμμετέχουν στη σχηματοποίηση των προγραμμάτων. Απέναντι στο ν+2 και την άμετρη εντατικοποίηση των σπουδών μας, απέναντι στην απάθεια και την παθητικοποίηση των φοιτητών, προττάσσουμε τις δικές μας απαντήσεις, τα δικά μας προτάγματα. Μέσα από συλλογικούς οριζόντιους αγώνες και διαδικασίες, δημιουργούμε ρήγματα ελευθερίας και επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και χρόνου. Υψώνουμε συλλογικές αντιστάσεις και αμφισβητούμε την καταστολή της δημιουργίας στην καθημερινότητά μας, την υποτίμηση των ζωών μας.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η διαδικασία για την απόκτηση κάρτας σίτισης είναι όσο πιο επίπονη και γραφειοκρατική γίνεται. Οι προϋποθέσεις είναι πάμπολλες, η συλλογή της χαρτούρας αποθαρρυντική, ενώ αυτό που κάνει πολλούς να αγανακτούν και να φεύγουν, είναι οι ατέλειωτες, εξαντλητικές ουρές που πρέπει να περιμένει κάποιος για να καταθέσει τα χαρτιά. Όλη αυτή η διαδικασία φυσικά, έχει έναν σαφή στόχο. Να περιορίζει (τον ήδη μειωμένο) αριθμό των κατόχων κάρτας σίτισης. Έτσι το κόστος φοίτησης φεύγει όλο και περισσότερο από το κράτος και περνάει στις δικές μας πλάτες. Το κράτος αποσύρει σταδιακά τις κοινωνικές παροχές που μέχρι τώρα έδινε στους φοιτητές και τις φοιτήτριες (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα κ.τ.λ.), αναθέτοντας τες σε ιδιώτες, οι οποίοι εξασφαλίζουν ένα σταθερό κέρδος πάνω στις δικές μας ανάγκες.
Εμείς θεωρούμε ότι όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες πρέπει να έχουμε την δυνατότητα να τρώμε δωρεάν, ανεξαρτήτως κριτηρίων. Και όχι μόνο αυτό. Έχουμε την ισχυρή πεποίθηση ότι η λειτουργία του εστιατορίου θα πρέπει να είναι κοινωνική. Δε δεχόμαστε την άρνηση σίτισης ενός ανθρώπου σ’ αυτό, απλά και μόνο επειδή δεν κατέχει την φοιτητική ιδιότητα. Ένα πιάτο φαγητό δεν είναι φοιτητικό προνόμιο, αλλά βασική ανάγκη όλων αυτών που στερούνται ακόμη και τα απαραίτητα. Όλοι μαζί, με γνώμονα την αλληλεγγύη, πρέπει να διεκδικήσουμε δωρεάν σίτιση για όλους.
Εκτός αυτού πρέπει να απαιτήσουμε και την βελτίωση της ποιότητας του προσφερόμενου φαγητού. Το ότι μας παραχωρείται «δωρεάν» δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρκούμαστε στην κάκιστη ποιότητα και να μην διεκδικήσουμε καλύτερο φαγητό.
Τέλος, θέλουμε να κάνουμε ένα σχόλιο για την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου φιλοσοφικής να παραχωρεί κουπόνια σίτισης στους φοιτητές της σχολής. Όπως είπαμε και προηγουμένως πιστεύουμε ότι η πρόσβαση στη σίτιση πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους και όχι μόνο για τους φοιτητές. Ο φοιτητικός σύλλογος πρέπει να διεκδικήσει μαχητικά σίτιση χωρίς έλεγχο και διαχωρισμούς.
Μπες και εσύ στο εστιατόριο αποφασιστικά και μην κάθεσαι με τις ώρες στην ουρά για να πάρεις την κάρτα σίτισης, λες και σου κάνουν χάρη που σου παραχωρούν τα αυτονόητα. Διεκδίκησε σίτιση για όλους. Σπάσε τον φόβο, αρνήσου να λογοδοτήσεις στον οποιονδήποτε για την επιλογή σου και άμα γουστάρεις πάρε και δεύτερο δίσκο με τσαμπουκά, αν χρειαστεί.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε κάθε δυνατή προσπάθεια του κράτους να μετακυλήσει το κόστος φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειές τους. Εν μέσω κρίσης η προσπάθεια αυτή εντείνεται και οδηγεί σε μείωση των φοιτητικών παροχών. Έτσι βλέπουμε τις προϋποθέσεις για την σίτιση και την στέγαση να είναι απαγορευτικές για μεγάλο κομμάτι του φοιτητικού συνόλου. Επιπλέον η μετακίνηση των φοιτητριών δυσχεραίνεται τόσο με την κατάργηση των εσωτερικών λεωφορείων όσο και με τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων. Φυσικά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο μειώνεται και ο αριθμός των συγγραμμάτων που δικαιούμαστε.
Έτσι, λοιπόν, από τη μία καλούμαστε να αρκεστούμε στην παροχή ενός και μόνο συγγράμματος και από την άλλη, εκβιαστικά, κάποιοι καθηγητές απαιτούν από εμάς να πληρώσουμε από τις τσέπες μας ένα ή περισσότερα συγγράμματα, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του μαθήματος. Εμείς δεν είμαστε διατεθειμένες να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις του μαθήματος αγοράζοντας συγγράμματα, αλλά απαιτούμε ο καθηγητής να προσαρμόσει τις διδακτικές του πρακτικές στον αριθμό των παρεχόμενων συγγραμμάτων.
Βέβαια, τις περισσότερες φορές όλα αυτά δεν προκαλούνται από τα αγαθά κίνητρα των καθηγητριών για την αναβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης, αφού μας ζητούν να αγοράσουμε συγγράμματα που έχουν γράψει οι ίδιες. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το πραγματικό κίνητρο είναι το προσωπικό κέρδος και η προσωπική αναγνώριση εις βάρος των φοιτητών.
Εκτός αυτού πολλοί καθηγητές μπορεί να μην ζητούν συγγράμματα αλλά αντί αυτού ζητούν υπέρογκο αριθμό φωτοτυπιών τις οποίες ανεβάζουν στο e-class. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται να μην κοστίζει. Όμως δεν είναι λίγες αυτές που αδυνατούν να διαβάσουν μέσω διαδικτύου και αναγκάζονται να εκτυπώνουν σημειώσεις και βιβλία, πληρώνοντας πάλι την «γνώση». Φυσικά, οι καθηγητές έρχονται να μας δώσουν αυτή τη φορά την εναλλακτική λύση της βιβλιοθήκης, όπου όμως και τα αντίτυπα είναι λίγα και όπου πάλι κάποιες αδυνατούν να διαβάσουν.
Από τη μεριά μας δεν αποδεχόμαστε από τους (α)διάφορους καθηγητάδες την προσπάθεια τους να έχουν το μονοπώλιο στην διάδοση της γνώσης και την ποιότητα αυτής. Δεν αγωνιζόμαστε για μία «δημόσια και δωρεάν παιδεία» αφού αναγνωρίζουμε ότι το πανεπιστήμιο είναι βασικός δίαυλος της κρατικά ελεγχόμενης γνώσης σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Θεωρούμε ότι η γνώση δεν αποτελεί κτήμα μίας χούφτας καθηγητών και διανοούμενων, αλλά την αντιλαμβανόμαστε σαν το αποτέλεσμα του κοινωνικού ανταγωνισμού εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για την προσφερόμενη από το κράτος γνώση, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

δεν θα πληρώσουμε για συγγράμματα
όχι στην μετακύλιση του κόστους φοίτησης πάνω μας

Το κείμενο σε μορφή Pdf