και άλλες ανατριχιαστικές ιστορίες . .

Ο λόγος

Στις τελευταίες γενικές συνελεύσεις έχουμε γίνει μάρτυρες σκηνών απείρου κάλλους, με την Πανσπουδαστική να επιχειρεί επανειλημμένως να καταθέσει ψήφισμα, το οποίο προβλέπει τον ορισμό ανακλητών αντιπροσώπων οι οποίοι θα λογοδοτούν στη γενική συνέλευση για τα πεπραγμένα της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης, στα πλαίσια της οποίας ο λόγος τους θα βαραίνει περισσότερο, όπως χαρακτηριστικά δήλωσαν ( πόσα κιλά βαρύτερος θα είναι δυστυχώς δεν μας διευκρίνισαν. Το γεγονός αυτό οδηγεί στη δημιουργία συρράξεων μέσα στην AULA, με άμεσο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη φυγή της πλειονότητας των παρευρισκομένων στη γενική συνέλευση, προς τέρψη φυσικά των Δαπιτών. Η στοχοθεσία της κίνησης αυτής είναι για εμάς ξεκάθαρη, καθώς είναι σαφές ότι αποβλέπει στην ηγεμόνευση του κινήματος διαμέσου του αποκλεισμού των φοιτητών και των φοιτητριών από οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία πέρα από την ανάταση των χεριών στις γενικές συνελεύσεις και σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό αλλά αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της άποψης που φέρουν κάποιοι για τα κινήματα…

ο αντίλογος. . .

Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, από τις άλλες συνιστώσες του κινήματος εκφράζεται ένας νεφελώδης λόγος υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, ενάντια στη γραφειοκρατία κ.λ.π. Χαρακτηρίζεται νεφελώδης γιατί θεωρούμε ότι περισσότερο συσκοτίζει την κατάσταση που επικρατεί τόσο στις γενικές συνελεύσεις όσο και στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης παρά βοηθά στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικοποίησης των θεσμών του φοιτητικού κινήματος. Ειδικότερα, θεωρούμε ότι η άμεση δημοκρατία που επικαλείται η συγκεκριμένη αντίληψη δεν είναι παρά ένας αχυράνθρωπος. Εξηγούμαστε. Η άμεση δημοκρατία δεν αποτελεί μια διαδικασία αλλά ένα καθεστώς στο οποίο αντιστοιχεί κατά το μάλλον ή ήττον ένας συγκεκριμένος ανθρωπολογικός τύπος, και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να μιλάμε γι΄αυτήν απλώς και μόνο επειδή όταν αποφασίζουμε καθόμαστε γύρω-γύρω και σηκώνουμε ψηλά τα χέρια μας ψηφίζοντας και επειδή αυτή η παράσταση μπορεί να θυμίζει σε κάποιους την Πνύκα ή δεν ξέρω κι εγώ τι….Συγκεκριμένα, σε καμία περίπτωση στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος το φαντασιακό της αντιπροσώπευσης δεν έχει διαρραγεί για να μπορούμε να μιλάμε για άμεση δημοκρατία, κάτι που είναι ξεκάθαρο τόσο στις γενικές συνελεύσεις όπου γίνονται τοποθετήσεις από τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα ενώ η πλειονότητα της συνέλευσης απαθής υπερψηφίζει / καταψηφίζει, όσο και στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης οι οποίες πλαισιώνονται από ελάχιστα άτομα. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι η πλειονότητα των φοιτητών και των φοιτητριών εξακολουθούν να αναθέτουν τις κινηματικές υποθέσεις σε λιγοστούς “πεφωτισμένους” της πολιτικής και έπειτα να αποχωρούν από το δημόσιο χώρο και κατά συνέπεια δεν βλέπουμε και δεν είδαμε καμία άμεση δημοκρατία μέσα στο κίνημα παρά μόνο αντιπροσώπευση και απάθεια για τα κοινά. Έτσι αποφεύγοντας την οποιαδήποτε συνωμοσιολογική-θρησκευτική προσέγγιση των γεγονότων που θα απέδιδε την “ευθύνη” στην Πανσπουδαστική, παρατηρούμε ότι οι λογικές του ηγεμονισμού στηρίζονται πρώτα και κύρια στην απάθεια για τα κοινά του συνόλου των φοιτητών και των φοιτητριών και μπορούν να ξεπεραστούν μόνο μέσα από την επιλογή από τους συμμετέχοντες στο κίνημα της επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και της άμεσης δημοκρατίας.

και η άμεση δημοκρατία

Αντίθετα η άμεση δημοκρατία συνίσταται στην αποφυγή της γενικευμένης απάθειας για τα κοινά και της συνακόλουθης ανάθεσης των υποθέσεών μας στους πάσης φύσεως “ειδήμονες” της πολιτικής, στο σπάσιμο του διαχωρισμού μεταξύ διευθυνόντων-εκτελεστών, μεταξύ των λιγοστών “πεφωτισμένων” που διευθύνουν και της “αδαούς” μάζας που απαθής εκτελεί και παράλληλα στην αμφισβήτηση του συνόλου των θεσμών. Αμφισβήτηση η οποία απορρέει από την αναγνώριση ότι οι θεσμοί είναι ανθρώπινη δημιουργία και όχι κατασκεύασμα κάποιας υπερβατικότητας, όπως ο θεός, το πάνσοφο κόμμα, οι νόμοι της αγοράς ή οι άτεγκτοι νόμοι της ιστορίας. Μια αμφισβήτηση που θα διαπερνά τις κινηματικές διαδικασίες στο σύνολό τους: “Το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν ορίσει τον εαυτό του, και δεν μπορεί να προχωρήσει αν ακινητοποιηθεί ορίζοντας τον εαυτό του μια για πάντα (…) Δεν πρόκειται να καθορίσουμε μια κι έξω το πρόγραμμά του, το καταστατικό του αλλά να εγκαινιάσουμε έναν μόνιμο αυτοπροσδιορισμό και αυτοοργάνωση”. Εν τέλει η άμεση δημοκρατία δεν είναι θέμα ψηφισμάτων αλλά ζήτημα όλων εμάς, των φοιτητών και των φοιτητριών, να επαναοικειοποιηθούμε τους θεσμούς και να τους διαμορφώσουμε ρητά, καταστρέφοντας ολοσχερώς την ολιγαρχία και την αντιπροσώπευση. Εντούτοις στην παρούσα φάση και μπροστά στην έκδηλη επιθυμία κάποιων για ηγεμονισμό, θεωρούμε ότι ανάλογα ψηφίσματα, απ΄όπου κι αν προέρχονται, πρέπει να καταψηφιστούν εάν κατατεθούν εκ νέου.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ
ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ/ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ

Φεβρουάριος 2007
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες στην πλειονότητα του πληθυσμού παρουσιάζεται μια προϊούσα τάση για ιδιώτευση. Έτσι λοιπόν, τα άτομα, ολοένα και περισσότερο, κλείνονται στην ιδιωτική σφαίρα, γευόμενα τις διάφορες διαχωρισμένες απολαύσεις (λ.χ. ασταμάτητη κατανάλωση προϊόντων, διακοπές, ταξίδια, μπούχτισμα του ελεύθερου χρόνου με διάφορες χαλαρωτικές δραστηριότητες κ.λ.π.). η ιδιώτευση αυτή παράλληλα συνιστά και μια μαζική φυγή από το δημόσιο χώρο, μια πλήρη απάθεια για τα κοινά, γεγονός το οποίο αποτελεί ευκαιρία για τους κυριάρχους ώστε να λεηλατήσουν τα κοινωνικά κεκτημένα.
Εδώ κάπου έρχεται να κολλήσει και η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Προωθούνται λοιπόν μια σειρά μέτρων, όπως ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, εισαγωγή οικονομικού manager-διαχειριστή σε κάθε σχολή, αποπομπή όσων δεν παίρνουν πτυχία μέσα στις προθεσμίες -ν+2, η εφαρμογή των οποίων δεν συνιστά τίποτε παραπάνω από την εντατικοποίηση των ζωών μας. Παράλληλα με τα παραπάνω και σε άρρηκτη σχέση μαζί τους, καθώς ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο για το σύνολο της αναδιάρθρωσης, έρχεται και η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.


Ενάντια στην αναθεώρηση
του άρθρου 16 

Κομβικές, ως προς την αναθεώρηση, κρίνονται κατά κύριο λόγο, οι παράγραφοι 4 και 8 του άρθρου: §4 “Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της” και §8 ‘ Η σύσταση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται”.
Η κριτική μας απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου συγκροτείται σε δύο αλληλένδετους άξονες: αφενός πάνω στο ζήτημα της προσβασιμότητας στη γνώση ως δημόσιο αγαθό και αφετέρου στην περαιτέρω υποταγή των πανεπιστημίων στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Επίσης κοινό θεμέλιο των δύο αυτών αξόνων αποτελεί για εμάς το γεγονός ότι ναι μεν η αναθεώρηση του άρθρου 16 θα αποτελέσει μια δυσχερή συνθήκη, αλλά ότι συνιστά πρωτίστως τη θεσμική κατοχύρωση μιας ήδη διαμορφωμένης κατάστασης.
Κατ αρχάς, βασικό διακύβευμα μιας πιθανής αναθεώρησης του άρθρου αποτελεί το να απολεσθεί ο προσδιορισμός της πρόσβασης στη γνώση ως δημόσιο αγαθό. Ειδικότερα , μια πιθανή ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση -περιορισμό της ελεύθερης προσβασιμότητας στη γνώση. Συγκεκριμένα , η ανάγκη καταβολής διδάκτρων σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο αυτομάτως αποκλείει ένα μεγάλο αριθμό ατόμων από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, ενώ παράλληλα οι εσωτερικοί κανονισμοί των ιδιωτικών αυτών ιδρυμάτων είναι σαφές ότι θα καθιστούν απαγορευτική την παρακολούθηση μαθημάτων από άτομα που δεν φοιτούν σε αυτά – κάτι που με τα σημερινά δεδομένα είναι αυτονόητο εφόσον ο/η οποιοσδήποτε /οποιαδήποτε έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει άσχετα με το αν είναι εγγεγραμμένος-η φοιτητής-τρια. Παρόλα αυτά όμως είναι σαφές ότι σήμερα η χρήση αυτής της δυνατότητας ενδιαφέρει ελάχιστα άτομα, γεγονός που σχετίζεται με αυτό που περιγράψαμε παραπάνω ως «ήδη διαμορφωμένη κατάσταση». Στην ίδια βάση παρατηρούμε μια γενικότερη απαξίωση του δημόσιου και δωρεάν προσδιορισμού της εκπαίδευσης, τόσο στη δευτεροβάθμια, βλ. φροντιστήρια, ιδιαίτερα, βοηθήματα, όσο και στην τριτοβάθμια όπου υπάρχει η δυνατότητα φοίτησης σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού και κατοχύρωσης του πτυχίου. Το γεγονός ότι αυτές οι τάσεις είναι σημαντικές στην ελληνική κοινωνία καταδεικνύει ότι μια αναθεώρηση του άρθρου 16 έρχεται τόσο να δυσχεράνει περαιτέρω τα πράγματα, όσο –πρωτίστως- να αποτελέσει τη θεσμική κατοχύρωση αυτού που ήδη υπάρχει.
Το δεύτερο και κομβικότερο σημείο της αναθεώρησης είναι η συνακόλουθη περαιτέρω υποταγή των πανεπιστημίων στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Και εδωπέρα παρατηρούμε ότι πρόκειται για επικύρωση μιας ήδη υπάρχουσας συνθήκης και παράλληλα φυσικά το άνοιγμα του δρόμου για την παραπέρα δυσχέρανση των ζωών μας. Ειδικότερα, η σύσταση ιδιωτικών σχολών θα επιφέρει την κατάργηση/σήψη σχολών και τμημάτων τα οποία
δεν συνδέονται άμεσα με την αγορά εργασίας (όπως λ.χ. Φιλοσοφία, Κοινωνική ανθρωπολογία κ.λ.π.), κάτι που όμως ήδη συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό με τους/τις φοιτητές-τριες να απαξιώνουν τις εν λόγω σχολές, δεδομένου ότι η κυρίαρχη τάση στην εκπαίδευση είναι η εργαλειακή (δηλαδή, όχι απόλυτα αλλά σε μεγάλο βαθμό, βασικός στόχος της πανεπιστημιακής φοίτησης είναι η απόκτηση προσόντων για εργασία). Παράλληλα, κάτι που επίσης είναι ήδη γεγονός, θα ενισχυθούν σχολές με άμεση σύνδεση με την παραγωγή, προσόν των οποίων αποτελεί η δημιουργία του ανθρωπολογικού τύπου του υπερεξειδικευμένου ανεγκέφαλου, πάντα έτοιμος για συνεχή επανακατάρτιση (βλέπε ΙΔΒΕ) ανάλογα με τα γούστα της καπιταλιστικής παραγωγής. Επίσης, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, που αναμφίβολα θα λειτουργούν με εντατικούς ρυθμούς, θα συμπαρασύρει στο χορό και τα δημόσια με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση των σπουδών, άρα και των ζωών μας. Έτσι λοιπόν, παρά τα σαφή ολιγαρχικά χαρακτηριστικά του (βλέπε παρακάτω), ο θεσμός του πανεπιστημίου κινδυνεύει, λόγω της εντατικοποίησης, να απολέσει και τα όποια στοιχεία/ψήγματα αυτονομίας ενυπάρχουν σε αυτόν, όπως η ως ένα βαθμό δυνατότητα προαγωγής της σκέψης και του στοχασμού, η δυνατότητα ζύμωσης και πολιτικοποίησης, η σημαντική εξουσία των αποφασιστικών οργάνων των φοιτητών-τριών, στοιχεία που όμως έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούνται από αισχρές μειοψηφίες φοιτητών-τριων …
Συνοψίζοντας λοιπόν, θεωρούμε ότι η αναθεώρηση του άρθρου 16, ανοίγοντας το δρόμο για το σύνολο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, έρχεται να συμπληρώσει αυτό που η κυρίαρχη τάση των φοιτητών-τριών εκφράζει, οδηγώντας παράλληλα σε περιορισμό ή εξαφάνιση τα όποια ψήγματα αυτονομίας έχουν απομείνει στον πανεπιστημιακό θεσμό, μέσω της περαιτέρω υποταγής του στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Γι΄αυτό ακριβώς πιστεύουμε ότι υποπίπτουν σε αντίφαση αυτοί που από τη μια ζητούν την «αποσύνδεση των πανεπιστημίων από τη αγορά» και από την άλλη απαιτούν «πτυχία με αξία, δουλειά με δικαιώματα». Διότι η υποταγή στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής είναι ταυτή, είτε πρόκειται για νεοφιλελεύθερη είτε για κρατικοκαπιταλιστική αγορά: ο θεσμός του πανεπιστημίου και στις δύο περιπτώσεις είναι υποταγμένος, κατά το μάλλον ή ήττον, στην οικονομία. Έτσι κι αλλιώς , αυτή δεν είναι η πυρηνική κοινωνική φαντασιακή σημασία του καπιταλισμού: η «…ώθηση προς την απεριόριστη επέκταση της ορθολογικής κυριάρχησης», η απόλυτη «ορθολογική» κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο και τη φύση, η απαξίωση του ανθρώπινου όντος ως homo œconomicus , η τάση περιστολής του στην κενότητα παραγωγής και κατανάλωσης…

Απέναντι σ΄αυτήν την ήδη δυσμενώς διαμορφωμένη συνθήκη και στην επιχειρούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16, αντιτάσσουμε την επαναοικειοποίηση του θεσμού του πανεπιστημίου και τη ρητή διαμόρφωσή του.
Ειδικότερα, το σημερινό πανεπιστήμιο, εν πολλοίς, είναι ολιγαρχικά οργανωμένο, σ΄αυτό ενυπάρχει ο κεντρικός κοινωνικός διαχωρισμός μεταξύ διευθυνόντων-εκτελεστών, ο διαχωρισμός δηλαδή μεταξύ των “ειδικών” που αποφασίζουν και της αδαούς μάζας που απαθής εκτελεί: καθηγητές με ύφος πολλών καρδιναλίων, επιτροπές “σοφών”, υπουργοί, πρυτάνεις αποφασίζουν και διατάζουν, υποδεικνύοντάς μας τι θα μάθουμε, πότε θα το μάθουμε, με ποιο τρόπο θα το μάθουμε, κρίνοντας για μας χωρίς εμάς. Κατά συνέπεια, στην κατεύθυνση της καταστροφής της ολιγαρχικότητας του πανεπιστημίου, προτάσσουμε το σπάσιμο του αλλοτριωτικού διαχωρισμού διευθυνόντων-εκτελεστών. Μπορούμε να πάρουμε τη γνώση στα χέρια μας, κόβοντας κάθε σχέση με γραφειοκρατία-αντιπροσώπευση, θεσμίζοντας, στη βάση της άμεσης δημοκρατίας, μια γενική συνέλευση διδασκόντων-διδασκομένων, στην οποία θα εναπόκειται η λήψη του συνόλου των αποφάσεων που αφορούν το πανεπιστήμιο. Βέβαια είναι για εμάς προφανές ότι μια τέτοια προοπτική, λόγω της θεμελιώδους αλλαγής της σκέψης του σύχρονου ανθρώπου που προϋποθέτει, συνδέεται άρρηκτα με έναν συνολικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Αποφεύγοντας λοιπόν τη γενικευμένη απάθεια για τα κοινά και τη συνακόλουθη ανάθεση των υποθέσεών μας στους πάσης φύσεως “ειδικούς” κινούμαστε στην προοπτική της αμφισβήτησης του συνόλου των κοινωνικών θεσμών, οι οποίοι είναι εξάλλου δικό μας δημιούργημα και όχι προϊόν της Θείας Πρόνοιας ή άτεγκτων κοινωνικών νόμων. Σ’ αυτή την κατεύθυνση λοιπόν, οφείλουμε να επαναοικειοποιηθούμε τους θεσμούς και να τους διαμορφώσουμε ρητά, χωρίς να αποδίδουμε τον τρόπο οργάνωσής μας στο Θεό, στα αφεντικά και τους νόμους της αγοράς τους, στο πάνσοφο Κόμμα ή στους ειδήμονες-επαγγελματίες πολιτικούς. Κάθε είδους αντιπροσώπευση στηρίζεται στο μύθο των “ειδικών” της πολιτικής και στην απάθεια για τα κοινά που οδηγεί στην αποσάθρωση του δημόσιου χώρου. Ας μην αφήσουμε χώρο για την ανάπτυξη της γραφειοκρατίας, ας μην επιτρέψουμε σε ειδικούς να αποφασίζουν για μας, ουσιαστικά χωρίς εμάς, η άμεση δημοκρατία αποτελεί το καλύτερο όπλο μας ενάντια στους σχεδιασμούς των εκάστοτε κυριάρχων στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό και της δημιουργίας της κοινωνίας των ελεύθερων και των ίσων.



Αντί επιλόγου. . .
Ή λίγα λόγια για τις κινητοποιήσεις

Ο τρόπος με τον οποίο στεκόμαστε αντιμέτωποι τόσο με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όσο και με την αναθεώρηση του άρθρου 16, δεν είναι σε καμία περίπτωση αποκομμένος από τη συνολικότερη πολιτική τοποθέτηση του/της καθενός-μιας.


Αρχικά, θα θέλαμε να θίξουμε τον τρόπο με τον οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε τη κατάληψη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, κάτι που φοιτητές και φοιτήτριες επιλέγουν κατά κόρον στις κινητοποιήσεις τους. Πέρα από το προφανές, δηλαδή την επιλογή της κατάληψης ως μέσο πίεσης ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, εντοπίζουμε άλλη μια σημαντική συνιστώσα, αυτή της κατάληψης των πανεπιστημιακών χώρων ως σκοπού. Πέρα από την κατάληψη που αποσκοπεί σε εξωτερικό προς αυτή (κατάληψη ως μέσο), εντοπίζουμε σε αυτή τη δυνατότητα, καταλαμβάνοντας τα πανεπιστήμιά μας, να επαναοικειοποιηθούμε τους θεσμούς, να σπάσουμε δηλαδή τον αλλοτριωτικό διαχωρισμό διευθυνόντων-εκτελεστών, παίρνοντας τη γνώση στα χέρια μας, εν ολίγοις δημιουργώντας μεταξύ μας σχέσεις διαφορετικές από τις κυρίαρχες. Μέσα στις κατειλημμένες σχολές, για εμάς παρουσιάζεται η δυνατότητα να προχωρήσουμε σε μια κατεύθυνση συλλογικής αυτομόρφωσης-αυτοδιαχείρισης του πανεπιστημίου, θεσμίζοντας αντιμαθήματα, μαθήματα δηλαδή το περιεχόμενο των οποίων να επιλέγεται από τη συνέλευση κατάληψης, μεταμορφώνοντας έτσι τη γνώση από μέσο για την κατοχύρωση προνομίων που εν πολλοίς είναι σήμερα, σε όπλο μας στον αγώνα για χειραφέτηση.

Τα παραπάνω όμως συνδέονται άρρηκτα τόσο με τον θεσμό των γενικών συνελεύσεων όσο και με την κατανομή της εξουσίας, σε περίοδο κινητοποιήσεων, μεταξύ αυτών και των συνελεύσεων κατάληψης.
Καταρχάς, όσον αφορά στις γενικές συνελεύσεις, οι φοιτητές-τριες, όπως και πέρσι, προσέρχονται μεν μαζικά για να ψηφίσουν υπέρ της κατάληψης και έπειτα αποχωρούν, επίσης μαζικά, αφήνοντας τη διαχείριση της κατάληψης στους λίγους, τους πιο “ψημένους”. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι, παρόλο που οι διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων βαφτίστηκαν από πολλούς αμεσοδημοκρατικές(!), ουσιαστικά ακόμα και εκεί, όπως και στην υπόλοιπη κοινωνία, κυριαρχεί το φαντασιακό της απάθειας/αντιπροσώπευσης, ο κεντρικός κοινωνικός διαχωρισμός μεταξύ διευθυνόντων και εκτελεστών, εν ολίγοις ο διαχωρισμός μεταξύ της αδαούς μάζας και των λιγοστών πεφωτισμένων στους οποίους η πρώτη αναθέτει τη διαχείριση των υποθέσεών της και έπειτα αποχωρεί από το δημόσιο χώρο. Σε δεύτερο επίπεδο, παρατηρούμε ότι συχνά οι συνελεύσεις κατάληψης στερούνται οποιαδήποτε δυνατότητα λήψης αποφάσεων, καθώς απαξιώνονται με το να τους αναλογεί απλώς η «υλοποίηση των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης». Μ΄αυτή την έννοια συχνά οι συνελεύσεις καταλήψεις περιορίζονται στην απραξία ή αναλώνονται σε ατέλειωτες συζητήσεις σχετικά με το ποιος κάνει την ορθότερη ερμηνεία αυτού που αποφάσισε ο σύλλογος, ο οποίος βέβαια στην συντριπτική πλειοψηφία έχει εξαφανισθεί μετά το πέρας της γενικής συνέλευσης.
Απέναντι σ΄αυτή τη συνθήκη, αντιτάσσουμε την ισοκατανομή της εξουσίας μεταξύ γενικής συνέλευσης και συνέλευσης κατάληψης, πράγμα που συνίσταται στην προώθηση στις γενικές συνελεύσεις μίνιμουμ-μη εγκλωβιστικών προτάσεων-πλαισίων που να συμπεριλαμβάνουν το σύνολο του αντιστεκόμενου κόσμου, ούτως ώστε να απεγκλωβιστούν οι συνελεύσεις κατάληψης από το σημερινό τέλμα και να αποτελέσουν τόπους πολιτικής ζύμωσης και αντιπαράθεσης των αγωνιζομένων, αλλά και τόπους λήψης πολιτικών αποφάσεων.

Εν τέλει, θα θέλαμε να αναφερθούμε και σε μια άλλη πτυχή του φοιτητικού κινήματος, αυτή του συντονισμού των κινητοποιήσεων. Πέρσι το πανελλαδικό συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων αποδείχθηκε πανηγυρικά ανίκανο να λάβει οποιαδήποτε απόφαση, εφόσον το μόνο που ουσιαστικά αποφασιζόταν ήταν η ανανέωση του ραντεβού για πορεία κάθε Πέμπτη. Από εκεί και πέρα, το συντονιστικό αυτό αποτελούσε θέατρο για να εκφωνούνται πολιτικάντικα λογύδρια, επαινετικά ως προς το περιεχόμενο για την παράταξη/ομάδα/χώρο του ομιλητή. Το γεγονός αυτό έκανε ιδιαίτερα χρονοβόρα την όλη διαδικασία, καθιστώντας την ουσιαστικά απρόσιτη και απεχθή για τον κόσμο που δεν έχει συνηθίσει σε πολύωρες συζητήσεις, αλλά και για όποιον τέλος πάντων δεν είναι διατεθειμένος να σπαταλήσει ένα κάρο ώρες από τη ζωή του για να μάθει το αυτονόητο, ότι δηλαδή ανανεώθηκε το ραντεβού της Πέμπτης!… Απέναντι σε αυτό κρίνουμε αναγκαία την αναδιάρθρωση του συντονισμού.
Ειδικότερα, αντιπροτείνουμε έναν συντονισμό των κινητοποιήσεών μας μέσω αιρετών/κληρωτών, κυκλικά εναλλασσόμενων και άμεσα ανακλητών από τις συνελεύσεις κατάληψης εκπροσώπων, οι οποίοι θα εξουσιοδοτούνται με την παρουσίαση των προτάσεων για δράσεις κάθε συνέλευσης κατάληψης, όπως αυτές θα συμπυκνώνονται σε ένα κείμενο το οποίο θα έχει συνδιαμορφωθεί από τις συνελεύσεις των καταληψιών. Εμμένουμε αρχικά μόνο στο συντονισμό δράσεων (λ.χ. κλεισίματα δρόμων, αποκλεισμοί σιδηροδρομικών σταθμών, ταυτόχρονες καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών πανελλαδικά κ.λ.π) διότι τα περυσινά δεδομένα μας απαγορεύουν να μιλήσουμε για πολιτική ζύμωση και αντιπαράθεση-μακάρι βέβαια να διαψευστούμε… Κλείνοντας λοιπόν το κείμενο και μια που έρχεται και εξεταστική…

Λευκές λευκές οι εξεταστικές, οι φοιτητές αιώνιοι και οι σχολές κλειστές



ΟΧΙ στην αναθεώρηση του άρθρου 16

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ


ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ
 ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ/ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ

Προφανώς και ο τίτλος ξενίζει. Θα επανέλθουμε παρακάτω… Στις Δυτικές κοινωνίες, ειδικά έπειτα από τη χρεοκοπία των κινημάτων του ΄60-΄70, παρατηρείται μια ολοένα αυξανόμενη τάση για ιδιώτευση και η συνακόλουθη απάθεια για τα κοινά. Η γενικευμένη αυτή φυγή των μαζών από το δημόσιο χώρο αποτελεί ουσιαστικά ευκαιρία για τους κυρίαρχους για να λεηλατήσουν τα κοινωνικά κεκτημένα. Η συνθήκη αυτή αφορά κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, άρα και την εκπαίδευση, της οποίας, στην ελληνική περίπτωση, επιχειρείται η αναδιάρθρωση με μια σειρά προτεινόμενων μέτρων (ιδιωτικά παν/μια, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, αξιολόγηση, περιορισμός/κατάργηση του ασύλου, ν+2). Ενδεχόμενη εφαρμογή των μέτρων αυτών θα έχει αναδιαμφισβήτητα ως αποτέλεσμα την εντατικοποίηση των σπουδών, την ενίσχυση της σύνδεσης παν/μίων-επιχειρήσεων και την επακόλουθη υπερεξειδίκευση που θα ανταποκρίνεται στο σύγχρονο καταμερισμό εργασίας (βλ. ανοιγμένη όρεξη των αφεντικών).Η επιτακτικότητα της αντίστασης στους σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου για εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι για εμάς δεδομένη. Το θέμα είναι ποια κατεύθυνση θα πάρει και με ποιον τρόπο θα εκτυλιχτεί…Φτάσαμε και στο θέμα του τίτλου. Μακριά απ΄το να υιοθετούμε τις απόψεις των διαφόρων “σοφών” περί ιδιωτικών παν/μίων κ.λ.π. και αναγνωρίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες μιας πιθανής εφαρμογής των νέων μέτρων, δεν μπορούμε παρά να κριτικάρουμε το βασικό πρόταγμα των φοιτητών-τριών: Δημόσια Δωρεάν Παιδεία. Το πρόταγμα αυτό αναδεικνύει υπέρμετρα την οικονομική συνιστώσα της παιδείας, παραμερίζοντας παράλληλα την κύρια διάστασή της, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, αυτή που σχετίζεται με το πώς τα άτομα, μέσω της εκπαίδευσης, κοινωνικοποιούνται, εσωτερικεύουν δηλαδή τους θεσμούς της καπιταλιστικής-ιεραρχικής κοινωνίας. Στην εκπαιδευτική διαδικασία, όπως στην υπόλοιπη κοινωνία, ενυπάρχει ο διαχωρισμός διευθυνόντων-εκτελεστών, ο διαχωρισμός δηλαδή μεταξύ των “ειδικών” που αποφασίζουν και της αδαούς μάζας που απαθής εκτελεί (εν προκειμένω, υπουργοί, πρυτάνεις, “σοφοί” από τη μια και φοιτητές-τριες από την άλλη αντίστοιχα. Οι πρώτοι αποφασίζουν και διατάζουν σχετικά με τη γνώση και τη μάθηση ερήμην μας). Είναι σαφές λοιπόν ότι ο θεσμός της εκπαίδευσης δεν μπορεί να ιδωθεί χωριστά από το σύνολο των κοινωνικών θεσμών. Για τη ριζοσπαστική αναδόμηση του φοιτητικού κινήματος.Στην προοπτική της αναζωπύρωση των περυσινών κινητοποιήσεων ενάντια στην αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας, επιλέγουμε το δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης των κοινωνικών θεσμών, οι οποίοι εξάλλου είναι δικό μας δημιούργημα. Σ΄ αυτή την κατεύθυνση, οφείλουμε να επαναοικειοποιηθούμε τους θεσμούς και να τους διαμορφώσουμε ρητά, κόβοντας κάθε σχέση με γραφειοκράτες, “ειδήμονες” πολιτικούς και κάθε λογής “ειδικούς”, που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Η άμεση δημοκρατία είναι το καλύτερο όπλο μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου. Σ΄αυτή τη βάση, ας επιχειρήσουμε να συντεθούμε με άλλες κινήσεις, λ.χ. αυτή των μαθητικών καταλήψεων, ξεπερνώντας τα συντεχνιακά πλαίσια αγώνα. Ας καταλάβουμε τις σχολές μας, όχι μόνο για να ασκήσουμε πίεση ενάντια στην αναδιάρθρωση, αλλά και ως μια ευκαιρία να σπάσουμε το διαχωρισμό διευθυνόντων-εκτελεστών παίρνοντας τη γνώση στα χέρια μας, μια ευκαιρία για αυτοδιαχείριση του πανεπιστημίου στην προοπτική της καθολικής αμφισβήτησης της κοινωνικής θέσμισης, της ρήξης με τον καπιταλισμό και της διεκδίκησης της ελευθερίας και της ισότητας.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ/ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ
ΑΥΤΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

Υ.Γ:Λίγα λόγια για τις Γενικές Συνελεύσεις
Πέρυσι κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, μια πληθώρα κόσμου πλαισίωνε μεν τις Γ.Σ. αλλά παρόλα αυτά η λογική της αντιπροσώπευσης δεν φαίνεται να ξεπεράστηκε καθώς η πλειονότητα του κόσμου εμφανιζόταν απλώς για να ψηφίσει υπέρ κατάληψης και έπειτα αποχωρούσε αφήνοντας τη διαχείρισή της στους λίγους. Ερχόμενοι σε ρήξη με το κυρίαρχο φαντασιακό της πολιτικής απάθειας/ αντιπροσώπευσης ας δημιουργήσουμε πραγματικά αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση προκρίνουμε την κατάργηση του Δ.Σ. ως γραφειοκρατικού, και άρα περιττού, οργάνου, αλλά και του δομικού διαχωρισμού ακροατών-ομιλητών. Ο καθένας να μπορεί να τοποθετείται και οι συντονιστές της συζήτησης να είναι αιρετοί ή κληρωτοί και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί από τη γενική συνέλευση. Να καταργηθεί η διαδικασία ένταξης των προτάσεων σε πλαίσια καθώς είναι τελείως ασύμφορη( λ.χ. αν ένα πλαίσιο περιέχει τις προτάσεις Α, Β και Γ, και συμφωνώ μόνο με τις Α και Β αναγκαστικά πρέπει να αποδεχτώ και τη Γ) και άντ’ αυτού οι αποφάσεις να λαμβάνονται ξεχωριστά για κάθε συγκεκριμένη πρόταση. Εν τέλει, η θέσμιση της ισηγορίας θα βοηθήσει στο να αποφεύγονται μακροσκελείς τοποθετήσεις ή διάλογοι μεταξύ των ίδιων και των ίδiων προσώπων, που μονοπωλούν τη συζήτηση καθιστώντας αδύνατη τη συμμετοχή του συνόλου της συνέλευσης.