Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής

Η Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής είναι μία πολιτική συλλογικότητα που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του ’06-’07, ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, και δραστηριοποιείται στον χώρο του πανεπιστημίου. Με αφορμή τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων (φθινόπωρο ’13), η ομάδα ανασυστάθηκε, με κοινό γνώμονα την οργάνωσή μας σε αυτόνομη βάση, ενάντια σε κάθε μορφής αντιπροσώπευση και ιεραρχία – τυπική και άτυπη.
Το πανεπιστήμιο δεν είναι ουδέτερος χώρος διακίνησης ιδεών, αλλά έχει έναν ιδιαίτερο και ενεργό ρόλο στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής πραγματικότητας και την ενσωμάτωση των αξιών και των σημασιών της. Συγκεκριμένα, καλλιεργεί την ιεραρχία και την πειθάρχηση, το κυνήγι των πτυχίων και των πιστοποιημένων δεξιοτήτων που τροφοδοτούνται από το φαντασιακό της κοινωνικής ανέλιξης. Το πανεπιστήμιο περνάει μία μακρά περίοδο αναδιάρθρωσης, στο πνεύμα της οποίας ισχυροποιείται η ιδιωτική πρωτοβουλία (π.χ. εργολαβίες), συγχωνεύονται τμήματα (σχέδια Αθηνά), μειώνονται οι εισακτέοι, εισάγονται δίδακτρα, καταργείται το άσυλο και μετακυλείται το κόστος φοίτησης στις τσέπες των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα). Με αυτόν τον τρόπο, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί, καθώς μεγάλο κομμάτι νέων που προέρχονται από οικονομικά ασθενέστερα στρώματα μένουν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι εσωτερικές λειτουργίες του πανεπιστημίου διακρίνονται για τις ιεραρχικές δομές τους και τη γραφειοκρατική-τεχνοκρατική διοίκηση (αξιώματα, Σύγκλητος, Συμβούλια Διοίκησης). Αυτήν την πραγματικότητα τη βιώνουμε και μέσα στο αμφιθέατρο. Ο καθηγητής έχει το μονοπώλιο στη διάδοση της γνώσης, καθώς είναι αυτός που επιλέγει την ύλη, τα συγγράμματα (πολλές φορές προτείνοντας το προσωπικό του συγγραφικό έργο) και, ταυτόχρονα, πιστοποιεί αυτήν τη γνώση μέσω των εξεταστικών. Η διαδικασία αυτή γίνεται από καθέδρας, με δυνατότητα μόνο διευκρινιστικών ερωτήσεων και χωρίς αυτενέργεια από τους φοιτητές/ριες. Με αυτήν τη θεσμοθετημένη αυθεντία του καθηγητή ο φοιτητής συμβιβάζεται, αρκούμενος στο ρόλο θεατή. Αυτό γίνεται πιο έντονο με την εντατικοποίηση των σπουδών που προωθείται τα τελευταία χρόνια (προαπαιτούμενα μαθήματα, ν+2). Απόρροια όλων αυτών είναι ο ετεροκαθορισμός της γνώσης, αφού ο φοιτητής δεν συμμετέχει στην παραγωγή της.
Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης απάθειας, οι φοιτητές/ριες, αντί να προτάξουν μία συλλογική αυτοοργανωμένη δράση, αρκούνται σε λογικές ανάθεσης. Κάπως έτσι, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι διάφορες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, δεξιές και αριστερές. Από τη μία, οι δεξιές παρατάξεις, δήθεν εκπρόσωποι του πολιτικού λόγου, χρησιμοποιώντας σημειώσεις, γνωριμίες με καθηγητές, εκδρομές και μπουζούκια, εξυπηρετούν την πραγματική τους λειτουργία που δεν είναι άλλη από την προώθηση της κυρίαρχης καθεστωτικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Από την άλλη, οι αριστερές παρατάξεις, αντιλαμβανόμενες τον εαυτό τους ως φοιτητική πρωτοπορία, κατεβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις με προκατασκευασμένα πλαίσια που τίθενται απλά προς επικύρωση, παρακωλύοντας την ουσιαστική πολιτική ζύμωση και τη συνδιαμόρφωση των αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου.
Αποκορύφωμα αυτής της κουλτούρας ανάθεσης είναι οι φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων του φοιτητικού συλλόγου στα διοικητικά συμβούλια. Τα διοικητικά συμβούλια, αποτελούμενα από περιορισμένο αριθμό εκλεγμένων αντιπροσώπων, παίρνουν αποφάσεις αναιρώντας ουσιαστικά την ύπαρξη των συνελεύσεων και των διαδικασιών του φοιτητικού συλλόγου ως κύριου οργάνου δράσης των φοιτητών. Γι’ αυτούς τους λόγους, απορρίπτουμε τις φοιτητικές εκλογές και τα διοικητικά συμβούλια και ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης τους.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής, θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη των γενικών συνελεύσεων ως το κύριο όργανο λήψης αποφάσεων και πολιτικής έκφρασης των φοιτητών/τριών. Παρόλο που στις γενικές συνελεύσεις κυριαρχούν ακόμα οι αντιλήψεις των “ειδικών” περί των φοιτητικών θεμάτων, εμείς επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε σε αυτές, καθώς θεωρούμε ότι η απουσία των φοιτητών/ριών είναι αυτή που δίνει χώρο στον περαιτέρω εκφυλισμό και την υποβάθμιση της διαδικασίας.
Αρνούμαστε κάθε λογική ανάθεσης και προτάσσουμε οριζόντιες διαδικασίες απαλλαγμένες από τυπικές και άτυπες ιεραρχίες. Είμαστε μία ομάδα ανθρώπων που συναντηθήκαμε στη φιλοσοφική και αποφασίσαμε να αυτοοργανωθούμε, διότι θέλουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στον τρόπο της καθημερινής μας δράσης και συμπεριφοράς. Αυτό φαίνεται και στις εσωτερικές διαδικασίες της συνέλευσης, όπου οι τοποθετήσεις γίνονται κυκλικά, οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται και οι διαδικασίες είναι ανοιχτές σε όλους και όλες. Θεωρούμε αναγκαίο τον ανταγωνιστικό λόγο μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου, ενάντια σε κομματικές σκοπιμότητες και κάθε μορφής εξουσία, θεσμοθετημένη ή μη (κράτος, θρησκεία, αστυνομία, πατριαρχία). Απορρίπτουμε οποιονδήποτε διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, την καταγωγή. Γι’ αυτό δεν είμαστε ούτε έλληνες ούτε “ξένοι”, αλλά είμαστε αντισεξιστές/στριες, αντιφασίστριες/στες και αλληλέγγυοι/ες με όσους και όσες αγωνίζονται από τα κάτω.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ιανουάριος 2014

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Σάββατο 25/01, 18:00
Κάτω Πολυτεχνείο, Κτίριο Γκίνη
Έπειτα απο 15 εβδομάδες απεργίας, καταλήψεων και κινητοποιήσεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και ενώ η κανονικότητα απλώνεται καταθλιπτικά πάνω από τα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια και τα κάτεργα των εργολάβων, εμείς, φοιτητές και εργαζόμενοι που συμμετείχαμε από την πρώτη μέχρι τη τελευταία μέρα στις κινητοποιήσεις, στις περιφρουρήσεις και τις καταλήψεις, θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη για έναν απολογισμό και μια (αυτο)κριτική μακριά απο λογικές που μεθοδεύουν είτε την ηττοπάθεια -και τα κεφάλια μέσα- είτε τη θριαμβολογία -σαν εύκολη δικαιολογία για την απουσία κριτικής και περιεχομένου.
Με βάση αυτά καλούμε σε ανοιχτή πολιτική εκδήλωση-συζήτηση με σκοπό την άμεση ανταλλαγή εμπειριών και την ανάλυση ζητημάτων που τέθηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα όπως:
Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και το ξεπέρασμά του, η λογική της ανάθεσης και οι πελατειακές σχέσεις, τα όρια και ο εγκλωβισμός των αγώνων στα πλαίσια της νομιμότητας, η έλλειψη κριτικής στο «δημόσιο» Πανεπιστήμιο, η ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση και η μετακύλιση του κόστους φοίτησης, η αδυναμία σύνδεσης των αγώνων φοιτητών και εργαζομένων και η απαθής ή η εχθρική στάση απέναντι στον αγώνα από μερίδα φοιτητών.