ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΠΑΜΕ απεργία;

 Οι διαδηλώσεις των απεργιακών κινητοποιήσεων του διημέρου 19-20 Οκτώβρη ήταν από τις μαζικότερες μεταπολιτευτικά. Όσοι και όσες συναντηθήκαμε στο δρόμο είδαμε διαδηλωτές να έχουν πρωτοφανή δυναμισμό και αποφασιστικότητα απέναντι σε όλα τα μέσα καταστολής. Τα αφεντικά και το κράτος τους είχαν δείξει από νωρίς τις προθέσεις τους, τοποθετώντας τον γνωστό φράχτη στην β.σοφίας, κλείνοντας κεντρικούς σταθμούς του μετρό (σύνταγμα και ευαγγελισμός και αργότερα παν/μιο και μοναστηράκι) που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρακτικά σημαντική βοήθεια στους διαδηλωτές είτε ως μέσο διαφυγής είτε ως σταθμός πρώτων βοηθειών.
   Συγκεκριμένα για τις 19/10, με διάφορες εκτιμήσεις ο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας ξεπερνούσε κατά προσέγγιση το μισό εκατομμύριο, χωρίς προφανώς να έχουν όλοι και όλες τις ίδιες διαθέσεις – ένα ετερόκλιτο πλήθος είχε τις λεγόμενες συγκρουσιακές διαθέσεις ενώ άλλοι/ες κοιτούσαν αμέτοχοι τις εξελίξεις. Μιλώντας για διαθέσεις αναφερόμαστε κυρίως στον διαχωρισμό μεταξύ των ειδικών εκτελεστών της βίας και των θεατών της. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε τέτοιο διαχωρισμό, καθώς αυτός αποτελεί μία ακόμη όψη του διαχωρισμού μεταξύ διευθυνόντων – εκτελεστών και αναπαράγει λογικές ανάθεσης και απάθειας.
    Για τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 20/10 είχαν προαναγγελθεί κοινές χωροχρονικά συγκεντρώσεις από παμε και γσεε. Αρχικά, τα κνατ είχαν κατέβει πάνοπλα από νωρίς το πρωί και περικύκλωσαν/περιφρούρησαν το αστικό κοινοβούλιο θέλοντας (εκ του)ασφαλώς να εμποδίσουν την ψήφιση του πολυ-νομοσχεδίου. Από την άλλη μεριά, τα ματ δεν χρειάστηκε να επέμβουν, στην αρχή τουλάχιστον, όπως στις 19 του μήνα, και όταν αυτό συνέβη ήταν για άλλη μια φορά θανατηφόρο. Ο απεργός Δημήτρης Κοτζαρίδης πέθανε από καρδιακή ανακοπή, η οποία προήλθε από την ένταση που προκλήθηκε από υπερβολική ρίψη χημικών. Ο θάνατός του προστέθηκε στην μεγάλη λίστα των κρατικών δολοφονιών. Το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε με άδειο τον χώρο του Συντάγματος, αφού οι κρατικές δυνάμεις καταστολής είχαν σπρώξει όλο τον συγκεντρωμένο κόσμο στα γύρω στενά και αφού το παμε είχε αποχωρήσει για την ομονοια ανεμίζοντας αγωνιστικές σημαίες.
   Έγινε για άλλη μια φορά φανερή η ιδιοκτησιακή νοοτροπία του κκε για την αποκλειστική κατοχή του δρόμου. Η αντίληψη του κκε ότι αποτελεί πρωτοπορία και μάλιστα επαναστατική δεν είναι καινούρια, αλλά εντάσσεται στη λενινιστική αντίληψη της θεωρητικής και πρακτικής παντοδυναμίας του κόμματος νέου τύπου. Αποτελεί εξάλλου πάγια τακτική του να θεωρεί ταξικούς εχθρούς κομμάτια του προλεταριάτου που δεν μπορεί να χειραγωγήσει. Θεωρούμε λοιπόν ότι το παμε εξυπηρέτησε άψογα τον σκοπό του να λαϊκίσει και προσπάθησε να ανταμειφθεί από το κράτος του θεάματος με τη μεσολάβηση των εικόνων του πετροπόλεμου και της μολότοφ, με μοναδικό σκοπό να κερδίσει πολιτική υπεραξία.
  Φυσικά θεωρούμε πως μία στρατιωτικού – χουλιγκανίστικου τύπου διένεξη μεταξύ κομματιών της εργατικής τάξης δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους κοινούς αγώνες των από τα κάτω, αφού σκοπός μας είναι η εναντίωση στα συμφέροντα της τάξης των αφεντικών. Επιπλέον η σύγκρουση αυτή αποτελεί την απόλυτη νίκη της ιδεολογίας έναντι της αναγκαιότητας, εννοώντας ότι την στιγμή κατά την οποία το προλεταριάτο έπρεπε να σταθεί ενωμένο ενάντια στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου που υποτιμά ακόμη περισσότερο την εργασία, αντίθετα στράφηκε σε ιδεολογικούς (ψευδείς) διαχωρισμούς και τελικά ενάντια στα συμφέροντά του.
    Μπροστά σ’αυτήν την σύγκρουση η υπόλοιπη αριστερά, από τον κουβέλη και τον φωτόπουλο μέχρι τον τσίπρα και την ανταρσύα, διέκρινε την αναγκαιότητα της αναπαραγωγής της ύπαρξής της. Ξεπέρασαν σε πολιτικαντισμό και κουκουλοφορο-λογιες ακόμη και το ίδιο το κκε. Φράσεις αντιφατικές όπως «μαζικό, ειρηνικό κίνημα» ή ιδεολογικές/ιδεοληπτικές όπως «προβοκάτορες σε διατεταγμένη υπηρεσία» σκοπό έχουν να προετοιμάσουν το έδαφος για την μοναδική μεγάλη μάχη την οποία είναι σε θέση να δώσει η αριστερά, την «μάχη» των εκλογών.
   Κλείνοντας, θεωρούμε πως οι χουλιγκανίστικου τύπου συγκρούσεις (πετροπόλεμος, μπουκάλια, παλούκια) το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ανούσιες μικροπολιτικές βεντέτες. Αντίθετα, η πραγματική σύγκρουση με τα αφεντικά και άρα και με τις συγκεντρωτικού τύπου δομές είναι η αυτοοργάνωση στους χώρους όπου ζούμε και εργαζόμαστε, πέρα σπό γραφειοκρατίες και διαχωρισμούς. Είναι αναγκαία η σύζευξη επαναστατικής θεωρίας και πράξης, καθώς και η δημιουργία σωματείων βάσης, εργατικών ομάδων και συνελεύσεων γειτονιών. Τέλος, στο πλαίσιο όλων των παραπάνω προτείνουμε σε συζήτηση με άλλα συντροφικά εγχειρήματα καθώς και με συντρόφους/συντρόφισσες την ιδέα της αποκέντρωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων μέσω των πορειών και των δράσεων στις γειτονιές.  

                             

ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής

epf72.squat.gr || epf72@riseup.net