ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΟΥΤΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΥΤΕ ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Και να που φτάσαμε στην τελική ευθεία… Αύριο-μεθαύριο πλησιάζει η μεγάλη μέρα της 13ης Μαΐου. Οι κάλπες στήνονται, τα ψηφοδέλτια τυπώθηκαν κι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους: απ' τα κομματικά τραπεζάκια ακούγονται μέρα-νύχτα μουσικές για όλα τα γούστα, οι (κερασμένοι) καφέδες πάνε κι έρχονται, οι σημειώσεις μοιράζονται αβέρτα, τα κινητά και τα ονοματεπώνυμα φακελώνονται από παραταξιακά χέρια, οι ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα πληθαίνουν ενώ δεν παραλείπουν να μας επισκεφτούν μέχρι και αρχηγοί κομμάτων (!).

Στα μάτια των φοιτητών και των φοιτητριών οι εκλογές παίρνουν πολλά πρόσωπα: για άλλους είναι η κατάλληλη στιγμή να αποδείξουν την δεξιά υπευθυνότητα ή την αριστερή αγωνιστικότητά τους, για άλλους πρόβα τζενεράλε (έρχονται και ευρω-εκλογές, τρομάρα τους), για άλλους η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση… Για την φοιτητική πλειοψηφία όμως, ας μη γελιόμαστε, είναι η καλύτερη (και μάλιστα καθιερωμένη και ετήσια) ευκαιρία για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, για μπάλα, για κάθε λογής άραγμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι ένα αφισάκι που κολλήθηκε αυτές τις μέρες στους τοίχους της φιλοσοφικής από γνωστούς ελληνόπληκτους μπουζουκόβιους (ταξιδιωτικούς) πράκτορες.

Το εν λόγω έντυπο καλεί τις φοιτήτριες/τές να εκμεταλλευτούν την “αργία” των εκλογών και να εκδράμουν στις εξοχές. Δε θα μας ενδιέφερε σαν κάλεσμα, αν δεν αποτύπωνε τη γενική εικόνα που έχει το φοιτητικό σώμα για την ενασχόληση με την πολιτική. Τη βλέπουν σαν μια υπόθεση των ειδικών (δηλαδή των παρατάξεων) που είναι ξένη προς αυτούς και προτιμούν να ασχοληθούν με το πώς θα απολαύσουν τη “φοιτητική ζωή” και θα γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο μέχρι να πάρουν το πτυχίο τους. Απ' την άλλη πλευρά (την αριστερή), οι αγωνισταράδες προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν δε συμμετέχουμε στις εκλογές , είτε ως ψηφοφόροι είτε ως υποψήφιοι, είμαστε όλα όσα περιγράφονται παραπάνω: απολίτικοι-αδιάφοροι που “υποβαθμίζουν τις πολιτικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου”, για να δανειστούμε την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν. Το παράδοξο είναι ότι με συνθήματα και άλλα φιλολογικά τρικ θέλουν να δείξουν πως η συμμετοχή στις εκλογές ισούται με την ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Το πράγμα χειροτερεύει όταν, ενώ ζητάνε την ψήφο σου, παράλληλα διακηρύττουν την εναντίωσή τους στην αντιπροσώπευση και φλερτάρουν ανεπιτυχώς με έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία. Σαν να λέμε ότι είμαστε ικανοί/ες να διαχειριζόμαστε οι ίδιοι τις υποθέσεις μας, αλλά χρειάζεται πού και πού να ψηφίζουμε και κάποιους που ξέρουν καλύτερα από μας “τις ανάγκες μας”…Για μας η άμεση δημοκρατία είναι ασυμβίβαστη με τις εκλογές, και μάλιστα συγκρούεται μαζί τους. Η εναντίωσή μας σ' αυτές δεν έχει καμία σχέση με αργίες, διακοπές ή εκδρομές.

Αρνούμαστε τις εκλογές όχι για να αφήσουμε χώρο στην αποπολιτικοποίηση και την απάθεια, αλλά γιατί θέλουμε να δώσουμε άλλο νόημα στην ίδια την πολιτική. Αυτό το νόημα βρίσκεται στις γενικές συνελεύσεις και στις καταλήψεις, στις συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, κάθε φορά που παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και κάνουμε στην άκρη κάθε είδους πεφωτισμένους ηγέτες, ειδικούς της πολιτικής, αντιπροσώπους και πρωτοπορίες. Για να μην αφήσουμε κανέναν να αποφασίζει για λογαριασμό μας, ας αποφασίσουμε εμείς για τα πάντα.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΣΤΑΥΡΩΝΑ, ΚΑΙ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΥΛΩΝΑ…

Επισήμως πλέον η σχολή μας βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο: το κυνήγι του ψηφοφόρου άρχισε! Τα μέλη των παρατάξεων έχουν ξεχυθεί στα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους με σκοπό να σε πείσουν ότι είναι πιο μάγκες από σένα και καταλληλότεροι να τους αναθέσεις τις υποθέσεις σου. Τα πάντα γίνονται προς ικανοποίηση του πελάτη: αριστεροί και δεξιοί συναγωνίζονται λυσσωδώς για το ποιός σου εξασφάλισε την εξεταστική σου, για το ποιός σου εξασφάλισε τα περισσότερα βιβλία , κ.λπ, ποιός δηλαδή σε αντικατέστησε καλύτερα στη διαχείριση των υποθέσεων που σε αφορούν. Οι παρατάξεις όμως δε κολώνουν πουθενά… θα σε βγάλουν για καφέ, για κρασιά ή σε κανένα κλαμπάκι (ανάλογα τα γούστα) , θα σου βάλουν και τη μουσικούλα που προτιμάς, θα σου πουλήσουν και κανά γκομενιλίκι, άμα λάχει.
Και όλα τούτα για να σου δείξουν ότι η πολιτική είναι δουλειά των «ειδικών» , «φωτισμένων» μειοψηφιών που τους αναθέτεις τη διαχείριση των κοινών, μιας και τα ξέρουν «καλύτερα», ώστε εσύ να ξενοιάσεις απαθής και αδιάφορος. Στο πανεπιστήμιο όμως πέρα από την παράδοση της ανάθεσης , της αντιπροσώπευσης , των εκλογών και της απάθειας για τα κοινά υπάρχει και μια άλλη παράδοση που βλέπει την πολιτική διαφορετικά, που θεωρεί ότι η πραγματική , άμεση δημοκρατία δε βρίσκεται στις εκλογές αλλά στις γενικές συνελεύσεις. Εκεί όπου όλες και όλοι , χωρίς να διαχωριζόμαστε σε «ειδικούς» της πολιτικής και απλούς χειροκροτητές , μπορούμε ισότιμα να συμμετέχουμε, να μιλάμε και να αποφασίζουμε για αυτά που μας αφορούν άμεσα και χωρίς αντιπροσώπους. Συχνά βέβαια η πραγματικότητα των γενικών συνελεύσεων απέχει από τα παραπάνω. Συχνά οι κομματικές-παραταξιακές διενέξεις μονοπωλούν το ενδιαφέρον ενώ παράλληλα ο περισσότερος κόσμος που συμμετέχει περιορίζεται στην απλή επικύρωση προδιαμορφωμένων-παραταξιακών πλαισίων. Το ξεπέρασμα αυτής της κατάστασης δεν μπορεί παρά να έχει να κάνει με την πιο ενεργή συμμετοχή μας στις γενικές συνελεύσεις και την απαξίωση του κομματικού-παραταξιακού λόγου.
Γιατί για εμάς η πολιτική δεν έχει να κάνει με τη συμμετοχή στις εκλογές και με την ανάθεση της διεύθυνσης των ζωών μας σε άλλους. Ενάντια σε κάθε αντιπροσωπευτικό (εκλογές) και διαχωρισμένο (διοικητικά συμβούλια) θεσμό, αναγνωρίζουμε προς πρέπει όλοι και όλες να έχουμε πάθος για τα κοινά , ενεργώντας εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι εδώ και τώρα μην αναθέτοντας σε κανέναν την διαχείριση αυτών που μας αφορούν. Ας γίνουμε κύριοι των ζωών μας.


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ