ή ’’θα ρωτήσω τον καθοδηγητή μου και θα σου απαντήσω’’

Από την αρχή των προσπαθειών για εισέλθει ο σύλλογός μας σε αγωνιστική κατεύθυνση ενάντια στην επικείμενη εφαρμογή του νόμου-πλαισίου και του νέου εσωτερικού κανονισμού, η παράταξη της ΠΚΣ έχει δράσει ως επί το πλείστον διαλυτικά σε αυτήν την προσπάθεια. Η αρχή έγινε με την άρνησή της (από κοινού με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) πριν από δύο εβδομάδες να υπογράψει στο διοικητικό συμβούλιο (δου.σου) για τη διεξαγωγή γενικής συνέλευσης (γου.σου.) με την καινοτόμο δικαιολογία ότι ο σύλλογος δεν είναι ακόμη έτοιμος για να συνεδριάσει (!). Η συνέχεια δόθηκε μετά από μια εβδομάδα στη γενική συνέλευση στις 20/5 (η ΠΚΣ υπέγραψε για αυτήν, αλλά όπως θα φανεί σε λίγο, μάλλον ήταν δώρο άδωρο) αφου από την αρχή η ΠΚΣ έκανε τα πάντα για να μην πραγματοποιηθεί. Συγκεκριμένα από το πρώτο 15λεπτο διατεινόταν ότι δεν υπάρχει αρκετός κόσμος για την απαρτία ώστε να πραγματοποιηθεί η συνέλευση, όταν συνήθως οι γου.σου. αρχίζουν 2-3 ώρες μετά την προγραμματισμένη ώρα. Αφού τοποθετήθηκε εκτός διαδικασίας και πραξικοπηματικά 3-4 φορές για 20 λεπτά τη φορά και μονοπωλώντας το μικρόφωνο με τη βία, εγκατέλειψε τη συνέλευση στα μισά της διαδικασίας ακυρώνοντας την απαρτία της συνέλευσης με δικαιολογία ότι ο κόσμος δεν ήταν αρκετός (πάνω από 300 άτομα και συνέχιζαν να έρχονται και άλλα) και ότι

“πρέπει να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας” (!)

.

Η ΠΚΣ όμως δε σταμάτησε ούτε εκεί. Ακάθεκτη προχώρησε σε δικιά της συνέλευση την Πέμπτη 22/5 χωρίς απόφαση δου.σου., χωρίς συλλογή υπογραφών, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Αποτέλεσμα: Μια παρωδία συνέλευσης με συμμετοχή λιγότερων από 100 μέλη της ΠΚΣ-ΚΝΕ διάρκειας 30 λεπτών. Ευτυχώς για την κοινή λογική η ΠΚΣ είχε το τακτ να μην πάρει απόφαση. Και όλα αυτά για να καταφέρει να κατεβάσει το σύλλογο στην παραταξιακή της πορεία της Παρασκευής 23/5…Η διασπαστική αυτή δράση της ΠΚΣ δε μας ξάφνιασε (εντάξει, η αλήθεια είναι ότι μας έπιασε λίγο εξ απίνης). Δε διαφέρει πολύ από την δράση της στο προηγούμενο φοιτητικό κίνημα (φου.κου.) την περίοδο2006-07. Στην αρχή κατήγγειλε τις καταλήψεις ως ‘‘πυροτεχνήματα’’ και ως υποκινούμενες από το ΠΑΣΟΚ καιστη συνέχεια υποχρεώθηκε να συρθεί από τη δυναμική του κινήματος και να συμμετάσχει σε αυτό. Αλλά και τότε η στάση της δεν άλλαξε πολύ. Συνέχισε να κάνει δικές τς πορείες εμφανίζοντας δικά της δεύτερα πανό συλλόγων (και της φιλοσοφικής) και τραμπουκίζοντας στις διάφορες συντονιστικές επιτροπές. Η κριτική που κάνουμε δεν έχει τη λογική της καταγγελειολογίας, ούτε εξυπηρετεί κάποια δικά μας μικροπαραταξιακά συμφέροντα. Γίνεται στη βάση της υπεράσπισης της δημοκρατικότητας,ριζοσπαστικότητας και αυτονομίας τόσο των γενικών συνελεύσεων όσο και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε πρακτικές και λογικές σαν και αυτές της ΠΚΣ, τις οποίες θεωρούμε αντίθετες και υπονομευτικές σε τέτοια χαρακτηριστικά. Έτσι η πρακτική της ΠΚΣ να τραμπουκίζει άλλους πολιτικούς χώρους στις συνελεύσεις και να τις γελοιοποιεί (πέταγμα αντικειμένων του τύπου σερπαντίνες και χαρτιάΥΓΕΙΑΣ,γιουχαίσματα, διακοπή άλλων ομιλητών) και ο ξεκάθαρος διαχωρισμός που προσπαθεί να επιβάλει μεταξύ των ειδημόνων της πολιτικής και της υποτιθέμενα αδαούς μάζας στις συνελεύσεις -που συνιστά ξεκάθαρη αντανάκλαση των αντιδημοκρατικών, ιεραρχικών και γραφειοκρατικών σχέσεων που επικρατούνστο εσωτερικό της- δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά από τη λογική της πρωτοπορίας που τη διαπερνά. Τόσο η ΠΚΣ όσο και η ΚΝΕ (ΚΚΕ) συμμετέχουν μόνο σε ό,τι θεωρούν ότι μπορούν να ηγεμονεύουν και να ελέγχουν πολιτικά και αντιμετωπίζουν εργαλειακά και την ευκαιριακά (ναι, εννοούμε οπορτουνισμό) θεσμούς όπως η γενική συνέλευση ή ακόμη και κινήματα, με απώτερο στόχο τη στρατολόγηση κόσμου στις γραμμές τους και τη ψηφοθηρία. Οποιοδήποτε κίνημα θέλει να είναι ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό δεν μπορεί παρά να ασκεί κριτική και να στέκεται απέναντι σε τέτοιες νοοτροπίες.

ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΚΑΙ ΑΧΕΙΡΑΓΩΤΗΤΟ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

(Ονόματα τόπων: το όνομα Ονόματα τόπων: ο τόπος Μ.Προυστ)

Μακεδονία; Αν έχουμε διαγνώσει σωστά ο προηγούμενος όρος τυγχάνει διεκ-δίκησης από διάφορες ‘‘ομάδες’’ μακεδονομάχων.Τα κράτη που προσδιορίζονται από την διεθνή κοινότητα ως Βαλκανικά και οι κυβερνήσεις που ηγούνται αυτών για να πετύχουν μια εθνική ομοιογένεια, αναγκαίο συστατικό στοιχείο τους, κατέφυγαν σε μεθοδικές εκκαθαρίσεις μειονοτικών πληθυσμών και προσπάθειες απορρόφησης της όποιας ιδιαιτερότητάς τους( για παράδειγμα απαγόρευση χρήσης της γλώσσας τους). Συγκεκριμένα το ελληνικό κράτος συστηματικά αποφεύγει την αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας εντός των συνόρων του και παρουσιάζει την Μακεδονία (γεωγραφική αναφορά) σαν να κατοικούταν αποκλειστικά από «έλληνες», καθόλη την διάρκεια της ιστορίας των τελευταί-ων 2400 ετών.Το παραπάνω εξυπηρέτησε τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κράτους και κατά την σύστασή του, αποκρύπτοντας ότι οι έλληνες της Μακεδονίας αποτελούσαν μία εκ των μειονοτήτων (μεταξύ των οποίων ήταν και η σλαβική, η μακεδονική, η εβραϊκή και η μουσουλμανική) μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους. Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι γεωγραφικό-αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα και υιοθετείται από το ελληνικό κράτος και από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας- αλλά αμιγώς πολιτικό. Συνεπώς το εγχείρη-μα του ελληνικού κράτους να οικειοποιηθεί το όνομα, την ιστορία και τον τόπο την Μακεδονίας δεν μπορεί να προτάσσεται ως δίκαιο. Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου(και ομάδας ανθρώπων) να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και ως εκ τούτου το πρόσφατο veto που άσκησε το ελληνικό κράτος ήταν μια ξεκάθαρη επιθετική κίνηση και κορύφωση του μικρό-ιμπεριαλισμού και ηγεμονισμού του. Ο τελευταίος είχε ήδη διαφανεί με το εμπάργκο (1994) και το σχέδιο διαμελισμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας από κοινού με τη Σερβία. Το ελληνικό κράτος-θύμα,όπως αυτοπαρουσιάζεται κάνοντας χρήση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, προκαλεί μόνο το γέλιο. Από την μεριά μας, θεωρώντας παράλογα τα σύνορα μεταξύ φυλών, εθνών και κοινωνικών τάξεων και επιδιώκοντας την εξάλειψή τους, εφορμούμε ενάντια σε ‘‘αόρατους’’ διαχωρισμούς, είτε προέρχονται από ελληνικής είτε από μακεδονικής πλευ-ράς. Συμβατικά τους υιοθετούμε και εμείς και τους προϋποθέτουμε για να αρθρώσουμε την πολεμική μας, ενάντια στον εθνικισμό και τον επεκτατισμό όπου παρουσιάζονται. Όντας συνεπείς αντικρατιστές και διεθνιστές, αν και στην παρούσα συγκυρία αναγνωρί-ζουμε την δυσκολία στην επιτευξιμότητα της παραπάνω θέσης, δεχόμαστε ως αμεσότερα εφικτή και προσωρινή την εναλλακτική ενός αεθνικού συνταγματικού κράτους. Βασική αρχή ενός τέτοιου κράτους είναι η αναγνώριση κάθε μειονότητας και σεβασμός προς οποιαδήποτε πολιτισμική έκφρασή της (γλώσσα, θρησκεία), όπως επίσης ίση πρόσβαση στα κεκτημένα συνταγματικά δικαιώματα.

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΓΗ

<

Με συνελεύσεις…

Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά ποu καθιστούν τα πανεπιστήμια “δημόσιο χώρο”. Δηλαδή έναν χώρο όπου τα άτομα μπορούν να σuζητοuν ελεύθερα, να επιχειρηματολογούν και να αποφασίζουν από κοινού. Εκτός από την μεγάλη απoφασιστική ισχύ ποu κατέχουν για ζητήματα των φοιτητικών σuλλόγων, είναι η μοναδική απόλuτα σuλλογική και σuμμετοχική διαδικασία τοu πανεπιστημίοu, η οποία, εξασφαλίζοντας την ελευθερία λόγου και την ισότητα ψήφου για όλες και όλους, δημιοuργεί τις βάσεις ποu απαιτούνται για την διεξαγωγή πολιτικού διαλόγοu και ζuμωσεων. Η κατάστασή τοuς σήμερα όμως απέχει πολύ από τα παραπάνω. Όταν δεν φuτοζωούν λόγω της απαξίωσής τοuς από το φοιτητικό σώμα, οι γενικές σuνελεύσεις κuριαρχούνται από τις λογικές της αντιπροσώπευσης και της στείρας παραταξιακής αντιπαράθεσης. Η πλειοψηφία της σuνέλευσης, αδιαφορώντας για την ουσιαστική σuμμετοχή στα κοινά και τη διαμόρφωση των σuνθηκων ύπαρξης της, αναθέτει στους “ειδικούς” της πoλιτικής την πολιτική δράση και τη συγκρότηση του λόγου της συνέλευσης, μένοντας στον παθητικό ρόλο του επικυρωτή ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων που της προτείνονται προς ψήφιση χωρίς ουσιώδη συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Άμεση συνέπεια των παραπάνω η υποβάθμιση της διαδικασίας της γ.σ. με φαινόμενα που έχουμε παρατηρήσει όλοι-όλες κατά καιρούς: από τον ξύλινο λόγο των παρατάξεων, την κατάργηση της ισηγορίας με τις μακροσκελείς τποθτήσεις μέχρι την αρπαγή του μικροφώνου και τους αλληλοτραμπουκισμούς.Εμείς αντlθετα, προτείνουμε τη λειτουργία της γενικής συνελευσης με άλλοuς όρους, ώστε να διευκoλύνεται η διεξαγωγή πραγματικά δημοκρατικών συλλογικών διαδικασιών και να αποτρέπεται, όσο είναι δυνατόν, η γραφειοκρατικοποίησή τους:
• Κλήρωση του προεδρείου πριν από κάθε συνέλευση (με δυνατότητα σuμμετοχής οποιουδήποτε/ οποιασδήποτε, και όχι μόνο των μελων παρατάξεων.
• Δημιουργία κληρωτών και ανακλητών εκτελεστικών επιτροπών από τη συνέλεοση για τα πρακτικά ζητήματα που ανακύπτουν στην οργάνωση της διαδικασίας και τη διασφάλιση της υλοποίησης των αποφάσεων, προς αποφυγή οποιασδήποτε αυθαιρεσίας.
• Όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων, αντικατάσταση των πολυσέλιδων παραταξιακών πλαισίων από την ψήφιση μεμονωμένων πολιτικών προτάσεων για κάθε θέμα που τίθεται στη συνέλευση.
• Οι γενικές συνελεύσεις να μείνουν το μοναδικό όργανο του συλλόγου με αποφασιστικό χαρακτήρα του καταργώντας ουσιαστικά τα δευτεροβάθμια αντιπροσωπευτικά όργανα, όπως π.χ. τα διοικητικά συμβούλια (δου.σου.)

…καταλήψεις…

Καθώς η κατάληψη υπήρξε το βασικό μέσο πάλη του φοιτητικού κινήματος θεωρούμε ότι πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος και η σημασία της. Η κατάληψη διακόπτοντας πλήρως την ακαδημαϊκή λειτουργία αποτέλεσε τον κυριότερο και πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης στα χέρια των φοιτητών/τριών η συντριπτική πλειοψηφία όμως των φοιτητών/τριών οργανωμένων και μη , παρέμεινε εκεί τοποθετώντας την κατάληψη αποκλειστικά στη σφαίρα των μέσων οδηγώντας στην πλήρως εργαλειακή χρήση της με αποτέλεσμα να μην λειτουργήσουν οι καταλήψεις ως κοινωνικοί χώροι δημιουργίας και αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων και μορφών οργάνωσης αλλά να μείνουν πλήρως αποκομμένες και νεκρωμένες πλαισιωμένες από σκληροπυρηνικές μειοψηφίες του κινήματος. Αντίθετα για μας η κατάληψη πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο ως μέσο όσο και σαν σκοπός με την έννοια της επαναοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου του πανεπιστημίου, και του πειραματισμού με μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητας. Θεωρούμε δηλαδή ότι οι καταλήψεις πρέπει να είναι ζωντανές (όχι απλά λουκέτα ) και πλαισιωμένες από τον ανένταχτο κόσμο. Να λειτουργούν δηλαδη ως χώροι πολιτικών ζυμώσεων με εκδηλώσεις , συζητήσεις και αντιμαθήματα (αντικατάσταση της καθιερωμένης εκπαιδευτικής διαδικάσίας).Το πρόταγμα για μια τέτοια είδους κατάληψη δεν αποτελεί δικό μας εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά εντοπίζεται ιστορικά στις φοιτητικές καταλήψεις του Μάη ’68 , αλλά και τις ριζοσπαστικές στιγμές του εργατικού κινήματος (καταλήψεις εργοστασίων).Καθώς το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σημείο ύστερα από τις νέες κινήσεις του υπουργείου θεωρούμε ότι μόνο μια επανανοηματοδότησή της συνέλευσης και της κατάληψης στην κατεύθυνση που τέθηκε παραπάνω μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον αγώνα μας.

…διαδηλώσεις, ξαναρχίζουμε

Ο θεσμός των εξεταστικών ενσαρκώνει κάποιες συγκεκριμένες αξίες και αποτυπώνει συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες εντοπίζονται στο σύνολο των πανεπιστημιακών θεσμών και της εκπαίδευσης γενικότερα.Καταρχάς, η εξεταστική περίοδος παρουσιάζει ομοιότητες με το πρότυπο του εργοστασιακού ελέγχου. Σύμφωνα με αυτό ο/η εργαζόμενος/η πρέπει να αποδείξει ότι είναι κατάλληλος για τη θέση του/της ή για προαγωγή σε ανώτερη θέση. Η αξιολόγηση αυτή επιτυγχάνεται μέσα από μία διαδικασία όπου η/ο εργαζόμενη/οςεπιδεικνύει “χ” εργασιακές ικανότητες μέσα σε “ψ” χρονικό διάστημα, υπό την επιτήρηση κάποιου/ας προϊστάμενού της/του. Αντίστοιχα, στην εξεταστική περίοδο οι φοιτήτριες/ές καλούνται να απομνημονεύουν και να αναπαράγουν μηχανικά ένα συγκεκριμένο σύνολο γνώσεων, ώστε να περάσουν το μάθημα και να πάρουν στο τέλος το πτυχίο τους. Φυσικά, αυτός ο τρόπος αξιολόγησης είναι πλήρως συνδεδεμένος με την ίδια τη διαδικασία παροχής της γνώσης, όπου το εκάστοτε γνωστικό αντικείμενο κατακερματίζεται και διασπάται σε επιμέρους στοιχεία.Επιπλέον, η μαζική και τυποποιημένη αξιολόγηση παραβλέπει και δε σέβεται τις ατομικές ιδιαιτερότητές των εξεταζόμενων, αντιμετωπίζοντάς τους ως ένα σύνολο απόλυτα ομοίων ατόμων και αξιολογώντας τους με τα καθορισμένα κάθε φορά “αντικειμενικά” κριτήρια της εξέτασης.Με αυτόν τον τρόπο και δεδομένου ότι το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά από τους υπόλοιπους θεσμούς της κοινωνίας και τη συνολική κοινωνική οργάνωση, η διαδικασία εξέτασης καθιστά την εκπαιδευτική διαδικασία απόλυτα αξιοποιήσιμη από την καπιταλιστική παραγωγή, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την ένταξη των κοινωνικών ατόμων που διαμορφώνει στο υπάρχον εργασιακό καθεστώς (επισφάλεια, επανακατάρτιση,γραφειοκρατικοποίηση).Απέναντι σε αυτήν τη συνθήκη που είναι αναπόσπαστο μέρος της συνολικής γραφειοκρατικής-ολιγαρχικής οργάνωνσης του πανεπιστημίου, αντιπροτάσουμε το σπάσιμο της απάθειας για τα κοινά και την άμεση δημοκρατία.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΩΝ!
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

<

Τις τελευταίες τρείς εβδομάδες, το Υπουργείο Παιδείας άνοιξε ξανά το θέμα της εφαρμογής διατάξεων του νέου νόμου πλαισίου που ψηφίστηκε το 2007. Ο νέος νόμος πλαίσιο φέρνει μια σειρά αλλαγών μέσα στις σχολές μας, όπως η αποπομπή των φοιτητών/τριών που ξεπερνούν τα 2ν έτη φοίτησης, η μείωση των δωρεάν συγγραμμάτων και η αλλαγή στον τρόπο καθορισμού και άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου.Απέναντι στην νέα επίθεση του Υπουργείου Παιδείας, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αντίστασης από τις φοιτήτριες/τές με 35 σχολές να τέλουν υπο κατάληψη πανελλαδικά, 2 πορείες στο κέντρο της Αθήνας καθώς και τηναποτροπή των πρυτανικών εκλογών στα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Στη παρούσα συγκυρία η δεδομένη πρόθεση του Υπουργείου για την εφαρμογή του νόμου πλαισίου επικεντρώνεται κυρίαρχα σε δυο κατευθύνσεις:Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πρυτανικών/προεδρικών εκλογών: Οι πρυτάνεις πλέον θα εκλέγονται με καθολική συμμετοχή των φοιτητών/τριών (σε αντίθεση με την μέχρι τώρα συμμετόχη μόνο των εκλεγμένων παραταξιακών). ΄Οσο και εάν αυτή η διάταξη μπορεί να χαρακτηριστεί πιο «δημοκρατική», δεν παύει να εντάσσεται στις γενικότερες αλλαγές που φέρνει ο νέος νόμος πλαίσιο μέσα στις σχολές και σε καμία περίπτωση δεν θίγει την θεσμική εξουσία των πρυτάνεων και τον ρόλο τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.Σύναψη 4ετών επιχειρησιακών προγραμμάτων: η χρηματοδότηση πλέον των ΑΕΙ θα γίνεται με τη διαδικασία συμβάσεων με το κράτος και ιδιώτες καθώς και με την εισαγώγη , ο οποίος θα διαχειρίζεται τα οιλονομικά του κάθε τμήματος. Γίνεται φανερό ότι σε σχολές όπως η δική μας, που η σύνδεση με την αγορά εργασίας είναι χαλαρή, η υποχρηματοδότηση θα ενταθεί, την ίδια ώρα που το κράτος δαπανάει εκατομμύρια ευρώ για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για την αστυνομία και την εκκλησία.Ακόμα και τώρα μπορούμε να αντιδράσουμε.Είναι στο χέρι όλων μας με συνελεύσεις πραγματικά αμεσοδημοκρατικές όπου θα έχουν λόγο όλες και όλοι, με δραστήριες καταλήψεις (και όχι απλά λουκέτα) και με διαδηλώσεις να καταργήσουμε στην πράξη αυτόν τον νόμο.