Προφανώς και ο τίτλος ξενίζει. Θα επανέλθουμε παρακάτω… Στις Δυτικές κοινωνίες, ειδικά έπειτα από τη χρεοκοπία των κινημάτων του ΄60-΄70, παρατηρείται μια ολοένα αυξανόμενη τάση για ιδιώτευση και η συνακόλουθη απάθεια για τα κοινά. Η γενικευμένη αυτή φυγή των μαζών από το δημόσιο χώρο αποτελεί ουσιαστικά ευκαιρία για τους κυρίαρχους για να λεηλατήσουν τα κοινωνικά κεκτημένα. Η συνθήκη αυτή αφορά κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, άρα και την εκπαίδευση, της οποίας, στην ελληνική περίπτωση, επιχειρείται η αναδιάρθρωση με μια σειρά προτεινόμενων μέτρων (ιδιωτικά παν/μια, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, αξιολόγηση, περιορισμός/κατάργηση του ασύλου, ν+2). Ενδεχόμενη εφαρμογή των μέτρων αυτών θα έχει αναδιαμφισβήτητα ως αποτέλεσμα την εντατικοποίηση των σπουδών, την ενίσχυση της σύνδεσης παν/μίων-επιχειρήσεων και την επακόλουθη υπερεξειδίκευση που θα ανταποκρίνεται στο σύγχρονο καταμερισμό εργασίας (βλ. ανοιγμένη όρεξη των αφεντικών).Η επιτακτικότητα της αντίστασης στους σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου για εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι για εμάς δεδομένη. Το θέμα είναι ποια κατεύθυνση θα πάρει και με ποιον τρόπο θα εκτυλιχτεί…Φτάσαμε και στο θέμα του τίτλου. Μακριά απ΄το να υιοθετούμε τις απόψεις των διαφόρων “σοφών” περί ιδιωτικών παν/μίων κ.λ.π. και αναγνωρίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες μιας πιθανής εφαρμογής των νέων μέτρων, δεν μπορούμε παρά να κριτικάρουμε το βασικό πρόταγμα των φοιτητών-τριών: Δημόσια Δωρεάν Παιδεία. Το πρόταγμα αυτό αναδεικνύει υπέρμετρα την οικονομική συνιστώσα της παιδείας, παραμερίζοντας παράλληλα την κύρια διάστασή της, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, αυτή που σχετίζεται με το πώς τα άτομα, μέσω της εκπαίδευσης, κοινωνικοποιούνται, εσωτερικεύουν δηλαδή τους θεσμούς της καπιταλιστικής-ιεραρχικής κοινωνίας. Στην εκπαιδευτική διαδικασία, όπως στην υπόλοιπη κοινωνία, ενυπάρχει ο διαχωρισμός διευθυνόντων-εκτελεστών, ο διαχωρισμός δηλαδή μεταξύ των “ειδικών” που αποφασίζουν και της αδαούς μάζας που απαθής εκτελεί (εν προκειμένω, υπουργοί, πρυτάνεις, “σοφοί” από τη μια και φοιτητές-τριες από την άλλη αντίστοιχα. Οι πρώτοι αποφασίζουν και διατάζουν σχετικά με τη γνώση και τη μάθηση ερήμην μας). Είναι σαφές λοιπόν ότι ο θεσμός της εκπαίδευσης δεν μπορεί να ιδωθεί χωριστά από το σύνολο των κοινωνικών θεσμών. Για τη ριζοσπαστική αναδόμηση του φοιτητικού κινήματος.Στην προοπτική της αναζωπύρωση των περυσινών κινητοποιήσεων ενάντια στην αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας, επιλέγουμε το δρόμο της συνολικής αμφισβήτησης των κοινωνικών θεσμών, οι οποίοι εξάλλου είναι δικό μας δημιούργημα. Σ΄ αυτή την κατεύθυνση, οφείλουμε να επαναοικειοποιηθούμε τους θεσμούς και να τους διαμορφώσουμε ρητά, κόβοντας κάθε σχέση με γραφειοκράτες, “ειδήμονες” πολιτικούς και κάθε λογής “ειδικούς”, που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Η άμεση δημοκρατία είναι το καλύτερο όπλο μας ενάντια στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου. Σ΄αυτή τη βάση, ας επιχειρήσουμε να συντεθούμε με άλλες κινήσεις, λ.χ. αυτή των μαθητικών καταλήψεων, ξεπερνώντας τα συντεχνιακά πλαίσια αγώνα. Ας καταλάβουμε τις σχολές μας, όχι μόνο για να ασκήσουμε πίεση ενάντια στην αναδιάρθρωση, αλλά και ως μια ευκαιρία να σπάσουμε το διαχωρισμό διευθυνόντων-εκτελεστών παίρνοντας τη γνώση στα χέρια μας, μια ευκαιρία για αυτοδιαχείριση του πανεπιστημίου στην προοπτική της καθολικής αμφισβήτησης της κοινωνικής θέσμισης, της ρήξης με τον καπιταλισμό και της διεκδίκησης της ελευθερίας και της ισότητας.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ/ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ
ΑΥΤΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ
Υ.Γ:Λίγα λόγια για τις Γενικές Συνελεύσεις
Πέρυσι κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, μια πληθώρα κόσμου πλαισίωνε μεν τις Γ.Σ. αλλά παρόλα αυτά η λογική της αντιπροσώπευσης δεν φαίνεται να ξεπεράστηκε καθώς η πλειονότητα του κόσμου εμφανιζόταν απλώς για να ψηφίσει υπέρ κατάληψης και έπειτα αποχωρούσε αφήνοντας τη διαχείρισή της στους λίγους. Ερχόμενοι σε ρήξη με το κυρίαρχο φαντασιακό της πολιτικής απάθειας/ αντιπροσώπευσης ας δημιουργήσουμε πραγματικά αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση προκρίνουμε την κατάργηση του Δ.Σ. ως γραφειοκρατικού, και άρα περιττού, οργάνου, αλλά και του δομικού διαχωρισμού ακροατών-ομιλητών. Ο καθένας να μπορεί να τοποθετείται και οι συντονιστές της συζήτησης να είναι αιρετοί ή κληρωτοί και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί από τη γενική συνέλευση. Να καταργηθεί η διαδικασία ένταξης των προτάσεων σε πλαίσια καθώς είναι τελείως ασύμφορη( λ.χ. αν ένα πλαίσιο περιέχει τις προτάσεις Α, Β και Γ, και συμφωνώ μόνο με τις Α και Β αναγκαστικά πρέπει να αποδεχτώ και τη Γ) και άντ’ αυτού οι αποφάσεις να λαμβάνονται ξεχωριστά για κάθε συγκεκριμένη πρόταση. Εν τέλει, η θέσμιση της ισηγορίας θα βοηθήσει στο να αποφεύγονται μακροσκελείς τοποθετήσεις ή διάλογοι μεταξύ των ίδιων και των ίδiων προσώπων, που μονοπωλούν τη συζήτηση καθιστώντας αδύνατη τη συμμετοχή του συνόλου της συνέλευσης.