Category Archives: ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Η ΕΠΦ συμμετέχει στην Πρωτοβουλία Πανεπιστημιούπολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού η οποία έχει στόχο την δημιουργία Ανοικτής Συνέλευσης Πανεπιστημιούπολης που θα ασχολείται με το ζήτημα των νέων αυτοκινητοδρόμων στον Υμηττό. Ακολουθεί το κείμενο και η αφίσα της Πρωτοβουλίας που καλούν στην πρώτη Ανοικτή συνέλευση Πανεπιστημιούπολης στο αίθριο Φιλοσοφικής 3/6 (1μ.μ).

(αφίσα Πρωτοβουλίας)

(κείμενο Πρωτοβουλίας)

Ο ΥΜΗΤΤΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου αργά ή γρήγορα εμφανίζεται το εξής κομβικό πρόβλημα: πώς μπορεί να συμφιλιωθεί η διαρκώς αυξανόμενη δόμηση και συγκέντρωση κατοίκων/οχημάτων με την εύκολη καιγρήγορη μετακίνηση. Η γνωστή και πολυδοκιμασμένη συνταγή είναι η συνεχής κατασκευή περιφερειακών δρόμων ταχείας κυκλοφορίας όπου το κυρίως κέντρο της πόλης περικυκλώνεται από οδικά “δαχτυλίδια”. Μόλις ο περιφερειακός συμφορείται από οχήματα, δημιουργείται ο επόμενος ‘εξω απ’ αυτόν, ο οποίος συμφορείται με τη σειρά του, κατασκευάζεται άλλος και ούτω καθεξής.
Στην αθηναϊκή περίπτωση αυτού του μοντέλου αντιστοιχεί ένα από τα πιο φιλόδοξα και μεγαλεπίβολα κατασκευαστικά σχέδια που έχουμε γνωρίσει: η δημιουργία νέων αυτοκινητόδρομων πέριξ του Υμηττού. Η έμπνευση του έργου ανήκει στους συνήθεις υπόπτους και καθ’ ύλην αρμόδιους: το υπουργείο πεχωδέ. Τα 62 χιλιόμετρα νέων αυτοκινητόδρομων που προβλέπονται από τα πλάνα (και τις μακέτες) του υπουργείου θα επεκτείνονται απ’ την Αγ. Παρασκευή μέχρι το Ελληνικόκατά μήκος του Υμηττού, ενώ θα συνδέονται με το κέντρο της Αθήνας μέσω Πανεπιστημιούπολης και με το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος μέσω του κόμβου Σακέτα στην Καισαριανή. Φυσικά αυτοί οι δρόμοι ούτε χωματόδρομοι θα είναι, ούτε γραφικά σοκάκια. Το σχέδιο για την κατασκευή του φαραωνικού τύπου έργου των νέων περιφερειακών θα πρέπει να υπερπηδήσει μια σειρά από “φυσικά εμπόδια” που υψώνονται μπροστά του. Εκτός από τα χιλιάδες δέντρα που θα κοπούν έτσι κι αλλιώς κατά τη διάνοιξη των δρόμων, η κατασκευή των ανισόπεδων κόμβων και μόνο θα “κοστίσει” 4.000 δέντρα στο Σακέτα (επί της Κατεχάκη) και θα αφανίσει πλήρως τοάλσος Πανεπιστημιούπολης, το άλσος Ιλισίων και το αισθητικό δάσος Καισαριανής. Η λεηλασία συμπληρώνεται με το νέο προεδρικό διάταγμα που προβλέπει τον κερματισμό του Υμηττού σε 8 ζώνες χρήσης και την μετατροπή του από δάσος σε περιαστικό πάρκο (πράγμα όχι και τόσο δύσκολο μετά τη “βολική σύμπτωση” της καταστροφής των συγκεκριμένων αξιοποιήσιμων ζωνών από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού). Με λίγα λόγια από ζώνη υψηλού πρασίνου μετατρέπεται σε πράσινο ντεκόρ για την αθηναϊκή τσιμεντούπολη, ανοίγωντας τον ασκό του αιόλου για την περαιτέρω εκμετάλλευση του Υμηττού από επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα βαφτίζονται.. κοινωφελείς χρήσεις. Κάθε υπουργός, δήμος ή επιχειρηματίας θα μπορεί να χτίσει αναψυκτήρια, αθλητικά κέντρα, εκπαιδευτήρια, πολιτιστικά κέντρα κλπ, ενώ όσοι είχαν χτίσει ήδη παράνομα θα μπορούν να κοιμούνται (ακόμα πιο) ήσυχοι.
Πίσω όμως απ’ το συγκεκριμένο έργο, πίσω απ’ τους κατασκευαστές, τα προεδρικά διατάγματα, τις κοινωφελείς χρήσεις και τους αποχαρακτηρισμούς δασών διαφαίνεται κάτι πολύ βαθύτερο. Όχι κάποιο σατανικό σχέδιο κάποιων διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών ή αιμοβόρων επιχειρηματιών, αλλά η ίδια η λογική που κινεί τον καπιταλιστικό κόσμο. Πρόκειται για την λογική που συμπυκνώνεται στις αξίες της απεριόριστης ανάπτυξης και της λεηλασίας της φύσης στο βωμό της εμπορευματικής αξιοποίησης. Κάθε δάσος, πάρκο και αδόμητη έκταση, κάθε ελεύθερος και δημόσιος χώρος αντιμετωπίζεται ως άλλη μια αναξιοποίητη, ακόμα, ευκαιρία για οικονομικό κέρδος. Τα πάρκα γίνονται πάρκινγκ στο Κέντρο, τα δάση γίνονται περιφερειακοί στον Υμηττό, οι αλάνες γίνονται γήπεδα στο Βοτανικό.
Κι αν για τη φύση η ανάπτυξη σημαίνει υπερεκμετάλλευση, παρόμοια τύχη επιφυλάσσεται για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η κατασκευή καινούργιων, γρηγορότερων αυτοκινητόδρομων εναρμονίζεται τέλεια με την απαίτηση να γίνει πιο παραγωγικός και πιο καταναλωτικός. Εφόσον οτιδήποτε πέρα απ’ την εργασία και την κατανάλωση θεωρείται χαμένος, “νεκρός” χρόνος, θα πρέπει οι αποστάσεις (χωρικέ
ς και χρονικές)να μηδενιστούν ώστε ο άνθρωπος-εμπόρευμα να φτάνει γρήγορα-γρήγορα είτε στην εργασιακή μιζέρια είτε στον καταναλωτικό παράδεισο. Και βέβαια το μεταφορικό μέσο της προτίμησής του δε θα είναι ούτε το μετρό, ούτε το λεωφορείο, ούτε το ποδήλατο. Χωρίς την μαζική χρήση του αυτοκινήτου και την ατομικιστική κουλτούρα του Ι.Χ. η κατασκευή των νέων αυτοκινητόδρομων θα έχανε κάθε νόημα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η κυκλοφοριακή συμφόρηση αντιμετωπίζεται με περισσότερους αυτοκινητόδρομους που υπόσχονται ταχύτερες μετακινήσεις, παράγονται και καταναλώνονται περισσότερα αυτοκίνητα, αυτά μετά από κάποιο διάστημα
ξαναμποτιλιάρονται, δημιουργούνται νέοι δρόμοι, και πάει λέγοντας.. Ο πυρήνας του παραλογισμού βρίσκεται στο γεγονός ότι στα πολλά αυτοκίνητα απαντάμε με περισσότερα αυτοκίνητα και ο κερδισμένος εν τέλει είναι η ίδια η ιδιωτική μετακίνηση.
Ήδη απ’ την πλευρά της κοινωνίας έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες αντιστάσεις στην ολοκληρωτική καταστροφή του δάσους του Υμηττού και το αυτοκινητιστικό μεγαθήριο των νέων περιφερειακών. Τα πρώτα “ανθρώπινα θύματα” του έργου, οι κάτοικοι των περιοχών γύρω απ’ τον Υμηττό που πρόκειται να πληγούν έντονα, οργανώνονται και κινητοποιούνται μέσα από ανοιχτές επιτροπές και πρωτοβουλίες (όπως σε Καισαριανή, Βύρωνα, Άλιμο, Αγ. Παρασκευή, Ηλιούπολη, Γλυφάδα, Καρέα, Ελληνικό και αλλού) ενάντια στη λεηλασία της φύσης και τηνπεραιτέρω υποβάθμιση των ζωών τους.
Μέχρι στιγμής παρ’ όλα αυτά φαίνεται να απουσιάζει απ’ το φάσμα των τοπικών δράσεων το ενδιαφέρον για το χώρο της Πανεπιστημιούπολης, παρ’ όλο που αποτελεί νευραλγικό σημείο για το σχεδιασμό του έργου. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η σύνδεση των περιφερειακών με το κέντρο της Αθήνα θα γίνεται μέσω της κατασκευής ανισόπεδου κόμβου στην πύλη της Ούλωφ Πάλμε, ο οποίος θα μετατρέψει την Πανεπιστημιούπολη σε εργοτάξιο και θα καταστρέψει τις δασικές εκτάσεις μέσα και γύρω απ’ αυτήν. Η εν λόγω αδιαφορία οφείλεται στην ιδιαιτερότητα της Πανεπιστημιούπολης σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές γύρω απ’ τον Υμηττό. Ως επί το πλείστον αυτοί που κινούνται στην Πανεπιστημιούπολη είναι “επισκέπτες”, κυρίως φοιτητές/τριες και εργαζόμενοι/ες στους πανεπιστημιακούςχώρους, οι οποίοι έρχονται απλά για να κάνουν τη δουλειά τους και να φύγουν, χωρίς ποτέ να αποκτούν σταθερή αναφορά ή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χώρο. Εμείς απ’ την πλευρά μας, βλέποντας την Πανεπιστημιούπολη σαν έναν προνομιακό φυσικό και δημόσιο χώρο και τους εαυτούς μας σαν ζωντανό κομμάτι του, δε μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην καταστροφή της ή να περιμένουμε από κάποιον πεφωτισμένο σωτήρα να δράσει αντί για εμάς τις ίδιες και τους ίδιους. Πάνω σ’ αυτην την κατεύθυνση προσπαθούμε με ό,τι μέσα μας αναλογούν να ευαισθητοποιήσουμε όσους κινούνται μέσα σ’ αυτό το χώρο και καλούμε όλους αυτούς – φοιτητές/τριες, εργαζόμενους/ες και οποιονδήποτε άλλο ενδιαφέται – σε δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς για να οργανωθούμε και να δράσουμε αποτελεσματικά ενάντια στους νέους περιφερειακούς αυτοκινητόδρομους είτε γύρω είτε πάνω είτε κάτω απ’ τον Υμηττό, ενάντια στην εργοταξιοποίηση της Πανεπιστημιούπολης, ενάντια στην κυριαρχία πάνω στη φύση και τις ζωές μας.

;

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΔΡΟΜΟΥΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 3/6 1Μ.Μ ΑΙΘΡΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

Πρωτοβουλία Παν/πολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού

ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΡΟΜΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΑΣΟΣ

24/05/2009 ΕΠΦ

Επιτέλους! Έφτασε η στιγμή που όλοι οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων περίμεναν! Οι πιο τυχεροί συγκαταλέγονται σ΄αυτούς που κατοικούν γύρω απ΄το ενοχλητικό βουνό του Υμηττού που πρόκειται να κοπεί στα δύο μόνο για πάρτη τους μιας και αποτελεί το μόνο εμπόδιο για την υλοποίηση ενός οδηγικού παραδείσου. Τα δέντρα που βρίσκονται εκεί τολμούν με αφύσικο πείσμα να εναντιώνονται στην πρόοδό μας. Για την ίδια την πρόοδο όμως, η φύση ποτέ δεν απότελούσε ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού προτιμούσε ανέκαθεν να την καταστρέφει.

Έτσι τα δέντρα αυτά πολύ απλά θα κοπούν για χάρη του έργου που σχεδιάζεται να συμπληρώσει την περιφεριακή Υμηττού με νέους αυτοκινητοδρόμους που θα συνδέσουν τη βορειοανατολική Αθήνα με το Ελληνικό και εν συνεχεία με το αεροδρόμιο, το κέντρο και τη λεωφόρο Ποσειδώνος (συνολικό μήκος 62χλμ). Και ο χώρος όμως που πιάνουν τα δέντρα στην Πανεπιστημιούπολη δεν θα μείνει ανεκμετάλλευτος – 4000 απ΄αυτά πρόκειται να εξαφανιστούν για να κατασκευαστούν στη θέση τους 4 ανισόπεδοι κόμβοι και ένας αυτοκινητόδρομος.

Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει ότι όλες αυτές οι κινήσεις υπόκεινται σε μια γενικότερη αστική παρέμβαση στην περιοχή. Η τροπολογία του προεδρικού διατάγματος προστασίας του Υμηττού που σχεδιάζεται αποσκοπεί στον κατακερματισμό του δάσους σε ζώνες/χρήσεις γης όπου σε άλλες θα επιτρέπεται η κατασκευή αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων και σε άλλες μέχρι ΄΄αναψυκτήρια΄΄.

Η επίθεση που συντελείται στην περιοχή δεν είναι ξαφνική ούτε οι σκοποί που επιδιώκονται πρωτότυποι. Ένα πλήθος παρόμοιων έργων και σχεδιασμών υποδεικνύουν τη κυριαρχούσα λογική: την υποταγή της φύσης στα βίτσια της ανάπτυξης. Τα βίτσια αυτά δεν είναι άλλα από τη άνεση, τη διευκόλυνση και τη μείωση του ΄΄χαμένου χρόνου΄΄. Σήμερα βέβαια ο χαμένος χρόνος διαρκεί όσο δεν βγάζεις χρήματα. Και το έργο στο οποίο αναφερόμαστε εξυπηρετεί ακριβώς αυτό. Να μειωθεί ο χρόνος να πας στη δουλειά σου. Να γίνεις πιο παραγωγικός. Και που ξέρεις…μπορεί ως αντάλλαγμα του κόπου σου να καταφέρεις να χτίσεις κάποιο αυθαίρετο μια και η περιοχή με το νέο δρόμο σύμφωνα με το νέο διάταγμα είναι αναπτύσσιμη.

Και μιας και περί αυτοκινήτων και αυτοκινητοδρόμων ο λόγος δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε ότι όλη αυτή η ΄΄πολιτική΄΄ και ΄΄λογική΄΄ οδηγούν ουσιαστικά στην πριμοδότηση του αυτοκινήτου. Αν και επίσημα διακυρήσσεται ότι οι νέοι αυτοκινητόδρομοι θα βοηθήσουν στην αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας και τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας, την ίδια στιγμή στα ΄΄πηγαδάκια΄΄ είναι κοινό μυστικό ότι και οι νέοι όπως και οι παλιοί αυτοκινητόδρομοι θα κορεστούν και αυτοί σύντομα (πολύ συντομότερα από ότι προβλέπουν οι επιστημονικές μελέτες τους). Γιατί; Γιατί τέτοιοι και τέτοιες είμαστε. Θέλουμε την ατομική μας καβάτζα (βλ.αυτοκίνητο) χωρίς να υπολογίζουμε το κοινωνικό σύνολο, το περιβάλλον, την ίδια μας την καθημερινότητα. Και είμαστε τόσο άπληστοι που όσο οι φωστήρες-κυβερνήτες μας και οι μεγαλοεργολάβοι μας δίνουν χώρο εμείς θα τον γεμίζουμε με αυτοκίνητα.

Ωστόσο τα πράγματα δεν έχουν μόνο αυτήν την όψη. Σε πολλές περιοχές όπου έχουν εξαγγελθεί παρόμοια έργα εμφανίστηκαν τοπικές κινήσεις κατοίκων δηλώνοντας την αντίθεσή τους στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποβάθμιση της ζωής τους. Στο Βοτανικό, στο παρκάκι Κύπρου και Πατησίων και σε πολλές γειτονιές, στην εκτροπή του Αχελώου εμφανίστηκαν τέτοιες κινήσεις χωρίς να υποστηρίζουν κάποιο κόμμα ή να διεκδικούν κάποιο προνόμιο. Απλά προσπάθησαν και προσπαθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους! Και για να συνεχίσουμε σε θετικό κλίμα, πιστεύουμε ότι για τη διευκόλυνση και τη βελτίωση της κυκλοφορίας και της μετακίνησης μπορούν να γίνουν κάποια πρώτα βήματα. Πρώτον να σταματήσει (σταματήσουμε) κάθε σχέδιο για νέο αυτοκινητόδρομο και οποιαδήποτε παρέμβαση στον Υμηττό. Δεύτερον να αφήσουμε τα αυτοκίνητα και να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε μέσα μαζικής μεταφοράς, που μπορούν να μας εξυπηρετήσουν όλες και όλους χωρίς διακρίσεις, επιβαρύνουν πολύ λιγότερο το περιβάλλον και δεν χρειάζεται να ψάχνεις 20' για θέση πάρκινγκ. Και όσοι και όσες δεν αντέχουν το συνωστισμό και θέλουν να κινούνται ανεξάρτητα ας προμηθευτούν ένα ποδήλατο και να ζητήσουν (και εμείς μαζί) να γίνουν ποδηλατόδρομοι τώρα.

Παρ΄όλα αυτά όταν αναφέρεται κανείς στην οικολογία δεν μπορεί να σταθεί μόνο εκεί. Δεν έχουμε να επιλέξο υμε μονάχα ανάμεσα στο αν θα πάρουμε μετρό ή θα μιμηθούμε εκένους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που πάνε παντού με το αμάξι-βραβείο-για-την-επιτυχία-τους-στις-πανελλήνιες πλημμυρίζοντας την Πανεπιστημιούπολη. Το οικολογικό ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και δεν έχει να κάνει με κάποια λοξοδρόμηση πολυδιαφημισμένη ως ΄΄πράσινη ανάπτυξη΄΄, ούτε με ρομαντικές ηθικολογίες. Η οικολογία αφορά ένα ριζικά διαφορετικό τρόπο να βλέπουμε τη φύση και τη σχέση μας με αυτήν. Όχι σαν ακόμη ένα προϊόν αναλώσιμο σαν όλα τα άλλα προς τη κερδοφορία μας ή την άνεσή μας αλλά σαν όρο αναγκαίο για την ίδια μας την ύπαρξη σ΄αυτόν εδώ τον πλανήτη.

ΚΑΜΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝΕ ΩΣ ΤΙΣ ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΕΣ

Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής

ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ (2)

15/03/2009 ΕΠΦ

Για να γραφτεί αυτό το κείμενο αφορμή στάθηκε ένα περιστατικό που συνέβη στη σχολή μας την Τρίτη 10/3 και αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Αυτό που έγινε, λοιπόν,είναι ότι δημιουργήθηκε ένας διαπληκτισμός ανάμεσα σε έναν φοιτητή που έκανε αφισοκόλληση με κόλλα και σε μια καθαρίστρια, (που εργάζεται στη σχολή μας) και του είπε το αυτονόητο: ότι στον χώρο της Φιλοσοφικής όλες οι αφίσες πρέπει να κολλιούνται με ταινία! Και τονίζουμε το αυτονόητο καθώς γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να αφαιρεθούν οι αφίσες με κόλλα. Για κάποιον (άγνωστο για μας λόγο) αυτό φαίνεται πως ενόχλησε τον φοιτητή ο οποίος όχι μόνο επιτέθηκε λεκτικά στην καθαρίστρια, αλλά, όπως υποστηρίζει η ίδια δεν δίστασε να την σπρώξει.
Αυτό που σίγουρα δεν θέλουμε είναι να πάρουμε τον ρόλο του δικαστή ή να αποδώσουμε κάποιου είδους δικαιοσύνη… Το ίδιο σίγουροι όμως, είμαστε και για το ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι καταδικαστέες. Εδώ έχει πολύ μεγάλη σημασία να αναφέρουμε πως οι περιβόητες αυτές αφίσες αφορούσαν τους φυλακισμένους της εξέγερσης του Δεκεμβρίου. Είναι, λοιπόν, λίγο αντιφατικό το γεγονός ότι κάποιος ο οποίος υποτίθεται ότι αγωνίζεται και παλεύει για κάτι καλύτερο, ανήκει σε έναν χώρο που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ανθρώπων κλπ, να συμπεριφέρεται με τέτοιο τραμπούκικο τρόπο απέναντι σε μια καθαρίστρια η οποία του ζήτησε απλά να μην κάνει την ήδη δύσκολη δουλειά της ακόμη πιο δύσκολη. Και εκτός από την δύσκολη δουλειά της έχει, να αντιμετωπίσει και την τρομοκρατία της εργοδοσίας (εκτός κι αν πιστεύουν μερικοί ότι η καθαρίστρια έκανε αυτή τη παρατήρηση για δικούς της προσωπικούς λόγους).
Η πίεση που ούτως ή άλλως ασκείται από τα αφεντικά στο προσωπικό, είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν δεν κάνουνε «καλά την δουλειά τους»(βλ. αφίσες με κόλλα). Αλλά είναι πολύ εύκολο για κάποιον/α ο/η οποίος/α δεν αντιμετωπίζει τέτοιους κινδύνους να επιδίδεται εκ του ασφαλούς σε επαναστατική διδασκαλία. Και για να προλάβουμε αυτούς/ές που θα υποστηρίξουν πως θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο σε όποιον/α τους έκανε κάθε είδους παρατήρηση για την αφισοκόλληση, απλά λέμε πως έχει μεγάλη και ποιοτική διαφορά να σου πει για παράδειγμα ένας καθηγητής να μην κολλήσεις κάποια αφίσα για πολιτικούς ή άλλους λόγους απ΄το να σου ζητήσει μια καθαρίστρια να μην το κάνεις για πολύ ξεκάθαρους λόγους που αναφέραμε και παραπάνω. Χαρακτηριστικό είναι πως αφίσες που είχαν κολληθεί στη σχολή μας με κόλλα πριν από 2 χρόνια ακόμη δεν έχουν αφαιρεθεί πλήρως. Ούτε μπορεί κάποιος/α να υποστηρίξει ότι η καθαρίστρια συμπεριφέρθηκε έτσι, γιατί είναι συντηρητική ή γιατί εκπροσωπεί με έναν περίεργο τρόπο τον κρατικό μηχανισμό. Το να βλέπει κανείς εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν ή ότι η κρατική καταστολή παραμονεύει παντού, μάλλον αστείο είναι παρά πολιτικό επιχείρημα.
Κάτι άλλο που μας προβληματίζει επίσης, είναι το αν ο φοιτητής θα αντιδρούσε το ίδιο αν για παράδειγμα ο επιστάτης του έκανε αυτή την παρατήρηση, ή ο οποιοσδήποτε άλλος άντρας. Όπως και να το κάνουμε το ότι η απέναντί σου είναι μια καθαρίστρια σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Υπάρχει η σιγουριά ότι αν υψώσεις λίγο την φωνή σου θα περάσει τελικά το δικ(ι)ο σου. Η αντίληψη αυτή έχει δύο διαστάσεις. Πρώτον ότι οι γυναίκες είναι πιο εύκολος «στόχος» από έναν άντρα και δεύτερον ότι αυτό που υποστηρίζεις σαφώς και μπορεί να υπερισχύσει απέναντι σ΄αυτό που λέει μια……..καθαρίστρια.
Όταν οι απόψεις κάποιου είναι ποτισμένες από σεξισμό και κοινωνικό ρατσισμό, τότε το τελευταίο πράγμα που μπορεί να κάνει, είναι να προωθεί θεωρίες περί αλληλεγγύης, ελευθερίας ή κοινωνικής ισότητας. Θα είμαστε απέναντι σε κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορές από όπου και αν προέρχονται.

ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ

14/12/2008 ΕΠΦ

Όπως όλοι και όλες ξέρουμε, το βράδυ του Σαββάτου 6/12 στα Εξάρχεια ο μπάτσος Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ το 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ο Κορκονέας υποστήριξε στην απολογία του ότι πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό και ότι, ως εκ τούτου, η σφαίρα που σκότωσε τον Αλέξανδρο ήταν προϊόν εξοστρακισμού. Πρόκειται για γελοιοδέστατη δικαιολογία η οποία καταρρίπτεται απ’ τις μαρτυρίες όσων ήταν παρόντες στο περιστατικό.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας μεθόδευσης απ’ την πλευρά της κυβέρνησης, αλλά συνιστά την κορύφωση μιας σειράς περιστατικών που δείχνουν το καθεστώς δομικής αυθαιρεσίας και ανομίας που επικρατεί στα σώματα ασφαλείας. Τα άτομα που στελεχώνουν αυτά τα σώματα είναι φορείς μιας ματσό, ανδροκρατικής και θρασύδειλης νοοτροπίας, η οποία, αν δεν καλλιεργείται, σίγουρα αφήνεται ελεύθερη να αναπτύσσεται από τους επικεφαλείς της ΕΛ.ΑΣ. Το καθεστώς οιωνεί αυτονόμησης της αστυνομίας και η ατιμωρησία ή η κάλυψη που τους παρέχει το κράτος ευνοούν περιπτώσεις τύπου Κορκονέα. Εξού κι η σωρεία δολοφονιών και κακοποιήσεων πολιτών και – κυρίως – μελών μειονοτικών ομάδων (τσιγγάνοι, μετανάστες κλπ) από τους μπάτσους (χαρακτηριστικές, μόνο για τα τελευταία χρόνια, είναι οι περιπτώσεις της «ζαρτινιέρας», των «πράσινων all-star», οι βασανισμοί μεταναστών και ιερόδουλων στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας, οι δολοφονίες τσιγγάνων στο Ζεφύρι και του Ηλ. Μαραγκάκη στην Κρήτη, οι υπόλοιπες «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» κλπ).
Η δολοφονία του Αλέξανδρου προκάλεσε ένα μεγάλο ξέσπασμα απ’ τη μεριά της κοινωνίας. Έδωσε την αφορμή για να εκφραστεί μια γενικευμένη και συγκεχυμένη δυσαρέσκεια και οργή, η οποία τελικά μετατράπηκε σε εξέγερση. Ο συγκεχυμένος χαρακτήρας της οργής έδωσε ευκαιρία στις διάφορες κομματικές και μικροκομματικές γραφειοκρατίες να προβάλουν στα γεγονότα ποικίλες, αστήρικτες και ως επί το πλείστον ιδεολογικές ερμηνείες: μιλούν για τις πρώτες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της απαξίωσης των πτυχίων, των κυβερνητικών σκανδάλων κλπ. Όπως όμως δείχνουν τα γεγονότα, τέτοιου είδους συλλογισμοί δε στέκουν. Στις κινητοποιήσεις συμμετείχε κόσμος από όλα σχεδόν τα στρώματα και τις κοινωνικές τάξεις, ο οποίος κατέβηκε αυτόνομα, μαζικά, έξω από κομματικές γραμμές και καθοδηγήσεις. Όσοι έψαχναν για την «εργατική τάξη», τη «γενιά των 700 ευρώ» ή τους «διώκτες του Καραμανλή» βρήκαν μπροστά τους ένα αυθόρμητο και ετερόκλιτο πλήθος από μαθητές, αναρχικούς, νεαρούς μετανάστες, φοιτητές, αριστερούς, απλούς περίεργους και συμπαθούντες και δεν υπάρχει τέλος…
Οι μορφές μέσω των οποίων κινητοποιήθηκε αυτό το ετερόκλιτο πλήθος ήταν ποικίλες: κύρια, βασική και πιο συγκροτημένη ήταν οι καθημερινές και μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, παράλληλα με την οργάνωση καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας (Νομική, ΑΣΟΕΕ, Πολυτεχνείο) και τις γενικευμένες συγκρούσεις με την αστυνομία (επιθέσεις σε διμοιρίες, αστυνομικά τμήματα κλπ). Ταυτόχρονα, ένα μικρότερο μέρος της εξέγερσης αναλώθηκε αποκλειστικά στην άσκοπη βία (σπασίματα, εμπρησμοί, λεηλασίες). Παρόλα αυτά, ΜΜΕ και «κοινή γνώμη» στάθηκαν κυρίως στα περιστατικά καταστροφών μαγαζιών και κτιρίων: τα ΜΜΕ λόγω της έκρηξης θεαματικότητας που προμήνυαν τα σκηνικά καταστροφής, και η κοινή γνώμη για να εκφράσει το «λαϊκό αίσθημα» νοικοκυραίων και μαγαζατόρων που καρτερούσαν στη γωνία τον καταναλωτικό παροξυσμό των χριστουγεννιάτικων διακοπών. Πέρα απ’ τα μεμονωμένα περιστατικά καταστροφικής μανίας (η περίπτωση του αποκαλούμενου, απ’ τα κανάλια, «πλιάτσικου»), εκφράστηκε το ξέσπασμα μειονοτικών ομάδων ξεχασμένων και αποκλεισμένων απ’ την κοινωνία που βρήκαν έδαφος να δηλώσουν την παρουσία και την οργή τους. Επρόκειτο για ένα κομμάτι της εξέγερσης αποτελούμενο από εξαθλιωμένους μετανάστες, οι οποίοι επιχείρησαν μέσα στο χαμό να βγάλουν τουλάχιστον τα προς το ζην – και καλά έκαναν.
Αν στη συνέχεια θέλουμε να εξετάσουμε από πιο κοντά αυτήν την ετερόκλιτη σύνθεση για την οποία μιλήσαμε παραπάνω, θα βρούμε κυρίως τρία πιο συγκροτημένα κοινωνικά κομμάτια. Πρώτον, από πλευράς φοιτητριών/-των εκφράστηκε ήδη απ’ τις πρώτες μέρες ισχυρή διάθεση για κίνημα καταλήψεων και μαζικοποίηση των διαδηλώσεων. Απ’ την άλλη, οι εργαζόμενοι, παρά τις συνεχείς επικλήσεις προς αυτούς, δείχνουν προς το παρόν χλιαρή στάση, καθώς παρέμειναν σε μία και μόνο συγκέντρωση-πορεία (αυτή της ΓΣΕΕ την Τετάρτη) έχοντας παραδοθεί στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες τους. Οι μαθητές τέλος, αν και μπήκαν τελευταίοι στο χορό, έχουν αποδειχθεί μέχρι στιγμής το πιο δραστήριο κομμάτι της εξέγερσης. Βιώνοντας την αυταρχικότητα του σχολείου και την αποπνικτική καθημερινότητα της μαθητικής ζωής, βγήκαν μπροστά αυθόρμητα και συγκροτημένα με καταλήψεις σχολικών κτιρίων, μαζικές διαδηλώσεις και στοχευμένες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει και στην ριζοσπαστική ιδιορρυθμία των μαθητών στο δρόμο: χρήση χιούμορ και φαντασίας προς γελοιοποίηση των μπάτσων κόντρα στη σοβαροφάνεια πιο παραδοσιακών πολιτικών χώρων.
Αν θέλουμε (που θέλουμε δηλαδή) να μην εκφυλιστεί ή να μην περιοριστεί αυτή η εξέγερση στην άσκοπη βία ή τη γενικευμένη παραβατικότητα, πρώτο βήμα είναι να αντιμετωπίσουμε συγκροτημένα το τρομοκρατικό κλίμα των ΜΑΤ και των δακρυγόνων, των μπάτσων και των συλλήψεων, των ασφαλιτών και της προβοκάτσιας, του ΚΚΕ και των φασιστών. Δεύτερο βήμα να υποστηρίξουμε και να μαζικοποιήσουμε τις κινητοποιήσεις και να κάνουμε να κατειλημμένα κτίρια του κέντρου της Αθήνας κέντρα πληροφόρησης και αγώνα. Τρίτο, τέλος, να φτιάξουμε αυτές τις ανοιχτές, συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε κάθε σχολείο, πανεπιστήμιο, εργασιακό χώρο, γειτονιά που δε θα επιτρέψουν ούτε την άνευ όρων επιστροφή στην κανονικότητα, ούτε το διάλειμμα για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Μένει μια κίνηση ΜΑΤ μέχρι να καταλάβουμε τα πάντα.

ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΟΥ! 

25/11/2008 ΕΠΦ

Πόσο ακόμη θα τριγυρνάμε απαθείς στους γεμάτους μπίχλα ορόφους της φιλοσοφικής; Μιλιούνια φοιτητών και φοιτητριών πίνουν το καφεδάκι τους στη σχολή μας καθημερινά, γεγονός που δεν θα κατακρίνουμε εμείς ως κάτι το μεμπτό γιατί κάθε άλλο παρά αφύσικο είναι. Αυτό όμως που χωρίς δεύτερη σκέψη θεωρούμε απαράδεκτο είναι ο σωρός των σκουπιδιών που αφήνει πίσω του ο καθένας και καθεμία από εμάς περιμένοντας πως επειδή είναι η δουλειά των καθαριστριών να τα μαζεύουν, τα αφήνουμε εδώ και εκεί λες και είναι τόσο δύσκολο να τα πηγαίνουμε στον πλησιέστερο κάδο.  

Αυτή η στάση των φοιτητών και των φοιτητριών απέναντι στην καθαριότητα μονό δυσκολότερες μπορεί να κάνει τις ήδη άσχημες συνθήκες εργασίας των καθαριστριών(όπως το να ξεσκατίζουν τις τουαλέτες, κάτι προφανώς ανθυγιεινό, να μεταφέρουν βαριές σακουλές και γενικότερα να καταβάλλουν πολύ κόπο και όλα αυτά με την έλλειψη σωματείου και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων εξαιτίας του ιδιωτικού καθεστώτος της εργασίας τους). Για να πάρουμε και μερικά παραδείγματα όμως, αρκεί να σημειωθούν η άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι τουαλέτες, ο χώρος του αίθριου στον 4ο όροφο που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο όπως επίσης και το κυλικείο, η σχολή μετά από εκλογές και η Aula μετά από τις συνελεύσεις. Παντού υπάρχουν σωροί από τσιγάρα, ποτήρια του καφέ, περιτυλίγματα τροφίμων και κάθε λογής σκουπίδια και βρωμιές. Ακόμα και μετά από πάρτυ στη σχολή η εικόνα είναι το ίδιο αποκρουστική.

Εδώ να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής η ίδια απάθεια και ιδιώτευση που συναντάμε με την απουσία των φοιτητών/φοιτητριών από τις κοινές υποθέσεις και την πολιτική, συνεχίζεται και στη στάση που έχουν απέναντι στους δημοσίους χώρους γενικά και κατ’ επέκταση στη σχολή μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, ισχύει το ίδιο και όταν βρισκόμαστε στα σπίτια μας; Φυσικά όχι αφού γίνεται αυτή η διάκριση μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού χώρου. Είναι εμφανής η απαξίωση που υπάρχει γενικά απέναντι στους δημοσίους χώρους κάτι που επιβεβαιώνεται και με την παντελή έλλειψη σεβασμού των φοιτητών/φοιτητριών απέναντι στη σχολή μας ως δημόσιο χώρο που ανήκει σε όλους μας μα και σε κανέναν, τον οποίο όμως και καπηλεύονται ως δικό τους. Ποιος αρέσκεται στο να παρατάει τα σκουπίδια του εδώ και κει στο σπίτι του; Αντιθέτως στη σχολή, στους δρόμους και κατά συνεπεία σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο βρωμίζουμε και μάλιστα με περίσσιο θράσος.

Τέλος, ας αναφερθεί εδώ ότι αιτία αυτής της συμπεριφοράς, πιστεύουμε, ότι είναι και η φανερή υποτίμηση της χειρωνακτικής εργασίας σε αντίθεση με την πνευματική. Βλέπουμε δηλαδή πως για διαφορετικούς λόγους ο καθένας και η καθεμία από εμάς, αποσκοπούμε στην εισαγωγή στα πανεπιστήμια είτε για μια άνοδο στην κοινωνική ιεραρχία, είτε για μια σταθερή δουλειά κάποια στιγμή στο μέλλον, είτε για έναν καλό μισθό. Από τη στιγμή λοιπόν που ο καθένας από εμάς αποφεύγει τη χειρωνακτική εργασία για οποιονδήποτε προσωπικό του λόγο και με κάθε τρόπο, σημαίνει και ότι θα αδιαφορεί για όσους και όσες(όσες στη συγκεκριμένη περίπτωση) την εκτελούν; Μήπως τελικά φταίει και αυτή η υποτίμηση στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας των καθαριστριών; Καλό είναι ο καθένας να αναλογιστεί το μερίδιο της ευθύνης (και της βρώμας) που του αντιστοιχεί.

ΔΕΝ ΞΕΛΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ…