Την Πέμπτη 12/11 συλλαμβάνονται 5 φοιτητές από την Αγία Παρασκευή, μετά από απαίτηση του Ιταλικού κράτους, που εξέδωσε ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης εναντίον τους. Παράλληλα, στο Μιλάνο οι ιταλικές αρχές συλλαμβάνουν 5 Ιταλούς με την ίδια κατηγορία, δηλαδή την παρουσία τους στην διαδήλωση No Expo, την 1η Μάη, και την συμμετοχή τους σε επεισόδια εκεί. Πάντως, ακόμη δεν υπάρχει πλήρης δικογραφία με στοιχεία που να αποδεικνύουν τις κατηγορίες, πέρα από κάποιες αερολογίες. Το αν θα εκδοθούν οι 5 αγωνιστές στην γειτονική χώρα επαφίεται στην πολιτική βούληση του Συμβουλίου των Εφετών.
Είναι η πρώτη φορά που Ευρωπαϊκό Κράτος ζητάει την έκδοση αγωνιζόμενων ανθρώπων για να δικαστούν, επειδή συμμετείχαν σε μία διαδήλωση. Το Ιταλικό κράτος με σαφείς εκδικητικές διαθέσεις στοχοποιεί τους αγωνιστές επειδή βρέθηκαν στο Μιλάνο για να διαδηλώσουν ενάντια σε άλλη μία καπιταλιστική φιέστα, την έκθεση Expo. Το Expo είναι μία διαφημιστική, εμπορική και καταναλωτική έκθεση, στην οποία κάθε λογής επιχειρηματίας, καπιταλιστής ή και μαφιόζος, πουλάει τα προϊόντα του και κλείνει συμφωνίες. Την ίδια ώρα που γινόταν το Expo, η ιταλική κυβέρνηση ψήφιζε νέα μέτρα λιτότητας και υποτίμησης. Γι’ αυτό και το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα αποφάσισε να απαντήσει με πολύμορφες δράσεις, ενώ έλληνες αγωνιστές στα πλαίσια διεθνιστικής αλληλεγγύης, έσπευσαν να συνδράμουν.
Η έκδοση των 5 φοιτητών στην Ιταλία θα σημάνει την απομόνωση τους απ΄ τους κοντινούς τους ανθρώπους και την δυσκολία νομικής υπεράσπισής τους. Επίσης, στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να μείνουν προφυλακισμένοι για χρόνια και μετά απλώς να αθωωθούν.
Η συντονισμένη κατασταλτική μεθόδευση μεταξύ ελληνικού και ιταλικού κράτους, αποδεινύει ότι για όλες τις ευρωπαϊκές ελίτ, εχθρός είναι τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Τα ευρωπαϊκά κράτη με αυτό τον τρόπο, επιχειρούν να δημιουργήσουν, μέσω δεδικασμένων, ένα νέο ποινικό πλαίσιο, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη ενός ενιαίου αστυνομικού συμπλέγματος, ενάντια στα κοινωνικά κινήματα των επιμέρους χωρών. Η απάντηση των κινημάτων σ’ αυτές τις μεθοδεύσεις, όπως και ευρύτερα στις πολιτικές λιτότητας, οφείλει να είναι διεθνιστική. Από την μεριά μας, η έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους 5 συντρόφους, και σε κάθε άλλο κοινωνικό αγωνιστή/στρια, είναι δεδομένη.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

Τρίτη 24/11 => συγκέντρωση στην Ιταλική πρεσβεία, στις 18.00 (Σέκερη και Β. Σοφίας)
Σάββατο 28/11 => Πορεία αλληλεγγύης στο Μοναστηράκι, στις 12.00

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Μερικούς μήνες πριν δημοσιεύσαμε δύο κείμενά για τον φώτη δημητρακόπουλο, καθηγητή της φιλοσοφικής και πρόεδρο του τμήματος σλαβικών σπουδών. Είχαμε πληροφορηθεί ότι κατά τη διάρκεια εξέτασης μαθήματός του είχε απευθυνθεί σε συμφοιτήτριά μας λέγοντάς της “Εσύ είσαι ομορφούλα, δε χρειάζεται να εξεταστείς. Άσε μου και τον αριθμό σου”.
Ξετυλίγοντας λίγο το κουβάρι μάθαμε κι άλλα περιστατικά (χειρότερα από αυτά που καταγράφουμε), τα οποία δεν δημοσιεύσαμε καθώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τα αποδείξουμε, αν δε μιλούσαν οι ίδιες που τα υπέστησαν. Και επειδή όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά δεν προκαλεί σε κανέναν ιδιαίτερη έκπληξη ότι ο εν λόγω καθηγητής έχει υψηλές γνωριμίες, και είναι αυτές που του παρέχουν την απαραίτητη κάλυψη, για να κάνει όσα κάνει. Άλλωστε, η κοσμητεία της φιλοσοφικής αρνήθηκε να ασχοληθεί με το ζήτημα και το άφησε να περάσει στα ψιλά. Φαίνεται ότι στη φιλοσοφική σχολή μπορεί ένας καθηγητής να παρενοχλεί τις φοιτήτριές του χωρίς να κουνιέται φύλλο ακόμη κι αν όλη η σχολή το γνωρίζει.
Μέσα σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, όπως η ελληνική, το σώμα αποτελεί ένα πεδίο πολιτικής διαμάχης πάνω στο οποίο επιβάλλονται οι κυρίαρχοι εξουσιαστικοί λόγοι. Τα υποκείμενα υιοθετούν ρόλους και πρότυπα στο πλαίσιο του κοινωνικού, με αποτέλεσμα την έμφυλη διάκριση σε αρσενικό και θηλυκό. Αυτή η διαδικασία εμφυλοποίησης, άρα φυσικοποίησης του κοινωνικού επιβάλλει στην ύπαρξη και τα σώματά μας τον περιορισμό και την καταπίεση. Στην καθημερινότητά της, στους χώρους εργασίας, στις διαπροσωπικές της σχέσεις, η γυναίκα αξιολογείται κυρίως για το σώμα της παρά για την πνευματική και ψυχική της υπόσταση. Μία αξιολόγηση που γίνεται σύμφωνα με τις επιταγές της “γυναικείας της φύσης” που ορίζουν πως πρέπει να είναι προσεκτική στις κινήσεις της, να επιμελείται την εμφάνισή της, να μην το “παρακάνει” με τις σεξουαλικές της επιλογές. Και πάντα θα υπάρχει εκείνο το αντρικό βλέμμα του εκάστοτε δημητρακόπουλου το οποίο θα πρέπει να ανεχτεί και να προσπεράσει.
Ο σεξισμός και η πατριαρχία υπάρχουν στο πανεπιστήμιο όπως και σε κάθε άλλο δημόσιο πεδίο. Μέσα στον “ιερό ναό” της γνώσης μεγαλοκαθηγητάδες- αυθεντίες βρίσκουν χώρο πίσω από το σοβαρό προσωπείο που τους χαρίζει η ακαδημαϊκή τους ταυτότητα και επιδεικνύουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την αρρενωπότητα τους. Είναι η βαθιά ριζωμένη πατριαρχία που γεννά και συντηρεί δημητρακόπουλους και λοιπούς πεφωτισμένους (εγκέ)φαλλους επιτρέποντάς τους να βάζουν σε καλούπια τα σώματά μας και να υποβαθμίζουν την ύπαρξή μας.
Τώρα αρκετούς μήνες μετά, το ζήτημα φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Ο δημητρακόπουλος συνεχίζει ανενόχλητος να κάνει μάθημα και να παρενοχλεί της φοιτήτριες και κανείς/καμία δεν δίνει δεκάρα. Δυστυχώς γι’ αυτόν όμως δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένες να ξεχάσουμε τέτοιες συμπεριφορές. Θα είμαστε εδώ μέχρι την απομάκρυνση του δημητρακόπουλου και κάθε τι άλλου που αναπαράγει τον σεξισμό και την πατριαρχία.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΕ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ

Την τετάρτη 21 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε παρέμβαση σε λεωφορεία της γραμμής 608 και 250 και μετέπειτα στο μετρό του ευαγγελισμού από τον συντονισμό αυτόνομων και ελευθεριακών σχημάτων.
«Η μετακίνηση όλων μας προς το χώρο εργασίας, το πανεπιστήμιο, το σχολείο κλπ δεν είναι πολυτέλεια αλλά βασική ανάγκη, όπως βέβαια και η μετακίνηση για όποιον άλλο λόγο. Εμείς ως φοιτήτριες και φοιτητές θεωρούμε και απαιτούμε οι μετακινήσεις να είναι ελεύθερες και τα δρομολόγια να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες μας, προφανώς όχι μόνο
των φοιτητών-φοιτητριών αλλά όλων των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων οι οποίες εξάλλου είναι αυτές που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες.»

Το κείμενο που μοιράστηκε: Κάτω απ’ την άσφαλτο υπάρχει το μετρό

Το ξεκίνημα του νέου ακαδημαϊκού έτους έρχεται να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά το γεγονός ότι, το πανεπιστήμιο και η εκπαίδευση βρίσκονται πάντα ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται. Συγκεκριμένα, τα τμήματα της Φιλοσοφικής έρχονται αντιμέτωπα με αυτή την πραγματικότητα για δεύτερη φορά. Αν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και το Σχέδιο Αθηνά ήταν οι πρώτες μετωπικές και σφοδρές επιθέσεις, αυτή τη φορά έχουμε απέναντί μας μια πιο σταδιακή και μετασχηματισμένη τους εκδοχή, καμουφλαρισμένη και περισσότερο επικίνδυνη. Πρώτοι στόχοι αυτή τη φορά ήταν τα τμήματα του Γαλλικού και της Ψυχολογίας.
Πιο συγκεκριμένα, από το 2010 και μετά, τα νέα αναμορφωμένα προγράμματα σπουδών του Γαλλικού, προβλέπουν αλυσίδες μαθημάτων, οι οποίες ξεκινούν από το πρώτο εξάμηνο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, αν κάποιος/α δεν έχει περάσει τα προαπαιτούμενα μαθήματα, στη συνέχεια των σπουδών του/της δεν θα μπορέσει να δηλώσει άλλα υποχρεωτικά μαθήματα για την απόκτηση του πτυχίου. Αυτό είναι στην ουσία ένα βάρος στις πλάτες όσων φοιτητών/τριων αναγκάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους να εργάζονται, αφού ο χρόνος που μπορούν να διαθέσουν στην παρακολούθηση των μαθημάτων αλλά και κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιορίζεται ριζικά, άρα αντιμετωπίζουν πρόβλημα να ανταπεξέλθουν στους εντατικοποιημένους ρυθμούς που επιβάλλουν οι αλυσίδες. Παράλληλα πολλά από τα υποχρεωτικής επιλογής μαθήματα δε διδάσκονται καν, αφού δεν υπήρξε καμία αναπλήρωση των καθηγητών/τριών που συνταξιοδοτούνται ή λείπουν σε άδειες. Τέλος, ελλείψει κονδυλίων από το κράτος, η αποστολή από το εξωτερικό των προβλεπόμενων συγγραμάτων έχει σταματήσει, κάτι που σημαίνει ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αναγκάζονται είτε να τα πληρώνουν οι ίδιοι, είτε να παρευρίσκονται υποχρεωτικά σε όλες τις παραδόσεις, προκειμένου να περάσουν τα μαθήματα αυτά.
Στο τμήμα της ψυχολογίας, οι φοιτητές έρχονται αντιμέτωποι με ένα άλλης φύσεως πρόβλημα. Η υποχρεωτική πρακτική που προβλέπεται κατά τη διάρκεια του τέταρτου έτους, μέχρι πρότινος αποζημιωνόταν, ανακουφίζοντας, σε ένα μικρό προφανώς βαθμό, τους/τις φοιτητές/ριες. Η χρηματοδότηση αυτή προερχόταν όχι φυσικά από τα ιδρύματα στα οποία απασχολούνταν οι φοιτητές, κρατικά ή μη, αλλά από ένα κονδύλι του ΕΣΠΑ, το οποίο πρόσφατα έληξε. Οι τωρινές λοιπόν εξαγγελίες του τμήματος κάνουν λόγο για μια πρακτική άσκηση η οποία πλέον δε θα επιδοτείται από πουθενά. Έτσι για άλλη μια φορά, και με ακόμα έναν τρόπο, το κόστος φοίτησης μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών/τριων. Ειδικά όσοι/ες εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, και αναγκαστούν να αφήσουν τη δουλειά τους για να συμμετέχουν στην πρακτική, δε θα έχουν ούτε αυτή την, πολύ μικρή και αμελητέα, οικονομική υποστήριξη.
Όλα αυτά προφανώς δε μας αφήνουν αδιάφορους, ούτε σκοπεύουμε να τα αφήσουμε να περάσουν αναπάντητα. Αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στην εντατικοποίηση που επιτάσσουν οι αλυσίδες μαθημάτων, απαιτούμε και παλεύουμε για την κατάργησή τους ανεπιστρεπτί. Διεκδικούμε την ενεργοποίηση των συλλογικών, από τα κάτω διαδικασιών για τη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών μας, καθώς θεωρούμε ότι θα πρέπει ισότιμα φοιτητές/τριες και καθηγητές/τριες να συμμετέχουν στη σχηματοποίηση των προγραμμάτων. Απέναντι στο ν+2 και την άμετρη εντατικοποίηση των σπουδών μας, απέναντι στην απάθεια και την παθητικοποίηση των φοιτητών, προττάσσουμε τις δικές μας απαντήσεις, τα δικά μας προτάγματα. Μέσα από συλλογικούς οριζόντιους αγώνες και διαδικασίες, δημιουργούμε ρήγματα ελευθερίας και επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και χρόνου. Υψώνουμε συλλογικές αντιστάσεις και αμφισβητούμε την καταστολή της δημιουργίας στην καθημερινότητά μας, την υποτίμηση των ζωών μας.

Το κείμενο σε μορφή Pdf