Ειπωμένο απο τα στόματα κράτους και αφεντικών, με φόντο καλέσματα για εθνική ενότητα και εφησυχασμούς του τύπου "μπόρα είναι, θα περάσει", εύλογα μας δημιουργείται η απορία: "Ποιοί θα κάνουν τις θυσίες;" Σίγουρα όχι αυτοί που μας το λένε…

Η επίθεση είναι γενικευμένη και ειδικά στον εργασιακό τομέα, τα μέτρα εξόδου απο την κρίση θίγουν την πλειοψηφία των εργαζομένων. Για τους νέους, την αρχή κάνει το νέο προεδρικό διάταγμα σχετικά με το μισθο μαθητείας, που θέσπισε περιχαρής η κυβέρνηση, με το βολικό πρόσχημα οτι εξαναγκάζεται απο το ΔΝΤ. Το νέο "σωτήριο" μέτρο προβλέπει οτι ο καθέ νέος, όταν μπαίνει στην αγορά εργασίας, θα πρέπει να συμπληρώσει 6 μήνες ή έναν χρόνο υπο τον ίδιο εργοδότη. Κατα το χρόνο αυτό, ο οποίος ορίζεται ως περίοδος μαθητείας, ο εργαζόμενος δικαιούται μόνο την βασική ασφαλιστική κάλυψη χωρίς κανένα άλλο εργατικό δικαίωμα και αμείβεται με ένα μειωμένο ποσοστό του βασικού μισθού, ανάλογα με την ηλικία του (15-18 ετών: 70%, 18-21:80%, 21-25: 85%).

Το διάταγμα αυτό έρχεται να επικυρώση νομικά μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση τα τελευταία χρόνια. Η άγρια εκμετάλευση των μεταναστών εργατών, ο εξ ορισμού ξεπουλημένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός σε συνδυασμό με τις ατομικές διαπραγματεύσεις και τη γενικότερη συνθήκη "ο καθένας για την πάρτη του" δημιούργησε ενα καθεστώς μαύρης εργασίας, που πλέον θίγει όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Επίσης, η εφαρμογή του νέου αυτού μέτρου στις ηλικίες 15-25 δεν είναι τυχαία, καθώς είναι ήδη εξοικειωμένες σε μεγάλο βαθμό με την επισφαλή εργασία, όπως η πρακτική άσκηση στα πλαίσια δημοσίν και ιδιωτικών πανεπιστημίων και ΟΑΕΔ, οι οικογενειακές επιχειρήσεις – στις οποίες η εκμετάλλευση γίνεται "βοήθεια στους γονείς"-, τα call centers, οι καφετέριες κ.α. Παράλληλα, το γεγονός οτι πολλοί νέοι, κύριως φοιτητές, δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τη θέση τους ως εργαζόμενοι, αλλα αντιμετωπίζουν την εργασία σαν ένα προσωρινό χαρτζιλίκι, κάνει ακόμα ευκολότερο το έργο των αφεντικών.

Το καθεχτώς μαθητείας σκόπιμα ίσως δεν ορίζεται σαφώς απο το νόμο. Αυτο μπορεί πρακτικά να σημαίνει οτι ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον μαθητευόμενο οποιασδήποτε στιγμή πριν την ολοκληρώση του χρόνοι, χωρίς να καταβάλει αποζημίωση, προκειμένου να προσλάβει κάποιον άλλο. Μέχρι τα 25 λοιπόν οι νέοι εργαζόμενοι θα περιπλανώνται απο εργοδότη σε εργοδότη και απο μαθητεία σε μαθητεία, "καταδικασμένοι" στο 85% και κάτω του βασικού μισθού. Αυτό αφορά και τους εργαζόμενους άνω των 25, οιο οποίοι θα αναγκαστούν να υφίστανται τον εργοδοτικό εκβιασμό του να δεχτούν να εργαστούν με μισθό μαθητείας ή να απολυθούν. Ταυτόχρονα, η μαθητεία μέχρι τα 25 δεν υπολογίζεται στη σύνταξη. Συνολικά, το διάταγμα οδηγεί στην περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας και καθιστά όλους τους εργαζομένους, έμμεσα ή αμεσα, φτηνότερους.

Για να διασωθεί απο την κρίση του, το σύστημα θα πατήσει πάνω μας και μας καλεί να θυσιαστούμε πανευτυχείς και χωρίς αντιρρήσεις. Ε, λοιπόν, ΔΕΝ είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες ούτε για πατρίδες ούτε για αφεντικά. Απέναντι τους, αυτοοργανωνόμαστε στους χώρους εργασίας μας, στα πανεπιστήμια και όπου αλλού κινούμαστε και συλλογικοποίουμε τις δράσεις μας.

αρνητές-αρνήτριες μαθητείας
(συνέλευση φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων)

ΚΟΙΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕ ΑΛΛΕΣ/-ΟΥΣ

ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΗΣ ΜΑΛΚΟΖΑΤΑ ΠΟΤΥΡΑΛΑ

12/10/2010 ΕΠΦ

ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ

Μες στο περασμένο καλοκαίρι, από τις αρχές Ιουλίου ακόμα, γίναμε μάρτυρες μίας πολύ καλά μεθοδευμένης απόπειρας απόλυσης μέσα στο καποδιστριακό πανεπιστήμιο (στην σχολή θετικών επιστημών), η οποία επιβεβαιώνει το διαρκές κλίμα τρομοκρατίας εναντίον των εργαζομένων στον χώρο του καθαρισμού.

Στις 6/7 το αφεντικό της εταιρίας «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΑΛΕΞΙΟΥ & ΣΙΑ ΕΕ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΙ ΚΤΗΡΙΩΝ» που έχει αναλάβει εργολαβικά τον καθαρισμό των κτηρίων της πανεπιστημιούπολης επιχείρησε για πρώτη φορά να απολύσει την εργαζόμενη Μαλκοζάτα Ποτυράλα λόγω της αγωνιστικής παρουσίας της στο χώρο εργασίας (αν και προφανώς βρέθηκαν άλλες, συκοφαντικές δικαιολογίες για την απόλυση).

Όταν η πρώτη αυτή απόπειρα ματαιώθηκε λόγω της παρέμβασης εργαζομένων, φοιτητών και αλληλέγγυων, το εν λόγω αφεντικό βρήκε μία ακόμα πιο χυδαία αφορμή. Στις 13/7, αφού η εργαζόμενη ζήτησε τη νόμιμη άδεια που δικαιούταν ώστε να παραστεί στην κηδεία του πατέρα της στην Πολωνία, η εργολάβος της ανακοίνωσε εκ νέου ότι απολύεται. Και πάλι όμως, βρεθήκαμε εκεί ως αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες και αναγκάσαμε την αφεντικίνα να ανακαλέσει για άλλη μια φορά την παράνομη απόλυση της εργαζόμενης, ενώ αναγκάστηκε να της δώσει και την άδεια που δικαιούταν.

Η απόλυση τελικά ήρθε την στιγμή που η Μαλκοζάτα Ποτυράλα βρισκόταν ακόμα σε άδεια, στις 27/7. Είναι προφανές ότι το αφεντικό προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το γεγονός των καλοκαιρινών διακοπών ώστε να αποφύγει τις δράσεις αλληλεγγύης προς την εργαζόμενη.

Τέτοια φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας είναι ο κανόνας στον χώρο του καθαρισμού, και μάλιστα σπάνια συναντούν δυναμικές αντιδράσεις. Οι καθαρίστριες δεν προσλαμβάνονται από το πανεπιστήμιο αλλά από εργολαβικές εταιρίες υπενοικίασης εργαζομένων στις οποίες συνήθως αναγκάζονται να υπογράφουν λευκές συμβάσεις, με αποτέλεσμα να τους χρωστάνε δεδουλευμένα τα οποία δεν πληρώνονται ποτέ ή να τους κρατάνε παράνομα ένα τμήμα του 13ου και 14ου μισθού, ενώ άλλες φορές δουλεύουν τελείως μαύρα και ανασφάλιστα Αυτή η σύγχρονη μορφή δουλεμπορίου συμπληρώνεται από την τρομοκράτηση των εργαζομένων από τους προϊσταμένους, τους ρουφιάνους και τους τραμπούκους που προσλαμβάνουν τα αφεντικά ώστε να βεβαιώνονται πως η δουλειά τους θα γίνεται αποτελεσματικά μέσα σε ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας. Κι απ' την άλλη ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το φοιτητικό σώμα δείχνουν να αντιδρούν σ' αυτήν την κατάσταση.

Παρόλα αυτά συνεχίζουν ξεπηδάνε αντιστάσεις στους κόλπους των εργαζομένων, και τότε η εργοδοσία απαντάει με το πιο κατασταλτικό από τα όπλα της: την απόλυση. Η Μαλκοζάτα Ποτυράλα, όπως και πολλές άλλες από τις καθαρίστριες που αντιδρούν σ' αυτό το εργασιακό καθεστώς, απολύθηκε σε ένδειξη παραδειγματισμού. Τα αφεντικά ξεκαθαρίζουν, σήμερα πιο έντονα από ποτέ, ότι δεν ανέχονται τους αγώνες, την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη μεταξύ των εργαζομένων, γιατί πολύ απλά τους κοστίζει περισσότερο. Θέλουν τους “από κάτω” φοβισμένους, απομονωμένους και αδύναμους, γιατί έτσι προφανώς μας εκμεταλλέυονται αποτελεσματικότερα.

Πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους μεταξύ μας διαχωρισμούς, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, να συναντηθούμε μέσα σε αυτοοργανωμένους αγώνες. Να μην αφήσουμε καμία εργαζόμενη μόνης της απέναντι στα αφεντικά.