Ένα μόλις μήνα μετά την ανακοίνωση των μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και παρά τις προσπάθειες να μας πείσουν ότι τα μέτρα αυτά θα επαρκούσαν για την ανάκαμψη της οικονομίας χωρίς εξωτερική «χείρα βοηθείας» βρισκόμαστε λίγες  μέρες μετά την ανακοίνωση της  προσφυγής της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.  Η πρωθυπουργική εξαγγελία από το εξωτικό Καστελόριζο βασίστηκε πάνω στο γελοίο επιχείρημα της εθνικής ενότητας, η ύπαρξη της οποίας προϋποθέτει έναν «εξωτερικό» εχθρό.  Αν μέχρι τώρα ο εχθρός αυτός ονομάζονταν «Μέρκελ», «κερδοσκόποι» «διεθνείς αγορές» κ.ο.κ  από εδώ και μπρός θα ονομάζεται Δ.Ν.Τ. Το οποίο σαν οργανισμός μπορεί να υποστηρίξει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο το ρόλο του αναγκαίου κακού.

Είναι ο τέλειος εξωτερικός εχθρός (όντας γνωστός από τις καταστροφικές παρεμβάσεις του στις οικονομίες άλλων χωρών)  που θα αναλάβει αντί για την ντόπια εξουσία να υποδείξει το τί πρέπει να γίνει προς την κατεύθυνση της «εξυγείανσης»  των οικονομικών μας. Γιατί από τη πλευρά του Πα.Σο.Κ θα είναι το άλλοθι – εξάλλου ήδη ο ίδιος ο πρωθυπουργός συνυπέγραψε σε δήλωσή  του τα συνθήματα ενάντια στο Δ.Ν.Τ- ενώ από τη πλευρά της αριστεράς θα είναι ο ιμπεριαλιστικός εχθρός της «πατρίδας» βλέπε δηλώσεις Παπαρήγα για το τί είναι «πατριωτισμός» σε καιρούς οικονομικής κρίσης.

Είναι προφανές  ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και ότι πέρα από τα φορολογικά μέτρα πλέον έχουμε περάσει σε κατά μέτωπο επίθεση προς τα εργασιακά δικαιώματα διάφορων κλάδων. Στήνεται ένα σκηνικό με απολύσεις , περικοπές , κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κ.ο.κ  που πλήττουν τους εργαζόμενους /-ες.  Το πρόβλημα είναι όταν οι τελευταίοι αποδέχονται και στηρίζουν τις θέσεις της επίσημης εξουσίας περί αναγκαίων μέτρων  ή φαντασιώνονται πως αγωνίζονται αν ζητήσουν την απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ  από τη χώρα, παραβλέποντας ότι και πριν την προσφυγή σε αυτό τους ζητούσαν να αποδεχθούν τα ίδια μέτρα. Αυτή τη φορά τα ντόπια αφεντικά απλώς κρύβονται πίσω από το προπέτασμα του Δ.Ν.Τ. και καλλούμαστε να ενωθούμε εθνικά είτε για να «νοικοκυρέψουμε» τα του οίκου μας, είτε για να διώξουμε τον εξωτερικό εχθρό. Στην ουσία όμως ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός , δεν είναι οι «κακοί»  ξένοι  που ευθύνονται για όσα θα μας συμβούν αλλά ο εχθρός είναι εσωτερικός και τον συναντάμε καθημερινά στους χώρους εργασίας  , στη  καθημερινή εκμετάλλευση και καταπίεση . Τα ντόπια αφεντικά υπήρχαν και πριν τη κρίση και είναι αυτά που βρίσκουμε και θα βρίσκουμε μπροστά μας.

Αν θέλουμε ως φοιτήτριες/-τες να μιλάμε για εργατικούς αγώνες και συνεύρεση εργατών – φοιτητών ας κοιτάξουμε γύρω μας , στον ίδιο τον κοινωνικό μας χώρο.  Αντί να μιλάμε γενικά για κοινό μέτωπο και κοινούς αγώνες στο δρόμο  – βλέπε Πρωτομαγιά – χωρίς ουσιαστικά να έχουμε άμεση σχέση με την εργασιακή πραγματικότητα  θα πρέπει να εστιάσουμε  στον πιο κοντινό σε μας εργασιακό χώρο, το Πανεπιστήμιο. Με μια πρώτη ματιά θα δει κανείς μέσα στους χώρους της σχολής εργαζόμενους/-ες στη καθαριότητα , στα κυλικεία , στο εστιατόριο και τα σπουδαστήρια να δουλεύουν με τους χειρότερους όρους όπως επισφαλή , μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία κλπ.  Ακόμη και εμείς οι   φοιτητές και οι φοιτήτριες  αναγκαζόμαστε  να δουλεύουμε είτε σε έρευνες μεταπτυχιακών και διδακτορικών προγραμμάτων, είτε σε πρακτικές ασκήσεις  καλύπτοντας διδακτικές ώρες σε σχολεία , είτε σε αρχαιολογικές ανασκαφές , επιτηρήσεις σε εξεταστικές κ.ο.κ. χωρίς να πληρωνόμαστε .

Κλείνοντας θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν αρκεί να βγάζουμε πομπώδεις λόγους  για σύμπλευση εργατών – φοιτητών , ούτε να έχουμε κατα νου μεγαλεπίβολα σχήματα οργάνωσης σε κεντρικό επίπεδο. Δηλαδή μια κοινή πορεία στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από ένα φαινομενικά κοινό όνομα δεν δημιουργεί αυτομάτως ενιαίο μέτωπο απέναντι στα αφεντικά. Θα πρέπει να δημιουργηθούν από τη  βάση και από τα κάτω κοινές δράσεις , όπου στην περίπτωση της Φιλοσοφικής μεταφράζεται στην οικοδόμηση  σχέσεων αλληλεγγύης , την επικοινωνία και την δημιουργία κοινών εμπειριών μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, ώστε να αμυνθούν μαζί στις αυθαιρεσίες των αφεντικών.

ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής