All posts by ΕΠΦ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ "ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ", ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

Όταν το πλαίσιο γίνεται νόμος…

 

Δεν ξέρουμε αν το  έχετε καταλάβει, αλλά οι καθηγητές μας έχουν αρχίσει κινητοποιήσεις απέναντι στην πρόταση διαλόγου του υπουργείου παιδείας για αλλαγές στα πανεπιστήμια, μιας και θίγονται κάποια από τα προνόμιά τους. Πολύ περισσότερο αυτή η πρόταση θίγει εμάς, τις φοιτήτριες και τους φοιτητές.
 
Βασική κατεύθυνση της πρότασης διαλόγου είναι η φιλελευθεροποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την απόσυρση του κράτους από τον κεντρικό ρόλο που κατείχε στη διαχείριση και λειτουργία της. Οι σημαντικότερες αλλαγές προς αυτή την κατεύθυνση αφορούν στην διοίκηση, την χρηματοδότηση και την αξιολόγηση των ιδρυμάτων. Στον τομέα της διοίκησης η Σύγκλητος περιορίζεται σε καθαρά ακαδημαϊκά καθήκοντα ενώ η διοίκηση ανατίθεται σε ένα νέο όργανο, το Συμβούλιο, στο οποίο θα συμμετέχουν και εξωτερικά μέλη τα οποία είναι σημαντικές προσωπικότητες διακεκριμένες στους τομείς της επιστήμης, των γραμμάτων, των τεχνών και της ευρύτερης κοινωνίας(sic). Οι σημαντικότερες αρμοδιότητες του Συμβουλίου είναι η στρατηγική ανάπτυξη του ιδρύματος, η έγκριση του προϋπολογισμού, της προγραμματικής συμφωνίας με το κράτος και η σύνταξη του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας του ιδρύματος. ‘Όσον αφορά τη χρηματοδότηση το κάθε ίδρυμα ξεχωριστά, μέσω των προγραμματικών συμφωνιών, θα υπογράφει συμβάσεις ανταποδοτικού χαρακτήρα με το κράτος προκειμένου να λαμβάνει την βασική χρηματοδότηση. Επιπλέον θεσπίζονται κριτήρια με την επίτευξη των οποίων τα πανεπιστήμια έχουν την δυνατότητα επιπλέον χρηματοδότησης. Τα κριτήρια αυτά στόχο έχουν να κάνουν τα ιδρύματα πιο ανταγωνιστικά-αποδοτικά αφού αφορούν τον αριθμό των ερευνών που αναλαμβάνει το κάθε ίδρυμα, τις εξειδικεύσεις που προσφέρει και τα ποσοστά επιτυχίας του (αναλογία απόφοιτων/εισερχομένων). Τέλος συμπληρωματική χρηματοδότηση προβλέπεται από αφορολόγητες δωρεές, ιδιωτικά κεφάλαια και τοπικούς φορείς. Η διασφάλιση της ανταποδοτικότητας των συμφωνιών, η αξιολόγηση δηλαδή των ιδρυμάτων, γίνεται από μια αρμόδια ανεξάρτητη αρχή.
 
Πώς όμως επηρεάζουν όλα τα παραπάνω την καθημερινότητα μας στο πανεπιστήμιο; Εμείς νομίζουμε σε δύο επίπεδα: Πρώτον τα μαθήματα και το περιεχόμενο τους θα καθορίζονται με γνώμονα την χρησιμότητά τους στην αγορά εργασίας, στα αφεντικά δηλαδή και πως αυτά θα έχουν μεγαλύτερο κέρδος. Δεύτερον ο ρυθμός των σπουδών μας θα εντατικοποιηθεί, πράγμα που σημαίνει ότι όσοι από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες δεν τελειώνουν τις σπουδές τους στην ώρα τους θα πετιούνται έξω από το πανεπιστήμιο, οι πολιτικές ελευθερίες θα υπονομευθούν αφού οι συνελεύσεις και οι αγώνες θα θεωρούνται χάσιμο χρόνου ενώ η αυταρχικότητα και η εξουσία των καθηγητών πάνω μας θα γίνει ανεξέλεγκτη. Ακόμη το υπουργείο προωθεί την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», αφού σε κάθε σχολή θα υπάρχει διαφορετικός εσωτερικός κανονισμός και άρα διαφορετικοί όροι φοίτησης δυσκολεύοντας έτσι τη δυνατότητα συντονισμού και κοινής δράσης.
 
 Συγκεκριμένα τώρα, η φιλοσοφική και οι άλλες σχολές ανθρωπιστικών σπουδών έχουν μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα άλλα πανεπιστήμια. Η σύνδεση τους με τους νόμους της αγοράς είναι σχεδόν αδύνατη γιατί τα γνωστικά αντικείμενά τους δεν είναι μετρήσιμα, δεν μπορούν να αναχθούν σε οικονομικούς δείκτες, και ουσιαστικά να αξιολογηθούν, αφού περιέχουν στον πυρήνα τους τη διερώτηση και την αμφισβήτηση. Άσχετα αν επικρατούν προοδευτικές η συντηρητικές αντιλήψεις για την ιστορία, την ψυχολογία, την παιδαγωγική, την λογοτεχνία, την αρχαία ελληνική γραμματεία κ.α., όλα αυτά μπορούν να γίνουν πεδία σύγκρουσης και κριτικής σκέψης. Και η σύγκρουση και η κριτική σκέψη δεν εκφράζονται ούτε με διαγράμματα ούτε με δείκτες ανάπτυξης. Έτσι λοιπόν πιστεύουμε πως πέρα απ’ τη σίγουρη απαξίωση των σχολών αυτών, ο μόνος δρόμος για να γίνουν ανταγωνιστικές είναι μέσα από την ακραία εντατικοποίηση και αυταρχικοποίηση της καθημερινότητάς μας.
 
Πολλοί και πολλές από μας αναγνωρίζουν ότι στο υπάρχον καθεστώς οι καθηγητές, είτε κάνουν καλά τη δουλειά τους είτε όχι, μένουν στο απυρόβλητο και ως μόνη λύση ενάντια σ’ αυτήν την αυθαιρεσία φαντάζει η αξιολόγηση. Η αξιολόγηση όμως που προτείνεται βασίζεται στους νόμους της αγοράς, δηλαδή στην αύξηση κάποιων δεικτών και ποσοστών ανάπτυξης και είναι το ίδιο αυθαίρετη, γιατί κάνεις και καμία από μας δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί πρέπει αυτοί οι νόμοι να καθορίζουν τις σπουδές, αλλά και τις ζωές μας γενικότερα. Εμείς μπροστά και στις δυο όψεις της ίδιας αυθαιρεσίας αντιπαραβάλλουμε την κριτική ενάντια σε έναν κόσμο που ενδιαφέρεται μόνο για την οικονομική ανάπτυξη και ταυτίζει την πρόοδο και την ευημερία με τη αύξηση κάποιων αριθμών.
 
 
… η κατάληψη γίνεται καθήκον

 
ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 1/12 12:00 ΣΤΗΝ AULA  
                                                                                                                              
Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής
epf72.squat.gr / epf72@riseup.net
 
 
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

Mια ντουζίνα λόγοι για να κάνουμε κατάληψη

1.   Γιατί δεν θέλω να κόβομαι 3 φορές στο μάθημα κάποιου παράλογου καθηγητή και να με πετάνε έξω απ’ τη σχολή.
 
2.   Γιατί δεν θέλω οι καθηγητές να ‘χουν τόση εξουσία πάνω μου και να με κάνουν ό,τι θέλουν.
 
3.   Γιατί δεν γουστάρω να πληρώνω δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο.
 
4.   Γιατί δεν θέλω το πρόγραμμα σπουδών να καθορίζεται από διάφορους φιλεκπαιδευτικούς οργανισμούς όπως ο στρατός, η αστυνομία ή κάποια πολυεθνική.
 
5.   Γιατί δεν θέλω το Πανεπιστήμιο να ‘χει manager λες κι είναι επιχείρηση.
 
6.   Γιατί προτιμώ να χάσω κάποιες μέρες μάθημα απ’ το να ισοπεδωθεί το δημόσιο Πανεπιστήμιο.
 
7.   Γιατί δεν είμαι χαζός /ή. Οι αιώνιοι φοιτητές δεν κοστίζουν τίποτα σε κανέναν.
 
8.   Γιατί δεν θέλω να αξιολογεί η αγορά ποια Πανεπιστήμια είναι χρήσιμα και ποια όχι.
 
9.   Γιατί δεν είμαι στρουθοκάμηλος. Η κρίση αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και εμένα.
 
10.    Γιατί όταν δουλεύω δεν είμαι μαθητής /τρια αλλά εργαζόμενος /η και θέλω να πληρώνομαι κανονικά. Όχι με μισθό μαθητείας (592ευρώ).
 
11.    Γιατί δεν θέλω να μένω με τους γονείς μέχρι τα 30 επειδή δεν με φτάνουν τα λεφτά.
 
12.    Γιατί δεν θέλω να εντατικοποιηθούν οι σπουδές και η ζωή μου. Γιατί θέλω να έχω χρόνο να κάνω έρωτα με τους φίλους και τις φίλες μου, να χαζολογάω και να διαβάζω ωραία βιβλία.  
 
όχι στο νέο νόμο – πλαίσιο
σχολή που καταλαμβάνεται, λουλούδι που ανθίζει
 
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής
συνέλευση κάθε Παρασκευή 15:00, στο 526
epf72.squat.gr – epf72@riseup.net
ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

δε θέλουμε δουλειά – δε θέλουμε ανεργία δε θέλουμε πτυχία με αξία

 

Με την κρίση να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας γενικεύονται. Μας λένε – με την ανεργία πλέον να μας την έχει στημένη στη γωνία – ξεχάστε τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, απ ‘δώ και πέρα θα δουλεύετε με μειωμένο ωράριο (4ωρο ή 5ωρο), το πέρασμα απ’ τη μια δουλειά στην άλλη θα ‘ναι συχνό, όπως και το μπρος-πίσω μεταξύ εργασίας και ανεργίας.
 
Κι απέναντι σ’ αυτά, τι απαντάνε – δυστυχώς – οι κάθε λογής αντιπολιτεύσεις; Απαντάνε λέγοντας ότι θέλουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά, ότι θέλουμε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ότι θέλουμε εν τέλει να επιστρέψουν οι ένδοξες μέρες της ανάπτυξης, του χωρίς νόημα καταναλωτισμού, της λογικής του περισσότερο για το περισσότερο. Από κοντά κι οι φοιτητικές αντιπολιτεύσεις να ζητάνε πτυχία με αξία, διορισμούς στο δημόσιο, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (8ωρης εννοείται), δουλειά για όλους (κι όχι πάντα για όλους, κυρίως για τους αποφοίτους της σχολής μας – οι συνομήλικοί μας απόφοιτοι των ΚΕΣ να πάνε να πνιγούν).
 
Γιατί όμως; Γιατί να υπερασπιζόμαστε ένα μοντέλο εργασίας που φαίνεται τώρα να ξεθωριάζει; Τόσο καλό ήτανε που θα μας λείψει; Οι 8 ώρες της μόνιμης και σταθερής δουλειάς δεν είναι πολλές; Γιατί να θέλουμε να δουλεύουμε πάνω από 4 ώρες την ημέρα; Δεν έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε; Γιατί να υπερασπιστούμε τη λογική  της κατανάλωσης για την κατανάλωση, του περισσότερο για το περισσότερο;

 

 
Αυτό που νομίζουμε ότι χρειάζεται ως απάντηση στην κρίση είναι μια γενικευμένη αναθεώρηση της ίδιας μας της ζωής. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε ξανά τις χαρές της σχόλης και του ελεύθερου χρόνου και, πέρα κι ενάντια σε οποιεσδήποτε φοιτητικές συντεχνιακές διεκδικήσεις, να απαιτήσουμε ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες ανεξαιρέτως. Πάνω στη βάση ενός τέτοιου αιτήματος είναι που μπορούμε να συναντηθούμε με την υπόλοιπη κοινωνία. Στη βάση της επιθετικής διεκδίκησης μιας ζωής πιο ευχάριστης ενάντια στη λογική της χωρίς φραγμούς (αλλά και χωρίς νόημα) οικονομικής ανάπτυξης αλλά και στη λατρεία των παλιών και αυταρχικών μορφών εργασίας.
 
Απαιτούμε λοιπόν την καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θα εξασφαλίζει ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης σε όλους και όλες ανεξάρτητα απ’ το αν εργάζονται ή όχι. Και το απαιτούμε αυτό γιατί δε θέλουμε να σπαταλάμε το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας μας στη δουλειά ούτε κι όταν μένουμε άνεργοι να ζούμε μες στο άγχος και να ζητιανεύουμε για εργασία. Γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε αξιοπρεπές ούτε ευχάριστο. Γιατί πέρα απ’ τα όποια φοιτητικά μας αιτήματα…
 
θέλουμε καλύτερη ζωή για όλους και όλες
 
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

ΓΟΥ. ΣΟΥ.


Τί να είναι άραγε αυτές οι περίφημες Γενικές Συνελεύσεις (στο εξής γου.σου.) του συλλόγου φοιτητών (και φοιτητριών) Φιλοσοφικής; Μην να είναι κακές, μην να είναι καλές, μην να είναι κάτι άλλο; Να μπορώ άραγε να συμμετάσχω; Κι αν ναι, για ποια ζητήματα θα πάρω απόφαση; Μπορώ να μιλήσω και να ακουστώ κι εγώ εκεί πέρα; Κι αν ναι …κτλ, κτλ. Απαντήσεις σε αυτά, αλλά και σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα, περιέχει το παρόν κείμενο.


Οι Γενικές Συνελεύσεις είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου: η απάντηση είναι όχι, γιατί φυσικά υπάρχουν και τα Διοικητικά Συμβούλια (δου.σου.), κονκλάβια των ευφυέστερων, ικανότατων και δεινότατων πολιτικά φοιτητών και φοιτητριών, που αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα, βγάζοντάς σε απ' τον κόπο να ασχοληθείς άμεσα με τις υποθέσεις που σε αφορούν. Και τότε ποιός ο λόγος αυτοί που με καλούν να τους εκλέξω στο δου.σου. με καλούν και στις γου.σου.; Πιθανότατα ώστε να κομματικοποιήσουν τη μόνη διαδικασία μες στο Παν/μιο που διατηρεί κάποια αμεσοδημοκρατικά στοιχεία, τη γου.σου. δηλαδή.


Στις Γενικές Συνελεύσεις συμμετέχουμε ισότιμα όλοι και όλες : Ψέμα. Τα κόμματα (μικρά και μεγάλα, του κοινοβουλίου και εξωκοινοβουλευτικά) κυριαρχούν απόλυτα στη διαδικασία. Έτσι, πάει περίπατο η ισότητα λόγου, καθώς ανάλογα με την εκλογική (και πολύ συχνά σωματική) ισχύ κάθε παράταξης-κόμματος είναι που καθορίζεται ποιοι θα μιλήσουν, πόσο θα μιλήσουν, αν θα κάνουν ερωτήσεις κτλ. Το σκηνικό αυτό, όπου (υποτίθεται) όλοι και όλες έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε (και κυρίως να ακουστούμε), συμπληρώνουν τραμπουκισμοί ομιλητών (απειλητικοί ψίθυροι στο αυτί κατά τη διάρκεια της ομιλίας, του είδους “τελείωνε φιλαράκο γιατί δε σε παίρνει”), φωνασκίες και άναρθρες κομματικές κραυγές υπό τη μορφή συνθημάτων που σκοπό έχουν να διακόψουν οποιαδήποτε τοποθέτηση δεν πληροί τα κομματικά στάνταρντς. Συνεπώς, είναι κομμάτι δύσκολο να βρεις το θάρρος να μιλήσεις σε γου.σου. Βέβαια, και για να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, να σημειώσουμε ότι τα πρωτεία στη διάλυση οποιασδήποτε έννοιας ισότητας λόγου στις γου.σου. έχει γνωστή μεγάλη παράταξη-θαυμάστρια του πατερούλη των λαών Ιωσήφ Στάλιν που επιμένει να διακόπτει τους πάντες με τα βλακώδη συνθήματά της και παράλληλα να παίρνει και να ξαναπαίρνει το λόγο με σκοπό -εικάζουμε- αν δεν μας πείσει, τουλάχιστον να μας κάνει να πεθάνουμε απ' τη βαρεμάρα.


  Στις Γενικές Συνελεύσεις αποφασίζουμε όλοι και όλες : Και πάλι όχι. Αν και, όπως είναι προφανές, οι αποφάσεις λαμβάνονται με ψηφοφορία των συμμετεχόντων, το περιεχόμενο των όσων συζητούνται κάθε άλλο παρά σχετικό με τα πρακτικά πολιτικά ζητήματα είναι, γεγονός που δυσκολεύει απίστευτα την παρακολούθηση της γου.σου. (και το χειρότερο, την καθιστά βαρετή!). Το σύνολο των ζητημάτων κομματικοποιείται κι έτσι αναγκαζόμαστε να ψηφίζουμε πολυσέλιδα πλαίσια με προτάσεις, υποπροτάσεις και ανθυποπροτάσεις επί παντός επιστητού, γραμμένα σε ξύλινη γλώσσα, και προετοιμασμένα σε κομματικά γραφεία ασχέτως αν τιτλοφορούνται ενωτικά και ανοιχτά στη συνδιαμόρφωση. Είναι τόση η απόσταση που χωρίζει αυτά που συζητούνται στις γου.σου. με τα άμεσα πολιτικά ζητήματα που, συχνά, από 'κει που 'χεις έρθει ν' αποφασίσεις για το νόμο-πλαίσιο (άμεσο πολιτικό ζήτημα) βρίσκεσαι ν' ακούς για την τοποθέτηση του τάδε κόμματος στη δείνα συνεδρίαση της ευρωβουλής, για το πιο συνδικάτο υπερέχει όλων των υπολοίπων στην αγωνιστικότητα και στην επαναστατικότητα των αιτημάτων του κτλ. Εν ολίγοις, η φάση βρωμάει εκλογές.  


Στις  Γενικές Συνελεύσεις διαφυλάσσεται η διαδικασία: Φυσικά και όχι, δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς για να διαφυλαχθεί. Την όλη διαδικασία εποπτεύει (και καλά) το προεδρείο της γου.σου. Τί είναι αυτό; Πρόκειται για ένα αυτόκλητο πλήθος παραταξιακών που συνήθως συνοστίζεται (και συχνά διαπληκτίζεται με τον εαυτό του) πίσω απ' τον ομιλητή. Ανάλογα με το ποια παράταξη κυριαρχεί (αριθμητικώς και σωματικώς όπως ειπώθηκε και παραπάνω) καθορίζεται και η διαδικασία της γου.σου. προς όφελός της. Έτσι, το προεδρείο όχι μόνο δεν αποτρέπει την εκφώνηση συνθημάτων που στοχεύουν να διακόψουν τους ομιλητές, αλλά κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του για να διαλύσει την ισότητα λόγου δίνοντας στους ευνοούμενούς του το μικρόφωνο ξανά και ξανά, υποδεικνύοντας ποιοι θα κάνουν (και σε ποιους) ερωτήσεις και ποιοι όχι, αποφασίζοντας κατά το δοκούν, ανάλογα δηλαδή με το ιδιοτελές παραταξιακό συμφέρον, αν η συνέλευση έχει απαρτία ή όχι κτλ. Κοινώς, στις γου.σου κάνουν κουμάντο κάποιοι οι οποίοι, με περίσσια πολιτική ευρηματικότητα πρέπει να πούμε, ανακήρυξαν εαυτούς(!) τοποτηρητές της διαδικασίας…


 Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις : Η απάντηση είναι ΝΑΙ!!! (με την ευφυώς τοποθετημένη αυτή αντίθεση κρατάμε την προσοχή σου, αναγνώστη). Η κατάσταση στις γου.σου. είναι αυτή που είναι όχι γιατί οι παραταξιακοί είναι κακοί ή διαβολικοί. Αλλά γιατί, απουσία όλων ημών, μπορούν να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Γιατί προτιμάμε την άνεση των ιδιωτικών μας απολαύσεων απ' την ενασχόλησή μας με τα πολιτικά ζητήματα που μας αφορούν, απ' τη συμμετοχή μας στις γου.σου… Φυσικά και μπορούμε (και πρέπει) να συμμετέχουμε στις γου.σου. Φυσικά και μπορούμε (και πρέπει) να παίρνουμε το λόγο και ν'αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι δι' αντιπροσώπων, για αυτά που μας αφορούν. Φυσικά και μπορούμε (και πρέπει), σπάζοντας την απάθεια για τα κοινά που μας διακατέχει, να μπούμε στις γου.σου και να θέσουμε συλλογικά τους όρους του παιχνιδιού (ένα καταστατικό δεν θα έβλαπτε) ώστε οι συνελεύσεις , και άρα κι οι αποφάσεις μας, να είναι πραγματικά αμεσοδημοκρατικές.




                              όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις


                              ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής

ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ

Από κάθε κρίση υπάρχει μόνο μία έξοδος…

 

Αυτό που μας παρουσιάστηκε τα τελευταία 2 χρόνια ως κρίση και περιελάμβανε όλους αυτούς τους περίεργους οικονομικούς όρους όπως spreads, δείκτες, ελλείματα κλπ είναι τελικά κάτι το καταστροφικό που “συνέβη στη χώρα” ή κάτι που βιώνεται καθημερινά γύρω μας, στους χώρους που ζούμε και δουλεύουμε; Αν προσπαθήσει κανείς/καμία, δεν είναι δύσκολο να “μεταφράσει” τον όρο κρίση, το τι σημαίνει γι' αυτόν/αυτην πρακτικά, αρκεί να στραφεί στις καθημερινές συνθήκες εκμετάλλευσης, δηλαδή τις περικοπές μισθών, τις μαζικές απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία – με λίγα λόγια την μείωση του εργατικού κόστους και την αύξηση των κερδών των αφεντικών. Όσο μεγάλη προσπάθεια κι αν καταβάλεται από την πλευρά της άρχουσας τάξης να μας παρουσιάσει τα παραπάνω σαν μια καταστροφή που ήρθε και “χτύπησε τη χώρα” έτσι ξαφνικά, ξέρουμε καλά πως πρόκειται για την όξυνση μιας ήδη υπάρχουσας κατάστασης. Τα αφεντικά πάντα είχαν κέρδη εις βάρος των εργαζομένων. Οι απολύσεις και οι περικοπές πάντα ήταν το όπλο τους για τη μείωση του κόστους της εργασίας, ενώ η τρομοκρατία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να κρατηθούν οι από κάτω στη θέση τους, χωρίς διεκδικήσεις και αγώνες. Μπορεί η νομική κατοχύρωση όλων των παραπάνω να εμφανίστηκε τώρα με το μανδύα της κρίσης, η ύπαρξη και η εφαρμογή τους όμως υπάρχει πολλά χρόνια πριν την εισαγωγή της λέξης “κρίση” στις ζωές μας. Είναι η βασική στρατηγική των αφεντικών όλα τα τελευταία χρόνια. Είναι εν τέλει τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Η ερμηνεία που επιλέγεται απ' τον κυρίαρχο λόγο (βλ. μμε, κόμματα, κοινή γνώμη) είναι αυτή της αναγκαστικής επιβολής των μέτρων λόγω των πιέσεων των ξένων παραγόντων, οι οποίοι άλλαξαν πολλά ονόματα όλο αυτό το διάστημα (δντ, στρως-καν, γιούνγκερ, τρόικα, οίκοι αξιολόγησης, όλι ρεν, κερδοσκόποι…). Έτσι η αυτοαποκαλούμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση εμφανίζεται ως άμοιρη ευθυνών. Παράλληλα όμως επικαλείται τη συσπείρωση όλων των εθνικών δυνάμεων ως λύση αλλά και ευκαιρία για να βγούμε απ' την κρίση. Είναι εθνικό χρέος λοιπόν να υποστούμε την τρομοκρατία του κράτους και των αφεντικών ώστε να ανακάμψει η χώρα. Αυτή η αρρωστημένη εθνικιστική λογική σημαίνει ότι κάθε άνεργος κι απολυμένος θα πρέπει να κατανοήσει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και να κατηγορήσει για όλα τους “ξένους κατακτητές” της τρόικας και τους μετανάστες εργάτες/τριες που παίρνουν τις δουλειές. Σε κάθε περίπτωση έτσι, ο εχθρός παραμένει εξωτερικός και εθνικός, ενώ τα ντόπια αφεντικά εμφανίζονται απλά ως συνοδοιπόροι μας στην προσπάθεια για ανακάμψη. Τελικά απ' όλη αυτήν την κατάσταση οι καθημερινοί καταπιεστές μας βγαίνουν λάδι για το “κοινό καλό”.
Αν η εθνική ενότητα είναι το μέσο, ο σκοπός είναι η ανάπτυξη, κραυγάζουν από κοινού μήντια, κόμματα και συνδικάτα. Έτσι θα πάει μπροστά η χώρα, έτσι θα δημιουργηθούνε θέσεις εργασίας, έτσι θα γυρίσουμε στις “παλιές καλές μέρες”. Πρακτικά όμως αυτή η “ανάπτυξη” δεν είναι τίποτα άλλο από το άνοιγμα νέων πεδίων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ήδη συζητιέται παντού το πλάνο με το κωδικό όνομα fast track που θα απελευθερώνει τις επενδύσεις για την εκμετάλλευση όλου του φυσικού πλούτου, του υπεδάφους, των δασών, των ποταμών. Πρόκειται για την πλήρη νομική κάλυψη της λεηλασίας της φύσης προς όφελος των κερδών, αφού παρακάμπτονται ακόμα και τα προηγούμενα παραδοσιακά κρατικά εμπόδια (όπως το δασαρχείο και το συμβούλιο της επικρατείας). Με το ίδιο νομικό κάλυμα δίνεται το ελεύθερο στους επίδοξους επενδυτές να καθορίσουν οι ίδιοι εξ' ολοκλήρου τις εργασιακές συνθήκες που θα κάνουν αποτελεσματική την προσπάθεια για ανάπτυξη – να γενικεύσουν δηλαδή τις συνθήκες της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης, ελαστικής εργασίας σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Αυτό είναι το γενικό σχέδιο της ανάπτυξης: να αναδιαρθρωθούν οι ρητοί και άρρητοι κανόνες των κοινωνικών σχέσεων, ώστε ό,τι γινόταν ήδη άτυπα προς όφελος των αφεντικών (ένταση της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης) να πάρει πλέον και την επίσημη νομική μορφή του.
Μέσα σ' όλα αυτά, όλον τον προηγούμενο χρόνο, ακούστηκαν και προτάθηκαν πολλά για το τι “οφείλουν” να κάνουν οι εργαζόμενοι, ποιο είναι το “χρέος της εργατικής τάξης”, πώς να αντισταθεί “ο λαός” στη “λαίλαπα του δντ” κλπ. Το μεγάλο ξέσπασμα της πορείας της 5ης μάη όμως έδειξε τα όρια των μεγαλόστομων επικλήσεων: ήταν ένα μεγάλο αλλά σύντομο ξέσπασμα. Από εκείνο το σημείο και μετά, ενώ από τη μία η επίθεση των αφεντικών και η κρατική καταστολή οξύνονταν, οι κινητοποιήσεις στο κέντρο της αθήνας γίνονται όλο και πιο αραιές, χλιαρές και άμαζες. Οι γενικές απεργίες που κήρυττε η γσεε τελικά πιο πολύ εκτόνωναν παρά όξυναν την κατάσταση. Το αδιέξοδο του παραδοσιακού, γραφειοκρατικού, ξεπουλημένου συνδικαλισμού γινόταν όλο και πιο εμφανές σε πρακτικό επίπεδο. Δεν μπορεί ούτε να εκπροσωπήσει ούτε να συσπειρώσει τους εκμεταλλευόμενους, κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα πια απ' τους επίσημους συνδικαλιστικούς φορείς. Η οργάνωση του αγώνα από τα κάτω (μέσα από ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις) και η πρακτική της άγριας απεργίας (δηλαδή η απεργία των εργαζομένων χωρίς την έγκριση του συνδικάτου) δεν είναι πια εναλλακτικές και όμορφες ιδέες, αλλά απτές και εφαρμόσιμες λύσεις για να σπάσουμε τους μεταξύ μας διαχωρισμούς και να αγωνιστούμε αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, φέτος το φθινόπωρο στον δολ (δημοσιογραφικό οργανισμό λαμπράκη) απήργησαν από κοινού οι εργαζόμενοι, απολυμένοι, διοικητικοί και ανασφάλιστοι χωρίς να περιμένουν τη νομιμοποίηση των ξεπουλημένων σωματείων τους.

Όσον αφορά τους πανεπιστημιακούς χώρους απ' την άλλη, οι παραδοσιακές αντιλήψεις για τον αγώνα δείχνουν επίσης την ανεπάρκειά τους, καθώς ο φοιτητοκεντρικός χαρακτήρας τους αδυνατεί να κατανοήσει το εύρος των υποκειμένων που πλήττονται εντός και εκτός πανεπιστημίου. Απ' τη μία το νομοσχέδιο για το μισθό μαθητείας που ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι πλήττει συνολικά τους νέους (κάτω των 25 ετών) εργαζόμενους είτε σπουδάζουν είτε όχι, ενώ απ' την άλλη μέσα στο πανεπιστήμιο υπάρχουν μορφές εργασίας που συνήθως αγνοούνται από τον επίσημο φοιτητικό συνδικαλισμό, όπως π.χ η άμισθη πρακτική άσκηση των φοιτητών/τριων (σε γραφεία καθηγητών, διδακτικές ασκήσεις, επιτηρήσεις, αρχαιολογικές ανασκαφές κ.ά) και η ελαστική, κακοπληρωμένη και συχνά ανασφάλιστη εργασία των καθαριστριών, των εργαζομένων στα κυλικεία και το εστιατόριο κλπ. Αν δεν βρεθούν λοιπόν κοινοί τόποι και διαδικασίες ώστε να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν και να αγωνιστούν μαζί αυτά τα υποκείμενα, λίγο νόημα θα απομείνει για την πολιτική μέσα στις σχολές..
Οποιαδήποτε έξοδος από αυτήν την κρίση θα είναι τελικά εις βάρος μας αν εδώ και τώρα δεν οργανωθούμε από τα κάτω αμεσοδημοκρατικά, αν δεν αντισταθούμε συνολικά στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, αν δεν σπάσουμε τους μεταξύ μας διαχωρισμούς και δεν ανακαλύψουμε την αλληλεγγύη μέσα από τον αγώνα των “από κάτω” στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές.
 

Χρεωκοπημένοι όλων των ειδών,
ενωθείτε!
 
Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής
epf72.squat.gr || epf72@riseup.net