Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε απλά για να δηλώσει την αλληλεγγύη μας στον φυλακισμένο αγωνιστή Ν. Ρωμανό που έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας εκπαιδευτικές άδειες. Γράφτηκε ως μια προσπάθεια να συμπυκνωθεί στις λίγες του γραμμές ένα «κατηγορώ» στο σύστημα του σωφρονιστικού εγκλεισμού.
Ο Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας στις 11/10. Παρότι του δόθηκε η δυνατότητα να δώσει πανελλήνιες και να περάσει σε μία σχολή και ενώ με μπόλικη δόση ειρωνείας το κράτος ήθελε να τον επιβραβεύσει για την επιτυχία του, τώρα δεν του δίνουν τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται. Εξαιτίας προβλημάτων υγείας που έχει αλλά και της συμμετοχής του και σε άλλες απεργίες πείνας τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση της υγείας του είναι σήμερα ιδιαίτερα κρίσιμη. Παράλληλα, ο πολιτικός κρατούμενος Ηρακλής Κωστάρης, ο οποίος έπαιρνε κανονικά τις άδειες του χωρίς να παραβιάσει τους όρους κράτησης, θεωρήθηκε «ξαφνικά» και αυτός επικίνδυνος και στερήθηκε αυτού του δικαιώματος. Αγωνιζόμενος ενάντια στην απόφαση αυτή ξεκίνησε απεργία πείνας στις 28/10, την οποία σταμάτησε στις 28/11, λόγω της σοβαρής επιδείνωσης της υγείας του και την άρνησης του κράτους να ικανοποιήσει το αίτημα του. Προκειμένου να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους δύο παραπάνω, άλλος ένας πολιτικός κρατούμενος, ο Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 17/11.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε με τις πολιτικές επιλογές τους ή όχι, καθώς και με κάθε φυλακισμένο που αγωνίζεται ενάντια στην συνθήκη του εγκλεισμού. Αυτή η καθαρά πολιτική μας επιλογή έρχεται ως αποτέλεσμα της ανάγνωσης που έχουμε σχετικά με τον ρόλο της φυλακής μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία.
Οι νόμοι και οι θεσμοί του κράτους καθυποτάσσουν το υποκείμενο σε ένα μοντέλο ζωής, που αποσκοπεί στην ένταξη του στην κοινωνία της μισθωτής σκλαβιάς, την οριοθέτηση της συμπεριφοράς του με βάση τις κοινωνικές νόρμες και την πειθάρχηση του με τις κρατικές προσταγές, πάντοτε προς όφελος του κεφαλαίου. Βεβαίως, για όσους αδυνατούν ή αρνούνται να ενταχθούν στην κανονικότητα που ορίζει ο νόμος, επιβάλλεται η περιθωριοποίηση και η απομόνωση μέσω της συνθήκης του εγκλεισμού με την προοπτική της κανονικοποιήσης και επανένταξης τους, ως παραγωγικών μελών πλέον, στην κοινωνική μηχανή.
Σε αυτό το πλαίσιο, όλοι όσοι επέλεξαν συνειδητά να αντιπαρατεθούν με τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, αντιμετωπίζουν στον μέγιστο βαθμό την προσπάθεια του κράτους να τους στερήσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Το κράτος φυσικά δεν τους αναγνωρίζει επίσημα ως πολιτικούς κρατούμενους. Η ψήφιση και εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου (τρομονόμου) ουσιαστικά καταργεί την έννοια του πολιτικού εγκλήματος και οι πολιτικοί αντιφρονούντες κατατάσσονται στη λίστα των τρομοκρατών, οι οποίοι αξίζουν ειδικής μεταχείρισης, στα πλαίσια της οποίας οι «δημοκρατικές ευαισθησίες» δεν έχουν χώρο. Και ακριβώς ως επιστέγασμα αυτής της πολιτικής αντίληψης έρχονται οι φυλακές-κολαστήρια “τύπου Γ”, οι περιορισμοί των αδειών και εν γένει οι νέες συνθήκες κράτησης.
Ως συλλογικότητα που λειτουργεί και δρα στα πλαίσια του πανεπιστημίου δεν δεχόμαστε για οποιονδήποτε λόγο να τηρήσουμε στάση σιωπής όταν άνθρωποι αποκλείονται με γελοίο και αυταρχικό τρόπο από αυτό. Αλλά και πέρα από αυτό αντιλαμβανόμαστε τους αγώνες των κρατούμενων για περισσότερες επαφές με τον “έξω κόσμο” και καλύτερες συνθήκες ζωής, ως αγώνες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οι οποίοι περιορίζουν τον κρατικό έλεγχο πάνω τους και βάζουν εμπόδια στην ομαλή λειτουργία του θεσμού του εγκλεισμού.
Για αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με τους αγώνες των φυλακισμένων, ενάντια στον αποκλεισμό τους από τις εκπαιδευτικές διαδικασίες, αλλά και (κυρίως) ενάντια στα σύγχρονα κολαστήρια ψυχών και σωμάτων…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΪΛΙΔΗ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΚΩΣΤΑΡΗ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΔΕΙΩΝ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες στα πανεπιστήμια των Αθηνών αλλά και ευρύτερα, και ειδικότερα στη Φιλοσοφική Σχολή το πρωινό της Πέμπτης 16/10 είναι κατά τη γνώμη μας ενδεικτικά μιας νέας κατάστασης, η οποία δημιουργείται κι εδραιώνεται στα πανεπιστήμια. Είναι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί μια ψύχραιμη και συνεκτική αποτίμηση των γεγονότων σε τόσο μικρή χρονική απόσταση μετά από αυτά, ειδικά όταν είναι τόσο πρωτόγνωρα. Κρίνουμε, όμως, ότι μία αποτίμηση είναι απαραίτητη, καθώς αντιλαμβανόμαστε τις νέες εξελίξεις ως συμπύκνωση μιας διαδικασίας που επεκτείνεται πολύ πέρα από το στενό ορίζοντα των ίδιων των συμβάντων. Με αυτό μας το κείμενο επιχειρούμε, λοιπόν, μια πρώτη ψηλάφηση του νέου καθεστώτος, στο οποίο περιέρχονται τα πανεπιστήμια και (ακόμη πιο σημαντικό κι επιτακτικό) την ανταγωνιστική πολιτική πρακτική που απορρέει από αυτό.
Αυτή τη στιγμή μέσα στα πανεπιστήμια τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Οι διαγραφές των φοιτητών, η επιβολή του ν+2, η κατάργηση του ασύλου, οι αστυνομικές επεμβάσεις, η αύξηση του κόστους φοίτησης, οι απολύσεις εργαζομένων, οι εργολαβίες, τα συμβούλια διοίκησης, η εντατικοποίηση των σπουδών και μαζί ο γενικευμένος αυτοματισμός και εκφασισμός δίνουν τον τόνο μιας νέας κατάστασης στα ιδρύματα της χώρας.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Την Τετάρτη 15/10 η γενική συνέλευση της φιλοσοφικής αποφάσισε μονοήμερη κατάληψη της σχολής. Αυτό αποφασίστηκε ως απάντηση στα νέα μέτρα που προωθούνται από το υπουργείο καθώς και στις κατασταλτικές κινήσεις εις βάρος φοιτητών/τριων.
Το ρυθμό των γεγονότων που θα επακολουθούσαν, τον έδωσε η κοσμητεία της σχολής, η οποία αρνήθηκε να επικυρώσει την απόφαση της γενικής συνέλευσης, με αποτέλεσμα οι πόρτες της φιλοσοφικής να μείνουν ανοιχτές το πρωί. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να μαζεύονται περίπου 200 φοιτητές με απαίτηση να λήξει η κατάληψη και να κάνουν μάθημα. Ο μικροαστικός αυτός όχλος υπό την καθοδήγηση καθηγητάδων όπως το χουντικό απολίθωμα ονόματι Γεωργαντζόγλου και ο σουλουπωμένος πίθηκας Διονύσιος Μπενέτος, επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της κατάληψης με τραμπουκισμούς, σπρωξιές, ύβρεις και σωματικές επιθέσεις (μάλιστα ο γραβατοφορεμένος γίδαρχος Μπεενέτος προκάλεσε και τον τραυματισμό μιας φοιτήτριας). Μετά από αρκετό σπρωξίδι ο όχλος κατάφερε τελικά να σπάσει την κατάληψη και να επαναφέρει την «ομαλότητα» στη σχολή. Λίγες ώρες μετά από αυτά τα γεγονότα τα ματ διέλυσαν, με ξύλο και χημικά, συγκέντρωση φοιτητών/τριων έξω από την πρυτανεία του εκπα.
Αυτό που συνέβη ήταν κάτι πρωτόγνωρο και καταδεικνύει σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει προχωρήσει ο αυτοματισμός,ο εκφασισμός, η ιδιώτευση και ο μικροαστικός κομφορμισμός του φοιτητικού σώματος. Το να βλέπεις φοιτητές να εκλιπαρούνε για λίγα παραπάνω μαθήματα και λίγη ακόμα εντατικοποίηση και μέσα σε αυτή τους τη λαχτάρα να είναι έτοιμοι να γίνουν πρόβατα γύρω από τον κάθε αυτόκλητο γιδοβοσκό και να κινούνται ενάντια στην απόφαση της ίδιας της γενικής συνέλευσης είναι φυσικά αποκρουστικό και τρομακτικό, αλλά δεν είναι και κάτι τόσο ξαφνικό και αναπάντεχο, αφού πολύ πριν εκφραστεί σε πρακτικό επίπεδο, η αντίληψη αυτή είχε επικρατήσει ως πλειοψηφούν ρεύμα μέσα στις σχολές. Για να μην υποτιμούμε, λοιπόν, τη νοημοσύνη μας πρέπει να δούμε τα γεγονότα πέρα από τις εύκολες καταδίκες και τις στρογγυλοποιήσεις, και να κατανοήσουμε χωρίς παραμορφώσεις την κατάσταση όπως αποτυπώνεται μπροστά μας, ούτως ώστε να κατανοήσουμε ποια είναι η ιστορική συγκυρία που δημιούργησε τα συγκεκριμένα φαινόμενα.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Μια τέτοια προσπάθεια οφείλει εκ των πραγμάτων να εξετάσει από την αρχή τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος, τι ήταν και τι είναι οι γενικές συνελεύσεις, καθώς και το κοινωνικό συμβόλαιο μέσα στο οποίο εντάσσονταν και εντάσσονται, ώστε να αναδειχθεί με σαφήνεια η νέα κατάσταση μέσα στα πανεπιστήμια, η οποία υποβόσκει εδώ και καιρό και της οποίας συμβολική συμπύκνωση και σύμπτωμα ήταν τα παραπάνω γεγονότα.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, του μεταπολιτευτικού status quo, όπου κυριάρχησε το χαζοχαρούμενο life-style, και η προοπτική της κοινωνικής ανόδου έκρυψε σταδιακά τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς κάτω από το πέπλο της καταναλωτικής ραστώνης, το πανεπιστήμιο αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν φορέας μέσα από τον οποίο πραγματώνονταν η πολυπόθητη πρόσβαση στον κόσμο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και της καριέρας, ενώ ταυτόχρονα εμπεδώθηκε σαν μαζικός κοινωνικός χώρος, αφού σε αντίθεση με το παρελθόν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό. Παράλληλα οι κατακτήσεις του αντιδικτατορικού και μεταδικτατορικού φοιτητικού κινήματος σχετικά με τη συνδικαλιστική και πολιτική δράση εντός των ιδρυμάτων, εμπεδώθηκε σαν θεσμικός τους πυλώνας. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη λογική δημιουργούνται και οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι διάφορες θεσμικές τους διακλαδώσεις, με τον τρόπο που τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Με όλα αυτά, φυσικά, δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε τους αγώνες και τις διάφορες αγωνιστικές εκφράσεις που έλαβαν κατά καιρούς οι φοιτητικοί σύλλογοι… Απλώς θέλουμε να αποτυπώσουμε με ειλικρίνεια τον τρόπο με τον οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι εγκαθιδρύθηκαν και σταθεροποιήθηκαν ως κεντρικοί μοχλοί μέσα από τους οποίους το φοιτητικό σώμα εκφράζεται πολιτικά και θεσμικά.
Επειδή, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεσμικές νόρμες δεν ανταποκρίνονται πάντα στους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και δυναμικών, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι θεσμοθετήσεις αυτές, από ένα σημείο και μετά έχασαν τον χαρακτήρα ομαλής εκπροσώπησης του φοιτητικού συνόλου. Οι διαδικασίες και οι θεσμοί των φοιτητικών συλλόγων απογυμνώθηκαν από την κοινωνική δυναμική του φοιτητικού σώματος και έμειναν απλές γυμνές διαδικασίες, έρμαια του κάθε κομματικού πάστορα και των παραταξιακών γραφειοκρατιών, οι οποίες εξαντλούσαν τη θεσμική αναγνώριση των φοιτητικών συλλόγων χαράσσοντας «στρατηγικές» που οι ίδιες σχεδίαζαν και εφάρμοζαν, σχεδόν χωρίς ακροατήριο.
Φυσικά δε σκοπεύουμε να μπούμε στα χωράφια της τελεολογίας. Αυτή η κατάσταση δεν είναι ούτε γραμμική, ούτε αρμονική. Σε αυτήν τη γενικευμένη κατάσταση υπήρξαν πολλές εξαιρέσεις και σημεία ρήξης (για παράδειγμα οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006-7 κ.α.) και πολύ πιθανό είναι να ξαναϋπάρξουν στο μέλλον. Για αυτό και προκρίνουμε ως πολύ σημαντική την παρέμβαση στις γενικές συνελεύσεις και την υπεράσπισή τους από τις σύγχρονες αντιπολιτικές τάσεις. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω δεν είναι τα σημεία ρήξης, τα οποία ακολουθούν συνήθως τη δική τους απρόβλεπτη λογική και κίνηση, αλλά η καθημερινή πολιτική πρακτική εντός των σχολών.
Τα τελευταία χρόνια μέσα στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης το κράτος προχωράει σε έναν βαθύ μετασχηματισμό των δομών του διαρρηγνύοντας μονομερώς τους συσχετισμούς του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Οι νέες πρυτανικές αρχές, η εγκατάσταση των security μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και η γενικότερη καταστολή που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό δείχνει ότι το κράτος αποφάσισε να κόψει τα σκοινιά που κρατούσαν όρθιο το καθεστώς διαμεσολάβησης και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τους φοιτητικούς συλλόγους. Ταυτόχρονα λόγω της γενικευμένης απονομιμοποίησης των φοιτητικών συλλόγων δεν έχει μείνει και κανείς να υπερασπιστεί τις όποιες χειραφετητικές και απελευθερωτικές τους πλευρές.
Δεν είναι μόνο τα διοικητικά συμβούλια και οι λοιπές διαδικασίες ανάθεσης, που συγκροτούν τους φοιτητικούς συλλόγους, αυτά τα στοιχεία που πέφτουν στο κενό. Και οι γενικές συνελεύσεις, το κατεξοχήν αντι-ιεραρχικό και οριζόντιο όργανο του φοιτητικού κινήματος (όταν δεν το εξαχρειώνουν οι διάφορες «πρωτοπορίες» και ο γραφικός τους θίασος) εκπίπτουν σήμερα σε μια πρωτοφανή απονοηματοδότηση.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να αγνοήσουμε την κατάσταση, να αφεθούμε στις σιγουριές μας θεωρώντας ότι ανακαλύψαμε την αιώνια πλατφόρμα και να συνεχίσουμε να τρέχουμε σαν καρτούν που μετά τον γκρεμό συνεχίζει να προχωρά στον αέρα. Αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην πτώση είμαστε αποφασισμένες και αποφασισμένοι να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και να οικοδομήσουμε πάνω σ’ αυτήν, πέρα από τις διαδικαστικές κομψολογίες.
Το κράτος και οι πανεπιστημιακές αρχές προσπαθούν σήμερα με κάθε μέσο να μονοπωλήσουν τον δημόσιο χώρο και να τον ορίσουν μονομερώς μέσα σε ένα κλίμα αστυνομικοποίησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Και όλο αυτό παράπλευρα και παραπληρωματικά με μία εντεινόμενη εντατικοποίηση των σπουδών (διαγραφές, ν+2 κ.τ.λ.) μέσα στα πλαίσια μιας αυταρχικής προώθησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ένα νέο πανεπιστήμιο, στο οποίο η γνώση θα είναι αυτοματοποιημένη, οι χώροι περιφραγμένοι και περιφρουρημένοι και τα φοιτητικά υποκείμενα αντιδημιουργικά, ανέμπνευστα και προβλέψιμα, θα έχουν ως απώτατο ορίζοντά τους το μάθημα, την ανοιχτή σχολή, τις καθαρές τουαλέτες και το σαββατιάτικο ξενύχτι.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι επιτακτικό να επανεφεύρουμε εκείνους τους συλλογικούς δεσμούς, να αρνηθούμε κι εμείς μονομερώς την οριοθέτηση που θέτει η κυριαρχία και να επαν-οικειοποιηθούμε το χώρο και τον χρόνο μας. Κάτι τέτοιο δεν θα επιτευχθεί μέσα σε συγκυριακές συναντήσεις, σε αραχνιασμένες συνεδριάσεις των δ.σ. και σε ολοένα και πιο μονότονες και επαναλαμβανόμενες γενικές συνελεύσεις, αλλά με την καθημερινή μας άμεση και χειραφετητική δράση.
Η κατάληψη των απονεκρωμένων χώρων του πανεπιστημίου, το ξαναζωντάνεμά τους μέσα από την αυτοδιαχείριση και η πλαισίωσή τους με χειραφετητικά νοήματα, η έμπρακτη αντίσταση και η κοινωνική αντι-βία ενάντια στους διάφορους σεκιουριτάδες και σε οποιονδήποτε φορέα ελέγχου εντός των σχολών, η συνάντηση με τους εργαζόμενους στις σχολές και η διεκδίκηση μαζί τους των κοινών συμφερόντων μας, η καθιέρωση της αυτοθέσμισης και της οριζοντιότητας απέναντι στις λογικές του όχλου, του αυτοματισμού και της επεκτατικής βλακείας είναι ο κινητήριος μοχλός για να ξαναβρούμε τα θαμμένα νοήματα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Δεν υποτιμούμε την ανάγκη για ένα μαζικό βήμα δημοσίου διαλόγου της φοιτητικής κοινότητας (όπως υποτίθεται ότι είναι οι γενικές συνελεύσεις), το οποίο θα λειτουργεί με όρους συμμετοχής και ισότητας κόντρα στην ανάθεση και την εκπροσώπηση. Πιστεύουμε όμως ότι μπροστά στη σήψη που έχει τυλίξει τα συλλογικά όργανα το πρώτο βήμα για μια ριζοσπαστική θεμελίωση νέων είναι η ανα-δημιουργία εκείνης της χαμένης συλλογικής φωνής μέσα κι έξω από τα αμφιθέατρα, η οποία θα ξαναπιάσει το κομμένο νήμα εκεί που μας το άφησαν οι προηγούμενοι…

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

«Αυτοί οι άνθρωποι, μαζί με το άλλο άκρο, τους φασίστες της χρυσής αυγής, στις 20 Οκτώβρη του 2011 επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ σε απεργούς εργάτες»
“συνάδελφος” της κνε απευθυνόμενος σε συντρόφους/φισσες της ε.π.φ., κατά τη διάρκεια γ.σ. της φιλοσοφικής

Επειδή κουραστήκαμε με αυτές τις μαλακίες κι επειδή έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές παρόμοιες κοπρολογίες (πολλές εκ των οποίων ομοφοβικές, πάλι μέσα σε γ.σ.) οι οποίες θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να μπουν επιτέλους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, θέλουμε να εκθέσουμε ορισμένες σκέψεις σχετικά με το εξάμβλωμα που ονομάζεται κουκουέ.

Εν αρχή ας θυμηθούμε μερικές στιγμές απείρου κάλ(λ)ους από την μεγάλη ιστορία αγώνων και θυσιών του επαναστατικού κώματος:

* Εξέγερση του Πολυτεχνείου, 1973
«…καταγγέλλουμε σ’ όλο το σπουδαστικό κόσμο, τη νεολαία και το λαό τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν, απ’ την αρχή της μεγαλειώδικης εκδήλωσής μας του Πολυτεχνείου, την πορεία και το περιεχόμενό της. Καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη – Καραγιαννόπουλου, με βάση τις επιλογές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες συνθήκες»
Πανσπουδαστική (φοιτητικό όργανο του κουκουέ),
τ. 8, Γενάρης – Φλεβάρης ‘74

Η κατηγορία αυτή δεν αναφέρεται σε προσπάθεια ασφαλιτών να εισβάλλουν στο κατειλημμένο από φοιτητές Πολυτεχνείο, αλλά στους ίδιους τους καταληψίες, τους οποίους το κουκουέ, αφού δεν μπόρεσε να πατρονάρει βάφτισε ως προβοκάτορες. Τον καιρό εκείνο η χούντα των συνταγματαρχών είχε αρχίσει να φορά ένα δημοκρατικό προσωπείο και είχε υποσχεθεί τη διεξαγωγή φοιτητικών εκλογών. Το κουκουέ (όπως και ο ρήγας φεραίος, από τη μήτρα του οποίου ξεπήδησε ο σημερινός σύριζας) αρκούμενο στις υποσχέσεις του μαρκεζίνη (χουντικός πρωθυπουργός) θεώρησε ότι η κατάληψη-εξέγερση του Πολυτεχνείου υπονόμευε το δρόμο για τις “δημοκρατικές” εκλογές. Σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε παρά να λοιδορήσει τους αγωνιζόμενους φοιτητές και να προβεί στις συνήθεις αισχρές πρακτορολογίες του. Όσοι αγωνιστές διαφώνησαν με τη γραμμή του κώματος και συμμετείχαν στον αγώνα διαγράφηκαν.

* Κατάληψη Χημείου, 1979
Εν μέσω φοιτητικών αγώνων για την κατάργηση του νόμου 815 (που ουσιαστικά καταργούσε το άσυλο), το Χημείο ήταν η πρώτη σχολή που έκανε κατάληψη. Το κκε διαφωνώντας επέλεξε να στείλει τις δυνάμεις καταστολής του για να τη σπάσουν. Οι ορδές των κνατ καθοδηγούμενες από τον γνωστό αρχιτραμπούκο Μαλάμη, αφού επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν τους καταληψίες με λοστάρια, εκκένωσαν την κατάληψη αποκαθιστώντας την έννομο τάξη και την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος.

* Επέτειος Πολυτεχνείου, 1998
Τα κνατ αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αγαστή συνεργασία τους με το κράτος, ξυλοφορτώνουν και παραδίδουν στην αστυνομία περισσότερους από 150 αναρχικούς και άλλους αγωνιστές, πριν καν αρχίσει η πορεία.

* Εξέγερση του Δεκέμβρη, 2008
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, που συντάραξε τα θεμέλια του κοινωνικού συμβολαίου, με δεκάδες χιλιάδες μαθήτριες/μαθητές, φοιτητές/ριες, εργαζόμενες/ους και μετανάστριες/στες να συμμετέχουν δυναμικά στις κινητοποιήσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, αποτέλεσε παγκοσμίως ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα αμφισβήτησης του κρατικού μονοπωλίου της βίας και έδωσε νέα δυναμική στους αγώνες των από κάτω. Βεβαίως το κκε (κατασταλτικό κόμμα ελλάδος) έσπευσε να καταδικάσει τους εξεγερμένους, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια φιλελεύθερων, ακροδεξιών (βλ. λα.ο.σ.) και λοιπών παρατρεχάμενων του «δημοκρατικού τόξου». Οι αλήστου μνήμης ατάκες, όπως «σε μια πραγματική εξέγερση δε θα έσπαγε ούτε ένα τζάμι» δια του τρομακτικού στόματος της αλέκας, διεκδικούν επάξια μια θέση ανάμεσα στις μεγαλύτερες πατάτες που έχουμε ακούσει (και έχουμε ακούσει πολλά).

* Περιφρούρηση της Βουλής, 2011
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα συνεργασίας ματ-κνατ ήταν η στάση που κράτησε το π.α.μ.ε. (συνδικαλιστικό όργανο του κουκουέ) στη μαζική γενική απεργία της 20ης Οκτώβρη του 2011. Το κουκουέ επέλεξε να περιφρουρήσει τη βουλή διευκολύνοντας το ρόλο της αστυνομίας, αφού προέβη σε ξυλοδαρμό διαδηλωτών που δεν ήταν στο μπλοκ του. Βλέποντας τα κνατ να ρίχνουν κόσμο από ύψος 5 μέτρων και απ’ τα σκαλιά του Συντάγματος, η αντίδραση ήταν μεν ακραία, αλλά έστω και έτσι ήταν η πρώτη φορά που ο κατασταλτικός ρόλος του κκε απαντήθηκε στο δρόμο. Εδώ δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη και τη δουλική και υποκριτική στάση σύσσωμης σχεδόν της υπόλοιπης αριστεράς, που παρά το γεγονός ότι μέλη της δέχτηκαν τον τραμπουκισμό απ’ τα κνατ, δεν ντράπηκε να υπερασπιστεί το κουκουέ προβαίνοντας σε ασύστολες πρακτορολογίες, υιοθετώντας για άλλη μια φορά τη ρητορική του αδικημένου παιδιού.

«Και τώρα και πάντα και όπως το ’40…»
Όλα αυτά δεν είναι καινούργια, αφού το σκε (σταλινικό κόμμα ελλάδας) λειτουργώντας πάντα με όρους ολοκληρωτισμού, από την εναντίωση του στην απεργία του 1936 στη Θεσσαλονίκη μέχρι τις σφαγές των τροτσκιστών και των αρχειομαρξιστών, από τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις των κουκουεδικείων της ο.π.λ.α. μέχρι το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη (τον οποίον είχαν προδώσει) και από την υπόθεση Πλουμπίδη μέχρι την υπόθεση Γκράνιν, έχει δώσει ξεκάθαρα δείγματα γραφής.

Η κουκουεδική (χ)ιδεολογία
Επειδή η ιστορική αναδρομή δεν μπορεί να καλύψει τη συνολική αθλιότητα του κκε, είναι απαραίτητο να θίξουμε και κάποια ακόμα χαρακτηριστικά του. Συνοψίζοντας μετράμε: το σεξισμό και τη διακηρυγμένη ομοφοβία, την εργοδοτική τρομοκρατία εις βάρος των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του κώματος (χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι απολύσεις στον 902), την εξόφθαλμη λογοκρισία στα κωματικά έντυπα, τη σπίλωση και τη συκοφάντηση των πολιτικών του αντιπάλων και τις λαϊκίστικες, πατριωτικές-εθνικιστικές εξάρσεις και χριστιανο-ορθόδοξες αντιλήψεις (βλ. το περιοδικό νέμεσις της κωματικής σταρ λιάνας κανέλλη).
Όσον αφορά τώρα το π.α.μ.ε. και το φοιτητικό του παρακλάδι, το μ.α.σ. (που αποτελούν όργανα ξεκάθαρα ελεγχόμενα από το κώμα), προωθούν ένα γραφειοκρατικό, γραφικό και μετριοπαθή συνδικαλισμό, διασπώντας, επιπλέον, τους ταξικούς αγώνες (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τερματισμός της απεργίας των διοικητικών στο ΕΜΠ, το Δεκέμβριο του 2013). Ας προσθέσουμε σε όλα αυτά και τις περιπτώσεις νοθείας σε εκλογές και γενικές συνελεύσεις εργατικών σωματείων.

Από απολογητές του κρατικού καπιταλισμού… σε δεκανίκια του αστικού
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξύνοια για να αντιληφθεί κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι προδοσίες και ολιγωρίες ενός κατά τ’ άλλα επαναστατικού κόμματος (αν και ούτως ή άλλως εμείς αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο κάτι μπορεί να είναι και επαναστατικό και κόμμα), όπως φαντασιώνεται η υπόλοιπη δακρυρροούσα αριστερά, αλλά απεικονίζουν ξεκάθαρα τον καθεστωτικό και κατασταλτικό ρόλο που οργανικά πλέον έχει αποκτήσει το εν λόγω κόμμα.
Παρόλο που η υπερ-επαναστατική φιλολογία και τα πο(μ)πώδη λεκτικά πυροτεχνήματα που αναπαράγει το κουκουέ μπορούν να ξεγελάσουν με την πρώτη ματιά, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις ιστορικές επιλογές του ιδίως σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής, θα αντιληφθεί τη διαχειριστική και κατευναστική πρακτική του.
Έτσι το κράτος μπορεί να κοιμάται ήσυχο, αφού όλοι γνωρίζουν ότι οποιοσδήποτε σηκώσει κεφάλι,πέρα από όλα τ’ άλλα, θα δεχθεί τη συκοφαντική χολή από τους σταλινικούς βρικόλακες του ριζοσπάστη ή ακόμα και τις καδρονιές των κνατ. Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν τα σταλινικά απολιθώματα είναι ότι η εποχή της ασυλίας τους έχει παρέλθει. Η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 καθώς και η γενικότερη πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των τελευταίων ετών έχουν αναδείξει νέες μορφές πολιτικής δραστηριοποίησης. Οι αυτοοργανωμένοι αγώνες, η αντιιεραρχική οργάνωση, τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και η προώθηση της αλληλεγγύης χαρτογραφούν νέες προοπτικές, τις οποίες δεν μπορεί να κατανοήσει το κουκουέ (ούτε και τα τροτσκιστο-μαοϊκά και σοσιαλδημοκρατικά κατακάθια του) και ούτε φυσικά να τις καταστείλει.
Απ’ τη μεριά μας δηλώνουμε ότι δεν είμαστε ούτε πράκτορες, ούτε προβοκάτορες, αλλά έχουμε ιστορική μνήμη δύο αιώνων και όσο και να μας χωρίζουν τα χρόνια και οι διαφορετικές συνθήκες, δεν ξεχνάμε ούτε την Κροστάνδη και την Ουκρανία το 1921, ούτε τη Βαρκελώνη το 1937, ούτε την Ουγγαρία το 1956, ούτε…

ΥΓ. Όσον αφορά τώρα τα περί φασιστών και συνεργασίας μαζί τους, ας θυμηθούμε λίγο ότι την εποχή που στην Ισπανία οι αναρχοσυνδικαλιστές της CNT τσάκιζαν τους φασίστες του φράνκο, η μαμά-ρωσία του πατερούλη στάλιν υπέγραφε σύμφωνο αμοιβαίας μη επίθεσης (σύμφωνο ρίμπεντροπ-μολότωφ, μόσχα 1939) με τη ναζιστική γερμανία του αδόλφου. Και να θυμίσουμε επίσης ότι, ενώ οι φασίστες αλωνίζουν στις πόλεις μας, σε αντίθεση με το κουκουέ (που έχει υιοθετήσει μία στάση ζεν) εμείς οργανωνόμαστε σε αντιφασιστικές δομές από τα κάτω σε όλες τις γειτονιές και αντιμετωπίζουμε τους φασίστες με αυτοοργανωμένο αγώνα πάντα και παντού.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Η Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής είναι μία πολιτική συλλογικότητα που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του ’06-’07, ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, και δραστηριοποιείται στον χώρο του πανεπιστημίου. Με αφορμή τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων (φθινόπωρο ’13), η ομάδα ανασυστάθηκε, με κοινό γνώμονα την οργάνωσή μας σε αυτόνομη βάση, ενάντια σε κάθε μορφής αντιπροσώπευση και ιεραρχία – τυπική και άτυπη.
Το πανεπιστήμιο δεν είναι ουδέτερος χώρος διακίνησης ιδεών, αλλά έχει έναν ιδιαίτερο και ενεργό ρόλο στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής πραγματικότητας και την ενσωμάτωση των αξιών και των σημασιών της. Συγκεκριμένα, καλλιεργεί την ιεραρχία και την πειθάρχηση, το κυνήγι των πτυχίων και των πιστοποιημένων δεξιοτήτων που τροφοδοτούνται από το φαντασιακό της κοινωνικής ανέλιξης. Το πανεπιστήμιο περνάει μία μακρά περίοδο αναδιάρθρωσης, στο πνεύμα της οποίας ισχυροποιείται η ιδιωτική πρωτοβουλία (π.χ. εργολαβίες), συγχωνεύονται τμήματα (σχέδια Αθηνά), μειώνονται οι εισακτέοι, εισάγονται δίδακτρα, καταργείται το άσυλο και μετακυλείται το κόστος φοίτησης στις τσέπες των φοιτητών (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα). Με αυτόν τον τρόπο, εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί, καθώς μεγάλο κομμάτι νέων που προέρχονται από οικονομικά ασθενέστερα στρώματα μένουν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι εσωτερικές λειτουργίες του πανεπιστημίου διακρίνονται για τις ιεραρχικές δομές τους και τη γραφειοκρατική-τεχνοκρατική διοίκηση (αξιώματα, Σύγκλητος, Συμβούλια Διοίκησης). Αυτήν την πραγματικότητα τη βιώνουμε και μέσα στο αμφιθέατρο. Ο καθηγητής έχει το μονοπώλιο στη διάδοση της γνώσης, καθώς είναι αυτός που επιλέγει την ύλη, τα συγγράμματα (πολλές φορές προτείνοντας το προσωπικό του συγγραφικό έργο) και, ταυτόχρονα, πιστοποιεί αυτήν τη γνώση μέσω των εξεταστικών. Η διαδικασία αυτή γίνεται από καθέδρας, με δυνατότητα μόνο διευκρινιστικών ερωτήσεων και χωρίς αυτενέργεια από τους φοιτητές/ριες. Με αυτήν τη θεσμοθετημένη αυθεντία του καθηγητή ο φοιτητής συμβιβάζεται, αρκούμενος στο ρόλο θεατή. Αυτό γίνεται πιο έντονο με την εντατικοποίηση των σπουδών που προωθείται τα τελευταία χρόνια (προαπαιτούμενα μαθήματα, ν+2). Απόρροια όλων αυτών είναι ο ετεροκαθορισμός της γνώσης, αφού ο φοιτητής δεν συμμετέχει στην παραγωγή της.
Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης απάθειας, οι φοιτητές/ριες, αντί να προτάξουν μία συλλογική αυτοοργανωμένη δράση, αρκούνται σε λογικές ανάθεσης. Κάπως έτσι, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι διάφορες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, δεξιές και αριστερές. Από τη μία, οι δεξιές παρατάξεις, δήθεν εκπρόσωποι του πολιτικού λόγου, χρησιμοποιώντας σημειώσεις, γνωριμίες με καθηγητές, εκδρομές και μπουζούκια, εξυπηρετούν την πραγματική τους λειτουργία που δεν είναι άλλη από την προώθηση της κυρίαρχης καθεστωτικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Από την άλλη, οι αριστερές παρατάξεις, αντιλαμβανόμενες τον εαυτό τους ως φοιτητική πρωτοπορία, κατεβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις με προκατασκευασμένα πλαίσια που τίθενται απλά προς επικύρωση, παρακωλύοντας την ουσιαστική πολιτική ζύμωση και τη συνδιαμόρφωση των αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου.
Αποκορύφωμα αυτής της κουλτούρας ανάθεσης είναι οι φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων του φοιτητικού συλλόγου στα διοικητικά συμβούλια. Τα διοικητικά συμβούλια, αποτελούμενα από περιορισμένο αριθμό εκλεγμένων αντιπροσώπων, παίρνουν αποφάσεις αναιρώντας ουσιαστικά την ύπαρξη των συνελεύσεων και των διαδικασιών του φοιτητικού συλλόγου ως κύριου οργάνου δράσης των φοιτητών. Γι’ αυτούς τους λόγους, απορρίπτουμε τις φοιτητικές εκλογές και τα διοικητικά συμβούλια και ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης τους.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής, θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη των γενικών συνελεύσεων ως το κύριο όργανο λήψης αποφάσεων και πολιτικής έκφρασης των φοιτητών/τριών. Παρόλο που στις γενικές συνελεύσεις κυριαρχούν ακόμα οι αντιλήψεις των “ειδικών” περί των φοιτητικών θεμάτων, εμείς επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε σε αυτές, καθώς θεωρούμε ότι η απουσία των φοιτητών/ριών είναι αυτή που δίνει χώρο στον περαιτέρω εκφυλισμό και την υποβάθμιση της διαδικασίας.
Αρνούμαστε κάθε λογική ανάθεσης και προτάσσουμε οριζόντιες διαδικασίες απαλλαγμένες από τυπικές και άτυπες ιεραρχίες. Είμαστε μία ομάδα ανθρώπων που συναντηθήκαμε στη φιλοσοφική και αποφασίσαμε να αυτοοργανωθούμε, διότι θέλουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στον τρόπο της καθημερινής μας δράσης και συμπεριφοράς. Αυτό φαίνεται και στις εσωτερικές διαδικασίες της συνέλευσης, όπου οι τοποθετήσεις γίνονται κυκλικά, οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται και οι διαδικασίες είναι ανοιχτές σε όλους και όλες. Θεωρούμε αναγκαίο τον ανταγωνιστικό λόγο μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου, ενάντια σε κομματικές σκοπιμότητες και κάθε μορφής εξουσία, θεσμοθετημένη ή μη (κράτος, θρησκεία, αστυνομία, πατριαρχία). Απορρίπτουμε οποιονδήποτε διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, την καταγωγή. Γι’ αυτό δεν είμαστε ούτε έλληνες ούτε “ξένοι”, αλλά είμαστε αντισεξιστές/στριες, αντιφασίστριες/στες και αλληλέγγυοι/ες με όσους και όσες αγωνίζονται από τα κάτω.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Ιανουάριος 2014

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Η ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής είναι μία πολιτική συλλογικότητα που συγκροτήθηκε κατά την διάρκεια του φοιτητικού κινήματος ’06-’07, το οποίο ξέσπασε ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16. Από τότε η σύνθεση της ε.π.φ έχει αλλάξει αρκετές φορές, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μία ομάδα ατόμων τα οποία επιλέγουμε να οργανωθούμε σε αυτόνομη βάση ενάντια σε κάθε μορφής αντιπροσώπευση και ιεραρχία – τυπική και άτυπη.
Το πανεπιστήμιο αν και προβάλλεται ως «χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών», στην ουσία είναι ένα ακόμη πεδίο συντήρησης της καπιταλιστικής πραγματικότητας, καθώς εντός του πανεπιστημίου διατηρούνται οι ταξικοί διαχωρισμοί. Πιο συγκεκριμένα, η κοινωνική θέση και το κύρος του εργαζόμενου προσδιορίζονται από την βαθμίδα της εκπαίδευσης από την οποία έχει αποφοιτήσει. Η διάκριση αυτή οξύνεται από τον διαχωρισμό πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, ο οποίος συντηρείται από το άλλοτε κραταιό αν και σήμερα ξεφτισμένο συλλογικό φαντασιακό της ελληνικής κοινωνίας. Για παράδειγμα, κάποιες σχολές κύρους (πχ. φιλοσοφική, νομική) φέρονται ως εγγυήτριες της «εξέχουσας» πνευματικής εργασίας και της επαγγελματικής αποκατάστασης, δημιουργώντας την επιθυμία για το κυνήγι της καριέρας. Για χάρη αυτού του ονείρου οι φοιτητές δεν φαίνεται να προβάλλουν την οποιαδήποτε αντίσταση – κριτική μπροστά στη μεταφορά του κόστους της φοιτητικής ζωής (σίτηση,στέγαση,σπουδές,μεταφορά) κατευθείαν στην τσέπη τους.
Από την άλλη μεριά, πολύ συχνά οι φοιτητές και φοιτήτριες απασχολούνται χωρίς ασφάλιση σε προσωρινές δουλειές με μισθό χαρτζιλίκι, χωρίς να επιδιώκουν να προστατεύσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα, προτάσσοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την φοιτητική τους ιδιότητα έναντι της εργασιακής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι φοιτητικοί αγώνες δύσκολα ενώνονται με τους εργατικούς. Επιπλέον φοιτητές/τριες, κυρίως μεταπτυχιακού και διδακτορικού κύκλου σπουδών, εργάζονται συχνά για μήνες απλήρωτοι/ες προς όφελος των καθηγητών και των ερευνητικών προγραμμάτων τους. Ας μην ξεχνάμε όμως και τις πρόσφατες προσπάθειες επανασύνδεσης του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας (νόμοι γιαννάκου και διαμαντοπούλου), όπως η σχέση αυτή εκφράζεται συχνά και στα ερευνητικά προγράμματα καθηγητών.
Συνεχίζοντας, θεωρούμε ότι το πανεπιστήμιο είναι το πεδίο εφαρμογής διάφορων τύπων πειθαρχήσεων. Στις εξεταστικές, για παράδειγμα, απαιτείται διάβασμα από συγκεκριμένη βιβλιογραφία και πολύ συχνά από ένα μόνο βιβλίο, το οποίο είτε είναι του διδάσκοντα είτε υπάρχουν σ’ αυτό απόψεις – κριτική των πραγμάτων από την οπτική του ίδιου. Τα μαθήματα γίνονται κατά το στείρο ακαδημαϊκό πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο ο καθηγητής κάθεται απέναντι και σε εξέχουσα θέση από το κοινό, το οποίο αρκείται σε ερωτήσεις ή παρατηρήσεις επί των λεγομένων του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν ασκείται κριτική στην υποτιθέμενη αυθεντία του καθηγητή και οι φοιτητές/ριες δεν μπορούν να παράγουν δικό τους αυτόνομο λόγο. Όμως, η αυθεντία πλέον τροφοδοτείται από την αποκλειστική αρμοδιότητα του καθηγητή να κρίνει ποιος/ποια έχει αφομοιώσει ικανοποιητικά τις πληροφορίες που ο ίδιος έχει «διδάξει», ώστε να μπορεί να περάσει τελικά το εκάστοτε μάθημα. Για να το εξηγήσουμε καλύτερα, πιστεύουμε ότι η διάκριση διευθυντών – διευθυνόμενων είναι υπαρκτή στο πανεπιστήμιο μέσα από την κοινωνική σχέση καθηγητών – φοιτητών/ριών, καθώς δεν υπάρχει η κουλτούρα και η διάθεση της αμφισβήτησης του κύρους του γνωστικού αντικειμένου του καθηγητή.

Η φοιτητική ιδιότητα στην ελλάδα παρουσιάζεται ως η κατεξοχήν περίοδος χαλαρότητας και καλοπέρασης, χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις, εν όψει της επικείμενης εισόδου στο «δύσβατο πεδίο» της αγοράς εργασίας. Σε αυτό το σημείο φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στις παρατάξεις. Η γενικευμένη απάθεια των φοιτητών/τριών για τα κοινά αποτέλεσε προνομιακό πεδίο δράσης για τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις, οι οποίες την ενσωμάτωσαν πλήρως, αλληλοτροφοδοτώντας τον φαύλο κύκλο της αδιαφορίας και της ανάθεσης. Εξάλλου, ο ρόλος των φοιτητών/τριών στις γενικές συνελεύσεις είναι η απλή επικύρωση ήδη διαμορφωμένων πολιτικών πλαισίων, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό διάλογο και συμβολή στις αποφάσεις του συλλόγου. Βέβαια, ευτυχώς, οι φοιτητές/τριες εξαργυρώνουν την μετέπειτα εργασιακή τους υποδούλωση με 4 χρόνια alternative «αγωνιστικότητας» (πάρτυ, ρεμπετάδικα και κάμπινγκ το καλοκαίρι)! Στον αντίποδα βρίσκεται ένα άλλο προκατασκευασμένο μοντέλο φοιτητικής ζωής, το οποίο προωθεί τα σκυλάδικα και τις εκδρομούλες (αράχωβα, μύκονος). Οι παρατάξεις αυτές πρόσκεινται στα γνωστά κόμματα εξουσίας και αυτοδιαφημίζονται ως ειδικοί επί των φοιτητικών θεμάτων (σημειώσεις, κονέ με καθηγητές, κ.λπ).
Το υποκείμενο «φοιτητής» για εμάς δεν είναι διαχωρισμένο και απαθές από την σύνδεση του πανεπιστημίου με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Απέναντι στην «τυφλή» παρακολούθηση μαθημάτων, το φοιτητικό lifestyle, την σεξιστική φρασεολογία και συμπεριφορά καθώς και στην συνειδητή ή μη υποτίμηση όσων εργάζονται εντός του πανεπιστημίου (πχ. αδιαφορία για πεταμένους καφέδες ή για την καθαριότητα στις τουαλέτες, αφού «κάποιος άλλος θα τα κάνει για εμάς»), εμείς προτάσσουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα με το σύνολο των εργαζόμενων στο πανεπιστήμιο, οι οποίοι ενδεικτικά να πούμε ότι μπορεί να συντηρούν ή να καθαρίζουν τα κτήρια και τις εγκαταστάσεις του καθώς και να εργάζονται στα κυλικεία ή τα εστιατόρια. Προκρίνουμε την δημιουργία με τους εργαζόμενους, σε αει και τει, κοινών αγώνων οργανωμένων από τα κάτω.

Η ε.π.φ είμαστε μία ομάδα κοινωνικού χώρου, αφού οργανωνόμαστε στο πλαίσιο μίας πανεπιστημιακής σχολής. Θεωρούμε αναγκαίο τον ανταγωνιστικό λόγο μέσα στο πανεπιστήμιο, το οποίο αντιλαμβανόμαστε ως κοινωνικό χώρο, μιας και αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσαμε να το αντιληφθούμε ως κάτι το διαφορετικό και ξέχωρο από το πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας συνολικά. Δεν μας χαρακτηρίζουν – και μάλιστα αποστρεφόμαστε – πολιτικές γραμμές ή πολιτικά στεγανά και έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι και οι ίδιες ένα μίνιμουμ πολιτικής συμφωνίας, η οποία διασφαλίζει και την εύρυθμη λειτουργία της συλλογικότητας. Δεν αναγνωρίζουμε μεταξύ μας άτομα που είναι αξιότερα πχ. για να γράφουν κείμενα, να φτιάχνουν αφίσες ή να μιλούν στις γενικές συνελεύσεις, προτείνοντας την κυκλική εναλλαγή των αρμοδιοτήτων. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αντιφασίστες/τριες, αντισεξίστριες/ές και στηρίζουμε τις αυτοοργανωμένες δομές και διαδικασίες σε σχολές και γειτονιές, με τις οποίες επιλέγουμε να συναντηθούμε (και) στο δρόμο. Επιπλέον είμαστε ενάντια σε κάθε ιεραρχική δομή, άτυπη ή μη, και προτάσσουμε την οριζόντια οργάνωση στις διαδικασίες μας. Απορρίπτουμε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία εντός και εκτός του πανεπιστημίου, όπως επίσης και τη λογική της ανάθεσης σε «ειδικούς» των θεμάτων που καθορίζουν το πώς ζούμε και δρούμε. Θεωρούμε ότι όλες και όλοι είμαστε πολιτικά υποκείμενα και έχουμε φυσικά τον πρώτο λόγο στον τρόπο της καθημερινής μας δράσης και συμπεριφοράς.

Αυτά τα λίγα λόγια από εμάς. Όποια/ος ενδιαφέρεται θα μας βρει στον 4ο στο τραπεζάκι μπροστά στον μαυροκόκκινο τοίχο.

ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής
ανοιχτή συνέλευση κάθε παρασκευή στις 17:00 στο στέκι της επφ (516)