download:
Category Archives: ΓΕΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
ΠΑΜΕ απεργία;
Οι διαδηλώσεις των απεργιακών κινητοποιήσεων του διημέρου 19-20 Οκτώβρη ήταν από τις μαζικότερες μεταπολιτευτικά. Όσοι και όσες συναντηθήκαμε στο δρόμο είδαμε διαδηλωτές να έχουν πρωτοφανή δυναμισμό και αποφασιστικότητα απέναντι σε όλα τα μέσα καταστολής. Τα αφεντικά και το κράτος τους είχαν δείξει από νωρίς τις προθέσεις τους, τοποθετώντας τον γνωστό φράχτη στην β.σοφίας, κλείνοντας κεντρικούς σταθμούς του μετρό (σύνταγμα και ευαγγελισμός και αργότερα παν/μιο και μοναστηράκι) που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρακτικά σημαντική βοήθεια στους διαδηλωτές είτε ως μέσο διαφυγής είτε ως σταθμός πρώτων βοηθειών.
Συγκεκριμένα για τις 19/10, με διάφορες εκτιμήσεις ο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας ξεπερνούσε κατά προσέγγιση το μισό εκατομμύριο, χωρίς προφανώς να έχουν όλοι και όλες τις ίδιες διαθέσεις – ένα ετερόκλιτο πλήθος είχε τις λεγόμενες συγκρουσιακές διαθέσεις ενώ άλλοι/ες κοιτούσαν αμέτοχοι τις εξελίξεις. Μιλώντας για διαθέσεις αναφερόμαστε κυρίως στον διαχωρισμό μεταξύ των ειδικών εκτελεστών της βίας και των θεατών της. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε τέτοιο διαχωρισμό, καθώς αυτός αποτελεί μία ακόμη όψη του διαχωρισμού μεταξύ διευθυνόντων – εκτελεστών και αναπαράγει λογικές ανάθεσης και απάθειας.
Για τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 20/10 είχαν προαναγγελθεί κοινές χωροχρονικά συγκεντρώσεις από παμε και γσεε. Αρχικά, τα κνατ είχαν κατέβει πάνοπλα από νωρίς το πρωί και περικύκλωσαν/περιφρούρησαν το αστικό κοινοβούλιο θέλοντας (εκ του)ασφαλώς να εμποδίσουν την ψήφιση του πολυ-νομοσχεδίου. Από την άλλη μεριά, τα ματ δεν χρειάστηκε να επέμβουν, στην αρχή τουλάχιστον, όπως στις 19 του μήνα, και όταν αυτό συνέβη ήταν για άλλη μια φορά θανατηφόρο. Ο απεργός Δημήτρης Κοτζαρίδης πέθανε από καρδιακή ανακοπή, η οποία προήλθε από την ένταση που προκλήθηκε από υπερβολική ρίψη χημικών. Ο θάνατός του προστέθηκε στην μεγάλη λίστα των κρατικών δολοφονιών. Το νομοσχέδιο τελικά ψηφίστηκε με άδειο τον χώρο του Συντάγματος, αφού οι κρατικές δυνάμεις καταστολής είχαν σπρώξει όλο τον συγκεντρωμένο κόσμο στα γύρω στενά και αφού το παμε είχε αποχωρήσει για την ομονοια ανεμίζοντας αγωνιστικές σημαίες.
Έγινε για άλλη μια φορά φανερή η ιδιοκτησιακή νοοτροπία του κκε για την αποκλειστική κατοχή του δρόμου. Η αντίληψη του κκε ότι αποτελεί πρωτοπορία και μάλιστα επαναστατική δεν είναι καινούρια, αλλά εντάσσεται στη λενινιστική αντίληψη της θεωρητικής και πρακτικής παντοδυναμίας του κόμματος νέου τύπου. Αποτελεί εξάλλου πάγια τακτική του να θεωρεί ταξικούς εχθρούς κομμάτια του προλεταριάτου που δεν μπορεί να χειραγωγήσει. Θεωρούμε λοιπόν ότι το παμε εξυπηρέτησε άψογα τον σκοπό του να λαϊκίσει και προσπάθησε να ανταμειφθεί από το κράτος του θεάματος με τη μεσολάβηση των εικόνων του πετροπόλεμου και της μολότοφ, με μοναδικό σκοπό να κερδίσει πολιτική υπεραξία.
Φυσικά θεωρούμε πως μία στρατιωτικού – χουλιγκανίστικου τύπου διένεξη μεταξύ κομματιών της εργατικής τάξης δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους κοινούς αγώνες των από τα κάτω, αφού σκοπός μας είναι η εναντίωση στα συμφέροντα της τάξης των αφεντικών. Επιπλέον η σύγκρουση αυτή αποτελεί την απόλυτη νίκη της ιδεολογίας έναντι της αναγκαιότητας, εννοώντας ότι την στιγμή κατά την οποία το προλεταριάτο έπρεπε να σταθεί ενωμένο ενάντια στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου που υποτιμά ακόμη περισσότερο την εργασία, αντίθετα στράφηκε σε ιδεολογικούς (ψευδείς) διαχωρισμούς και τελικά ενάντια στα συμφέροντά του.
Μπροστά σ’αυτήν την σύγκρουση η υπόλοιπη αριστερά, από τον κουβέλη και τον φωτόπουλο μέχρι τον τσίπρα και την ανταρσύα, διέκρινε την αναγκαιότητα της αναπαραγωγής της ύπαρξής της. Ξεπέρασαν σε πολιτικαντισμό και κουκουλοφορο-λογιες ακόμη και το ίδιο το κκε. Φράσεις αντιφατικές όπως «μαζικό, ειρηνικό κίνημα» ή ιδεολογικές/ιδεοληπτικές όπως «προβοκάτορες σε διατεταγμένη υπηρεσία» σκοπό έχουν να προετοιμάσουν το έδαφος για την μοναδική μεγάλη μάχη την οποία είναι σε θέση να δώσει η αριστερά, την «μάχη» των εκλογών.
Κλείνοντας, θεωρούμε πως οι χουλιγκανίστικου τύπου συγκρούσεις (πετροπόλεμος, μπουκάλια, παλούκια) το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ανούσιες μικροπολιτικές βεντέτες. Αντίθετα, η πραγματική σύγκρουση με τα αφεντικά και άρα και με τις συγκεντρωτικού τύπου δομές είναι η αυτοοργάνωση στους χώρους όπου ζούμε και εργαζόμαστε, πέρα σπό γραφειοκρατίες και διαχωρισμούς. Είναι αναγκαία η σύζευξη επαναστατικής θεωρίας και πράξης, καθώς και η δημιουργία σωματείων βάσης, εργατικών ομάδων και συνελεύσεων γειτονιών. Τέλος, στο πλαίσιο όλων των παραπάνω προτείνουμε σε συζήτηση με άλλα συντροφικά εγχειρήματα καθώς και με συντρόφους/συντρόφισσες την ιδέα της αποκέντρωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων μέσω των πορειών και των δράσεων στις γειτονιές.
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής
epf72.squat.gr || epf72@riseup.net
δε θέλουμε δουλειά – δε θέλουμε ανεργία δε θέλουμε πτυχία με αξία
Με την κρίση να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας γενικεύονται. Μας λένε – με την ανεργία πλέον να μας την έχει στημένη στη γωνία – ξεχάστε τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, απ ‘δώ και πέρα θα δουλεύετε με μειωμένο ωράριο (4ωρο ή 5ωρο), το πέρασμα απ’ τη μια δουλειά στην άλλη θα ‘ναι συχνό, όπως και το μπρος-πίσω μεταξύ εργασίας και ανεργίας.
Κι απέναντι σ’ αυτά, τι απαντάνε – δυστυχώς – οι κάθε λογής αντιπολιτεύσεις; Απαντάνε λέγοντας ότι θέλουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά, ότι θέλουμε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ότι θέλουμε εν τέλει να επιστρέψουν οι ένδοξες μέρες της ανάπτυξης, του χωρίς νόημα καταναλωτισμού, της λογικής του περισσότερο για το περισσότερο. Από κοντά κι οι φοιτητικές αντιπολιτεύσεις να ζητάνε πτυχία με αξία, διορισμούς στο δημόσιο, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (8ωρης εννοείται), δουλειά για όλους (κι όχι πάντα για όλους, κυρίως για τους αποφοίτους της σχολής μας – οι συνομήλικοί μας απόφοιτοι των ΚΕΣ να πάνε να πνιγούν).
Γιατί όμως; Γιατί να υπερασπιζόμαστε ένα μοντέλο εργασίας που φαίνεται τώρα να ξεθωριάζει; Τόσο καλό ήτανε που θα μας λείψει; Οι 8 ώρες της μόνιμης και σταθερής δουλειάς δεν είναι πολλές; Γιατί να θέλουμε να δουλεύουμε πάνω από 4 ώρες την ημέρα; Δεν έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε; Γιατί να υπερασπιστούμε τη λογική της κατανάλωσης για την κατανάλωση, του περισσότερο για το περισσότερο;
Αυτό που νομίζουμε ότι χρειάζεται ως απάντηση στην κρίση είναι μια γενικευμένη αναθεώρηση της ίδιας μας της ζωής. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε ξανά τις χαρές της σχόλης και του ελεύθερου χρόνου και, πέρα κι ενάντια σε οποιεσδήποτε φοιτητικές συντεχνιακές διεκδικήσεις, να απαιτήσουμε ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες ανεξαιρέτως. Πάνω στη βάση ενός τέτοιου αιτήματος είναι που μπορούμε να συναντηθούμε με την υπόλοιπη κοινωνία. Στη βάση της επιθετικής διεκδίκησης μιας ζωής πιο ευχάριστης ενάντια στη λογική της χωρίς φραγμούς (αλλά και χωρίς νόημα) οικονομικής ανάπτυξης αλλά και στη λατρεία των παλιών και αυταρχικών μορφών εργασίας.
Απαιτούμε λοιπόν την καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θα εξασφαλίζει ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης σε όλους και όλες ανεξάρτητα απ’ το αν εργάζονται ή όχι. Και το απαιτούμε αυτό γιατί δε θέλουμε να σπαταλάμε το μεγαλύτερο κομμάτι της μέρας μας στη δουλειά ούτε κι όταν μένουμε άνεργοι να ζούμε μες στο άγχος και να ζητιανεύουμε για εργασία. Γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε αξιοπρεπές ούτε ευχάριστο. Γιατί πέρα απ’ τα όποια φοιτητικά μας αιτήματα…
θέλουμε καλύτερη ζωή για όλους και όλες
Από κάθε κρίση υπάρχει μόνο μία έξοδος…
Αυτό που μας παρουσιάστηκε τα τελευταία 2 χρόνια ως κρίση και περιελάμβανε όλους αυτούς τους περίεργους οικονομικούς όρους όπως spreads, δείκτες, ελλείματα κλπ είναι τελικά κάτι το καταστροφικό που “συνέβη στη χώρα” ή κάτι που βιώνεται καθημερινά γύρω μας, στους χώρους που ζούμε και δουλεύουμε; Αν προσπαθήσει κανείς/καμία, δεν είναι δύσκολο να “μεταφράσει” τον όρο κρίση, το τι σημαίνει γι' αυτόν/αυτην πρακτικά, αρκεί να στραφεί στις καθημερινές συνθήκες εκμετάλλευσης, δηλαδή τις περικοπές μισθών, τις μαζικές απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία – με λίγα λόγια την μείωση του εργατικού κόστους και την αύξηση των κερδών των αφεντικών. Όσο μεγάλη προσπάθεια κι αν καταβάλεται από την πλευρά της άρχουσας τάξης να μας παρουσιάσει τα παραπάνω σαν μια καταστροφή που ήρθε και “χτύπησε τη χώρα” έτσι ξαφνικά, ξέρουμε καλά πως πρόκειται για την όξυνση μιας ήδη υπάρχουσας κατάστασης. Τα αφεντικά πάντα είχαν κέρδη εις βάρος των εργαζομένων. Οι απολύσεις και οι περικοπές πάντα ήταν το όπλο τους για τη μείωση του κόστους της εργασίας, ενώ η τρομοκρατία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να κρατηθούν οι από κάτω στη θέση τους, χωρίς διεκδικήσεις και αγώνες. Μπορεί η νομική κατοχύρωση όλων των παραπάνω να εμφανίστηκε τώρα με το μανδύα της κρίσης, η ύπαρξη και η εφαρμογή τους όμως υπάρχει πολλά χρόνια πριν την εισαγωγή της λέξης “κρίση” στις ζωές μας. Είναι η βασική στρατηγική των αφεντικών όλα τα τελευταία χρόνια. Είναι εν τέλει τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο καπιταλισμός.
Η ερμηνεία που επιλέγεται απ' τον κυρίαρχο λόγο (βλ. μμε, κόμματα, κοινή γνώμη) είναι αυτή της αναγκαστικής επιβολής των μέτρων λόγω των πιέσεων των ξένων παραγόντων, οι οποίοι άλλαξαν πολλά ονόματα όλο αυτό το διάστημα (δντ, στρως-καν, γιούνγκερ, τρόικα, οίκοι αξιολόγησης, όλι ρεν, κερδοσκόποι…). Έτσι η αυτοαποκαλούμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση εμφανίζεται ως άμοιρη ευθυνών. Παράλληλα όμως επικαλείται τη συσπείρωση όλων των εθνικών δυνάμεων ως λύση αλλά και ευκαιρία για να βγούμε απ' την κρίση. Είναι εθνικό χρέος λοιπόν να υποστούμε την τρομοκρατία του κράτους και των αφεντικών ώστε να ανακάμψει η χώρα. Αυτή η αρρωστημένη εθνικιστική λογική σημαίνει ότι κάθε άνεργος κι απολυμένος θα πρέπει να κατανοήσει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και να κατηγορήσει για όλα τους “ξένους κατακτητές” της τρόικας και τους μετανάστες εργάτες/τριες που παίρνουν τις δουλειές. Σε κάθε περίπτωση έτσι, ο εχθρός παραμένει εξωτερικός και εθνικός, ενώ τα ντόπια αφεντικά εμφανίζονται απλά ως συνοδοιπόροι μας στην προσπάθεια για ανακάμψη. Τελικά απ' όλη αυτήν την κατάσταση οι καθημερινοί καταπιεστές μας βγαίνουν λάδι για το “κοινό καλό”.
Αν η εθνική ενότητα είναι το μέσο, ο σκοπός είναι η ανάπτυξη, κραυγάζουν από κοινού μήντια, κόμματα και συνδικάτα. Έτσι θα πάει μπροστά η χώρα, έτσι θα δημιουργηθούνε θέσεις εργασίας, έτσι θα γυρίσουμε στις “παλιές καλές μέρες”. Πρακτικά όμως αυτή η “ανάπτυξη” δεν είναι τίποτα άλλο από το άνοιγμα νέων πεδίων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ήδη συζητιέται παντού το πλάνο με το κωδικό όνομα fast track που θα απελευθερώνει τις επενδύσεις για την εκμετάλλευση όλου του φυσικού πλούτου, του υπεδάφους, των δασών, των ποταμών. Πρόκειται για την πλήρη νομική κάλυψη της λεηλασίας της φύσης προς όφελος των κερδών, αφού παρακάμπτονται ακόμα και τα προηγούμενα παραδοσιακά κρατικά εμπόδια (όπως το δασαρχείο και το συμβούλιο της επικρατείας). Με το ίδιο νομικό κάλυμα δίνεται το ελεύθερο στους επίδοξους επενδυτές να καθορίσουν οι ίδιοι εξ' ολοκλήρου τις εργασιακές συνθήκες που θα κάνουν αποτελεσματική την προσπάθεια για ανάπτυξη – να γενικεύσουν δηλαδή τις συνθήκες της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης, ελαστικής εργασίας σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Αυτό είναι το γενικό σχέδιο της ανάπτυξης: να αναδιαρθρωθούν οι ρητοί και άρρητοι κανόνες των κοινωνικών σχέσεων, ώστε ό,τι γινόταν ήδη άτυπα προς όφελος των αφεντικών (ένταση της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης) να πάρει πλέον και την επίσημη νομική μορφή του.
Μέσα σ' όλα αυτά, όλον τον προηγούμενο χρόνο, ακούστηκαν και προτάθηκαν πολλά για το τι “οφείλουν” να κάνουν οι εργαζόμενοι, ποιο είναι το “χρέος της εργατικής τάξης”, πώς να αντισταθεί “ο λαός” στη “λαίλαπα του δντ” κλπ. Το μεγάλο ξέσπασμα της πορείας της 5ης μάη όμως έδειξε τα όρια των μεγαλόστομων επικλήσεων: ήταν ένα μεγάλο αλλά σύντομο ξέσπασμα. Από εκείνο το σημείο και μετά, ενώ από τη μία η επίθεση των αφεντικών και η κρατική καταστολή οξύνονταν, οι κινητοποιήσεις στο κέντρο της αθήνας γίνονται όλο και πιο αραιές, χλιαρές και άμαζες. Οι γενικές απεργίες που κήρυττε η γσεε τελικά πιο πολύ εκτόνωναν παρά όξυναν την κατάσταση. Το αδιέξοδο του παραδοσιακού, γραφειοκρατικού, ξεπουλημένου συνδικαλισμού γινόταν όλο και πιο εμφανές σε πρακτικό επίπεδο. Δεν μπορεί ούτε να εκπροσωπήσει ούτε να συσπειρώσει τους εκμεταλλευόμενους, κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα πια απ' τους επίσημους συνδικαλιστικούς φορείς. Η οργάνωση του αγώνα από τα κάτω (μέσα από ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις) και η πρακτική της άγριας απεργίας (δηλαδή η απεργία των εργαζομένων χωρίς την έγκριση του συνδικάτου) δεν είναι πια εναλλακτικές και όμορφες ιδέες, αλλά απτές και εφαρμόσιμες λύσεις για να σπάσουμε τους μεταξύ μας διαχωρισμούς και να αγωνιστούμε αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, φέτος το φθινόπωρο στον δολ (δημοσιογραφικό οργανισμό λαμπράκη) απήργησαν από κοινού οι εργαζόμενοι, απολυμένοι, διοικητικοί και ανασφάλιστοι χωρίς να περιμένουν τη νομιμοποίηση των ξεπουλημένων σωματείων τους.
Όσον αφορά τους πανεπιστημιακούς χώρους απ' την άλλη, οι παραδοσιακές αντιλήψεις για τον αγώνα δείχνουν επίσης την ανεπάρκειά τους, καθώς ο φοιτητοκεντρικός χαρακτήρας τους αδυνατεί να κατανοήσει το εύρος των υποκειμένων που πλήττονται εντός και εκτός πανεπιστημίου. Απ' τη μία το νομοσχέδιο για το μισθό μαθητείας που ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι πλήττει συνολικά τους νέους (κάτω των 25 ετών) εργαζόμενους είτε σπουδάζουν είτε όχι, ενώ απ' την άλλη μέσα στο πανεπιστήμιο υπάρχουν μορφές εργασίας που συνήθως αγνοούνται από τον επίσημο φοιτητικό συνδικαλισμό, όπως π.χ η άμισθη πρακτική άσκηση των φοιτητών/τριων (σε γραφεία καθηγητών, διδακτικές ασκήσεις, επιτηρήσεις, αρχαιολογικές ανασκαφές κ.ά) και η ελαστική, κακοπληρωμένη και συχνά ανασφάλιστη εργασία των καθαριστριών, των εργαζομένων στα κυλικεία και το εστιατόριο κλπ. Αν δεν βρεθούν λοιπόν κοινοί τόποι και διαδικασίες ώστε να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν και να αγωνιστούν μαζί αυτά τα υποκείμενα, λίγο νόημα θα απομείνει για την πολιτική μέσα στις σχολές..
Οποιαδήποτε έξοδος από αυτήν την κρίση θα είναι τελικά εις βάρος μας αν εδώ και τώρα δεν οργανωθούμε από τα κάτω αμεσοδημοκρατικά, αν δεν αντισταθούμε συνολικά στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, αν δεν σπάσουμε τους μεταξύ μας διαχωρισμούς και δεν ανακαλύψουμε την αλληλεγγύη μέσα από τον αγώνα των “από κάτω” στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές.
Χρεωκοπημένοι όλων των ειδών,
ενωθείτε!
Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής
epf72.squat.gr || epf72@riseup.net
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΗΤΑΝ , ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
Ένα μόλις μήνα μετά την ανακοίνωση των μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και παρά τις προσπάθειες να μας πείσουν ότι τα μέτρα αυτά θα επαρκούσαν για την ανάκαμψη της οικονομίας χωρίς εξωτερική «χείρα βοηθείας» βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της προσφυγής της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η πρωθυπουργική εξαγγελία από το εξωτικό Καστελόριζο βασίστηκε πάνω στο γελοίο επιχείρημα της εθνικής ενότητας, η ύπαρξη της οποίας προϋποθέτει έναν «εξωτερικό» εχθρό. Αν μέχρι τώρα ο εχθρός αυτός ονομάζονταν «Μέρκελ», «κερδοσκόποι» «διεθνείς αγορές» κ.ο.κ από εδώ και μπρός θα ονομάζεται Δ.Ν.Τ. Το οποίο σαν οργανισμός μπορεί να υποστηρίξει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο το ρόλο του αναγκαίου κακού.
Είναι ο τέλειος εξωτερικός εχθρός (όντας γνωστός από τις καταστροφικές παρεμβάσεις του στις οικονομίες άλλων χωρών) που θα αναλάβει αντί για την ντόπια εξουσία να υποδείξει το τί πρέπει να γίνει προς την κατεύθυνση της «εξυγείανσης» των οικονομικών μας. Γιατί από τη πλευρά του Πα.Σο.Κ θα είναι το άλλοθι – εξάλλου ήδη ο ίδιος ο πρωθυπουργός συνυπέγραψε σε δήλωσή του τα συνθήματα ενάντια στο Δ.Ν.Τ- ενώ από τη πλευρά της αριστεράς θα είναι ο ιμπεριαλιστικός εχθρός της «πατρίδας» βλέπε δηλώσεις Παπαρήγα για το τί είναι «πατριωτισμός» σε καιρούς οικονομικής κρίσης.
Είναι προφανές ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και ότι πέρα από τα φορολογικά μέτρα πλέον έχουμε περάσει σε κατά μέτωπο επίθεση προς τα εργασιακά δικαιώματα διάφορων κλάδων. Στήνεται ένα σκηνικό με απολύσεις , περικοπές , κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κ.ο.κ που πλήττουν τους εργαζόμενους /-ες. Το πρόβλημα είναι όταν οι τελευταίοι αποδέχονται και στηρίζουν τις θέσεις της επίσημης εξουσίας περί αναγκαίων μέτρων ή φαντασιώνονται πως αγωνίζονται αν ζητήσουν την απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ από τη χώρα, παραβλέποντας ότι και πριν την προσφυγή σε αυτό τους ζητούσαν να αποδεχθούν τα ίδια μέτρα. Αυτή τη φορά τα ντόπια αφεντικά απλώς κρύβονται πίσω από το προπέτασμα του Δ.Ν.Τ. και καλλούμαστε να ενωθούμε εθνικά είτε για να «νοικοκυρέψουμε» τα του οίκου μας, είτε για να διώξουμε τον εξωτερικό εχθρό. Στην ουσία όμως ο εχθρός δεν είναι εξωτερικός , δεν είναι οι «κακοί» ξένοι που ευθύνονται για όσα θα μας συμβούν αλλά ο εχθρός είναι εσωτερικός και τον συναντάμε καθημερινά στους χώρους εργασίας , στη καθημερινή εκμετάλλευση και καταπίεση . Τα ντόπια αφεντικά υπήρχαν και πριν τη κρίση και είναι αυτά που βρίσκουμε και θα βρίσκουμε μπροστά μας.
Αν θέλουμε ως φοιτήτριες/-τες να μιλάμε για εργατικούς αγώνες και συνεύρεση εργατών – φοιτητών ας κοιτάξουμε γύρω μας , στον ίδιο τον κοινωνικό μας χώρο. Αντί να μιλάμε γενικά για κοινό μέτωπο και κοινούς αγώνες στο δρόμο – βλέπε Πρωτομαγιά – χωρίς ουσιαστικά να έχουμε άμεση σχέση με την εργασιακή πραγματικότητα θα πρέπει να εστιάσουμε στον πιο κοντινό σε μας εργασιακό χώρο, το Πανεπιστήμιο. Με μια πρώτη ματιά θα δει κανείς μέσα στους χώρους της σχολής εργαζόμενους/-ες στη καθαριότητα , στα κυλικεία , στο εστιατόριο και τα σπουδαστήρια να δουλεύουν με τους χειρότερους όρους όπως επισφαλή , μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία κλπ. Ακόμη και εμείς οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε είτε σε έρευνες μεταπτυχιακών και διδακτορικών προγραμμάτων, είτε σε πρακτικές ασκήσεις καλύπτοντας διδακτικές ώρες σε σχολεία , είτε σε αρχαιολογικές ανασκαφές , επιτηρήσεις σε εξεταστικές κ.ο.κ. χωρίς να πληρωνόμαστε .
Κλείνοντας θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν αρκεί να βγάζουμε πομπώδεις λόγους για σύμπλευση εργατών – φοιτητών , ούτε να έχουμε κατα νου μεγαλεπίβολα σχήματα οργάνωσης σε κεντρικό επίπεδο. Δηλαδή μια κοινή πορεία στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από ένα φαινομενικά κοινό όνομα δεν δημιουργεί αυτομάτως ενιαίο μέτωπο απέναντι στα αφεντικά. Θα πρέπει να δημιουργηθούν από τη βάση και από τα κάτω κοινές δράσεις , όπου στην περίπτωση της Φιλοσοφικής μεταφράζεται στην οικοδόμηση σχέσεων αλληλεγγύης , την επικοινωνία και την δημιουργία κοινών εμπειριών μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων, ώστε να αμυνθούν μαζί στις αυθαιρεσίες των αφεντικών.
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής