Το ξεκίνημα του νέου ακαδημαϊκού έτους έρχεται να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά το γεγονός ότι, το πανεπιστήμιο και η εκπαίδευση βρίσκονται πάντα ανάμεσα στα πρώτα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται. Συγκεκριμένα, τα τμήματα της Φιλοσοφικής έρχονται αντιμέτωπα με αυτή την πραγματικότητα για δεύτερη φορά. Αν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και το Σχέδιο Αθηνά ήταν οι πρώτες μετωπικές και σφοδρές επιθέσεις, αυτή τη φορά έχουμε απέναντί μας μια πιο σταδιακή και μετασχηματισμένη τους εκδοχή, καμουφλαρισμένη και περισσότερο επικίνδυνη. Πρώτοι στόχοι αυτή τη φορά ήταν τα τμήματα του Γαλλικού και της Ψυχολογίας.
Πιο συγκεκριμένα, από το 2010 και μετά, τα νέα αναμορφωμένα προγράμματα σπουδών του Γαλλικού, προβλέπουν αλυσίδες μαθημάτων, οι οποίες ξεκινούν από το πρώτο εξάμηνο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, αν κάποιος/α δεν έχει περάσει τα προαπαιτούμενα μαθήματα, στη συνέχεια των σπουδών του/της δεν θα μπορέσει να δηλώσει άλλα υποχρεωτικά μαθήματα για την απόκτηση του πτυχίου. Αυτό είναι στην ουσία ένα βάρος στις πλάτες όσων φοιτητών/τριων αναγκάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους να εργάζονται, αφού ο χρόνος που μπορούν να διαθέσουν στην παρακολούθηση των μαθημάτων αλλά και κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιορίζεται ριζικά, άρα αντιμετωπίζουν πρόβλημα να ανταπεξέλθουν στους εντατικοποιημένους ρυθμούς που επιβάλλουν οι αλυσίδες. Παράλληλα πολλά από τα υποχρεωτικής επιλογής μαθήματα δε διδάσκονται καν, αφού δεν υπήρξε καμία αναπλήρωση των καθηγητών/τριών που συνταξιοδοτούνται ή λείπουν σε άδειες. Τέλος, ελλείψει κονδυλίων από το κράτος, η αποστολή από το εξωτερικό των προβλεπόμενων συγγραμάτων έχει σταματήσει, κάτι που σημαίνει ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αναγκάζονται είτε να τα πληρώνουν οι ίδιοι, είτε να παρευρίσκονται υποχρεωτικά σε όλες τις παραδόσεις, προκειμένου να περάσουν τα μαθήματα αυτά.
Στο τμήμα της ψυχολογίας, οι φοιτητές έρχονται αντιμέτωποι με ένα άλλης φύσεως πρόβλημα. Η υποχρεωτική πρακτική που προβλέπεται κατά τη διάρκεια του τέταρτου έτους, μέχρι πρότινος αποζημιωνόταν, ανακουφίζοντας, σε ένα μικρό προφανώς βαθμό, τους/τις φοιτητές/ριες. Η χρηματοδότηση αυτή προερχόταν όχι φυσικά από τα ιδρύματα στα οποία απασχολούνταν οι φοιτητές, κρατικά ή μη, αλλά από ένα κονδύλι του ΕΣΠΑ, το οποίο πρόσφατα έληξε. Οι τωρινές λοιπόν εξαγγελίες του τμήματος κάνουν λόγο για μια πρακτική άσκηση η οποία πλέον δε θα επιδοτείται από πουθενά. Έτσι για άλλη μια φορά, και με ακόμα έναν τρόπο, το κόστος φοίτησης μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών/τριων. Ειδικά όσοι/ες εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, και αναγκαστούν να αφήσουν τη δουλειά τους για να συμμετέχουν στην πρακτική, δε θα έχουν ούτε αυτή την, πολύ μικρή και αμελητέα, οικονομική υποστήριξη.
Όλα αυτά προφανώς δε μας αφήνουν αδιάφορους, ούτε σκοπεύουμε να τα αφήσουμε να περάσουν αναπάντητα. Αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στην εντατικοποίηση που επιτάσσουν οι αλυσίδες μαθημάτων, απαιτούμε και παλεύουμε για την κατάργησή τους ανεπιστρεπτί. Διεκδικούμε την ενεργοποίηση των συλλογικών, από τα κάτω διαδικασιών για τη διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών μας, καθώς θεωρούμε ότι θα πρέπει ισότιμα φοιτητές/τριες και καθηγητές/τριες να συμμετέχουν στη σχηματοποίηση των προγραμμάτων. Απέναντι στο ν+2 και την άμετρη εντατικοποίηση των σπουδών μας, απέναντι στην απάθεια και την παθητικοποίηση των φοιτητών, προττάσσουμε τις δικές μας απαντήσεις, τα δικά μας προτάγματα. Μέσα από συλλογικούς οριζόντιους αγώνες και διαδικασίες, δημιουργούμε ρήγματα ελευθερίας και επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και χρόνου. Υψώνουμε συλλογικές αντιστάσεις και αμφισβητούμε την καταστολή της δημιουργίας στην καθημερινότητά μας, την υποτίμηση των ζωών μας.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Το φθινόπωρο του 2013 έλαβε χώρα μία απ’ τις πιο μαχητικές και μεγάλες σε διάρκεια απεργίες των τελευταίων χρόνων. Οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΚΠΑ, του ΕΜΠ και άλλων πανεπιστημίων, ξεσηκώθηκαν μαζικά ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων τους. Η απεργία τους κράτησε 3,5 μήνες και παρότι ήταν εν μέρει μόνο επιτυχής, απέδειξε ότι όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται από τα κάτω -αμφισβητώντας την συνδικαλιστική γραφειοκρατία- και αγωνίζονται μπορούν να πετύχουν πολλά. Φυσικά μείζονος σημασίας για τον αγώνα ήταν και η στήριξή του από πολλούς/ες φοιτητές/τριες, αλλά και από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, παρά την καθημερινή δυσφήμιση του από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ.
Σήμερα, 2 χρόνια μετά, παρότι πολλά φαίνεται να έχουν αλλάξει, βλέπουμε ότι η κρατική στρατηγική για τους αγώνες των «από κάτω» παραμένει ίδια. Όποιος/α διαρρηγνύει την “εθνική ενότητα” και τολμάει να αντισταθεί στην υποτίμηση της εργασίας και της ζωής του είναι εχθρός και θα τιμωρηθεί. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η εκδικητική δίωξη 14 απεργών διοικητικών υπαλλήλων, και μάλιστα τόσο καιρό μετά. Με πρόφαση ότι η απεργία ήταν παράνομη (αφού δεν τηρήθηκε επακριβώς, η γραφειοκρατική διαδικασία που απαιτείται για την έναρξη της ), οι συγκεκριμένοι απεργοί διώκονται ως υποκινητές της.
Εδώ πρέπει να γίνει ειδική μνεία για την καθηγήτρια της φιλοσοφικής ελένη μαντζουράνη. Η συγκεκριμένη, λοιπόν, πέρα από το γεγονός ότι συμμετέχει στο συμβούλιο ιδρύματος του εκπα –θεσμό βάσει του οποίου διάφοροι επιχειρηματίες μπλέχτηκαν με την διοίκηση των πανεπιστημίων- έπαιξε τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην δίωξη των απεργών. Συγκεκριμένα, αυτή η οπαδός μιας άψογης καταδοτικής δημοκρατίας, εκπλήρωσε αυθορμήτως –όπως συμβαίνει με όλους τους καταδότες- τον θεσμικό της ρόλο. Έδωσε τα ονόματα των 14 εργαζομένων στην ασφάλεια. Απλώς επειδή οι καιροί έχουν προχωρήσει άφησε την κουκούλα κατά μέρος.
Εμείς απ’ την μεριά μας έχουμε να πούμε ότι ,δυστυχώς για την μαντζουράνη και το σινάφι της, η αλληλεγγύη μας προς τους διωκόμενους είναι δεδομένη. Προτάσσουμε τον κοινό αγώνα φοιτητών/τριων και εργαζομένων ενάντια στην περεταίρω υποβάθμιση μας. Παλεύουμε για το πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών και όχι του κράτους και των επιχειρήσεων.

Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ της ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ (Κτίριο ΠΡΟΚΑΤ) ΔΕΥΤΕΡΑ, 12/10 στις 12

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Το πανεπιστήμιο ,σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, είναι ο δημόσιος χώρος, μέσα στον οποίο παράγεται απενοχοποιημένη, πολιτικά αχρωμάτιστη γνώση, αποκτούνται τα απαραίτητα εφόδια για την εύρεση εργασίας και την κοινωνική ανέλιξη, ενώ ταυτόχρονα θεωρείται το τελευταίο σκαλοπάτι για την πνευματική και κοινωνική πρόοδο του ατόμου. Αυτή η βολική και εύπεπτη εικόνα για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τη λειτουργία που επιτελεί είναι καταδικασμένη να σκοντάφτει συνέχεια πάνω στην πραγματικότητα και αυτό φαίνεται με τον πιο καθαρό τρόπο σήμερα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Με λίγα λόγια βλέπουμε ότι το «δωρεάν και δημόσιο» πανεπιστήμιο τείνει και επίσημα να αποτελέσει παρελθόν, έστω και σαν αυταπάτη. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνοντας από νομοσχέδιο σε νομοσχέδιο βλέπουμε μια όλο και μεγαλύτερη επίθεση σε κοινωνικές και φοιτητικές κατακτήσεις. Ξεκινώντας από την κατάργηση του ασύλου και την βίαιη εισβολή δυνάμεων καταστολής μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, το face control και την προκλητική εγκατάσταση σεκιουριτάδων με αλεξίσφαιρα στις πύλες και στις σχολές της πανεπιστημιούπολης, το σπάσιμο καταλήψεων των φοιτητικών συλλόγων από «αγανακτισμένους» φοιτητές με μπροστάρηδες μεγαλοκαθηγητές και τις διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, τον αποκλεισμό της νομικής σχολής από ΜΑΤ με εντολές των πρυτανικών αρχών, καθώς και τη σταδιακή απονομιμοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων. Ταυτόχρονα, το οικονομικό βάρος της φοίτησης πέφτει στις τσέπες των φοιτητών/τριών αφού μέσα στα επόμενα εξάμηνα θα κληθούν να πληρώνουν για τη σίτιση, τη στέγαση (καθώς οι εστίες κλείνουν ή ιδιωτικοποιούνται), τα συγγράμματα και τις μεταφορές τους. Αυτό ολοκληρώνεται και με την μη κατάργηση από την νέα κυβέρνηση, παρά τις εξαγγελίες της, του νομοσχεδίου περί ν+2 ετών φοίτησης, που οδηγεί σε περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών και των ζωών μας. Παράλληλα οι εξαγγελίες των τελευταίων διαδοχικών κυβερνήσεων και υπουργών μιλάνε περί «αριστείας» και ιδιωτικών κέντρων που θα δρουν παράλληλα με το πανεπιστήμιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, παρόμοιο «καλλωπισμό» περνάνε και οι εργασιακές σχέσεις μέσα στα ιδρύματα με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στις σχολές. Εργολαβίες στις υπηρεσίες καθαρισμού, σίτισης και φύλαξης της σχολής, απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων, ελαστικοποίηση των μισθών, όταν και αν αυτοί υπάρχουν. Και όλα αυτά στο βωμό της αποδοτικότητας και της «αναπτυξιακής προοπτικής» των σχολών. Ένα από τα πιο ακραία, αλλά και ενδεικτικά παραδείγματα αυτών, είναι η ανάθεση της εργολαβίας των κυλικείων της Φιλοσοφικής στην εταιρεία Νησίς, η οποία έχει επίσης αναλάβει τη σίτιση του στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα.

Η θέση μας μέσα σε αυτήν την κατάσταση.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η απομονωμένη και εσωστρεφής δράση δεν μπορεί παρά να κρατήσει τα χέρια μας δεμένα. Χρειάζεται συλλογικός και αδιαμεσολάβητος αγώνας, ούτως ώστε όλες/οι μαζί να προβάλλουμε αποτελεσματική αντίθεση και να δημιουργήσουμε πραγματικές βάσεις συλλογικής διαβούλευσης για τη διαχείριση των θεμάτων μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής έχει ως διακηρυγμένο στόχο να συμβάλλει σε αυτές τις διαδικασίες μέσα από μια δημόσια παρέμβαση που θα καλεί τον φοιτητικό σύλλογο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Μακριά από παραταξιακές λογικές, προσπαθεί να ορίσει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι φοιτητές/τριες θα συναντιούνται και θα δίνουν από κοινού σταθερούς και ανυποχώρητους αγώνες, χωρίς να προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει την παρέμβασή της με εκλογικούς όρους. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε απέχουμε από τους μηχανισμούς ανάθεσης,
διαχείρισης και ελέγχου των κινημάτων (εκλογές και διοικητικά συμβούλια) σε αντίθεση με όλες τις υποτιθέμενες «ανεξάρτητες» και μη παρατάξεις (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ, ΜΑΣ κοκ.).Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αντι-ιεραρχία και τον αυτόνομο πολιτικό αγώνα, ούτως ώστε οι νίκες και οι ήττες μας να έχουν νόημα για όλους/ες μας. Κανείς δεν ξέρει με τι προκλήσεις θα μας φέρει αντιμέτωπους το αύριο. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι αυτό το αύριο θέλουμε και μπορούμε να το δημιουργήσουμε όλοι και όλες μαζί.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Τα ελληνικά πανεπιστήμια απασχολούν πολύ, σε δελτία ειδήσεων, και καφενειακές συζητήσεις ως χώροι διαφθοράς και αυθαιρεσίας. Σχεδόν όλοι/ες οι φοιτητές/ριες που πέρασαν ή περνάνε από τα ελληνικά ακαδημαϊκά αμφιθέατρα γνωρίζουν ή και έχουν συμμετάσχει σε κάποιο από τα αμέτρητα ανέκδοτα περιστατικά. Όλοι ξέρουν κάποιον που έχει «πάρει σημειώσεις από τη δαπ, η οποία έχει επαφή με τον Χ καθηγητή, που κάνει το Χ μάθημα», όλες γνωρίζουν ότι υπάρχουν καθηγητές που κρατάνε εκδικητικά φοιτητές στο ίδιο έτος για οποιονδήποτε λόγο, όλοι ψιθυρίζουν για κάποιον (ή μάλλον κάποιους) καθηγητή που βρίσκεται στη θέση του επειδή είχε «μπάρμπα στην κορώνη» και πάει λέγοντας.
Φυσικά μέσα στο πλαίσιο του περήφανου τηλεοπτικού μας πολιτισμού, στον οποίο με τόση άνεση επιπλέουμε, έχουμε ακούσει πολλές φορές τους «ειδικούς» και τις θαυματουργές τους λύσεις. Η καπιταλιστική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έρχεται να μας σώσει «εξορθολογίζοντας» και «βάζοντας σε τάξη» (κατά τη γνωστή οργουελική μιντιακή ονοματοθεσία) από τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και την κακοδιοίκηση (και φυσικά την παλιά μας φίλη, την «ανομία»). Αξιολογήσεις, συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, εργολαβίες και όλες εκείνες οι καπιταλιστικές πονηριές, για τις οποίες έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν.
Καμιά σημασία δεν έχει βέβαια που οι ίδιοι μέτοχοι, που βλέπαμε να μεσουρανούν στην πασοκτζίδικη (για να καταλαβαινόμαστε) διαφθορά, έχουν σήμερα φορέσει το κουστούμι του τεχνοκράτη μιλώντας για την «μεταπολιτευτική κακοδιοίκηση» και όλες τις υπόλοιπες κοινοτυπίες με τις οποίες έχουμε ντύσει σήμερα αυτό που εξίσου ανόητα ακούμε να ονομάζεται «δημόσιος διάλογος».
Δύο βδομάδες πριν δημοσιεύσαμε ένα κείμενό μας για τον φώτη δημητρακόπουλο, καθηγητή της φιλοσοφικής και πρόεδρο του τμήματος σλαβικών σπουδών. Είχαμε πληροφορηθεί ότι κατά τη διάρκεια εξέτασης μαθήματός του είχε απευθυνθεί σε συμφοιτήτριά μας λέγοντάς της “Εσύ είσαι ομορφούλα, δε χρειάζεται να εξεταστείς. Άσε μου και τον αριθμό σου” και γράψαμε ένα κείμενο στο οποίο γνωστοποιούμε το περιστατικό και φυσικά σχολιάζουμε τις εκφάνσεις σεξισμού και πατριαρχίας που αναδεικνύει. Όταν το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ομάδα facebook της φιλοσοφικής σχολής (ίσως το μεγαλύτερο σήμερα ηλεκτρονικό πεδίο «διαλόγου» στη σχολή), έγινε προς έκπληξή μας ένας μικρός ντόρος, ενώ πολλοί φοιτητές/ριες σχολίασαν λέγοντας ότι όλα αυτά είναι περίπου κοινό μυστικό και με λίγα λόγια ο κόσμος το έχει βούκινο κι η κοσμητεία κρυφό καμάρι. Επίσης ειπώθηκε ότι είναι κάτι που γίνεται χρόνια τώρα (μετράει πάνω από δεκαπενταετία αυτή η κατάσταση) και ότι στο παρελθόν έχουν υπάρξει καταγγελίες για «στρίμωγμα κοριτσιών σε ασανσέρ»(!) και άλλα τέτοια όμορφα πάλι με πρωταγωνιστή τον δημητρακόπουλο.
Στη συνέχεια μας γνωστοποιήθηκε ότι στη συνεδρίαση του τμήματος φιλολογίας η κυρία καραμαλέγκου (κοσμητόρισσα της φιλοσοφικής σχολής) ερωτηθείσα για το αν έχει υπόψη της το εν λόγω κείμενο (την ανακοίνωση της ε.π.φ.) απάντησε με ένα μονολεκτικό «Ναι», χωρίς καν να μπει στη διαδικασία να δώσει μία εξήγηση. Ξετυλίγοντας λίγο ακόμα το κουβάρι πληροφορηθήκαμε ότι ο πρόεδρος των σλαβικών σπουδών δεν έχει καλέσει ούτε μία συνεδρίαση του τμήματος που διευθύνει από τον Σεπτέμβρη όπως θεσμικά οφείλει. Μάθαμε επίσης κι άλλα περιστατικά (χειρότερα από αυτά που καταγράφουμε), τα οποία βέβαια δεν δημοσιεύουμε καθώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα αποδείξουμε αν δε μιλήσουν οι ίδιες που τα υπέστησαν. Και επειδή όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά δε θα προκαλεί σε κανέναν ιδιαίτερη έκπληξη ότι ο εν λόγω καθηγητής έχει υψηλές γνωριμίες και είναι αυτές που του παρέχουν την απαραίτητη κάλυψη, για να κάνει όσα κάνει.
Και τέλος μάθαμε ότι στη φιλοσοφική σχολή μπορεί ένας καθηγητής να παρενοχλεί τις φοιτήτριές του χωρίς να κουνιέται φύλλο ακόμη κι αν όλη η σχολή το γνωρίζει. Η κυρία καραμαλέγκου και τα «αρμόδια όργανα» της σχολής έχουν ανακαλύψει το ελιξίριο της νεότητας, καθώς δυο βδομάδες μετά τηρούν την ίδια στάση ζεν, χωρίς να διενεργούν μια ΕΔΕ ή να αναλαμβάνουν την οποιαδήποτε δράση, παρά το πλήθος των μαρτυριών που έχουν στα χέρια τους (ακόμα και μέλη ΔΕΠ έχουν επισημάνει το συγκεκριμένο θέμα). Είναι πραγματικά σουρεαλιστική η θεσμική νομιμότητα ώρες-ώρες.
Φυσικά από την πλευρά μας δε θα σταματήσουμε να δρούμε μέχρι ο φώτης δημητρακόπουλος να απομακρυνθεί από τη φιλοσοφική σχολή και δεν θα σταματήσουμε να ενοχλούμε όσο η πατριαρχία επιβάλλεται στα σώματά μας. Όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα στην προκειμένη είναι να ενεργοποιηθούν οι ίδιες εκείνες που έχουν δεχτεί τέτοιου τύπου επιθέσεις και παρενοχλήσεις και να δράσουν προκειμένου να δοθεί ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους εκείνους που κρύβονται πίσω από το καθηγητικό πρεστίζ και την ακαδημαϊκή ιεραρχία, για να επιβάλλονται πάνω στα σώματα άλλων.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ