Στα πλαίσια της μεθοδευμένης ‘’επίθεσης’’ στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου με την μορφή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης εντάσσεται και η ψήφιση του νομοσχεδίου για τα Κ.Ε.Σ.(Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών).Ειδικότερα, η ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 προς αυτήν την κατεύθυνση,  υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος, ανάγκασε το υπουργείο να προωθήσει με έμμεσο τρόπο την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.  Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, τα ΚΕΣ θα έχουν τη δυνατότητα να δίνουν πτυχία ισότιμα με αυτά των δημόσίων πανεπιστημίων. Η αναγνώριση των ΚΕΣ είχε μείνει στα χαρτιά μέχρι που το υπουργείο παιδείας υπό την ηγεσία του Σπηλιωτόπουλου και μόλις 4 μέρες πριν τις εκλογές προέβη στην αδειοδότηση 33 κολεγίων με διαδικασίες εξπρές! Ως φοιτητές πρέπει να αντιτεθούμε σ’ αυτή τη εξέλιξη, καθώς συνιστά έμμεση μορφή απαξίωσης και υποτίμησης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε τη θέση υπό την οποία είμαστε αντίθετοι στο νόμο για τα ΚΕΣ. Είμαστε αντίθετοι, όπως είπαμε, επειδή θεωρούμε ότι γίνεται προσπάθεια για να απαξιωθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, με τη δημιουργία ενός παράλληλου κλάδου ιδιωτικής εκπαίδευσης. Μέχρι εδώ καλά: όλοι θα συμφωνήσουν μ’ αυτό. Κοιτάζοντας όμως προσεκτικότερα τον πολιτικό λόγο αυτών που εναντιώνονται στον συγκεκριμένο νόμο, θα εντοπίσουμε ορισμένες προβληματικές απόψεις, οι οποίες πρέπει να χτυπηθούν. Εχθρός μας δεν είναι οι σπουδαστές των ΚΕΣ, αλλά το Υπουργείο. Στο νόμο για τα ΚΕΣ πολεμάμε ένα επιπλέον βήμα προς την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου∙ δεν είμαστε αντίθετοι, επειδή «φοβόμαστε» ότι «απειλούνται τα πτυχία μας». Θεωρούμε απαράδεκτη αυτή τη θέση, καθώς πιστεύουμε ότι προκύπτει απ’ το φοιτητοκεντρισμό που διακρίνει το σύνολο σχεδόν των καθεστωτικών και μη παρατάξεων. Φοιτητοκεντρισμός σημαίνει να μη μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα από τα συμφέροντα του κλάδου μας (ως φοιτητών), τίποτε περισσότερο από την προστασία της αξίας του πτυχίου μας. Πρόκειται για μια λογική συντεχνιακή, η οποία εκμεταλλεύεται τα προνόμιά της, με σκοπό να διατηρήσει την ανώτερη κοινωνική της θέση. Όπως είναι γνωστό, από τα ΚΕΣ θα βγαίνουν εργαζόμενοι β’ κατηγορίας, τα «κατακάθια» του συστήματος που δε μπόρεσαν να πετύχουν στις πανελλήνιες εξετάσεις κι έτσι κατέληξαν στα ΚΕΣ. Αν κάποιος δε μπορεί να πληρώσει τα φροντιστήρια ή τα ιδιαίτερα μαθήματα κατά τη διάρκεια της Β’ και Γ’ Λυκείου ή αν, σε περίπτωση που αποτύχει στις πανελλήνιες, δεν έχει λεφτά για να πάει σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάει στα ΚΕΣ. Το μέτρο για την προσθήκη της βάσης του 10 ως κριτηρίου εισαγωγής στα ΑΕΙ εντάσσεται στην ίδια λογική. Έτσι αναπαράγεται η ταξική δομή της εκπαίδευσης. Σ’ αυτήν ακριβώς την ταξική δομή στηρίζονται οι φοιτητοσυνδικαλιστές, όταν επικαλούνται το χυδαίο επιχείρημα ότι «τα ΚΕΣ θα μας πάρουν τις δουλειές». Εκμεταλλεύονται την ανώτερη ταξική τους θέση και χρησιμοποιούν τις επικλήσεις στο «δημόσιο» χαρακτήρα του πανεπιστημίου, προκειμένου να την προφυλάξουν.

Αυτή η φοιτητοκεντρική και συντεχνιακή αντίληψη προκύπτει από τη γενικότερη εικόνα που υπάρχει για το πανεπιστήμιο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Για το μέσο Έλληνα φοιτητή το πανεπιστήμιο είναι ένα μέσο για την εξασφάλιση ενός «δυνατού» πτυχίου, το οποίο θα του επιτρέψει να βρει μια καλή δουλειά. Το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο εύρεσης εργασίας. Λογικό είναι ότι, από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη φοιτητική μας ιδιότητα μ’ έναν τέτοιο τρόπο, θα θεωρούμε «εχθρούς» και «ανταγωνιστές» τους σπουδαστές οποιουδήποτε άλλου ιδρύματος θα μπορεί να προσφέρει ανάλογου είδους πτυχία.

Ως υπερασπιστές, λοιπόν της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, επιλέγουμε να αντισταθούμε σ’αυτή τη πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όχι απέναντι, αλλά από κοινού με τους σπουδαστές/ απόφοιτους  των ΚΕΣ. Απαιτούμε να γίνουν άμεσα δεκτοί στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και να καταργηθούν τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών.  Τασσόμαστε  ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό/ αποκλεισμό από την εκπαίδευση. Θεωρώντας, τέλος, την προσβασιμότητα στη γνώση ως δικαίωμα σε δημόσιο αγαθό απαιτούμε την κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων και κατά συνέπεια την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς οικονομικούς, εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς.

C’ est Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής
epf72.squat.gr

Σε κάθε εξεταστική περίοδο η Ελευθεριακή Παρέμβαση κυκλοφορεί μέσα στην σχολή μια σειρά αντιεξεταστικών αυτοκόλλητων, ανάμεσα σε αυτά υπάρχει ένα που αναφέρεται στην αυθεντία των καθηγητών και την κατάτμηση της γνώσης με προκρούστεια μέθοδο, κατά την διεξαγωγή των τελικών εξετάσεων. Δεν περιμέναμε, να επαληθευτούμε με τον πιό ξεκάθαρο τρόπο στην τελευταία εξεταστική (Ιούνης 2009), όταν σέ ενα από τα μεταπτυχιακά του Φ.Π.Ψ (οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία αφού είναι γενικό φαινόμενο) έγινε εξέταση με παρουσίαση εργασιών, στην οποία παρευρίσκονταν και οι τρεις διδάσκοντες που είχαν αναλάβει το μάθημα. Μέχρι εδώ, δεν θα υπήρχε πρόβλημα , αρκεί και οι τρείς διδάσκοντες να είχαν την ίδια ή ίση συμμετοχή και παρουσία στο μάθημα. Όμως, από τους τρείς μόνο οι δύο «βοηθοί» που είναι διδάκτορες (δηλαδή έρμαια του υπεύθυνου καθηγητή), ανέλαβαν τη διδασκαλία σε όλο το εξάμηνο , ενώ  ο/η καθηγητής/τρια σαν το μεγάλο όνομα εμφανίστηκε στο πρώτο και στο τελευταίο μάθημα.

Για μας αυτό το φαινόμενο είναι η θεοποίηση της αυθεντίας.  Γιατί αν οι διάφοροι θρησκόληπτοι και θρησκόπληκτοι θεωρούν ως τελικό κριτή τον «θεό» τους ,  έτσι και οι φοιτητές περιμένουμε σαν τελικό κριτή τον δικό μας «θεό» , τον/την καθηγητή/τρια στις τελικές εξετάσεις.  Δεν ξέρουμε τι ημερήσιο πρόγραμμα έχουν οι διάφοροι καθηγητές/τριες και δεν μας ενδιαφέρει κιόλας, αυτό που μας νοιάζει , είναι η αντιμετώπιση της διδασκαλίας σαν μια διαδικασία που η «εξουσία» του καθηγητή θα περιορίζεται (αν υπάρχει) σε αυτό που αναφέρουμε σαν αρνητικό ισοζύγιο γνώσης. Δηλάδή στο κύρος που προκύπτει από το γεγονός, ότι ο καθηγητής γνωρίζει πιο πολλά από τον φοιτητή για την επιστήμη, στην οποία επιθυμεί να μυηθεί και ο φοιτητής. Το ότι δεν γνωρίζουμε τα ίδια, δεν αποκλείει το να είμαστε ίσοι. Ίσοι απέναντι στις απουσίες, ίσοι απέναντι στα ωράρια, ίσοι απέναντι στις αποφάσεις που μας αφορούν.

Αντ’ αυτού, η πρακτική είναι συνήθως οι μεταπτυχιακοί να θεωρούμαστε ίσοι στις υποχρεώσεις και λιγότερο ίσοι στα δικαιώματα.  Είναι χαρακτηριστικό, πως αν τύχει και το αρνητικό ισοζύγιο γνώσης αντιστραφεί, υπέρ του φοιτητή, τότε ο καθηγητής οχυρώνεται πίσω από  θέσφατα της επιστημολογίας, τα οποία είναι αναπόδεικτα. Ξαφνικά δεν του φτάνουν οι παραπομπές , δεν του κάνει η βιβλιογραφία μιας και δεν την όρισε αυτός και στο τέλος έχει πρόβλημα με την εγκυρότητα των λεγομένων. Γιατί η αυθεντία δεν δέχεται, να υπάρχει κάτι, στο οποίο να είναι «άσχετη» ,«άμαθη» και «αδούλευτη». Δηλαδή, όλα αυτά που τόσες φορές, έχει εξαπολύσει εναντίον των φοιτητών της. Είναι αυτές οι θεϊκες αυθεντίες, που εμφανίζονται την μέρα της εξέτασης και  που ικανοποιούνται με το κάψιμο θυμιατών από παραπομπές και θυσίες από βιβλιογραφία, που επιβεβαιώνουν ,όσο τίποτα άλλο, τις θέσεις μας για τις εξεταστικές.

Για να το κλείνουμε , είναι γελοίο σε επίπεδο «μεταπτυχιακών» που μας πρήζουν, ότι τώρα είμαστε πιο επαγγελματίες, πιο επιστήμονες, πιο ειδικοί από πριν , να υπάρχουν περιπτώσεις καθοδήγησης της πνευματικής εργασίας, σε τέτοιο βαθμό που να υποχρεούμαστε να ακολουθήσουμε βιβλιογραφίες , θεματικές και υπεύθυνους καθηγητές που θα πετσοκόβουν τις εργασίες μας. Σε αυτήν την  πρακτική, η λύση είναι η αυτοργάνωση , με την ιδρυση συλλόγων μεταπτυχιακών και η συνολική άρνηση για την παράδοση ημερολογιακών πρακτικών και σημειώσεων προόδου,  που υπάρχουν είτε για να δίνουν τους επιβλέποντες είτε  για να τους καβατζώνονυν πως ήταν αρκετά καλοί μπάτσοι της γνώσης.

ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΠΑΝΤΟΥ

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Ελευθεριακή Παρέμβαση φλς (ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΙ)

Κατέβασμα (χωρίς account στο Scribd)

[scribd id=24073903 key=key-r1sq2ew4jzlcmxif64r] *για καλύτερη προβολή πατήστε το "Fullscreen"

Η ΕΠΦ συμμετέχει στην Πρωτοβουλία Πανεπιστημιούπολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού η οποία έχει στόχο την δημιουργία Ανοικτής Συνέλευσης Πανεπιστημιούπολης που θα ασχολείται με το ζήτημα των νέων αυτοκινητοδρόμων στον Υμηττό. Ακολουθεί το κείμενο και η αφίσα της Πρωτοβουλίας που καλούν στην πρώτη Ανοικτή συνέλευση Πανεπιστημιούπολης στο αίθριο Φιλοσοφικής 3/6 (1μ.μ).

(αφίσα Πρωτοβουλίας)

(κείμενο Πρωτοβουλίας)

Ο ΥΜΗΤΤΟΣ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου αργά ή γρήγορα εμφανίζεται το εξής κομβικό πρόβλημα: πώς μπορεί να συμφιλιωθεί η διαρκώς αυξανόμενη δόμηση και συγκέντρωση κατοίκων/οχημάτων με την εύκολη καιγρήγορη μετακίνηση. Η γνωστή και πολυδοκιμασμένη συνταγή είναι η συνεχής κατασκευή περιφερειακών δρόμων ταχείας κυκλοφορίας όπου το κυρίως κέντρο της πόλης περικυκλώνεται από οδικά “δαχτυλίδια”. Μόλις ο περιφερειακός συμφορείται από οχήματα, δημιουργείται ο επόμενος ‘εξω απ’ αυτόν, ο οποίος συμφορείται με τη σειρά του, κατασκευάζεται άλλος και ούτω καθεξής.
Στην αθηναϊκή περίπτωση αυτού του μοντέλου αντιστοιχεί ένα από τα πιο φιλόδοξα και μεγαλεπίβολα κατασκευαστικά σχέδια που έχουμε γνωρίσει: η δημιουργία νέων αυτοκινητόδρομων πέριξ του Υμηττού. Η έμπνευση του έργου ανήκει στους συνήθεις υπόπτους και καθ’ ύλην αρμόδιους: το υπουργείο πεχωδέ. Τα 62 χιλιόμετρα νέων αυτοκινητόδρομων που προβλέπονται από τα πλάνα (και τις μακέτες) του υπουργείου θα επεκτείνονται απ’ την Αγ. Παρασκευή μέχρι το Ελληνικόκατά μήκος του Υμηττού, ενώ θα συνδέονται με το κέντρο της Αθήνας μέσω Πανεπιστημιούπολης και με το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος μέσω του κόμβου Σακέτα στην Καισαριανή. Φυσικά αυτοί οι δρόμοι ούτε χωματόδρομοι θα είναι, ούτε γραφικά σοκάκια. Το σχέδιο για την κατασκευή του φαραωνικού τύπου έργου των νέων περιφερειακών θα πρέπει να υπερπηδήσει μια σειρά από “φυσικά εμπόδια” που υψώνονται μπροστά του. Εκτός από τα χιλιάδες δέντρα που θα κοπούν έτσι κι αλλιώς κατά τη διάνοιξη των δρόμων, η κατασκευή των ανισόπεδων κόμβων και μόνο θα “κοστίσει” 4.000 δέντρα στο Σακέτα (επί της Κατεχάκη) και θα αφανίσει πλήρως τοάλσος Πανεπιστημιούπολης, το άλσος Ιλισίων και το αισθητικό δάσος Καισαριανής. Η λεηλασία συμπληρώνεται με το νέο προεδρικό διάταγμα που προβλέπει τον κερματισμό του Υμηττού σε 8 ζώνες χρήσης και την μετατροπή του από δάσος σε περιαστικό πάρκο (πράγμα όχι και τόσο δύσκολο μετά τη “βολική σύμπτωση” της καταστροφής των συγκεκριμένων αξιοποιήσιμων ζωνών από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού). Με λίγα λόγια από ζώνη υψηλού πρασίνου μετατρέπεται σε πράσινο ντεκόρ για την αθηναϊκή τσιμεντούπολη, ανοίγωντας τον ασκό του αιόλου για την περαιτέρω εκμετάλλευση του Υμηττού από επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα βαφτίζονται.. κοινωφελείς χρήσεις. Κάθε υπουργός, δήμος ή επιχειρηματίας θα μπορεί να χτίσει αναψυκτήρια, αθλητικά κέντρα, εκπαιδευτήρια, πολιτιστικά κέντρα κλπ, ενώ όσοι είχαν χτίσει ήδη παράνομα θα μπορούν να κοιμούνται (ακόμα πιο) ήσυχοι.
Πίσω όμως απ’ το συγκεκριμένο έργο, πίσω απ’ τους κατασκευαστές, τα προεδρικά διατάγματα, τις κοινωφελείς χρήσεις και τους αποχαρακτηρισμούς δασών διαφαίνεται κάτι πολύ βαθύτερο. Όχι κάποιο σατανικό σχέδιο κάποιων διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών ή αιμοβόρων επιχειρηματιών, αλλά η ίδια η λογική που κινεί τον καπιταλιστικό κόσμο. Πρόκειται για την λογική που συμπυκνώνεται στις αξίες της απεριόριστης ανάπτυξης και της λεηλασίας της φύσης στο βωμό της εμπορευματικής αξιοποίησης. Κάθε δάσος, πάρκο και αδόμητη έκταση, κάθε ελεύθερος και δημόσιος χώρος αντιμετωπίζεται ως άλλη μια αναξιοποίητη, ακόμα, ευκαιρία για οικονομικό κέρδος. Τα πάρκα γίνονται πάρκινγκ στο Κέντρο, τα δάση γίνονται περιφερειακοί στον Υμηττό, οι αλάνες γίνονται γήπεδα στο Βοτανικό.
Κι αν για τη φύση η ανάπτυξη σημαίνει υπερεκμετάλλευση, παρόμοια τύχη επιφυλάσσεται για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η κατασκευή καινούργιων, γρηγορότερων αυτοκινητόδρομων εναρμονίζεται τέλεια με την απαίτηση να γίνει πιο παραγωγικός και πιο καταναλωτικός. Εφόσον οτιδήποτε πέρα απ’ την εργασία και την κατανάλωση θεωρείται χαμένος, “νεκρός” χρόνος, θα πρέπει οι αποστάσεις (χωρικέ
ς και χρονικές)να μηδενιστούν ώστε ο άνθρωπος-εμπόρευμα να φτάνει γρήγορα-γρήγορα είτε στην εργασιακή μιζέρια είτε στον καταναλωτικό παράδεισο. Και βέβαια το μεταφορικό μέσο της προτίμησής του δε θα είναι ούτε το μετρό, ούτε το λεωφορείο, ούτε το ποδήλατο. Χωρίς την μαζική χρήση του αυτοκινήτου και την ατομικιστική κουλτούρα του Ι.Χ. η κατασκευή των νέων αυτοκινητόδρομων θα έχανε κάθε νόημα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η κυκλοφοριακή συμφόρηση αντιμετωπίζεται με περισσότερους αυτοκινητόδρομους που υπόσχονται ταχύτερες μετακινήσεις, παράγονται και καταναλώνονται περισσότερα αυτοκίνητα, αυτά μετά από κάποιο διάστημα
ξαναμποτιλιάρονται, δημιουργούνται νέοι δρόμοι, και πάει λέγοντας.. Ο πυρήνας του παραλογισμού βρίσκεται στο γεγονός ότι στα πολλά αυτοκίνητα απαντάμε με περισσότερα αυτοκίνητα και ο κερδισμένος εν τέλει είναι η ίδια η ιδιωτική μετακίνηση.
Ήδη απ’ την πλευρά της κοινωνίας έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες αντιστάσεις στην ολοκληρωτική καταστροφή του δάσους του Υμηττού και το αυτοκινητιστικό μεγαθήριο των νέων περιφερειακών. Τα πρώτα “ανθρώπινα θύματα” του έργου, οι κάτοικοι των περιοχών γύρω απ’ τον Υμηττό που πρόκειται να πληγούν έντονα, οργανώνονται και κινητοποιούνται μέσα από ανοιχτές επιτροπές και πρωτοβουλίες (όπως σε Καισαριανή, Βύρωνα, Άλιμο, Αγ. Παρασκευή, Ηλιούπολη, Γλυφάδα, Καρέα, Ελληνικό και αλλού) ενάντια στη λεηλασία της φύσης και τηνπεραιτέρω υποβάθμιση των ζωών τους.
Μέχρι στιγμής παρ’ όλα αυτά φαίνεται να απουσιάζει απ’ το φάσμα των τοπικών δράσεων το ενδιαφέρον για το χώρο της Πανεπιστημιούπολης, παρ’ όλο που αποτελεί νευραλγικό σημείο για το σχεδιασμό του έργου. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η σύνδεση των περιφερειακών με το κέντρο της Αθήνα θα γίνεται μέσω της κατασκευής ανισόπεδου κόμβου στην πύλη της Ούλωφ Πάλμε, ο οποίος θα μετατρέψει την Πανεπιστημιούπολη σε εργοτάξιο και θα καταστρέψει τις δασικές εκτάσεις μέσα και γύρω απ’ αυτήν. Η εν λόγω αδιαφορία οφείλεται στην ιδιαιτερότητα της Πανεπιστημιούπολης σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές γύρω απ’ τον Υμηττό. Ως επί το πλείστον αυτοί που κινούνται στην Πανεπιστημιούπολη είναι “επισκέπτες”, κυρίως φοιτητές/τριες και εργαζόμενοι/ες στους πανεπιστημιακούςχώρους, οι οποίοι έρχονται απλά για να κάνουν τη δουλειά τους και να φύγουν, χωρίς ποτέ να αποκτούν σταθερή αναφορά ή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χώρο. Εμείς απ’ την πλευρά μας, βλέποντας την Πανεπιστημιούπολη σαν έναν προνομιακό φυσικό και δημόσιο χώρο και τους εαυτούς μας σαν ζωντανό κομμάτι του, δε μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην καταστροφή της ή να περιμένουμε από κάποιον πεφωτισμένο σωτήρα να δράσει αντί για εμάς τις ίδιες και τους ίδιους. Πάνω σ’ αυτην την κατεύθυνση προσπαθούμε με ό,τι μέσα μας αναλογούν να ευαισθητοποιήσουμε όσους κινούνται μέσα σ’ αυτό το χώρο και καλούμε όλους αυτούς – φοιτητές/τριες, εργαζόμενους/ες και οποιονδήποτε άλλο ενδιαφέται – σε δημιουργία ανοιχτής συνέλευσης χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς για να οργανωθούμε και να δράσουμε αποτελεσματικά ενάντια στους νέους περιφερειακούς αυτοκινητόδρομους είτε γύρω είτε πάνω είτε κάτω απ’ τον Υμηττό, ενάντια στην εργοταξιοποίηση της Πανεπιστημιούπολης, ενάντια στην κυριαρχία πάνω στη φύση και τις ζωές μας.

;

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΔΡΟΜΟΥΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 3/6 1Μ.Μ ΑΙΘΡΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ

Πρωτοβουλία Παν/πολης ενάντια στη λεηλασία του Υμηττού