ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 11/10/09

Καταγγέλουμε την ποινική δίωξη της εκπαιδευτικού Στέλλας Πρωτονοταρίου, πρώην διευθύντριας του 132ου δημοτικού σχολείου που διώκεται γιατί ουσιαστικά όρισε με σαφήνεια και νοηματοδότησε έμπρακτα το ζήτημα της σχέσης του σχολείου με τους/τις μετανάστες/τριες μαθητές/τριες και τους γονείς τους.

Το 132ο δημοτικό σχολείο πραγματοποίησε μια σειρά καινοτόμων δράσεων στην κατέυθυνση της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, όπως την έκδοση των ανακοινώσεων σε τρεις γλώσσες, δωρεάν μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες γονείς, μαθήματα της μητρικής γλώσσας των αλλοδαπών μαθητών/τριων(εκτός διδακτικού ωραρίου), αντικατάσταση της πρωινής προσευχής με ένα ποίημα του Γ.Ρίτσου. Γενικότερα υλποιήθηκαν προγράμματα που στόχο είχαν την άμβλυνση των μορφωτικών ανισοτήτων, τξη συνεργασία και την κατανόηση. Αν και τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών αυτών φάνηκαν εξ αρής θετικά, όπως εξαφάνιση των κρουσμάτων βίας στο σχολείο και μεγάλη μείωση της μαθητικής διαρροής, η διευθύντρια μετατέθηκε εκδικητικά σε άλλο σχολείο και της ασκήθηκε ποινική δίωξη επειδή παραχώρησε σχολικές αίθουσες για την πραγαμτοποίηση αυτών των μαθηματών.

Θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ζητήματος από την κυβέρνηση και ειδικότερα το υπουργείο παιδείας πάιρνει τη μορφή τιμωρίας και σοφρωνισμού της εκπαιδευτικού αφού, θα συνεχίζαμε εμείς, πρωτοβουλίες σαν και αυτές υπερβαίνουν τον κρατικό σχεδιασμό αλλά και τις κρατούσες αντιλήψεις.

Στηρίζουμε τη συλλογική δράση σχολείων και εκπαιδευτικών που προωθούν παιδαγωγικές πρακτικές και αντιλήψεις κόντρα στον αναχρονισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την περιθωριοποιήση, τις διακρίσεις, την απόρριψη, τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση και τη ζωή.

Εκφράζουμε την αμέριστη υποστήριξη και αλληλεγγύη μας στη Στέλλα Πρωτονοταρίου καθώς και στη δασκάλα που δικάζεται μαζί της.

Απαιτούμε άμεση απόσυρση των κατηγοριών εναντίον τους.

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΤΙΣ 11/10/09

Πέντε Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες από τις 19/10 βρίσκονται σε απεργία πείνας ζητώντας πολιτικό άσυλο. Οι άνθρωποι αυτοί καθώς είναι αντικαθεστωτικοί, σε μια χώρα που το κράτος στερεί ακόμη και τις στοιχειώδεις πολιτικές ελευθερίες, καταπιέζει βάναυσα τις γυναίκες και κάθε διαφορετικότητα, αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν. Φτάσαν στην Ελλάδα περιμένοντας ότι η πολιτεία θα τους αναγνωρίσει σαν αυτό που είναι: πολιτικοί πρόσφυγες. Όμως στην Ελλάδα άσυλο παρέχεται στο 0,06% των αιτήσεων και αρμόδια αρχή για το ανθρωπιστικό και πολιτικό άσυλο είναι η ελληνική αστυνομία, οι ίδιοι που πνίγουν τους πρόσφυγες στα σύνορα, τους βασανίζουν και τους δολοφονούν στα τμήματα.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΑΔΙΚΙΑ!

ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΟΧΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΙΡΑΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ!

Προφανώς και ο τίτλος ξενίζει. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι μάλλον αυτονόητο ότι οι μετανάστες δεν έρχονται εδώ για να ζήσουν το μύθο τους στην κοιτίδα του πολιτισμού με το εύκρατο μεσογειακό κλίμα. Έρχονται από χώρες που έχουν μετατραπεί σε εμπόλεμες ζώνες, από δικτατορικά καθεστώτα όπου διώκονται, από κράτη που βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας, γενικά από μέρη όπου η επιβίωσή τους καθίσταται αδύνατη. Στο ταξίδι τους, αφού δώσουν την περιουσία τους σε μεσάζοντες και δουλεμπόρους, ο δρόμος τους είναι στρωμένος πότε με νάρκες (είδος που ευδοκιμεί στα σύνορα), πότε με λιμενικούς της ακτοφυλακής, ενώ πολλές φορές τελειώνει στα νερά του αιγαίου.

Όταν φτάνουν εδώ, ζώντας σε καθεστώς παρανομίας, προσπαθούν είτε να τους χορηγηθεί άδεια παραμονής, είτε να χαρακτηριστούν πρόσφυγες ζητώντας άσυλο, πράξεις που εμπίπτουν πλέον στην αρμοδιότητα της αστυνομίας. (Το ίδιο βέβαια ισχύει, ακόμα και αν έχουν γεννηθεί εδώ). Αν και κανείς δεν τους/τις θέλει, υπάρχει πληθώρα σκατοδουλειών γι’ αυτές/-ούς (αφού κατά βάθος τους αγαπάνε): όλοι τις/τους θέλουν να δουλεύουν ανασφάλιστοι στις οικοδομές, χτίζοντας πολυκατοικίες και ολυμπιακά ακίνητα, να φροντίζουν ηλικιωμένους και αρρώστους, να εξαναγκάζονται στην πορνεία, να φυτεύουν και να μαζεύουν φρούτα και λαχανικά, να καθαρίζουν κτήρια και σπίτια, να είναι πλανόδιοι μικροπωλητές με φτηνή πραμάτεια, να μπογιατίζουν σπίτια, να κάνουν μετακομίσεις, να μοιράζουν πίτσες, να στήνουν τις εξέδρες κομματικών εκδηλώσεων, να δειγματίζουν περσικά χαλιά. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τις παραπάνω δουλειές μας τις κλέβουν.
Ακόμη, όταν φτάνουν εδώ, έρχονται αντιμέτωποι και με την καταστολή από την εθνικά ευαίσθητη αστυνομία. Καθημερινά γίνονται θύματα (συχνά θανατηφόρων) βασανιστηρίων στα αστυνομικά τμήματα και στο δρόμο, γίνονται ακούσιοι στόχοι τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, στοιβάζονται σε κλούβες και απελαύνονται μαζικά σε επιχειρήσεις «σκούπα», εκδιώχνονται από κτήρια και καταυλισμούς στους οποίους διαμένουν, είναι αναγκασμένοι να τρέχουν όποτε βλέπουν μπάτσο και τέλος φυλακίζονται σε «κέντρα υποδοχής» αντιπροσωπευτικά της ελληνικής φιλοξενίας. Τα παραπάνω βέβαια δεν είναι απλώς πρακτικές ενός ρατσιστικού κράτους, αλλά τροφοδοτούνται από το διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Και δεν εννοούμε μόνο τους μαχαιροβγάλτες πολίτες με σύνδρομο διαρκούς αγανάκτησης. Εννοούμε την γκετοποίηση από την γειτονιά μέχρι το σχολείο μέχρι την πλατεία, όπου τα παιδιά των μεταναστών θεωρείται ότι λερώνουν και διαφθείρουν τον ανθό της ελληνικής νεολαίας · τη ρατσιστική αντιμετώπιση στο δρόμο, στα πάρκα, στις συγκοινωνίες, στους χώρους εργασίας · το δόγμα «μας παίρνουν τις δουλειές», καθώς και τη βεβαιότητα ότι οι μετανάστες είναι φύσει εγκληματίες. Η γενικευμένη ξενοφοβία ξεπερνά ακόμα και τον κρατικό ρατσισμό, με ενδεικτικές περιπτώσεις την άρνηση των γονέων να παρελαύνουν αριστούχοι μετανάστες μαθητές κρατώντας (βρομίζοντας) τη σημαία, τη δίωξη καθηγητριών που έκαναν με δική τους πρωτοβουλία ενισχυτική διδασκαλία σε μετανάστες, ή τα λουκέτα σε πάρκα που έπαιζαν παιδιά μεταναστών.

Καθώς εναντιωνόμαστε στο ρατσισμό και συνεπώς στην υπάρχουσα κατάσταση, υποστηρίζουμε το αίτημα για απόλυτη ισότητα μεταξύ ημεδαπών και μεταναστών. Δηλαδή ίσα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα, θρησκευτικές ελευθερίες, καθώς και άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών β΄ και γ΄ γενιάς, οι οποίοι, αν και έχουν γεννηθεί εδώ (χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ άλλη χώρα), ζουν με άδεια παραμονής, αφού ενηλικιωθούν.

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/-ΤΩΝ

ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ

Στα πλαίσια της μεθοδευμένης ‘’επίθεσης’’ στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου με την μορφή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης εντάσσεται και η ψήφιση του νομοσχεδίου για τα Κ.Ε.Σ.(Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών).Ειδικότερα, η ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 προς αυτήν την κατεύθυνση,  υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος, ανάγκασε το υπουργείο να προωθήσει με έμμεσο τρόπο την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.  Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, τα ΚΕΣ θα έχουν τη δυνατότητα να δίνουν πτυχία ισότιμα με αυτά των δημόσίων πανεπιστημίων. Η αναγνώριση των ΚΕΣ είχε μείνει στα χαρτιά μέχρι που το υπουργείο παιδείας υπό την ηγεσία του Σπηλιωτόπουλου και μόλις 4 μέρες πριν τις εκλογές προέβη στην αδειοδότηση 33 κολεγίων με διαδικασίες εξπρές! Ως φοιτητές πρέπει να αντιτεθούμε σ’ αυτή τη εξέλιξη, καθώς συνιστά έμμεση μορφή απαξίωσης και υποτίμησης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Αυτό που έχει σημασία είναι να ξεκαθαρίσουμε τη θέση υπό την οποία είμαστε αντίθετοι στο νόμο για τα ΚΕΣ. Είμαστε αντίθετοι, όπως είπαμε, επειδή θεωρούμε ότι γίνεται προσπάθεια για να απαξιωθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, με τη δημιουργία ενός παράλληλου κλάδου ιδιωτικής εκπαίδευσης. Μέχρι εδώ καλά: όλοι θα συμφωνήσουν μ’ αυτό. Κοιτάζοντας όμως προσεκτικότερα τον πολιτικό λόγο αυτών που εναντιώνονται στον συγκεκριμένο νόμο, θα εντοπίσουμε ορισμένες προβληματικές απόψεις, οι οποίες πρέπει να χτυπηθούν. Εχθρός μας δεν είναι οι σπουδαστές των ΚΕΣ, αλλά το Υπουργείο. Στο νόμο για τα ΚΕΣ πολεμάμε ένα επιπλέον βήμα προς την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου∙ δεν είμαστε αντίθετοι, επειδή «φοβόμαστε» ότι «απειλούνται τα πτυχία μας». Θεωρούμε απαράδεκτη αυτή τη θέση, καθώς πιστεύουμε ότι προκύπτει απ’ το φοιτητοκεντρισμό που διακρίνει το σύνολο σχεδόν των καθεστωτικών και μη παρατάξεων. Φοιτητοκεντρισμός σημαίνει να μη μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα από τα συμφέροντα του κλάδου μας (ως φοιτητών), τίποτε περισσότερο από την προστασία της αξίας του πτυχίου μας. Πρόκειται για μια λογική συντεχνιακή, η οποία εκμεταλλεύεται τα προνόμιά της, με σκοπό να διατηρήσει την ανώτερη κοινωνική της θέση. Όπως είναι γνωστό, από τα ΚΕΣ θα βγαίνουν εργαζόμενοι β’ κατηγορίας, τα «κατακάθια» του συστήματος που δε μπόρεσαν να πετύχουν στις πανελλήνιες εξετάσεις κι έτσι κατέληξαν στα ΚΕΣ. Αν κάποιος δε μπορεί να πληρώσει τα φροντιστήρια ή τα ιδιαίτερα μαθήματα κατά τη διάρκεια της Β’ και Γ’ Λυκείου ή αν, σε περίπτωση που αποτύχει στις πανελλήνιες, δεν έχει λεφτά για να πάει σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάει στα ΚΕΣ. Το μέτρο για την προσθήκη της βάσης του 10 ως κριτηρίου εισαγωγής στα ΑΕΙ εντάσσεται στην ίδια λογική. Έτσι αναπαράγεται η ταξική δομή της εκπαίδευσης. Σ’ αυτήν ακριβώς την ταξική δομή στηρίζονται οι φοιτητοσυνδικαλιστές, όταν επικαλούνται το χυδαίο επιχείρημα ότι «τα ΚΕΣ θα μας πάρουν τις δουλειές». Εκμεταλλεύονται την ανώτερη ταξική τους θέση και χρησιμοποιούν τις επικλήσεις στο «δημόσιο» χαρακτήρα του πανεπιστημίου, προκειμένου να την προφυλάξουν.

Αυτή η φοιτητοκεντρική και συντεχνιακή αντίληψη προκύπτει από τη γενικότερη εικόνα που υπάρχει για το πανεπιστήμιο μέσα στην ελληνική κοινωνία. Για το μέσο Έλληνα φοιτητή το πανεπιστήμιο είναι ένα μέσο για την εξασφάλιση ενός «δυνατού» πτυχίου, το οποίο θα του επιτρέψει να βρει μια καλή δουλειά. Το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο εύρεσης εργασίας. Λογικό είναι ότι, από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη φοιτητική μας ιδιότητα μ’ έναν τέτοιο τρόπο, θα θεωρούμε «εχθρούς» και «ανταγωνιστές» τους σπουδαστές οποιουδήποτε άλλου ιδρύματος θα μπορεί να προσφέρει ανάλογου είδους πτυχία.

Ως υπερασπιστές, λοιπόν της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, επιλέγουμε να αντισταθούμε σ’αυτή τη πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όχι απέναντι, αλλά από κοινού με τους σπουδαστές/ απόφοιτους  των ΚΕΣ. Απαιτούμε να γίνουν άμεσα δεκτοί στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και να καταργηθούν τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών.  Τασσόμαστε  ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό/ αποκλεισμό από την εκπαίδευση. Θεωρώντας, τέλος, την προσβασιμότητα στη γνώση ως δικαίωμα σε δημόσιο αγαθό απαιτούμε την κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων και κατά συνέπεια την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς οικονομικούς, εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς.

C’ est Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής
epf72.squat.gr

Σε κάθε εξεταστική περίοδο η Ελευθεριακή Παρέμβαση κυκλοφορεί μέσα στην σχολή μια σειρά αντιεξεταστικών αυτοκόλλητων, ανάμεσα σε αυτά υπάρχει ένα που αναφέρεται στην αυθεντία των καθηγητών και την κατάτμηση της γνώσης με προκρούστεια μέθοδο, κατά την διεξαγωγή των τελικών εξετάσεων. Δεν περιμέναμε, να επαληθευτούμε με τον πιό ξεκάθαρο τρόπο στην τελευταία εξεταστική (Ιούνης 2009), όταν σέ ενα από τα μεταπτυχιακά του Φ.Π.Ψ (οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία αφού είναι γενικό φαινόμενο) έγινε εξέταση με παρουσίαση εργασιών, στην οποία παρευρίσκονταν και οι τρεις διδάσκοντες που είχαν αναλάβει το μάθημα. Μέχρι εδώ, δεν θα υπήρχε πρόβλημα , αρκεί και οι τρείς διδάσκοντες να είχαν την ίδια ή ίση συμμετοχή και παρουσία στο μάθημα. Όμως, από τους τρείς μόνο οι δύο «βοηθοί» που είναι διδάκτορες (δηλαδή έρμαια του υπεύθυνου καθηγητή), ανέλαβαν τη διδασκαλία σε όλο το εξάμηνο , ενώ  ο/η καθηγητής/τρια σαν το μεγάλο όνομα εμφανίστηκε στο πρώτο και στο τελευταίο μάθημα.

Για μας αυτό το φαινόμενο είναι η θεοποίηση της αυθεντίας.  Γιατί αν οι διάφοροι θρησκόληπτοι και θρησκόπληκτοι θεωρούν ως τελικό κριτή τον «θεό» τους ,  έτσι και οι φοιτητές περιμένουμε σαν τελικό κριτή τον δικό μας «θεό» , τον/την καθηγητή/τρια στις τελικές εξετάσεις.  Δεν ξέρουμε τι ημερήσιο πρόγραμμα έχουν οι διάφοροι καθηγητές/τριες και δεν μας ενδιαφέρει κιόλας, αυτό που μας νοιάζει , είναι η αντιμετώπιση της διδασκαλίας σαν μια διαδικασία που η «εξουσία» του καθηγητή θα περιορίζεται (αν υπάρχει) σε αυτό που αναφέρουμε σαν αρνητικό ισοζύγιο γνώσης. Δηλάδή στο κύρος που προκύπτει από το γεγονός, ότι ο καθηγητής γνωρίζει πιο πολλά από τον φοιτητή για την επιστήμη, στην οποία επιθυμεί να μυηθεί και ο φοιτητής. Το ότι δεν γνωρίζουμε τα ίδια, δεν αποκλείει το να είμαστε ίσοι. Ίσοι απέναντι στις απουσίες, ίσοι απέναντι στα ωράρια, ίσοι απέναντι στις αποφάσεις που μας αφορούν.

Αντ’ αυτού, η πρακτική είναι συνήθως οι μεταπτυχιακοί να θεωρούμαστε ίσοι στις υποχρεώσεις και λιγότερο ίσοι στα δικαιώματα.  Είναι χαρακτηριστικό, πως αν τύχει και το αρνητικό ισοζύγιο γνώσης αντιστραφεί, υπέρ του φοιτητή, τότε ο καθηγητής οχυρώνεται πίσω από  θέσφατα της επιστημολογίας, τα οποία είναι αναπόδεικτα. Ξαφνικά δεν του φτάνουν οι παραπομπές , δεν του κάνει η βιβλιογραφία μιας και δεν την όρισε αυτός και στο τέλος έχει πρόβλημα με την εγκυρότητα των λεγομένων. Γιατί η αυθεντία δεν δέχεται, να υπάρχει κάτι, στο οποίο να είναι «άσχετη» ,«άμαθη» και «αδούλευτη». Δηλαδή, όλα αυτά που τόσες φορές, έχει εξαπολύσει εναντίον των φοιτητών της. Είναι αυτές οι θεϊκες αυθεντίες, που εμφανίζονται την μέρα της εξέτασης και  που ικανοποιούνται με το κάψιμο θυμιατών από παραπομπές και θυσίες από βιβλιογραφία, που επιβεβαιώνουν ,όσο τίποτα άλλο, τις θέσεις μας για τις εξεταστικές.

Για να το κλείνουμε , είναι γελοίο σε επίπεδο «μεταπτυχιακών» που μας πρήζουν, ότι τώρα είμαστε πιο επαγγελματίες, πιο επιστήμονες, πιο ειδικοί από πριν , να υπάρχουν περιπτώσεις καθοδήγησης της πνευματικής εργασίας, σε τέτοιο βαθμό που να υποχρεούμαστε να ακολουθήσουμε βιβλιογραφίες , θεματικές και υπεύθυνους καθηγητές που θα πετσοκόβουν τις εργασίες μας. Σε αυτήν την  πρακτική, η λύση είναι η αυτοργάνωση , με την ιδρυση συλλόγων μεταπτυχιακών και η συνολική άρνηση για την παράδοση ημερολογιακών πρακτικών και σημειώσεων προόδου,  που υπάρχουν είτε για να δίνουν τους επιβλέποντες είτε  για να τους καβατζώνονυν πως ήταν αρκετά καλοί μπάτσοι της γνώσης.

ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΠΑΝΤΟΥ

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Ελευθεριακή Παρέμβαση φλς (ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΙ)