Όλοι και όλες στην φιλοσοφική γνωρίζουν πού βρίσκονται τα κυλικεία της εταιρείας «Νησίς», στον 2ο και στον 4ο όροφο της σχολής. Σχεδόν όλοι όμως αγνοούν ότι η συγκεκριμένη εταιρεία έχει αναλάβει και την τροφοδοσία του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Τα δύο κυλικεία ανήκουν στους Λινάρδο και Καραμήτσο, οι οποίοι εκτός των άλλων έχουν και την Νησίς catering στην Κηφισιά. Το συγκεκριμένο catering, λοιπόν, έχει αναλάβει την εργολαβία επισιτισμού των κρατούμενων μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Μάλιστα θέλοντας να αυξήσουν τα κέρδη τους, οι συγκεκριμένοι «κύριοι», διανέμουν σε καθημερινή βάση ισχνές μερίδες φαγητού στους έγκλειστους μετανάστες, με αποκορύφωμα τη παύση της τροφοδοσίας.
Φυσικά, δεν μας εκπλήσσει καθόλου ότι μια εργολαβική εταιρεία της σχολής έχει παράλληλα αναλάβει και αυτό το επαχθές έργο, προκειμένου να κερδοφορήσει. Οι εργολαβίες στις σχολές είναι εταιρείες που έπειτα από διαγωνισμό, αναλαμβάνουν την σίτιση, φύλαξη, καθαριότητα κ.ά., έναντι υψηλών κονδυλίων. Οι εταιρείες που επιλέγονται συνήθως έχουν στενές οικονομικές σχέσεις με τις διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, ενώ κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων και η χρήση των πανεπιστημιακών χώρων ως ένα ακόμη πεδίο επενδύσεων και κερδοφορίας. Εγγενές χαρακτηριστικό τους είναι επίσης η επιδίωξη της κερδοφορίας με κάθε τρόπο, είτε εντός είτε εκτός των σχολών.
Τα παραδείγματα που αποδεικνύουν τα παραπάνω είναι πολλά: η μη καταβολή μισθών στις καθαρίστριες της φιλοσοφικής και τελικά η απόλυση τους, η τοποθέτηση εργαζομένων από το κυλικείο στον καθαρισμό της σχολής (χωρίς πληρωμή για αυτήν την εργασία), τα παράνομα μπαζώματα μέσα στην πανεπιστημιούπολη με την συγκάλυψη της ιδιωτικής εταιρείας security ISS, η οποία έχει αναλάβει την φύλαξη του ε.κ.π.α. και πολλά άλλα• και όλα αυτά με την σύμφωνη γνώμη των πανεπιστημιακών αρχών και την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους της λεγόμενης ακαδημαϊκής κοινότητας.
Στην εταιρεία Νησίς γίνονται εμφανείς κάποιες από τις φαινομενικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Έχουμε, δηλαδή, τους φοιτητές της σχολής οι οποίοι ψωνίζουν καθημερινά από τα κυλικεία, κάτι που φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Αγνοούν, όμως, το γεγονός ότι η Νησίς αντλεί μεγάλα οικονομικά οφέλη και είναι κομμάτι της βάναυσης πραγματικότητας που δημιουργούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες, οι οποίοι είναι έγκλειστοι σε αυτά. Σ’ αυτή ακριβώς τη αντίφαση συμπυκνώνεται η ουσία των διάφορων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που δεν είναι άλλη από την επιδίωξη του μέγιστου δυνατού κέρδους.
Εμείς θα αγωνιζόμαστε μέχρι να καταργηθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών*, οποιαδήποτε μορφή ή όνομα κι αν έχουν. Ο καπιταλισμός, ό,τι προσωπείο κι αν φοράει, προϋποθέτει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όσον αφορά τη «Νησίς», είναι μία από τις εταιρείες που ευνοούνται πλήρως από το καθεστώς φυσικής εξόντωσης χιλιάδων ανθρώπινων υπάρξεων. Γι αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι θα συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο μ’ αυτήν. Δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να εξαφανιστεί μία και καλή από την σχολή.

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ
ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΚΥΛΙΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΝΗΣΙΣ

*Δυο λόγια για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών
Το κράτος επιθυμεί την ύπαρξη τους, αφενός γιατί αδυνατεί να εντάξει τους μετανάστες στην παραγωγική διαδικασία και αφετέρου γιατί κρατικά στελέχη και εργολαβικές εταιρείες, όπως η «Νησίς», χάρη στα κονδύλια που δίνονται από την Ε.Ε. για την λειτουργία κέντρων κράτησης, βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται.
Από την κυρίαρχη ρητορική περί των προβλημάτων που δημιουργούν οι μετανάστες, συγκροτείται μία ξέχωρη κοινωνική ομάδα, αυτή των μεταναστών. Οι μετανάστες, λοιπόν, απ’ την κοινωνία αντιμετωπίζονται ως οι «επιβλαβείς άλλοι», ως οι «περισσευούμενοι», και από τα αφεντικά ως ένα φθηνό εργατικό δυναμικό. Έτσι κατορθώνεται και η διάσπαση και ο διχασμός μεταξύ των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων αυτής της κοινωνίας. Ως εκ τούτου, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μετανάστες και οι μετανάστριες υποβαθμίζονται ως υπάρξεις, χάνοντας την ανθρώπινη υπόσταση τους, αφού βρίσκονται σε ένα κενό νομικό πλαίσιο.

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Την Τρίτη 13 Γενάρη, ο Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας πραγματοποίησε παρέμβαση στις σχολές της Πανεπιστημιούπολης, στις οποίες έχουν εγκατασταθεί σεκιούριτι. Η παρέμβαση πέρασε από το Φυσικομαθηματικό, τη Σχολή Θετικών Επιστημών και κατέληξε στην κεντρική είσοδο στην Ούλωφ Πάλμε. Μοιράστηκαν κείμενα σε φοιτητές και φοιτήτριες στις σχολές, γράφτηκαν συνθήματα ενάντια στις εταιρείες σεκιούριτι και κρεμάστηκαν πανό. Στην παρέμβαση συμμετείχαν περίπου 30 σύντροφοι και συντρόφισσες.

Στην διάρκεια της παρέμβασης μοιραζόταν το παρακάτω κείμενο:
Τι ρόλο βαράνε οι security στις σχολές;

Ακολουθούν φωτογραφίες από την παρέμβαση:

Φέτος μπήκαμε στις σχολές για να αντικρύσουμε σεκιουριτάδες με στολές και αλεξίσφαιρα να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποια βγαίνει. Η ISS security κέρδισε τον διαγωνισμό για την εργολαβία φύλαξης και τσέπωσε 3.500.000 ευρώ από το ε.κ.π.α. για να εξασφαλίσει την εύρυθμη πανεπιστημιακή λειτουργία. Βεβαίως, και στα άλλα πανεπιστήμια υπάρχουν εργολαβίες φύλαξης (και όχι μόνο), αλλά συγκεκριμένα στο ε.κ.π.α. η παρουσία τους έχει αναβαθμιστεί.
Εδώ και χρόνια οι διάφοροι καθηγητάδες, δημοσιογράφοι, υπουργοί κ.τ.λ. προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας και η μόνη λύση σ’ αυτό το πρόβλημα είναι η αύξηση του ελέγχου και της καταστολής μέσα σ’ αυτά. Όμως εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι ο αληθινός στόχος των σεκιούριτι είναι διττός. Αφενός επιτυγχάνεται η αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, αφού εκεί μέσα δεν θα υπάρχουν κατειλημμένοι πολιτικοί χώροι και κάθε είδους μη ακαδημαϊκή δραστηριότητα, αλλά αντιθέτως θα υπάρχει άπλετος χώρος για φοιτητές ρομποτάκια, εργολαβίες και ερευνητικά προγράμματα. Ακόμη, επιτυγχάνεται η πειθάρχηση των φοιτητών/τριών, οι οποίοι πλέον δεν θα ‘χουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το οτιδήποτε μέσα στις σχολές, και των εργαζόμενων.*
Από την άλλη τα σεκιούριτι εξυπηρετούν την διεύρυνση των διάφορων κύκλων συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στις σχολές, είτε νόμιμων είτε παράνομων. Το πανεπιστήμιο γίνεται ασφαλής χώρος για τις εργολαβίες, που είναι τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα**, για τα ερευνητικά προγράμματα (π.χ. για τις ανάγκες της αστυνομίας και του στρατού) και για μαύρες business (π.χ. μπάζωμα μέρους της πανεπιστημιούπολης από τον Φ. Χαλκίδη και σία). Κάθε τι που θα θεωρείται επικίνδυνο για τις παραπάνω δουλειές θα καταστέλλεται.
Πάντως, είναι τραγελαφικό να μας λένε ότι δεν έχουν χρήματα και γι’ αυτό απολύουν διοικητικούς υπαλλήλους και αυξάνουν το κόστος φοίτησης (κατάργηση συγγραμμάτων, αυστηροί περιορισμοί στη σίτιση και την στέγαση και άλλα) ενώ την ίδια στιγμή δίνουν τόσα φράγκα για να βάλουν μπάτσους στις σχολές μας. Βεβαίως, δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να υποστηρίξουμε μια ορθολογικότερη οικονομικά λειτουργία του πανεπιστημίου, ταυτόχρονα όμως δεν θα ανεχθούμε και την περαιτέρω όξυνση του ελέγχου και της καταστολής στους χώρους που κινούμαστε.
Την στιγμή, λοιπόν, που το κράτος γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό, με διώξεις αγωνιστών, φυλακές τύπου Γ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, με καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων κ.τ.λ., βλέπουμε ότι και το πανεπιστήμιο πρέπει να ευθυγραμμιστεί μ’ αυτή την κατάσταση.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλες και όλοι μαζί, φοιτητές, εργαζόμενοι και κάτοικοι στα πέριξ της πανεπιστημιούπολης, μέσα από γενικές συνελεύσεις, κοινότητες αγώνα ενάντια στις περιφράξεις, πρωτοβουλίες φοιτητών/τριών και εργαζομένων. Διεκδικούμε μαχητικά, μακριά από λογικές ανάθεσης, την επανοικειοποίηση του χρόνου μας και του δημόσιου χώρου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

*Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το lock out που έγινε στην πρυτανεία του ε.κ.π.α. από τις 13 μέχρι τις 17 Οκτώβρη, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι/ες να υπόκεινται σε εξονυχιστικό έλεγχο κατά την είσοδο τους στο κτίριο, αλλά και κατά τη διάρκεια της εργασίας τους μέσα σ’ αυτό, αφού ήταν κλειδωμένοι/ες στα γραφεία τους. Βεβαίως απ’ έξω, οι συνάδελφοι των σεκιούριτι, τα ματ, έδερναν φοιτητές και φοιτήτριες.

** Οι εργολαβίες είναι ιδιωτικές εταιρείες που κερδίζουν διαγωνισμούς (με αμφίβολες διαδικασίες) για την ανάληψη λειτουργιών του πανεπιστημίου (σίτιση, καθαριότητα κ.τ.λ.). Οι εργολαβίες χρηματοδοτούνται από τα πανεπιστήμια, αλλά δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο, με αποτέλεσμα ο εργολάβος να μπορεί να διαμορφώνει κατά βούληση τις εργασιακές σχέσεις, εις βάρος φυσικά των εργαζόμενων (π.χ. απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, μη πληρωμή

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ
ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε απλά για να δηλώσει την αλληλεγγύη μας στον φυλακισμένο αγωνιστή Ν. Ρωμανό που έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας εκπαιδευτικές άδειες. Γράφτηκε ως μια προσπάθεια να συμπυκνωθεί στις λίγες του γραμμές ένα «κατηγορώ» στο σύστημα του σωφρονιστικού εγκλεισμού.
Ο Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας στις 11/10. Παρότι του δόθηκε η δυνατότητα να δώσει πανελλήνιες και να περάσει σε μία σχολή και ενώ με μπόλικη δόση ειρωνείας το κράτος ήθελε να τον επιβραβεύσει για την επιτυχία του, τώρα δεν του δίνουν τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται. Εξαιτίας προβλημάτων υγείας που έχει αλλά και της συμμετοχής του και σε άλλες απεργίες πείνας τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση της υγείας του είναι σήμερα ιδιαίτερα κρίσιμη. Παράλληλα, ο πολιτικός κρατούμενος Ηρακλής Κωστάρης, ο οποίος έπαιρνε κανονικά τις άδειες του χωρίς να παραβιάσει τους όρους κράτησης, θεωρήθηκε «ξαφνικά» και αυτός επικίνδυνος και στερήθηκε αυτού του δικαιώματος. Αγωνιζόμενος ενάντια στην απόφαση αυτή ξεκίνησε απεργία πείνας στις 28/10, την οποία σταμάτησε στις 28/11, λόγω της σοβαρής επιδείνωσης της υγείας του και την άρνησης του κράτους να ικανοποιήσει το αίτημα του. Προκειμένου να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους δύο παραπάνω, άλλος ένας πολιτικός κρατούμενος, ο Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 17/11.
Ως Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες με τον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε με τις πολιτικές επιλογές τους ή όχι, καθώς και με κάθε φυλακισμένο που αγωνίζεται ενάντια στην συνθήκη του εγκλεισμού. Αυτή η καθαρά πολιτική μας επιλογή έρχεται ως αποτέλεσμα της ανάγνωσης που έχουμε σχετικά με τον ρόλο της φυλακής μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία.
Οι νόμοι και οι θεσμοί του κράτους καθυποτάσσουν το υποκείμενο σε ένα μοντέλο ζωής, που αποσκοπεί στην ένταξη του στην κοινωνία της μισθωτής σκλαβιάς, την οριοθέτηση της συμπεριφοράς του με βάση τις κοινωνικές νόρμες και την πειθάρχηση του με τις κρατικές προσταγές, πάντοτε προς όφελος του κεφαλαίου. Βεβαίως, για όσους αδυνατούν ή αρνούνται να ενταχθούν στην κανονικότητα που ορίζει ο νόμος, επιβάλλεται η περιθωριοποίηση και η απομόνωση μέσω της συνθήκης του εγκλεισμού με την προοπτική της κανονικοποιήσης και επανένταξης τους, ως παραγωγικών μελών πλέον, στην κοινωνική μηχανή.
Σε αυτό το πλαίσιο, όλοι όσοι επέλεξαν συνειδητά να αντιπαρατεθούν με τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, αντιμετωπίζουν στον μέγιστο βαθμό την προσπάθεια του κράτους να τους στερήσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Το κράτος φυσικά δεν τους αναγνωρίζει επίσημα ως πολιτικούς κρατούμενους. Η ψήφιση και εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου (τρομονόμου) ουσιαστικά καταργεί την έννοια του πολιτικού εγκλήματος και οι πολιτικοί αντιφρονούντες κατατάσσονται στη λίστα των τρομοκρατών, οι οποίοι αξίζουν ειδικής μεταχείρισης, στα πλαίσια της οποίας οι «δημοκρατικές ευαισθησίες» δεν έχουν χώρο. Και ακριβώς ως επιστέγασμα αυτής της πολιτικής αντίληψης έρχονται οι φυλακές-κολαστήρια “τύπου Γ”, οι περιορισμοί των αδειών και εν γένει οι νέες συνθήκες κράτησης.
Ως συλλογικότητα που λειτουργεί και δρα στα πλαίσια του πανεπιστημίου δεν δεχόμαστε για οποιονδήποτε λόγο να τηρήσουμε στάση σιωπής όταν άνθρωποι αποκλείονται με γελοίο και αυταρχικό τρόπο από αυτό. Αλλά και πέρα από αυτό αντιλαμβανόμαστε τους αγώνες των κρατούμενων για περισσότερες επαφές με τον “έξω κόσμο” και καλύτερες συνθήκες ζωής, ως αγώνες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, οι οποίοι περιορίζουν τον κρατικό έλεγχο πάνω τους και βάζουν εμπόδια στην ομαλή λειτουργία του θεσμού του εγκλεισμού.
Για αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με τους αγώνες των φυλακισμένων, ενάντια στον αποκλεισμό τους από τις εκπαιδευτικές διαδικασίες, αλλά και (κυρίως) ενάντια στα σύγχρονα κολαστήρια ψυχών και σωμάτων…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΪΛΙΔΗ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΚΩΣΤΑΡΗ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΔΕΙΩΝ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας

Είναι πραγματικά τρομερές οι εποχές που ζούμε… Ζούμε πάνω στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, που για τον πρώτο (αυτόν που μας αφήνει χρόνους) δεν μπορούμε να μιλήσουμε με διαύγεια και αυτόν που μας έρχεται δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τον ορίσουμε. Ζούμε με λίγα λόγια σε εποχές μετάβασης… Το τι θα έρθει από την άλλη πλευρά του τούνελ καθορίζεται από δεκάδες παράγοντες. Και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί σήμερα το κράτος να εμπεδώσει. Τους νέους όρους με τους οποίους θα συνδιαλέγεται με την κοινωνία και τα δείγματα γραφής τους είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα. Η βίαιη επιβολή πάνω σε διευρυνόμενα κοινωνικά κομμάτια, η οικονομική επίθεση και εξαθλίωση που επιβάλει και η οριοθέτηση και στρατιωτικοποίηση κάθε πεδίου ελεύθερης δράσης και δημόσιου χώρου είναι το προεικόνισμα της νέας επιθετικής κρατικής πολιτικής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνώσουμε και την τακτική που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες στο χώρο του πανεπιστημίου. Η επιβολή των διαγραφών, η εγκατάσταση security στις πύλες των πανεπιστημίων, οι φαιδρές τηλεοπτικές εξαγγελίες περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» από ακόμη πιο φαιδρούς ανθρώπους (τύπου φορτσάκης), τα συμβούλια ιδρύματος και οι νέες ολιγαρχικές διοικητικές δομές των ιδρυμάτων, οι απολύσεις εργαζομένων και όλες οι σπασμωδικές κινήσεις που βλέπουμε από τη μεριά των κυβερνώντων συμπυκνώνουν την εικόνα ενός νέου πανεπιστημίου, που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στον αναδυόμενο κρατικό ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η συμβολικά και ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να κηρύξει λοκ-άουτ κεντρικά κτήρια του ΕΚΠΑ εν όψει των καταλήψεων και της επετείου του Πολυτεχνείου.

Από το βράδυ της Τετάρτης (12/11) διμοιρίες ΜΑΤ είχαν αποκλείσει τις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ούτως ώστε να εμποδίσουν την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από παλιά πρυτάνεις της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ που ακολούθησαν αντίστοιχες τακτικές. Ως απάντηση σε αυτήν την προκλητική απόφαση φοιτητές μαζεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης έξω από τη νομική σχολή, αλλά δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα καλέστηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Η μαζικότητα και ο παλμός της διαδήλωσης που ακολούθησε υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων και έδειχνε την προοπτική μιας αναζωπύρωσης κινητικότητας του φοιτητικού κινήματος, μιας κινητικότητας που, αν δε θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, απουσιάζει εκκωφαντικά παρά την οξύτητα της εποχής. Μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο η διαδήλωση έδειξε μια αναξιοποίητη δυναμική στο εσωτερικό του φοιτητικού σώματος και διατήρησε τη μαχητικότητά της μέχρι την κατάληξή της στο Πολυτεχνείο. Και όλα αυτά παρά τις γνωστές συνθηματολογίες και τις γραφικότητες των εξίσου γνωστών αριστερών γραφειοκρατιών, που δεν μπορούν να κρύψουν τη λαχτάρα τους να πνίξουν το μέλλον στα νερά του βολικού παρελθόντος.

Αυτό ωστόσο που δίνει ξεχωριστή νότα στη βραδιά είναι τα όσα ακολούθησαν από εκεί και ύστερα. Μετά την πορεία ήταν προγραμματισμένο το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο θα γινόταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειδωμένο μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης περίφραξης των σχολών του κέντρου. Αφού λοιπόν έφυγε η πρώτη σύγχυση και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις αριστερών συνδικαλιστών με τους φύλακες, πάρθηκε η πρωτοβουλία από ορισμένους/ες φοιτητές/ριες για το αυτονόητο: Να επιβάλλουν δηλαδή τις συλλογικές αποφάσεις ενάντια στη μόνιμη επιθετική αυθαιρεσία της νέας ακαδημαϊκής εξουσίας, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου. Και έτσι έγινε… Στα επόμενα λεπτά υπήρξε σκληρή επίθεση αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών να μπουν μέσα στο πολυτεχνείο, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν δέχτηκαν δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς…

Το διακύβευμα της στιγμής αυτής ήταν το αν αυτό που θα επικρατούσε θα ήταν ο πανικός, η σύγχυση και ο φόβος ή αν θα καταφέρναμε να συντονίσουμε μέσα στο πολυτεχνείο τις δυνάμεις μας, να προστατεύσουμε το δημόσιο χώρο και να δοθεί επιτέλους μία ηχηρή και αξιοπρεπής απάντηση υπό τον ήχο των κρότου-λάμψης και των αστυνομικών ασυρμάτων. Το διακύβευμα αυτό ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε, γιατί μέσα σε μισή ώρα πεφωτισμένοι στρατηλάτες του φοιτητικού κινήματος, μεγάλες κεφαλές των ΕΑΑΚ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα της στιγμής, κάλεσαν τους φοιτητές σε άτακτη και «συντεταγμένη» αποχώρηση. Όταν μάλιστα τους ζητήθηκε να περιμένουν, να γίνει μια συζήτηση πρώτα και να αποφασιστεί τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτοί απάντησαν ότι «δεν αναγκάζουμε κανέναν να φύγει, αλλά παίρνουμε τα πανό μας και φεύγουμε».

Αναρωτιέται κανείς από πιο σημείο της όλης χυδαιότητας να ξεκινήσει. Από το ύφος ανθρώπων που, επειδή πήραν μια ντουντούκα στα χέρια τους, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρούν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ιδιοκτησία τους ή από την ξεκάθαρα κατευναστική και ηττοπαθή λογική που προωθούν οι συγκεκριμένοι αριστεροί χώροι σε κάθε σχεδόν βήμα που τολμάει το φοιτητικό κίνημα. Και όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που τραγουδούσαν επί τρεις ώρες ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο μονοτονίας και κοινοτοπίας για «τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας».

Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη πλευρά αυτού που λέγαμε στην αρχή: Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της μεταβατικής εποχής είναι ότι εκτός από το να αναδιατάσσει το στρατόπεδο των κυρίαρχων, αποκαλύπτει και τις λανθάνουσες τάσεις των φαινομενικά αντίπαλών τους. Το παραδοσιακό μοτίβο κινητοποίησης του αριστερού συνδικαλισμού, που ακολουθούσε το τροπάρι γενική συνέλευση-συλλαλητήρια-εκλογές μοιάζει σήμερα να φτάνει στο πιο οριακό του σημείο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, εκτός του ότι πέφτουν στο κενό μέσα στα πλαίσια του νέου καθεστώτος, βιώνουν και μια πρωτοφανή κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, στην οποία οι πρακτικές καπελώματος και καιροσκοπισμού των αριστερών κομματικών γραμμών έχουν συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γραφικότητες και τα παιχνίδια νομιμότητας και συνδιαλλαγής με τα θεσμικά όργανα φαίνονται σαν παλιό αστείο στις βίαιες εποχές βαρβαρότητας που ζούμε.

Εμείς από την πλευρά μας δε θεωρούμε ότι οι εποχές γεννιούνται από τους κυρίαρχους. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας λόγο σε αυτήν την ασταθή και ρευστή περίοδο. Κανένας πλέον δεν πείθεται (και πολύ άργησε) από τις «πρωτοπορίες» και τις γερασμένες ρητορείες των ΕΑΑΚιτών. Η επαναδιεκδίκηση και η επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου και χρόνου, η δημιουργία αυτόνομων και οριζόντιων συμμετοχικών συνελεύσεων είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να περιστραφεί ένα σύγχρονο και ζωντανό πρόταγμα, μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που πνίγεται από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό και την αστυνομικοποίηση της καθημερινότητας.

Το σπάσιμο της πόρτας του πολυτεχνείου και το αυθόρμητο σύνθημα «Αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες», τη στιγμή της φυγομαχίας σηματοδοτούν μια ρωγμή, η οποία όσο μικρή και ανολοκλήρωτη κι αν έμεινε, κρατά το πάγιο χαρακτηριστικό της: Δεν κλείνει, ούτε συμμαζεύεται εύκολα…

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Το κείμενο σε μορφή Pdf